“I’m holding up a light
Chasing up the darkness inside
And I don’t wanna let you down
But only I can save me”
Precies drie jaar geleden werd de wereld opgeschrikt door de dood van Chester Bennington. Een icoon en jeugdheld voor vele metalfans. Vraag aan een metalfan van rond de dertig hoe ze met metal in aanraking zijn gekomen en de kans is groot dat je te horen krijgt dat het allemaal begon met Linkin Park. Groot was dan ook de verslagenheid toen op 20 juli 2017 bekend werd dat de zanger zichzelf van het leven had beroofd. De wereld was nog maar net bekomen van de zelfmoord van Soundgarden-voorman Chris Cornell toen dit nieuws slechts twee maanden later bekend werd gemaakt. Een trieste climax van een leven vol hoogte- en dieptepunten. Tijd om er op deze dag bij stil te staan.
Bennington wordt op 20 maart 1976 geboren in Phoenix, Arizona en heeft op zijn zachtst gezegd geen gemakkelijke jeugd. Gescheiden ouders, seksueel misbruik en gepest worden typeren zijn jeugd. Het resulteert erin dat hij al op jonge leeftijd te maken krijgt met een drugsverslaving. Afleiding van deze ellende vindt hij onder meer in het schrijven van gedichten en muziek. De muzikale helden uit zijn jeugd zijn Depeche Mode en Stone Temple Pilots. Van deze laatste band hoopt hij als kind ooit de zanger te kunnen worden. Zanger wordt hij uiteindelijk in zijn tienerjaren in enkele bands waaronder Grey Daze. Een post-grunge band waarmee hij twee albums opneemt, maar het echte succes niet weet te bereiken.
Op het debuutalbum Hybrid Theory, genoemd naar de vroegere naam van de band, klinkt duidelijk de moeilijke jeugd van Bennington door. Nummers als Crawling en In The End staan bol van de ellende. Denk aan de strofe “These wounds they will not heal” uit Crawling die gaat over het verliezen van Benningtons zelfcontrole tijdens zijn verslavingen. Of de machteloosheid in de zin “But in the end it doesn’t even matter.” Het album komt uit in de hoogtijdagen van de nu-metal en is een direct succes, hetgeen de zanger katapulteert naar het sterrendom. Het album past perfect in de tijdsgeest waarin de combinatie van metal, rap en draaitafels opeens de mainstream bereikt. Nog steeds wordt dit album gezien als een van de beste albums die het nu-metal tijdperk heeft voortgebracht en anders dan bijvoorbeeld bij de muziek van generatiegenoot Limp Bizkit het geval is, hoef je je er heden ten dage niet voor te schamen als je het luistert. Opvolger Meteora uit 2003 gaat op dezelfde weg verder met hits als Numb en Breaking the Habit en is wederom een groot succes.
Waar Linkin Park begint als metalband met hiphopinvloeden, drijft het later steeds meer af van deze wortels. Na het slecht ontvangen Minutes to Midnight, volgt A Thousand Suns in 2010 wat een drastische breuk met het verleden betekent in muzikaal opzicht. Bennington zelf zegt hierover dat als ze verder wilden gaan op de oude weg bestaande uit het mengen van hiphop met rock het wel nog fris en nieuw zou moeten aanvoelen. Het resultaat is een album waarop de gitaren sterk naar de achtergrond zijn verdwenen en een meer elektronische, eigen stijl te horen is. Een stijl die wordt voortgezet op Living Things en The Hunting Party. In deze periode wordt Bennington ook een aantal jaar de officiële vaste frontman van Stone Temple Pilots. Naar eigen zeggen een ‘no-brainer’ waarmee zijn jeugddroom om deel uit te maken van deze band uitkomt.
In 2017 komt het laatste album van Linkin Park, One More Light, uit wat weinig meer met metal te maken heeft en veel lezers van deze site zullen het misschien voornamelijk uit nostalgische overwegingen hebben beluisterd. Precies een dag voordat dit album verschijnt ontneemt Chris Cornell zichzelf van het leven. De zanger van Soundgarden en Audioslave was een zeer goede vriend van Bennington en zelfs de peetoom van een van zijn kinderen. Ingewijden vertellen dat Bennington erg veel moeite heeft met het verwerken van zijn dood. Toeval of niet, uiteindelijk maakt hij op 20 juli, de verjaardag van Chris Cornell, zelf op 41-jarige leeftijd een einde aan zijn leven. Achteraf is het altijd makkelijk om op het laatste album van de band op zoek te gaan naar mogelijke hints voor een vooraf gekozen dood. Het blijft gissen of dit daadwerkelijk het geval is, zeker ook omdat eerdere albums ook gekenmerkt worden door de duisternis is zijn leven. Terugluisterend naar dit album blijft het echter bijzonder wrang om Bennington nummers als Nobody Can Save Me te horen zingen met de kennis dat hij twee maanden nadat het album wordt uitgebracht niet meer in leven is. Wat rest is de herinnering aan een zanger die voor altijd een icoon zal blijven van de metalscene van het begin van de eenentwintigste eeuw.
Arun Thomas