Dynamo Metalfest zondag: een dag vol old school en een paar nieuwe gezichten

De zondag van Dynamo Metalfest in Eindhoven biedt een divers aanbod aan bands en perfect weer om deze negende editie af te sluiten. Met onder andere de thrashers van Bay Area Interthrashional, het onbeschrijfelijke Igorrr en headliner Saxon. Vandaag is Ruben aanwezig voor de verslaglegging en komen de foto’s van Indy.

Hoewel ik heel braaf mijn wekker had gezet voor de lange tocht naar Eindhoven is het me toch niet gelukt om op tijd te komen. Het is wel erg ver van huis zo en ik moest natuurlijk weer een afslag missen waardoor er een rondje ring aan de reis werd toegevoegd. Als ik dan toch de auto heb kunnen parkeren naast de ijsbaan, vergezelt een groovy progdeuntje mij op de korte wandeling naar het terrein. Dat blijkt afkomstig van de openingsact van vandaag, Hippotraktor. Helaas waren dat ook de laatste tonen die ze vandaag spelen en heb ik er verder niks van kunnen zien. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

( Hippotraktor )

Het hoofdpodium wordt geopend door de heren van Left to Die, een samenvoeging van oud-Death-leden Terry Butler en Rick Rozz met ex-Gruesome-oprichters Matt Harvey en Gus Rios. De mannen spelen alleen maar oude Death-nummers en dat is voor de fans van de oude school natuurlijk alleen maar mooi. Enkel de eerste twee albums van de deathmetalpioniers, Leprosy en Scream Bloody Gore, komen aan bod. Dat zijn natuurlijk ook de enige albums waarop Rozz en Butler beiden meespeelden. Ondanks dat het naar eigen zeggen hun vroegste show ooit was, zetten de heren een leuk sfeertje neer. Het aanwezige publiek dat net de koffierij uit is, maakt er een feestje van. De oude garde is vandaag is groten getale aanwezig.

( Left to Die )

Dat geldt ook voor Martyr, de greep uit de Nederlandse oude doos voor dit festival, wiens frontman Robert van Haren op elk mogelijk moment “Voor old school heavy metal!” de microfoon in brult. Wat vinden ze het mooi om op het podium te staan, je vraagt je bijna af waarom ze na de jaren ’80 bijna 25 jaar niks van zich hebben laten horen. Daar hadden ze dan wat podiumervaring mee kunnen opdoen waardoor ze nu niet met kermisspeelgoed hamertjes staan te zwaaien voor het nummer Demon Hammer en continu om publieksinteractie vragen maar er vervolgens niks mee doen.

( Martyr )

Er zijn drie bands die ik vandaag echt wilde zien en Green Lung is daar één van. De Engelsen zijn nu vijf jaar bezig maar kwamen vorig jaar pas echt op mijn radar met hun laatste album This Heathen Land. Deze stonerformatie staat nu voor de zesde keer in Nederland, maar noordelijker dan Nijmegen zijn ze nog niet geweest dus ik was het wachten wel zat. En de mannen stellen niet teleur, ze zetten een dijk van een show neer en mijn dag is al weer helemaal goed. Ik kan het eigenlijk ook geen stoner meer noemen, want dan denk je aan bands met ‘bong’ of ‘acid’ in de naam en die spelen veel langzamer. Green Lung zet er een vrolijk Hammond-orgel onder, speelt snelle grooves en heeft een vocalist die lange uithalen maakt. Dit is echt leuke muziek op de zondagmiddag en hoe het kan dat ik hier met alle ruimte om me heen ram vooraan sta, terwijl er niets anders speelt, is mij een raadsel.

( Green Lung )

Op het kleinere podium mag Carnation dan weer death metal gaan spelen. En dat pakken de Belgen serieus aan. Frontman Simon Duson heeft zichzelf zelfs opgeschminkt in corpsepaint. Terwijl de jonge mannen hun kunstje vertonen sta ik echter met merchandise in de handen waar ik niet de hele dag mee wil lopen en de, overgebleven, kluisjes zijn hier tien(!) euro per dag. Voor dat geld loop ik wel even terug naar de auto, onderweg kan ik ze toch nog wel horen spelen. En dat klinkt gedurende het half uurtje dat ze spelen consistent aardig.

( Carnation )

Achteraf gezien had ik beter nog even kunnen blijven staan bij Carnation want de opvolgende act Soen is stukken minder leuk. Ik twijfel zelfs of ik hier wel het label zwaar aan kan hangen, maar ik ben ook helemaal lyrisch over Green Lung en dit is ten slotte een metalfestival, dus vooruit dan maar. Als je goed luistert, kun je best oké gitaarspel horen, maar de vocalen die er dik overheen gesausd worden, maken er meer pop-rock van. Het doet mij nog het meest denken aan Coldplay en dat is geen positieve associatie om te maken op deze website. Het duurt dik twintig minuten voordat dat gevoel wat wegebt en mij wat leuke drumriffs opvallen. Maar veel beter dan niveau Kensington wordt het niet.

( Soen )

Om maar zo snel mogelijk bij Soen weg te zijn, sta ik lekker vroeg bij Kink Distortion Stage voor de band Eternal Champion. Deze mannen hebben een backdrop mee die zo van de omslag van een Conan the Barbarian stripboek af kan komen. Dit moet wel een powermetaloutfit zijn. En dat blijkt ook wel als Fighting the World van Manowar het introbandje is waarna de frontman met maliënkolder op z’n hoofd het podium op loopt. Dat ijzerwerk gaat na één nummertje wel af, maar misschien had hij het beter oop kunnen houden. Deze gast heeft namelijk de kop van een buldog, maar hij keft als een keeshondje. Bij zo’n boos uitziende kleerkast verwacht je rauwe grunts en geen hoog piepstemmetje. Niet dat je wat van de vocalen kan verstaan, want er staat wel zo veel echo op de microfoon dat er niks meer uit op te maken valt. Muzikaal klinkt het wel lekker, de eerste pit van de dag vormt zich hier zelfs. En daar zien we de mannen van Green Lung ook vrolijk in rond stampen. Dit feest is inmiddels ook al vier en half uur bezig en het mag ook wel een beetje loskomen.

( Eternal Champion )

Daar zorgt het giga ensamble van Bay Area Interthrashional wel voor. Dit gezelschap van thrashmetalmuzikanten uit de westkust van de Verenigde Staten speelde twee jaar geleden zijn enige Europese show ook op Dynamo en nu zijn de mannen weer terug voor hun derde show ooit. Ik heb ze niet allemaal geteld, maar de band rouleert door minstens vijftien leden die elkaar telkens afwisselen. Dat gaat dan om (oud-)leden van Machine Head, Obituary, Exciter, Death Angel, Merciful Fate en de volledige band Flotsam and Jetsam. Oh, en Harold, een vriend van alle eerdergenoemden, en hij heeft zijn iets te zwaar lijf voor de gelegenheid in een morphsuit met een regenboogskelet gestoken. Dit bonte gezelschap speelt vandaag alleen maar nummers van het eerste Metallica album Kill ‘Em All, want toen mocht je ze nog thrash noemen, en het eerste album van Exodus, Bonded By Blood. Dat kun je wel aan deze muzikanten over laten. Moeiteloos scheuren ze een uur lang door de thrashklassiekers heen. Terwijl er ook telkens tien man die wachten op een speelbeurt in de coulissen literpullen bier staan weg te tanken. Het geheel wordt steeds meliger en meer en meer beschonken. Wie niks te doen heeft, komt ook gezellig het podium op om teksten mee te schreeuwen en bier uit te delen aan de voorste rij publiek. Langer dan een uur had het ook niet moeten duren, anders werd de boel op het podium gesloopt denk ik. Een gezellige bende dus, en het aanwezige publiek vindt het ook prachtig. Die zijn weer helemaal terug in de tijd wanneer ze met een paar maten in de achtertuin van hun ouders het cassettebandje voor de twintigste keer die avond moeten omdraaien.

( Bay Area Interthrashional )

De randprogrammering Heavy Hoempa Band speelt er nog even lekker op door met een paar Metallica-nummers, maar op podium twee begint Unto Others. Dit is meer wat ik in gedachten heb als je stoner- of doom metal noemt. Het is traag, net niet zwaar en het is ontzettend eentonig. Toch wordt dit aangeprezen als gothic metal, en daar snap ik helemaal niks van, dit heeft namelijk nul operainvloeden. Wat wel invloed heeft, is de hoempa band die op de achtergrond nog duidelijk te horen is tussen de trage stukken door en het geen leuke luisterervaring maakt.

( Heavy Hoempa Band )

( Unto Others )

Over hoempa band gesproken, Skindred speelt hier ook vandaag. Weer heb ik het idee dat er ergens verborgen camera’s zijn opgesteld en dat dat dit meegenomen wordt in een soort Borat-achtige mockumentaire. Waarom staat deze band op alle metalfestivals? Het is een beetje alsof Kevin Hart Tenacious D wil nadoen, maar dan met alleen hip-hop samples en door heel vaak de airhorn soundbyte te gebruiken. Want dat is humor natuurlijk. Benji Webb kan het allemaal niet boeien, hij heeft zo’n vrolijk typetje gecreëerd dat zijn pure persoonlijkheid genoeg is om het publiek mee te krijgen in zijn ongein. Ik heb het niet exact bijgehouden, maar de man heeft niet minder dan zeven zonnebrillen opgehad in het uurtje dat hij op het podium stond. En natuurlijk eindigt de set met tientallen shirtjes in de lucht bij het nummer Warning. Iets waar dit publiek bijna geen aanmoediging voor nodig heeft, want Het Feestteam heeft Nederland inmiddels dusdanig geïndoctrineerd dat Shirt Uit En Zwaaien bijna een automatisme is.

( Skindred )

Voor weer heel wat anders kun je op podium twee terecht bij de hardcoreband Bodysnatcher. Deze gasten heb ik afgelopen woensdag nog gezien met Whitechapel in de Neushoorn Leeuwarden. Toen vond ik ze wat matig, maar hier zijn ze een stuk leuker. Misschien is dat omdat dit de laatste show van hun tour is en ze nog één keer alles geven, of misschien klinkt alles gewoon leuker na een uur lang Skindred. Het is in elk geval een stuk beter dan woensdag. Het openluchttoneel leent zich ook beter voor meer beweging, en dat doet het publiek ook. “Het kan me niet schelen als je denkt dat breakdowns suf zijn, jullie gaan gewoon bewegen!”, schreeuwt de frontman Kyle Medina en het publiek geeft gehoor. Dit is ook wel de enige echt zware band van vandaag, dus als je van wat zwaardere herrie houdt, kun je hier je geluk op.

( Bodysnatcher )

Al meer dan een jaar moet ik van een vriend van mij aanhoren dat Igorrr helemaal de shit is. Maar na een paar nummertjes te hebben geluisterd had ik al snel de conclusie getrokken dat ik geen vijftig euro over had voor het concert in de Oosterpoort, en dat ik niet x-band op een festival ging skippen om dit te gaan zien. Ook collega-redacteur MichielJ vond het concert van Igorrr tijdens Graspop dit jaar één voor de geschiedenisboekjes en zowaar staan ze hier op Dynamo en kan ik ze eens uit eigen beweging gaan zien.

En daar staat me toch even een onbeschrijfelijke band, maar ik ga het toch proberen. Een DJ achter een mengpaneel zet een chiptune beat in alvorens een snoeiharde basdrumpartij wordt toegevoegd en er een ritme ontstaat waar semi-melodische gitaarriffs onder worden geplakt. Ik weet nog niet helemaal wat ik hiervan moet maken, maar dan komt een vocalist het podium op benen en die verpest het beeld toch een beetje voor mij. En dat is volledig aan mezelf, want dat ligt aan mijn hyperspecifieke amerikana kennis. Deze man zit namelijk van top tot teen onder de zwarte en gouden metallic spuitverf en dat doet mij ontzettend denken aan WWE-worstelpersona Golddust. Helaas voor hem kan ik hem nu ook niet als iets anders zien. Dit is de man die onverstaanbare Franse vocalen staat te schreeuwen vandaag en dat doet hij met intensiteit en overtuiging. Wat een mimiek heeft deze kerel, het zou bijna een showworstelaar kunnen zijn.

Maar dan komt er ook nog een dame in robijnrood gewaad het podium op die door al dit geweld van genreinvloeden door ook nog opera gaat zingen. En de chaos is compleet. Ik kan dit het beste omschrijven als Carpenter Brut die een samenwerking met Fleshgod Apocalypse is aangegaan. Een uur lang sta ik met grote verbazing naar deze smeltkroes van muziekstijlen te kijken die niet verder van elkaar af kunnen staan en op de een of andere manier toch samenkomen tot een vermakelijk geheel. Van breakcore tot sitarriffs en van een baroque waltz op de accordeon tot de heftigste deathcorebreakdowns, het zit er allemaal in. Volledig onnavolgbaar, maar toch een van de leukste dingen die ik dit jaar gehoord heb. Ik heb die vriend van mij maar direct excuses geappt. Dit moet je inderdaad een keer gezien hebben.

( Igorrr )

Tweede band waar ik hier eigenlijk voor kwam is het Zweedse Nestor. Die mannen zijn dertig jaar geleden toen ze tieners waren begonnen met deze band, maar hebben recent pas de draad weer opgepakt. En ze laten er geen gras over groeien, inmiddels hebben ze twee albums uit en was deze zomer de eerste editie van hun eigen festival Nestorfest in hun thuisplaats in Zweden. Dat eerste album van twee jaar geleden was een leuke glamplaat en vorig jaar op Wacken Open Air gaven ze een fantastisch energieke show. Hoewel ik het dit jaar uitgebrachte album Teenage Rebel vrij zwak vond, is dit wel de eerste keer dat ze in Nederland optreden, dus reden genoeg om ze hier op te zoeken. En dan moet ik toch terugkomen op die zwakke plaat van dit jaar, want live klinkt dat lang zo slecht nog niet. Er zit meer energie in en wordt met meer overtuiging gebracht, daarom ga je ook naar live muziek toe natuurlijk. Behalve het nummer Caroline, dat is nog steeds niet leuk en gaat te lang door. En dan wil frontman Tobias Gustavsson ook nog publieksinteractie, waar we niet op zitten te wachten. Deze vrolijke paletcleanser is precies wat ik nodig had na het auditieve geweld van Igorrr, tijd voor de laatste band voor vandaag.

( Nestor )

Grote publiekstrekker en reden nummer drie van dit festival bezoeken zijn de Britse metalgoden van Saxon. Deze zeventigplussers hebben in januari dit jaar een nieuwe plaat uitgebracht en daarmee bewezen nog maar eens dat de oude garde nog steeds niet afgeschreven kan worden. Wat een fijn album is Hell, Fire and Damnation en met het gelijknamige nummer openen ze hun set van vanavond. Een muur met Marshall-speakers die het arendlogo van de band dragen zijn de enige aankleding die de band nodig heeft. De nadruk ligt hier op de lichteffecten die de oude heren soms in silhouet laten zien en soms vuurwerk zonder vuur verzorgen.

Het echte vuurwerk komt van Biff Byford die vanavond grandioos bij stem is. Het publiek wordt direct meegenomen met de meezinger Motorcycle Man. Alleen maar vrolijke gezichten op deze zondagavond. We krijgen nog meer te horen van hun nieuwste plaat, maar ook de oude hitlijsten komen weer langs. Met maar een uur een kwartier te spelen ontbreekt Battering Ram helaas op dat lijstje, maar de Saxon-fan komt hier goed mee weg vandaag. Een waardige afsluiter van de dag die toch vooral om de old school draaide.

( Saxon )

Dan sluiten we dit verslag af met een serie publieksfoto’s van vandaag. Volgend jaar staat de tiende editie van dit festival alweer op het programma. Hopelijk zien we dan weer net zo veel blije gezichten!