In het laatste weekend van oktober, terwijl de herfstblaadjes van de bomen dwarrelen, is het inmiddels traditiegetrouw tijd voor de Dutch Doom Days: het Nederlandse doomevenement waar immense leegte en verdoemenis hoogtij vieren in velerlei gedaanten. Vanuit diverse landen, tot aan de Oekraïne en Marokko aan toe, trokken de in hun favoriete shirt gehulde doemfanaten naar Baroeg, het markante blauwe optrekje gelegen in een buitenwijk van Rotterdam. Zware Metalen wilde dit zwartgallige feest uiteraard niet missen en nam drie dagen lang een kijkje. Vrijdag noteerde Black Swan. Op zaterdag kreeg zij gezelschap van The Ghostwriter. Vitus-Frank haalde de zondag nog en is verantwoordelijk voor alle foto’s.
Zaterdagmiddag rond twee uur des middags. De geur van wierook verspreidt zich in Baroeg. De vier jongens van het relatief jonge doch zeer veelbelovende doomgezelschap Treurwilg staan op het podium. De welbekende boom met zijn dunne, sierlijk neerhangende takken, vormt een toepasselijke metafoor voor de atmosfeer van de muziek die deze Tilburgers creëren. Er is al aardig wat publiek op de been, ookal is het nog vroeg in de middag, en dat zegt zeker ook iets over de naam die deze band in korte tijd heeft opgebouwd.
De muziek van Treurwilg kent een mooie balans tussen ruige, harde passages met daarin death- en blackmetalinvloeden en lome, langgerekte melodielijnen met veel distortion en af en toe hele fijne cleane gitaarklanken. Het publiek laat zich graag meevoeren op de cadans van nummers als Labyrinth en As His Final Light Is Fading. Zanger Rens van Herpt brengt zijn rauwe vocalen met gepaste getergde uitdrukkingen op zijn gezicht. De overige drie bandleden verdwijnen tijdens het optreden grotendeels achter hun neerhangende, lange haren, als ware het het afhangende gebladerte van een treurwilg. Het betreft een uitstekend optreden en aangezien Departure nog maar het eerste full-length album betreft van deze band, kunnen we reikhalzend en met nieuwsgierigheid uitkijken naar dat wat komen gaat.
Na dit eerste optreden van Nederlandse bodem schakelen we over naar twee uit Italië afkomstige bands. Hiermee houdt de vergelijking ook wel direct zo’n beetje op, want de muziek die Riti Occulti maakt, is van een ander kaliber dan die van collega’s Black Oath, al worden ze natuurlijk beiden geclassificeerd als doom. Het blijkt ook maar weer eens dat de grenzen van ieder subgenre zeer rekbaar kunnen zijn. Apart element in de muziek van Riti Occulti is de aanwezigheid van de bouzouki in sommige van de nummers, die met zijn oosterse klank een mysterieus tintje aan de compositie meegeeft. Eveneens in het oog springend zijn de twee frontvrouwen, de sierlijk geklede Elisabetta Marchetti (verantwoordelijk voor de cleane vocalen) en de wat stoerdere Serena Mastracco (grunt).
De occulte duisterheid die de bandnaam doet vermoeden, blijft echter uit. Er zijn weinig zware klanken, zelfs de grunts van Mastracco overtuigen op dit punt niet echt, en de synthesizer doet in veel nummers eerder aan als hinderlijk ‘gepingel’, in plaats van dat het instrument een welkome toevoeging vormt. Het geheel klinkt allemaal net iets te chaotisch, te onrustig. Riti Occulti is sowieso niet ieders kopje thee hier op Dutch Doom Days, dit blijkt wel uit het feit dat de zaal langzaam steeds leger loopt tijdens het optreden. Halverwege keert een aantal bezoekers terug, maar het is onduidelijk of het de muziek is die ze terug de zaal in lokt, of gewoonweg het feit dat er twee bloedmooie Italiaanse vrouwen op het podium staan. Slotsom: het kan ermee door, dit optreden van Riti Occulti, maar echt overtuigend is het niet zowel qua muzikaal niveau, als wat performance betreft.
Black Oath weet gelukkig in een mum van tijd de weemoedige sfeer er weer helemaal in te brengen. Duisternis keert terug over het podium van Baroeg, met lantaarntjes voorzien van brandende kaarsen en de eerste cleane akkoorden van Wicked Queen, waar spoedig de melodieuze, tikje breekbare stem van A.Th overheen komt. Ookal is de stijl van de band iets veranderd in de loop der jaren, live heeft de performance nog altijd dat welkome rauwe randje en datzelfde geldt voor de vocalen van A.Th. De set van vanavond bestaat uit een mix van nieuw werk en oud materiaal. Voor de fans, die duidelijk aanwezig zijn, getuige de enthousiaste reacties vooraan in het publiek, is er zodoende genoeg te halen. Wat een goed optreden is dit. Gewoon, zonder opsmuk, drie kwartier doordenderen. Als afsluiter wordt Obsessed By Moonlight gespeeld van de eerste EP uit 2009 (BS).
Zelden een band de muziek zó intens zien beleven als Ggu:ll. De heren zitten vanaf de eerste ogenblikken in hun eigen wereldje, waarbij met name bassist DvB bezeten lijkt door een duistere macht. In opperste concentratie brengen de vier Brabanders hun drone/doom en wel op zo’n traag tempo dat het opdrogen van verf in een iglo sneller lijkt te gaan. De geest moet opengesteld worden voor de intensiteit van dit gezelschap, maar als dat lukt, wacht als beloning een drie kwartier durende trip naar een andere wereld terwijl het concert tegelijkertijd in een oogwenk voorbij lijkt te zijn. Of dit allemaal nogal tegenstrijdig klinkt? Ja. Nou en. Voor de muziekwereld is het in ieder geval te hopen dat Ggu:ll nog heel wat jaren in het verschiet heeft, waarbij de band vooral (en dan doe ik even heel erg hipster) gewoon zijn eigen ding moet doen.
Baroeg stroomt dan toch echt langzaam maar zeker vol voor de eigen huisband, het instituut Officium Triste. Er wordt afgetrapt met The Sun Doesn’t Shine Anymore en Pim Blankenstein laat zien dat hij ook al geen zonnetje in huis is, door de kwellende teksten met gesloten ogen in zijn microfoon te grombrullen. Even lijkt het alsof hij in huilen gaat uitbarsten, maar gelukkig brengt het einde van het nummer redding. Na To the Gallows maken we de primeur mee van de eerste keer Bittersweet Memories, afkomstig van de split Immersed met collega-doomers Ophis. Jammer dat de toetsen vanavond uit een doosje komen, maar wie naar de opkomst én de locatie kijkt, realiseert zich direct dat het maken van deze muziek niet meer oplevert dan een zakcentje. Hooguit.
Dat wil niet zeggen dat de dankbare fijnproevers in het zaaltje de muziek niet met open armen in ontvangst neemt. Integendeel, ook de twee Marokkaanse meisjes die vooraan staan, hebben de tijd van hun leven. Voor zover je dat met treurwilgmuziek kunt hebben dan natuurlijk, want het moet allemaal niet té vrolijk worden. De overlevering leert dat de twee dames niet uit Rotterdam afkomstig zijn, maar écht vanuit hun geboorteland het vliegtuig hebben gepakt om Officium Triste te zien. Dankbaar maken ze gebruik van de mogelijkheid om na afloop op de foto te gaan met voorman Blankenstein, die zich even Justin Bieber zal hebben gewaand.
Diezelfde Blankenstein had zojuist op het podium nog Atlas verbeeldt in het nummer Like Atlas. Zoals de Griekse, mythologische held de hemel op zijn schouders droeg, zo leek de Rotterdammer dat met het leed in de wereld te doen. Het resulteert in een bijzonder fraai eindslot van een even fraai optreden. Goed dat de band bezig is met een nieuwe plaat. Hopelijk leidt dat tot meer optredens, waarbij een tournee door Noord-Afrika plots een reële optie lijkt.
Mourning Beloveth geldt als de hoofdact van de tweede dag Dutch Doom Days, maar het was in de zaal toch echt drukker bij Officium Triste. De soundcheck van de Ieren gaat ongemerkt over in het optreden en daar was niet iedereen op bedacht. Het is dus nog wat leeg als de band in een opmerkelijke opstelling begint. Zanger Darren Moore wordt geflankeerd door de twee gitaristen, maar weet bassist Brendan Roche in zijn rug met het gezicht naar de drummer gekeerd. Alsof dat nog niet gek genoeg is, heeft de zanger zijn microfoon zó hoog staan dat zelfs Lemmy er nu nog spontaan nekklachten van zou krijgen.
Mourning Beloveth is verder op en top doom en heeft net als alle orkestjes deze dagen flink aan de schildpaddensoep gezeten. De band probeert de aanwezigen zo snel mogelijk depressief te krijgen en zanger Moore doet voorkomen alsof hij vandaag nog een oplossing voor het Midden-Oostenprobleem moet aanleveren. Toch weet de band niet écht te pakken, zeker niet na de twee uitstekende optredens voor deze set. Zo halverwege het optreden, als de zaal ook weer wat voller is, komt daar wat verandering in. Maar écht intens wordt het nergens. Voor uw anonieme verslaggever biedt het gelegenheid nog even aan de innerlijke mens te denken. De avond is weliswaar niet meer zo lang, maar een broodje kroket gaat er altijd wel in. Behalve die van snackbar Inkie’s, zo blijkt later. Die komt er al snel weer uit.
Met een zure nasmaak in de keel, zijn we present voor de afsluiter van dag twee: het Franse Monolithe. Op het podium is het druk met alleen al drie gitaristen, een bassist, drummer en keyboardspeler. Daar tussenin: zanger Richard Loudin. Gezegend met een heerlijk donkere grunt, maar ook met de blik van een maniakale bijlmoordenaar. Over de muur van geluid die zijn bandgenoten optrekken, brengt hij een prima prestatie, bijvoorbeeld bij Monolithe II. Of althans, een deel van dat nummer, want op het gelijknamige album neemt dat zo’n vijftig minuten in beslag.
Monolithe houdt het slepend en klagend. Het gaspedaal wordt maar hoogst zelden ingetrapt, maar als het zover is, is het wel gelijk raak. Het is allemaal hoogst functioneel dus, wat deze Parijzenaren doen. Loudin blijkt een echte frontman, zoals we die vandaag niet eerder hebben gezien. Hij zweept het publiek op en levert vocaal uitstekende prestaties. Al met al een mooie afsluiter voor de tweede dag van het festival, waarbij de voorgerechten én het nagerecht lekkerder waren dan het hoofdmenu (TG).
Lees het verslag van Dutch Doom Days, dag 1
Lees het verslag van Dutch Doom Days, dag 3
Datum en locatie:
24 oktober 2016, Baroeg, Rotterdam
Link: