Die Apokalyptischen Reiter op Summer Breeze 2018

Geschreven door op 27-08-2018 om 22:57.

Setlist: 12/20

Lage score, maar een hogere dan we hen tijdens hun vorige verschijning toebedeeld zouden hebben. In een opgewekt eerste setdeel trekt de gitaar eindelijk nog eens een paar vicieuze blackstrepen met dartelende toetsen. Der Adler fladderde nog eens voorbij, net als de terugkeer van Seemann en vooral eeuwige woelwater Reitermania walste de kluiten uit de grond. Zowel de tenoruithalen, de gekartelde parlando als de puntige schreeuw van Fuchs waren op de afspraak en brachten plezier. Tot de sfeer ineens veranderde. De gefaalde poging tot doomnummer Der Rote Reiter leidde een apocalyptisch middenstuk in, waar we wel heel blij waren om het kwade The Fire nog eens live te horen. Friede Seih Mit Dir fleurt de boel op om dan toch weer erg matig te eindigen.

Show: 17/20

Bij een eerste oogopslag zag de podiumaankleding met al die witte rasters en rode spatten er saai uit. Tot ze er met blacklights op begonnen schijnen en er fluorescerende oranje motieven manifesteerden, die ook in de losse etnische kledij van de groep en de achterbanner verwerkt zaten. De piano vloog in brand en voor het apocalyptische gedeelte trok Fuchs een soort harnas met een dikke ketting en een om de ogen gespannen zonnebril aan. En als Reitermania terug is, dan komt Dr. Pest opnieuw met zijn SM-zweep zwaaien.

Interactie: 15/20

Er ontstond een enorme circle pit voor Reitermania, zou zomaar de grootste van het festival geweest kunnen zijn. De reacties op het apocalyptische deel waren dan weer lauw, ja zelfs verward. De immer goedgezinde zanger zei ook amper iets, wat niet van ’s mans gewoonte is. Het late uur?

Geluid: 11/20

Drum en zang domineerden de veel te zoete gitaar. Voor de keyboards moest je kijken of Dr. Pest ze aan het betokkelen was en dan héél goed luisteren. Een janboel, het laatste wat een band die al vijf jaar in verval is nodig heeft.

Uitvoering: 17/20

Op het exceptionele stembereik van Fuchs konden ze gelukkig weer rekenen. Huppelend, springend, spurtend… geen schokje kwam erop. De mannen met de snaren trokken eveneens enkele spurtjes. Ook de band zelf stond er enigszins uit zijn element bij tijdens het donkere boosaardige middengedeelte, maar dat kon part of the act zijn.