Ja, u leest het goed. Zeven keer varkens in de Vera. Geen pigsqueals, maar wel rollen in het slijk van deze Britse sludgemetalformatie. Verslaggever Ruben dook de krochten van Groningens oudste podium in om te zien hoe het er daar aan toe ging.
125 jaar, zo lang bestaat de vereniging Vera inmiddels. Waarvan de laatste 50 als een pop-podium dat zo nu en dan ook nog eens een stevig bandje boekt. Met een zaalcapaciteit van 500 richt deze tent zich op de underground en opkomend talent uit binnen- en buitenland. Vanavond de eer aan beiden.
Het voorprogramma wordt verzorgd door Ioana Iorgu. Een eenmansband die, naast producer Ioana, live ook uit een drummer bestaat. Oorspronkelijk komt dit duo uit Groningen, maar is inmiddels naar de Randstad vertrokken. Als eenmansformatie heeft Ioana alle vrijheid om zichzelf uit te drukken en we krijgen dan ook duidelijk zeer persoonlijke nummers te horen. De autodidact weet zich in een postrock genre te wenden waarin voor 90 procent een traag, dromerig tempo wordt aangehouden. Die laatste 10 procent gaan dan ineens wel een stuk harder waardoor toch bijna de metaal wordt aangetikt. Maar voordat het zo ver is zijn de nummers alweer afgelopen.
Doordat Ioana zichzelf de gitaar meester heeft gemaakt, komen er soms onconventionele tonen uit het instrument. Rare snerpen en andere geluiden die je niet zou verwachten van een snaarinstrument en een gitaarliefhebber zal er vast een hartverzakking van krijgen, maar het klinkt uiteindelijk wel interessant. In ieder geval interessanter dan de pseudo-poëtische teksten die met veel enthousiasme de zaal ingeschreeuwd worden. Ioana is kennelijk begonnen toen ze 14 was en het angstige tienermeisje druipt er nog steeds aan alle kanten van af. Net zoals de drummer die zich de volle 45 minuten goed weg weet te cijferen druipt van het zweet. Deze artiest doet het het beste in de instrumentale stukken waar het helemaal los gaat, maar vertel dat maar aan het jonge Vera-publiek dat Tumblr duidelijk nog niet helemaal is vergeten.
Met de tonen van AC/DC’s For Those About To Rock dromt het publiek naar voren. Na het volledige nummer te hebben gehoord moeten we echter wel even wachten op de harde tonen. Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs – wat ik niet weer helemaal uit ga schrijven – begint namelijk eerst met ambient 70’s geluiden uit een mengpaneel dat slechts langzaam opbouwt naar een stomend geheel. Dit is het nummer GNT waarmee ze direct met de deur in huis vallen, want dit mag je toch wel hun hitje noemen. Dat mengpaneel wordt de rest van de avond pas bij het laatste nummer weer opgepakt. Het vorig jaar uitgekomen Land of Sleeper komt vanavond veelvuldig aan bod en dat klinkt live een stuk minder deprimerend dan op de langspeler.
Ook hier bijzondere gitaartechnieken die voor afwisseling zorgen in de dreunende grooves die voor de nodige beweeglijkheid zorgen. De Vera is een mooie plek: voor nog geen twee tientjes ben je binnen, je krijgt altijd wat moois te zien en voor nog geen drie euro koop je een biertje. Hoe dan ook een leuke avond dus. Dat betekent ook dat het publiek erg breed, en in deze studentenstad vrij jong is. Altijd leuk, zo’n wereldvreemd publiek op het gebied van concerten en zeker het zwaardere segment. Een avond als deze staat garant voor de Vera-knuffelpit. Jonge, onbezonnen lui wiens idee van stevige muziek Lowlands en Pinkpop is. Gretig stuiteren ze op en neer en schuren ze tegen elkaar aan, een aaibaar en aandoenlijk gezicht. Wat vinden ze zichzelf wild, maar uiteindelijk komt niemand van zijn plek.
Pigs^7 lijkt zich er weinig van aan te trekken, al zeggen ze dat ze de Vera een van de beste podia die ze hebben bespeeld vinden. Dat hoor ik wel vaker van bands op dit toneel, maar ik geloof ze ook elke keer. De frontman pompt alle energie die hij heeft in het uurtje dat hij hier mag staan. Helaas staat er wel teveel echo op de microfoon waardoor alles wat hij zingt vrijwel onverstaanbaar wordt. Hij mompelt iets over dat ze ook een budget Queen- tributeband zijn en hun versie van Bohemian Rhapsody te gaan spelen, maar dat haal ik niet uit het daaropvolgende nummer. Ze blijven hun zwaar ronkende sludge spelen met een energie die ik niet van dit genre gewend ben. Zelfs de gitarist blijft verdienstelijk pingelen, ook al heeft hij ogen als schoteltjes en heb ik sterk het vermoeden dat de man aan het trippen is. Dat ben ik dan weer wel gewend van dit genre.
Aan toegiften doen de heren niet, dus na een lang dankwoord en een nog langere muzikale outro van het nummer A66, dat op zichzelf al bijna negen minuten duurt, stapt Pigs x7 van het podium. Weer eens een verdienstelijke avond in het lustrumjaar van de Vera.
Datum en locatie
5 september 2024, Vera, Groningen