Oceans Of Slumber – Where Gods Fear To Speak

Geschreven door op 10-09-2024 om 20:25.

Het is alweer een jaar of zes geleden dat ik bij een festival gegrepen werd door de bijzondere sfeer van een optreden van het voor mij tot dan toe niet heel bekende Oceans Of Slumber. Na het optreden gelijk maar een mooie vinyl gekocht van The Banished Heart zodat ik thuis lekker verder kon onderduiken in de donkere, broeierige, gotische sferen van het toen actuele album. Zoals dat dan gaat, werd er een kleine check gedaan van de vorige plaat Winter om te ontdekken dat de band pas met The Banished Heart echt volwassen was geworden in zijn eigen geluid. Zodanig zelfs dat bij de volgende platen de verdere ontwikkeling vooral leek te liggen in een verder afslijpen van de scherpe randjes (zoals het droppen van death grunts). De nummers op die platen leken – toch bij eerste beluistering – wat veel in hetzelfde straatje te liggen. Dat kwam ook doordat de soulvolle stem van zangeres Cammie Gilbert (nu Cammie Beverly) ‘heerscht’ en zij aldus een stevige stempel drukte.

Dat doet ze (gelukkig) ook op Where Gods Fear To Speak, maar wel gerichter en gevarieerder. Ze grunt zelfs! Sowieso klinkt de nieuwe veel avontuurlijker en rijker aan ideeën. We krijgen een plethora aan stijlen, niet alleen muzikaal, maar ook vocaal, waarbij wat mannelijke (gast)vocalen de grenzen nog verder doen vervagen. Daar komen we op terug!

Eerst maar eens een paar hoogtepunten benoemen om zo gelijk de variatie maar eens wat nader in kaart te brengen (en zo mogelijk in te kaderen). Het zal niet verrassen dat de titeltrack, tevens opener, daarbij hoort. Zwaarmoedige toetsen krijgen een stevige tik van zwaar aangeslagen gitaren voordat Oceans Of Slumber’s eigen sirene ons warm toezingt toe te treden tot de gotische pracht die ons zeker te wachten staat: “In forgotten realms we tread, whispers echo, hope recedes”. Maar in het tweede couplet gaan plots de voeten van Cammie’s eega een hartiger woordje meespreken om de terugkeer van de grunt in te leiden. Een zware break volgt waarin Cammie ons toegromt “Vile, relentless, banished, despised!”. Een mooi uitgewerkte riff brengt ons daarna weer naar het (nog schemerige) licht waarin we worden gezalfd door troostrijke zang en een fraaie solo. Toch lijkt nog niet alles oké want het veelvuldig herhaalde mantra “Your grace is sufficient, made perfect in my weakness” lijkt niet gespeend van kwaadaardigheid en voegt weer een pakkend nieuw thema aan de track toe. Krachtpatserij op het slappe koord zonder ook maar één moment van twijfel.

In Run From The Light mag Mikael Stanne van Dark Tranquillity zijn veelzijdigheid laten horen, waarbij zijn grunts en cleane vocalen overtuigender klinken dan de eveneens gepoogde hardcorebrul. Mooi natuurlijk, een gast van naam die zich zo goed van zijn taak kwijt, maar het is toch weer Cammie zelve die met de krans gaat lopen, eigenlijk alleen al in dat kleine zeer catchy stukje waarin ze plots naar opera-regionen schiet. Ook hier is het gitaarwerk, dat mooi naar voren komt in het volle, warme geluid, trouwens weer prima te noemen, zodat nu al duidelijk is dat de plaat stevig op meerdere pilaren staat.

Het statige en acht minuten durende Don’t Come Back From Hell Empty Handed sluit in het eerste kwart, ook door de emotionele zang, nog het meest aan bij de vorige twee platen, maar kent rond 2:48 ineens een versnelling met een blackmetalgitaarlijn. Het is een korte uitspatting, want al snel neemt een klassiek pianothema over, waar later in de track dikke synths hun rol pakken. En hoor ik daar in de ziedende vocalen aan het eind nu ineens reverse grunts? Had ik de variatie al genoemd?

Hé maar wacht even, je zou toch alleen wat hoogtepunten noemen? Dat is waar ook! Maar het valt niet helemaal mee omdat er in elke track behoorlijk wat gebeurt, zozeer dat er steeds wel iets is dat vraagt om genoemd te worden. Goed, nu we dat weten, volsta ik ermee nog de volgende zaken aan te stippen (waarbij ik dan lekker geen woorden vuil hoef te maken aan de afsluitende cover).

De fraaie, soms breekbare, dan weer krachtig roepende frasering van Cammie in combinatie met de muzikale en vocale versie van Dante’s Hel in het middenstuk maken van Poem Of Ecstasy de meest complete, meest aangrijpende en meest stil makende song van de plaat (hoewel de slottrack dichtbij komt). Ik ben er even leeg van. Nog even de jaren ’80 synthesizerlijnen en djenty passage van I Will Break The Pride Of Your Will (hé, doe eens lief!) noemen om nog maar eens te laten zien dat er stevig geprobeerd wordt de eigen formule te breken. En daarover gesproken, we moeten het ook nog even hebben over Prayer. De gastrol in die song komt op naam van Fernando Ribeiro van Moonspell, die hier (ook) zijn Nick Cave-achtige stem inzet en zo toch voor een kleine schok op het album zorgt.

Al die ideeën worden bij elkaar gehouden door het geluid en de warme productie, zoals we die al enige albums van de band kennen. Het is juist die combinatie van (soms nieuwe) ideeën en een in de kern vertrouwd bandgeluid die van Where Gods Fear To Speak zo’n sterke plaat maken… En die gloedvolle vocalen hè!

Score:

87/100

Label:

Season Of Mist, 2024

Tracklisting:

  1. Where Gods Fear To Speak
  2. Run From The Light
  3. Don’t Come Back From Hell Empty Handed
  4. Wish
  5. Poem Of Ecstasy
  6. The Given Dream
  7. I Will Break The Pride Of Your Will
  8. Prayer
  9. The Impermanence Of Fate
  10. Wicked Game

Line-up:

  • Cammie Beverly – Vocalen
  • Dobber Beverly – Drums, Piano
  • Semir Ozerkan – Basgitaar
  • Chris Jones – Gitaar
  • Chris Kritikos – Gitaar, synthesizer

Links: