Het zal geen metalhead ontgaan zijn: Slayer is bezig aan haar laatste toer. 15 november is het de allerlaatste keer dat de band op een Nederlands podium te zien is en wel in mijn thuisstad. Het optreden op deze plek is niet onomstreden. Criticasters beweerden dat de band beter in een grote zaal als AFAS Live had kunnen staan. Helemaal ongelijk hebben ze niet, want hoewel de IJsselhallen in Zwolle een reputatie heeft als het gaat om legendarische concerten (in het verleden vond de Aardschokdag hier plaats en meer recent streken Dream Theater en Motörhead er neer), echt grote bands speelden hier al lang niet meer. Daarnaast staat deze hal wijd en zijd bekend als regelrechte galmbak. Hoe zal dat vanavond aflopen? Feit is wel dat het concert binnen no-time uitverkocht is en er online honderden Euro’s worden geboden voor kaarten. De foto’s bij dit verslag zijn geschoten door Robbin Podde.
Slayer is een oude liefde van uw recensent van vanavond. De lp Live Undead was mijn eerste kennismaking en deed me belanden in het hardere werk. In mijn alfabetisch geordende platenkast staat bij de de letter S van Slayer een grote aantal cd’s. Ook ben ik de trotse bezitter van enkele bootlegs op vinyl. Met gemengde gevoelens toog ik dus vanavond naar de IJsselhallen om mijn jeugdhelden voor de laatste keer te zien. Van alle bands die er rondlopen en van alle concerten die ik mocht bezoeken zag ik Slayer het vaakst. En vanavond dus voor het laatst.
Als ik een uur voor aanvangstijd bij de IJsselhallen aankom, staan er een kleine duizend man voor de ingang te wachten. Ik weet dan al dat het krap gaat worden om Obituary te zien. Eenmaal binnen moet het publiek door een z-vormige bocht die halverwege uitkomt in een ruimte met lockers. Wanneer ik eindelijk aan de beurt ben om gefouilleerd te worden, wijst de security mij erop dat er geen leren jassen mee naar binnen mogen. Zonder me te fouilleren word ik terug verwezen naar de ruimte met lockers, moet ik a raison van vijf euro een locker huren en daarna weer achter aansluiten. Gelukkig herkent een dame van de security me en mag ik – zonder dat ik gefouilleerd word – naar binnen. Ik zie veel bekenden en de leren jassen zijn niet op een hand te tellen… Bij binnentreden van de zaal blijkt dat Obituary het podium net heeft verlaten. Van bekenden hoor ik dat het optreden een kwartier te vroeg begon en de band speelde naar verluidt voor een zaal die voor nog geen kwart gevuld was.
Voordat Anthrax begint, begeef ik me eerst naar de rokersruimte. Die blijkt te bestaan uit een klein gedeelte van de parkeerplaats. Best koud zonder jas en in de zaal wordt het algehele rookverbod dan ook door meer dan een enkeling genegeerd. Gelukkig maakt het optreden van Anthrax een hoop goed. Anthrax is alweer even herenigd met zanger Joey Belladonna en dan weet je op voorhand wat komen gaat: een trip down memory lane en weinig nummers van de meest recente albums. Caught In A Mosh, I Am The Law, Antisocial en afsluiter Indians komen allemaal voorbij. Alleen Fight ‘Em ‘Till You Can’t is een nieuwer nummer. Overigens wordt laatstgenoemde net zo luid door het publiek meegezongen. Anthrax gebruikt de korte speeltijd maximaal door de aankondigingen tot een minimum te beperken. Het geluid staat niet al te had en alle instrumenten staan goed in balans. Achteraf bezien heeft Anthrax het beste geluid van de avond.
Lamb Of God mag vanavond vlak voor Slayer aantreden. Het siert de hoofdact dat ze eerder jong talent een kans gaf en ook vanavond de meeste speeltijd van de support-acts gunnen aan deze relatieve jonkies. Van de andere kant is het bevreemdend dat de meest softe band van vanavond het langst mag spelen. Lamb Of God is duidelijk de vreemde eend in de bijt. Dat is niet te merken aan de publieksreactie want de handjes gaan tot achter in de zaal op elkaar. Enige verschil is dat tijdens Lamb Of God alle zitplaatsen op de tribunes bezet zijn. Er wordt strak gemusiceerd waarbij het opvalt dat de zang zacht in de mix staat en soms nauwelijks verstaanbaar is. Wat ook helpt is dat de dubbele-bass op de lichtshow aangesloten lijkt te zijn en zo ontstaat een mooi geheel tussen licht en geluid. Het publiek wordt opgezweept tot een circle-pit welke tijdens het laatste nummer grote proporties aanneemt.
Na een relatief korte ombouwpauze is het dan eindelijk zover: Slayer begint aan haar laatste concert op Nederlandse bodem. Het podium kleurt rood en er worden vier kruizen geprojecteerd die overgaan in pentagrammen die over het podium schieten. Het te lage podium zorgt ervoor dat de vier mannen slecht zichtbaar zijn. Al snel wordt duidelijk waarom het podium zo laag is: er wordt vuur omhoog en zijwaarts geschoten. De verticale vlammen zijn letterlijk metershoog en een hoger podium had voor onveilige situaties gezorgd. De zaal barst los en onthaalt Slayer met enthousiasme. De band pikt dat duidelijk op en de drie gitaristen bewegen gedurende het hele optreden van links naar rechts. Slayer staat te boek als een statische band maar daar is vanavond geen sprake van. Uiteraard zijn er meerdere doeken op de achtergrond zichtbaar en deze dragen absoluut bij aan het showelement.
Tot aan Mandatory Suicide staan de drums wat zacht, maar wanneer dat euvel verholpen is, wordt ook duidelijk waar de IJsselhallen haar reputatie van galmbak vandaan heeft. Het duurt tot War Ensemble voordat Tom Araya het woord tot het publiek richt. Slayer is vanavond duidelijk niet voor praatjes gekomen maar laat haar muziek voor zich spreken. De setlist bevat enkele wisselingen en het siert Slayer dat ze niet op safe speelt. Tijdens Dead Skin Mask laat Tom Araya het zingen van de refreinen aan het publiek over en het zoveelste kippenvelmoment is daar. Tijdens Hell Awaits verandert het podium in een waar inferno. Het volume wordt naarmate het optreden vordert nog verder opengedraaid. Daardoor wordt de beleving ultiem maar het nadeel is dat Chemical Warfare pas na een minuut als zodanig is te onderscheiden. Als de Hanneman-backdrop te voorschijn wordt gehaald weet iedereen: Angel Of Death wordt ingezet en daarmee komt er een einde aan een spetterend Slayer optreden. Tom Araya blijft na afloop lang op het podium staan en bedankt nog eenmaal iedereen voor zijn steun.
Mijn oma zei het al: alles heeft een eind, behalve een worst want die heeft er twee. Aan live-optredens van Slayer in Nederland is na vanavond een eind gekomen. Slayer live was soms goed en soms heel goed. Altijd was het intens en dat was vanavond niet anders. Slayer-fan ben je echter voor het leven, of ze nu live te bewonderen zijn of niet.
Eindconclusie: muzikaal is er weinig op vanavond aan te merken. Organisatorisch heeft de IJsselhallen nog een grote inhaalslag te maken. Dat werd de volgende dag op de sociale media pijnlijk duidelijk want het regent klachten. Een kleine smet op een verder uitstekende avond!
Foto’s:
Robin Podde (MusicSchots69 Facebook)
Datum en locatie:
15 november 2018, IJsselhallen, Zwolle
Link: