In het laatste weekend van oktober, terwijl de herfstblaadjes van de bomen dwarrelen, is het inmiddels traditiegetrouw tijd voor de Dutch Doom Days: het Nederlandse doomevenement waar immense leegte en verdoemenis hoogtij vieren in velerlei gedaanten. Vanuit diverse landen, tot aan de Oekraïne en Marokko aan toe, trokken de in hun favoriete shirt gehulde doemfanaten naar Baroeg, het markante blauwe optrekje gelegen in een buitenwijk van Rotterdam. Zware Metalen wilde dit zwartgallige feest uiteraard niet missen en nam drie dagen lang een kijkje. Vrijdag noteerde Black Swan. Op zaterdag kreeg zij gezelschap van The Ghostwriter. Vitus-Frank haalde de zondag nog en is verantwoordelijk voor alle foto’s.
Dag drie van de Dutch Doom Days 2016 zal niet direct de boeken ingaan als meest geslaagde. Door het annuleren van de tour van Swallow the Sun, vielen de beoogde headliner en de begeleidende bands weg, dus moest er snel geschakeld worden om vervangers te vinden. In de combo van Jess and the Ancient Ones, Sahg en Powder for Pigeons, werd het gat opgevuld, maar het doomgehalte laat daarmee te wensen over.
Traditioneel mag op de zondag een Nederlandse band openen. Dit jaar valt het tweemansproject Locus Amoenus deze eer te beurt. Misaer focust zich live alleen op de zang en Illusion op de drums, dus is er voor optredens hulp van twee gitaristen en bassiste Michelle Bouma. Dat beide heren hun sporen al verdient hebben in de black metal klinkt in het werk van Locus Amoenus duidelijk door. Vocaal krijst Misear, die zich vaak bescheiden achter de twee gitaristen opstelt, zich vakkundig en met veel theatrale houdingen door de setlist heen, terwijl er zo nu en dan ook zo’n typische tempoversnelling aan te pas komt. Op het moment dat Michelle Bouma vocaal ook een duit in het zakje mag doen, wint het optreden aan het eind nog een stukje aan kwaliteit. Een leuk begin van dag drie, met helaas nog niet al te veel publiek.
Ook Powder for Pigeons is een tweemans/vrouw band en dat laten ze live ook zo. Drumster Meike heeft haar eigen bescheiden drumstel meegenomen en plaatst dat schuin tegenover haar kompaan Rhys. Zo wordt het podium strategisch verkleind en kan de brute set beginnen. Veel snelle en korte nummers, waarbij de stoner en slugdeinvloeden duidelijk te horen zijn. Als voorprogramma van The Midnight Ghost Train was de band erg geslaagd, op de Dutch Doom Days is deze muziek dat echter niet.
Het is vervolgens de beurt aan het uit Brazilië komende kwartet Jupiterian. Erg lang weet de band de aandacht niet vast te houden met hun lang uitgesponnen doom/death nummers. Dit heeft ook te maken met de uiterst statische podiumpresentatie. Daarbij helpt het ook niet mee dat de heren zodanig in een pak gehuld zijn dat een burka daarmee vergeleken een luchtig iets is. Met veel langzame en langdurige instrumentale stukken wordt het uiterste gevraagd van de toeschouwers, hoewel het gebodene zeker niet slecht is.
Met het Zweedse Taiwaz gaat de gemiddelde leeftijd op het podium fors omhoog. De band is reeds opgericht in 1985, maar lag er tussen 1991 en 2012 eventjes uit. Met nog drie originele leden in de line-up brengen de mannen onder leiding van zanger/bassist Urban Ferm, die zijn teksten voor zich heeft staan in het boekwerk op de geïmproviseerde kansel, een mix van traditionele doom met de nodige heavy metalinvloeden. Drummer Christian Österberg klinkt lang niet altijd even strak, maar daar laat de rest van de band zich niet door afleiden. Een onderhoudend optreden waarbij de tijd voor even een stukje terug werd gezet.
Hierna is het weer tijd voor een onvervalste pot doom/death, gebracht door de Braziliaanse heren van Mythological Cold Towers. De band is al een dikke 20 jaar actief en speelt nu voor de tweede keer in Nederland. Zanger Samej, die tussen de nummers door met zijn steenkolen Engels met de aankondigingen nauwelijks te verstaan is, trekt zijn strot goed open en ziet er regelmatig vervaarlijk uit. Er komt wel wat geluid uit een doosje, want er is geen bassist of toetsenist aanwezig op het podium, maar dat mag de pret niet drukken. Als tijdens het afsluitende nummer de Nederlandse brulboei Ben de Graaff (Facade/Phlebotomized) het podium opkomt, is het feest compleet.
Het Noorse kwartet Sahg mag daarna aan de bak. Helaas verloop het begin niet al te soepel, aangezien zanger/gitarist Olav Iversen al snel een snaar breekt. Geconcentreerd op zijn gitaar maakt hij het nummer nog wel af, maar de nieuwe gitaar blijkt geen geluid te willen geven. Dat noopt de rest van de band dan maar om een spontane jam-sessie in te lassen, totdat met behulp van een geluidsman van Baroeg het probleem uiteindelijk verholpen is. De basis van Sahg ligt in de doom, maar de nummers bevatten veel andere invloeden, wellicht een beetje teveel. Het gaat van links naar rechts en van voor naar achteren zogezegd, voor uw verslaggever te experimenteel en teveel van het goede na de voorgaande vijf bands.
De afsluiter van de avond is het Finse Jess and the Ancient Ones. Met doom heeft het niets te maken, maar met psychedelische lichtvoetige rock des te meer. De band zelf heeft er zin in en zangeres Jess gaat ook veelvuldig aan de slag met de tamboerijn. De meningen over deze afsluiter zijn verdeeld. Een groepje houdt het al snel voor gezien in de zaal en maakt het gezellig aan de bar, de andere, wat grotere groep waarvan een deel speciaal voor de band is gekomen, gaat volledig op in het optreden. Na afloop nog wat lolbroekerij met de mannen van Mourning Beloveth aan de bar en dan zit de vijftiende editie van de Dutch Doom Days er op. Op naar nummer zestien!
Lees het verslag van Dutch Doom Days, dag 1
Lees het verslag van Dutch Doom Days, dag 2
Datum en locatie:
25 oktober 2016, Baroeg, Rotterdam
Link: