Glare Of The Sun – Tal

Geschreven door op 15-09-2024 om 21:00.

Het uit Oostenrijk afkomstige Glare Of The Sun bestaat uit vijf bandleden en werd anno 2013 opgericht. Eerder verschenen Soil (het debuut uit 2017) en Theia (2019) die echter onbesproken zijn gebleven op onze website. Het derde album Tal is ook voor mij een eerste kennismaking met het gezelschap. De woorden doom, progressief en post duiden de muzikale richting vrij accuraat aan. In een krap uur en met negen nummers laten de heren van Glare Of The Sun dan ook horen wat ze in huis hebben.

De opstart met Colossus is in eerste instantie nog wat rustig van aard, al komt er al snel een stevige gruntschreeuw om de hoek kijken. Aardige leads vullen het nummer met een melancholische tendens, waarbij de band niet eindeloos blijft ronddwarrelen. De focus ligt vooral op de songwriting en de dynamiek zelf. Colossus is in die zin best een aardige, doch niet wereldschokkende opener, die mijn zinnen wel prikkelt voor wat betreft de rest van de plaat. Rain opent treurig, akoestisch en met zuivere vocalen. Na pakweg twee minuten komt er meer felheid in en schurken de heren tegen de death-doom aan. De combinatie van brutere en zuivere vocaal werkt hier prima, waarbij de muziek zelf de luisteraar moeiteloos meeneemt. Een saaie luisterbeurt is het allerminst! Het mooie einde, met onder andere akoestische gitaren en melancholische vocalen, is pakkend genoeg om mij te overtuigen.

Met Äon tapt de band uit een ander vaatje, de rustige begenadigde opstart waarbij de statige gitaarriffs invallen doet niet in de laatste plaats denken aan het werk van My Dying Bride en Swallow The Sun. En ook hier spelen de vocalen weer een prominente rol door de grote mate van afwisseling. Die gaan van zuiver, fluisterend, schreeuwend en gruntend als een dynamische wervelwind door het gehele nummer heen. Na de vierde minuut vangt er een apotheose aan die pas echt goed laat horen waartoe deze band in staat is.

En daarna stijgt Glare Of The Sun werkelijk boven zichzelf uit. Relikt is een waanzinnig spannend nummer waarbij ik ook een obscuur zwartgeblakerd sfeertje ontwaar. Heroïsch en krachtig banen de drummer en de gitaristen zich door het spel heen. In het middengedeelte komt er een etherische post-metalpassage naar boven drijven, waarna de heren er weer op los beuken. Verwacht een mooie ritmische deathdoomcadans zonder al teveel snelheid. Het plaatsen van koorzangen geeft het nummer nog een bijkomende dimensie. Stonefall gaat in eerste instantie met dezelfde formule verder. Met een ietwat beklemmende nuance vangt het nummer aan, om vervolgens te ontspinnen in iets grotesk, kwaadaardig, maar evengoed uiterst melancholisch. De gelaagde vocalen, dynamiek en het gevoel voor momentum komen in een kleine zeven minuten tezamen naar boven en brengen het niveau van de band naar grote hoogte. Met Leaving Towards Spring zoekt de band de rust weer eens op, waardoor het keer op keer afwisseling troef is. Natuurlijk zal niet eenieder te porren zijn voor de combinatie aan stijlen, maar ik vind de rustige(re) passages echt een aanvulling naast het bruuske geweld. En dat het nooit lang rustig blijft mag wel duidelijk zijn, want na het inbrengen van wat elektronische invloeden klinkt er een uiterst gepijnigde schreeuw. Een vocaal die blijft aanhouden en om vergiffenis vraagt voor van alles en nog wat. Later in het nummer vullen de twee vocalen elkaar weer zeer smaakvol aan. De aard van de teksten geven het nummer nog eens extra melancholische waarde: “Moet ik al het leed en de littekens van de wereld met mij mee zeulen?”

Het prachtige nummer Amnesty blijft effectief op het gemoed werken en herhaalt een heel aantal van de reeds genoemde elementen. Iedere keer in een alternatieve dynamiek, waarbij de drummer van dienst overgangen, tempo en fills onder controle heeft. De onverschrokken schreeuwgrunt blijft mij fascineren, verrassend verstaanbaar en toch krachtig, wat een kunst! Storm Of Light is de krachtige beuker van Tal, die in eerste instantie zelfs wat black in zich draagt. De afsluitende symfonie aan het einde is echter weer van een geheel andere orde. En zo integreren de Oostenrijkers weer wat bijzondere invloeden in de toch al redelijk progressieve muzikale formule. Het afsluitende en tevens langste nummer Horizon laat haast een dwarsdoorsnede van de gehele plaat horen. Van de zachte, contemplatieve opstart tot het bruuske deathdoom geweld, alles komt nog een keer voorbij.

Resumerend stel ik vast dat Glare Of The Sun een plaat heeft afgeleverd met een drietal prima nummers in de beginfase. Vanaf het vierde nummer tot aan het einde van dit Tal veroveren de heren mijn muzikale hart volledig. Het is een avontuurlijke fase, vol agressie, wanhoop en weemoed, waarmee de band zich weet te onderscheiden van een scala aan genregenoten.

Score:

85/100

Label:

Lifeforce Records, 2024

Tracklisting:

  1. Colossus
  2. Rain
  3. Äon
  4. Relikt
  5. Stonefall
  6. Leaving Towards Spring
  7. Amnesty
  8. Storm Of Light
  9. Horizon

Line-up:

  • Tobias Schwab – Bas
  • Franz Ebert – Drums
  • Martin Baumann – Gitaar
  • Gerald Huber – Gitaar, vocalen
  • Christoph Stopper – Vocalen

Links: