Motorpsycho in Tivoli Vredenburg
30 april 2016, Tivoli Vredenburg
Dit jaar zijn de Noorse goden ons goed gezind: eerst een nieuw album van grootheden Motorpsycho, een album dat bovendien tot een van de betere dit jaar behoort, en nu, enkele maanden later, een tour waarbij Nederland maar liefst drie keer wordt aangedaan. Zoals niet ongebruikelijk is, speelt Motorpsycho de hele avond en wacht ons dus een show van bijna drie uur. Namens Zware Metalen ben ik aanwezig bij de show in Tivoli, alwaar de band de sfeervolle Pandora op zijn (of toch haar?) kop zet. Met hartelijke dank aan Arnoud van Otterloo voor de fotografie.
Terwijl de zaal tot de nok toe vol loopt, komt het Trondheimse Trio de bühne op en zet na het intro Sleepwalking, het nummer Lacuna/Sunrise in, beide nummers van het nieuwe album Here Be Monsters. Vanavond ligt de nadruk, gelukkig en begrijpelijk, op dat album, wat live nog meer tot zijn recht zal blijken te komen. Motorpsycho ontstijgt het aardse bestaan in de uitgesponnen jams die soepel in de nummers worden verweven en door de psychedelische atmosfeer die daarmee ontstaat, krijgt de muziek een nieuwe lading die zoveel meer beslaat dan alleen het album. De ingetogen passages die een groot deel van Here Be Monsters uitmaken, worden onderstreept door de dynamiek die de band aanbrengt door middel van de jams en nemen daardoor alleen maar aan intensiteit toe.
Vanaf het begin is duidelijk hoe geolied deze band is: het langdurige opbouwende en uitgebreide soleerwerk wordt zonder schijnbare moeite uit de mouw geschud, zonder dat daar veel communicatie voor nodig is. De heren Sæther en Ryan staan op het podium als twee volwaardige studenten van Geddy Lee en bespelen tegelijkertijd de snaarinstrumenten met hun handen en de synthesizers met hun voeten, om ons daarnaast ook van zang te voorzien (al dan niet tezamen). Drummer Kenneth Kapstad roffelt zich op onnavolgbare wijze door de wervelende psychedelica heen en strooit met de ene fill na de andere, zonder ook maar een moment maat te verliezen. Uiteraard worden de originele composities niet op de voet gevolgd, maar dat komt de atmosfeer alleen maar ten goede, zeker als er weergaloze jams ontstaan uit de improvisatie.
Here Be Monsters wordt niet integraal gespeeld, maar uitgesmeerd over de set en dus is er ook ruimte voor ander materiaal, waarbij de nodige invulling wordt gegeven door werk van Behind The Sun uit 2014. Nummers als The Promise, On A Plate en Cloudwalker (A Darker Blue) passeren onder andere de revue, waarbij de uitgelaten publieksreactie niet ongenoemd mag blijven. Om de reguliere set te beëindigen gaat de band weer terug naar Here Be Monsters en wordt het fantastische Big Black Dog gespeeld, dat live een nog grotere climax is dan op plaat en ook weer is voorzien van de nodige jams. Op het moment dat de hoofdriff van het nummer wordt ingezet, begint de zaal als één met de muziek mee te deinen en wordt er stevig met de hoofden geknikt. Het nummer wordt live heftiger gespeeld dan op het album en daarmee wordt ook weer de kracht van een live ervaring duidelijk. Na dit voorlopige hoogtepunt gaat de band het podium af, om vervolgens (uiteraard) terug te komen voor een toegift, wat in de wereld van Motorpsycho gewoon nog een vol uur speeltijd betekent.
De toegiften worden gespeeld in twee etappes, waarvan de eerste bestaat uit ouder werk, namelijk werk van het in 1993 verschenen Demon Box. De nummers Junior en Feedtime worden gespeeld en leveren daarmee de stevigste momenten van de avond, zeker ook omdat dat werk minder zweverig is dan de nieuwe(re) albums. Bij aanvang van dat eerste nummer worden er kreten van herkenning geslaakt in het publiek en tijdens beide nummers liegt de beweging in het publiek er ook niet om. Vooral op de voorste rijen gaat het volledig los en ook bij de band straalt het speelplezier er vanaf. Na Feedtime verlaat een door airconditioning onderkoelde band een dampende zaal en volgt weer geroep om meer.
Gelukkig keert Motorpsycho voor de tweede keer terug en komt er nog een kleine toegift in de vorm van het half uur durende Here Be Monsters, wat uiteindelijk het hoogtepunt van het optreden wordt, voor mij dan in ieder geval. Dit nummer staat niet op het reguliere album, maar beslaat het grootste deel van het op tour verkrijgbare Here Be Monsters Vol. 2 (dat nu overigens rustig rondjes draait op de pick-up bij mij thuis). Het blijkt een atmosferisch, psychedelisch en overweldigend slot te zijn van één van de beste optredens van het jaar, waarbij epiek en psychedelica nauw verweven zijn. Het halve uur vliegt voorbij en terwijl de laatste klanken uitsterven, volgt er een enorm applaus en baan ik me, al klappend, een weg naar de uitgang om de bus te halen.
Setlist Motorpsycho:
- Sleepwalking
- Lacuna/Sunrise
- Running With Scissors
- I.M.S.
- Spin, Spin, Spin
- Sleepwalking Again
- S.T.G.
- Serpentine
- August (Arthur Lee and Love cover)
- The Promise
- On A Plate
- Superstooge
- Upstairs-Downstairs
- Cloudwalker (A Darker Blue)
- The Bomb-Proof Roll And Beyond (For Arnie Hassle)
- Big Black Dog
- Junior
- Feedtime
- Here Be Monsters
Toegift:
Toegift:
Fotografie: Arnoud van Otterloo
Links: