Herman, Judith, Ernest en Lou: Waarom Raketkanon Het Patronaat zal afbreken

Geschreven door op 05-02-2020 om 21:59 uur.

HI-YAAAAY-YAAY-YAAAAAAAH!!! Raketkanon, België’s meest explosieve en bizarre vertegenwoordiger, is bezig aan de laatste clubtour en passeert daarbij nog het Patronaat voor Complexity Fest. De band houdt er na tien jaar mee op en de laatste Belgische shows zijn hopeloos uitverkocht. In deze special overloop ik wat we kunnen verwachten van de show op Complexity Fest, waarom het bandconcept werkt, welke nummers ik aanraad en welk effect de band heeft gehad op de Belgische muziekscene. Bedankt, Harald, Florent, Anna en de rest.

Dat Belgen wel kaas hebben gegeten van absurditeit – ja, wij maken ook kaas – is alom geweten. René Magritte, Manneken Pis, Mauro Pawlowski of ons wetboek zijn daar prima voorbeelden van. Zo mocht je tot voor kort als buitenlander géén duiven houden of mag je vandaag in Leuven niet met struiken of bomen schudden. Het kan technisch gezien ook gebeuren dat het leger je hond komt ‘opeischen’ als trekdier voor legervoertuigen, maar niemand, ook de deurwaarder niet, kan je laatste koe, varken of 24 kippen of diens voeder in beslag nemen. Genoeg inleiding, op naar de muziek.

Raketkanon ontstaat tien jaar geleden in het Gentse, maar verschijnt in 2012 ten tonele met Herman. Toen nog als zijproject van frontman Pieter-Paul Devos. De opzwepende drums, hamerende gitaarriff en beukende fuzzy lage tonen van Herman dienen als concepttest. Zo wordt er gezongen in een onbestaande taal en is er géén bas, die wordt deels opgevuld door toetsen (vooral op RKTN#1), kickdrum en baritongitaar. Ook heeft elk nummer een voornaam. Raketkanon gooit hoge ogen door energieke liveshows en de bizarrosludge die over de mensen wordt gestuurd. Als Dostojevski in 2012 leefde stond Herman in zijn ‘Aantekeningen uit de ondergrondse’.

Een andere aanrader van RKTKN#1 is Judith.

RKTKN#2 volgt in 2015 en heeft een grotere elektronische en vocale component. Met de eerste single Florent bereikt de band de piek van de populariteit in eigen land. Ook op Europees niveau wordt getoerd. Al bij al geeft RKTKN#2 de essentie van de band perfect weer.

RKTKN#3 staat ver van de bizarrosludge van #1 en focust ietwat meer op sfeer en nog harder op elektronica dan enig voorgaand werk. Ik had altijd de notie dat na drie albums zonder tekst de grap voorbij zou zijn en ik vond #3 dan ook lang de minste plaat. Maar ik had ongelijk. #3 is de meest ondoorgrondelijke uit de trilogie, maar ook de meest creatieve. De grap is niet over, de creativiteit is niet op, maar het verhaal is wel rond. Wat deze plaat lastiger maakt is de tracklisting. Mélody, Hannibal en Robin, nummers drie tot vijf, zijn veel kalmer dan wat een Raketkanon-luisteraar gewoon is, nu ja, wat gewoon nog betekent. Twee zeer ingetogen, melodieuze nummers en één dynamische drumoefening omgetoverd tot een nummer. Dat zijn geen slechte of zelfs mindere nummers, Mélody vind ik juist een uitschieter in de positieve zin, maar dit blok is wat moeilijker te verteren dan anders. Ook maken we kennis met het Ricky-kapsel op RKTKN#3 en dat laat een indruk achter.

Wat we mogen verwachten:

Een crowdsurfende frontman met een geïnfecteerde tepel. Ongefilterde artistieke expressie. Een schreeuwerige, overstuurde en gedigitaliseerde stem in een onbestaande taal. Moshpits. Véél moshpits. Een lelijke baritongitaar zonder kop. Florent, Nico Van Der Eeken, Anna, Ricky, Herman, Ernest en een verdwaalde Mélody. Een bandana, een knipperende driehoekige backdrop, een afwezigheid van klinkers en een zwart gat na afloop.

De band heeft haar set mogen vastleggen op het legendarische Rockpalast. Niet veel landgenoten hebben dat voorgedaan. Dit illustreert natuurlijk ook wat we mogen verwachten op Complexity Fest, enkel dan een stuk duisterder, ondergronds en met een select groepje zeer enthousiaste cultuurzoekers. Complexity heeft hier toch wel een hele mooie vangst mee binnen gehaald!

De horizon:

Samengevat, wat Raketkanon zo boeiend maakt is de ongefilterde artistieke expressie die de band op plaat zet zonder dat dit succes in de weg staat. Een onwaarschijnlijk experiment, de underdog zonder pretentie, maar met een heleboel atypische ideeën in het hoofd. De grens tussen verstaanbaarheid en nonsens wordt uitvoerig bewandeld. Live worden dan ook nog eens de stoutste verwachtingen overtroffen. De band klinkt log, oogt hondsdol en bezweert. Dit heeft natuurlijk een effect op de Belgische scene en we zien in de opéénvolgende jaren bands experimenteren met zangeffecten, nog méér eigenzinnigheid en de live-acts worden nog sterker uitgedokterd. Dit komt zelfs zo ver dat ondergetekende in een bandproject, Pxnsklxp belandt, waar de grenzen tussen muzikale komiek en drama, headbangen en dansen, bizar en vertrouwd worden opgezocht. De frontman van Pxnsklxp verwoordt het nog het best waarom Raketkanon belangrijk is in de Belgische scene: ‘Goh ik vind voornamelijk dat ze iets uit de grond stampen wat fucking goed is, een concept wat nog niet eerder commercieel is voorgedaan én Belgisch is. Ben wel een beetje zat nu.’ Voor de geïnteresseerden, Pxnsklxp, staat op non-actief en is niet tot op het podium geraakt. Maar zeg nooit nooit.

Hoewel er niets meer zal komen dat de essentie van Raketkanon vat, is de bom toch ingeslagen in de Belgische scene. Hieronder drie frisse onfrisse Belgische bands die zeker eens naar een Raketkanon show geweest zijn. Alle drie met een (aankomende) release in 2020.

Wie Raketkanon nog graag aan het werk ziet kan binnenspringen bij Complexity Fest op 15 februari, of bij één van de paar andere laatste shows, maar die zijn wel uitverkocht. Ook heeft de band zich gebonden aan een passage op Arctangent, Bristol in augustus. Misschien, heel misschien komt er dan ook nog een laatste festivalpassage in de Benelux. Ik neem alvast het zekere voor het onzekere en zie jullie in Bristol.

Line-up:

  • Jef Verbeeck – Bariton
  • Pieter-Paul Devos – Zang, gitaar, synthesizer
  • Lode Vlaeminck – Bas, synthesizer
  • Pieter de Wilde – Drums

Links: