De laatste dag Roadburn, vroeger wel bekend als de Afterburner, maar tegenwoordig veel meer een volwaardige dag. Dit jaar blijft bijvoorbeeld ook het Patronaat open. Traditioneel gezien is dit de dag van uitbrakken en wat rondhangen, terwijl het overal net iets minder druk is. En waar kan je nou beter uitbrakken dan bij Temple Ov BVV? Deze samenwerking tussen leden van Gnod en Radar Men From The Moon maakt de perfecte muziek om mee in de stemming te komen. Psychedelisch tot en met, en publiek dat overal een beetje op de trappen hangt om deze kunsten te aanschouwen. Even een keer niet alleen maar verpletterend, maar ook dansbaar en uitdagend. In ieder geval indrukwekkend genoeg om naar de vernieuwde merch te lopen en de plaat aan te schaffen. Verder zal ik aan de vernieuwde merchstand maar geen woorden vuil maken, daar wordt overal al genoeg over geklaagd.
De toevoeging van het machtige Oxbow kwam enigszins als een verrassing voor uw redacteur. De werkelijk waar gestoorde optredens van de band zijn behoorlijk berucht in de underground, iets wat de belangstelling verklaart (mijn eerste rij buiten het Patronaat dit jaar). Eenmaal binnen gekomen, blijken die aannames onterecht: Een band in haast kwetsbare opstelling brengt atmosferische, emotionele muziek, met een toch kleinere rol voor de absolute noise die de heren ook nog weten te brengen. Lagen feedback en rauwe energie terzijde, is het toch een redelijk (in de termen van Oxbow) behoudend optreden, waarbij opvallend veel kleren aan blijven. Of dan in ieder geval tot ik de zaal verlaat om te gaan zien wat Pallbearer ervan maakt op het hoofdpodium. (UT)
Pallbearer heeft hier al vaker gestaan. Destijds was het muzikaal prima, maar op zang ondermaats. Nu zijn we een paar albums verder en kunnen we best zeggen dat op album de prestaties zeker zijn verbeterd; nu eens zien hoe dat live uit de verf komt. En eigenlijk komt ook dit keer weer direct duidelijk naar voren dat de man live gewoon aan kracht inboet. De muziek is heerlijk melancholisch en meeslepend, maar vocaal is het gewoon net te zwak en slap om echt te kunnen overtuigen. Iets wat ik ontzettend jammer vind, omdat de band gewoon een hoge gunfactor heeft.
De krautonauten van Gong op Roadburn. Wat een feest! Alles klopt aan de show, van de psychedelische visualisaties (inclusief schaars geklede dames), tot de rokerige atmosfeer in het Patronaat. De zaal is afgeladen, en terecht, want deze legendes brengen ons feelgood-vibes van alle vreemdsoortige kleuren en geuren. En geluid natuurlijk, want hoewel de band al sinds de jaren zestig meegaat, wordt er strak en kundig gespeeld, maar zeker niet zonder dat speciale, jammy gevoel dat Gong altijd weet op te wekken. Ongetwijfeld dat dit te maken heeft met de (gedwongen) vervanging van enige leden in al die jaren tijd, maar het feit dat Gong nog steeds Gong is, maakt dit optreden toch bijzonder om te aanschouwen. (UT)
In verhouding met de drukte die we bij de andere bands aantreffen bij de mainstage, geldt er toch een wat opvallend magere opkomst voor Les Discrets. Echter geen reden voor de liefhebbers vooraan om lekker op te gaan in de dromerige shoegaze/post-rock van de Fransen. De band kan dan ook rekenen op een dankbaar enthousiasme vanuit de zaal. Muzikaal klinkt de band voortreffelijk, maar op vocaal gebied laten zowel Fursy Teyssier als Audrey Hadorn behoorlijk te wensen over. Zo klinkt het bij vlagen ronduit vals, waardoor het toch een smetje vormt op een verder stijlvolle show. (FG)
Eén van de acts die bij toevoeging maakte dat mijn hart wat sneller ging kloppen (welke band niet, bedenk ik me nu) is het Duitse Valborg. Toen bleek dat er een nieuw album in de pijplijn zat, werd de voorpret alleen maar groter, want de voorproefjes daarvan lieten een agressiever geluid horen dan de vorige plaat (die mij overigens ook beviel). Het publiek krijgt dan ook precies wat het kon verwachten: een gestripte, militaristische versie van een Triptykon dat Rammstein covert. Zonder elektronica. Godzijdank. De heren schreeuwen moord en (plasma)brand, en laten daarmee zien dat een Valborg-show niet alleen om de muziek draait. De halvegare presentatie van de heren heeft een aanzienlijk aandeel in de dreigende atmosfeer die rond de band en dit optreden hangt. Het typerende artwork dat boven het publiek uittorent, is een kers op de taart. (UT)
Ulver op Roadburn. Mét een nieuw album. Wauw. Natuurlijk stonden de heren in 2012 al op het festival, toen met Childhood’s End, maar eigenlijk is dat alweer veel te lang geleden. In de tussenliggende jaren heeft de band een evolutie doorgemaakt, een vanzelfsprekend gegeven bij Ulver, maar eigenlijk zou dat voor iedere band moeten gelden. The Assassination of Julius Caesar dus, en dit is de releaseshow. Het blijkt een optreden te worden zoals alleen Ulver dat kan geven, waarbij verwachtingen kapot worden geslagen op de ruïnes van het oude Rome. Ulver is geen black metal meer, al jaren niet, maar ook de duistere, trip-hopperige ambient van de afgelopen jaren is weg. Wie het album heeft gehoord, wist het al, maar vanavond krijgen we duistere synthpop, met een onderscheidend tachtiger jaren geluid. Frontman Kristoffer Rygg is niet goed bij stem en zijn zang heeft weleens vaster geklonken, maar eigenlijk draagt dit alleen maar bij aan de subtiele breekbaarheid van een mooi optreden. (UT)
Bier drinken – heel veel bier drinken -, dat is wat de gemiddelde man doet in de periode dat hij geen bandjes kijkt. Wordt de waarneming daar beter van? Vast niet, maar de sfeer wel en als Cul de Sac dan langzaam volloopt voor Turia, weet je dat je op de goede plek zit. Dit is voor de vier dagen één van de laatste bands van de nieuwe golf Nederlandse black metal. Het drietal vult het kleine podium en steekt natuurlijk ritueel wat wierook aan. De drie zetten een overtuigende show neer, met redelijke atmosferische black waarbij ik vooral onder de indruk ben van de ijzige scream van de lieftallige dame op zang.
Van de ene dame naar de volgende dame, Emma Ruth Rundle. Hiervoor heb ik nog nooit van de beste mevrouw gehoord, maar de Green Room stond toch echt al behoorlijk vol om maar een glimp op te vangen. Met enkel haar stem en gitaar, weet ze het publiek in vervoering te brengen en volgens de overlevering hebben er toch een behoorlijk aantal mensen een traantje weg staan pinken. Dit toont maar weer eens de veelzijdigheid van dit geweldige festival aan en de open blik van het toegestroomde publiek.
Met het optreden van The Doomsday Kingdom in het Patronaat komt er eindelijk een eind aan het wachten op de langverwachte terugkeer van Leif Edling op het podium. De Zweedse doombaas heeft wegens chronische vermoeidheid sinds 2014 niet meer kunnen optreden, met zowel Candlemass als Avatarium. Het doet dan ook goed om Edling weer in beginnende vorm te zien op het podium met zijn nieuwe project, waarin ook Avatarium-gitarist Marcus Jidell onderdeel van uitmaakt. Niet geheel verrassend bestaat de set uit het recente gelijknamige debuutalbum, waarbij Edling ook nog even zelf plaats neemt achter de microfoon om, net als op het album, de vocalen te verzorgen voor het nummer The God Particle. Zanger Niklas Stalvind neemt hierbij de basgitaar van Edling over. The Doomsday Kingdom zet een goede show neer, waarmee menig doomfanaat vooral verrukt mag zijn met de glansrijke terugkeer van Leif Edling. (FG)
Pontiak is weer zo’n naam waar ik voor Roadburn nog nooit van gehoord had. Toch wist een pre-Roadburn luistersessie mij warm te krijgen hiervoor. Deze band is op zijn plaats in de Green Room: er is voldoende publiek, maar het puilt gelukkig een keer niet uit. Op het podium staan kundige muzikanten, die overtuigend een set af weten te werken, maar niet tot de hoogtepunten van dit festival gaan behoren. Dit is natuurlijk geen enkel probleem, want ook eens relaxed wat luisteren, is ook wel prettig en daar leent dit zich uitstekend voor.
Lees ook het verslag van Roadburn 2017: donderdag, vrijdag en zaterdag.
Foto’s:
Jurgen van Hest (JvH Photography)
Datum en locatie:
23 april 2017, 013, Tilburg
Links: