Terwijl de wereld in rep en roer was over rook die middenin Rome uit schoorsteen kwam en ongeduldig toekeek welke kerkleider zich de komende jaren mag bezighouden met de strijd tegen abortus en homoseksualiteit en het bagatelliseren van kindermisbruik, deed Ghost de Amsterdamse Ziggo Dome aan. Vijftien jaar nadat zanger/gitarist Tobias Forge in alle anonimiteit drie nummers op MySpace had gezet was het voor de ingang van Nederlands’ grootste concertzaal minstens zo druk als op het Sint-Pietersplein in Vaticaanstad om hier de nieuwe kerkleider te verwelkomen: Papa V Perpetua. Namens Zware Metalen sloot Remco Faasen aan in de rij, Lonneke Prins kon direct doorlopen maar zij moest dan ook voor het podium staan om alles op camera vast te leggen.
Geen telefoontjes bij een concert. Het is nog niet een zo heel lang geleden dat dat standaard was, want wat moest je in het pré-smartphonetijdperk met die dingen als je in een zaal stond? Ghost staat het gebruik van de apparaatjes niet meer toe en heeft daar een handigheidje voor gevonden. Bij de ingang van de Ziggo Dome doe je je mobiel in een Yondr Pouch: een soort rugzakje dat het signaal van het toestel blokkeert. Wil je toch bellen? Dan kan dit buiten de daadwerkelijke zaal. De onverlaat die het waagt het ding tóch in de zaal te gebruiken, riskeert zonder pardon buiten te worden gegooid.
Maar, Ghost dus. De eerste keer dat uw redacteur van dienst de band zag was het ‘nog maar’ het voorprogramma van Paradise Lost in de oude Tivoli in Utrecht, in de loop der jaren werd al snel duidelijk dat deze band bestemd was voor meer. Peacefield opent in Amsterdam het concert vanaf de twee grote schermen naast het podium. Na het eerste couplet valt het grote doek, staan de Nameless Gouls al te spelen en voegt Papa V Perpetua zich bij hen. De nieuwste Papa is modern gekleed: weg zijn de mijters en gewaden: welkom jasje en spijkerbroek.
Lachryma is ook afkomstig van nieuwe plaat Skeletá, het lekker rockende Spirit gaat alweer wat langer mee. Het aantal Nameless Ghouls op het podium is tegenwoordig hoger dan ooit, waaronder een Ghoul die alle teksten meezingt met Papa V Perpetua, die trouwens beter klinkt dan ooit. Faith en Call Me Little Sunshine krijgen een lekkere uitvoering en opeens realiseer ik me dat Ghost meer dan ooit lijkt op Kiss en niet alleen omdat een stem vlak voor de start van het concert over de geluidsinstallatie riep dat ‘the best band in the world’ eraan kwam. Hier staat niet zozeer een rockband maar een theatergezelschap dat hier op en top professioneel staat te zijn hoewel de keerzijde is dat er weinig aan toeval en spontaniteit wordt overgelaten. Want na Call Me Little Sunshine gaat het Grucifix – het omgekeerde kruis dat als logo van de band geldt – dat boven het podium zweeft omhoog om ruimte te maken voor Papa V Perpatua die plots in vol ornaat rechts naast het podium omhoog zweeft om hoog boven ons stervelingen The Future Is a Foreign Land te zingen. De zaal zingt uit volle borst mee.
Tergend langzaam en met de zanger weer onder ons gelijken, wordt Cirice vervolgens ingezet. De enorme doeken die het podium sieren vallen plots omlaag en opeens zitten we in een enorme kerk inclusief glas-in-loodramen. Het gevoelige Darkness at the Heart of My Love wordt opgevolgd door Satanized en oudje Ritual (dat in 2011 al op de setlist stond) blijft prima overeind tussen de nieuwe nummers in deze grote zaal.
We schieten de setlist door, alle bandleden pakken hier en daar een pauze maar doordat ze niet tegelijk van het podium gaan valt dat nauwelijks op. Wat wél opvalt: deze Papa kletst veel minder dan zijn voorgangers maar als hij het woord tot het publiek richt, is dat nog steeds wel in dat vette Italiaans-Engelse Vaticaan-accent. Gescript of niet: de Ghouls en hun Papa hebben veel plezier op het podium: er komt een tamboerijn voorbij, er worden onderling tikjes uitgedeeld en de gitaarspelende Ghoul bespeelt het apparaat tussen zijn benen door. Bij Umbra, de laatste bijdrage van Skeletá aan deze Skeletour World Tour 2025, heeft Papa een koebel vast, want daar kun je nooit genoeg van hebben.
Year Zero, één van de beste nummers uit het repertoire, wordt juichend onthaald: Papa V Perpetua heeft er zijn volledige kostuum weer voor aangetrokken. We zingen nog steeds massaal ‘Hail Satan’, maar geen gelovige zal er nog bang van worden, daarvoor is het teveel kitsch geworden. Al zijn de exploderende kerkramen na afloop van het nummer een leuke touch. Bij He Is zijn er geen telefoonlampjes om sfeer te maken maar duiken er ouderwets aanstekers op, terwijl de glas-in-loodramen worden opgebouwd met afbeeldingen van lachende jongens en meisjes. Als Jezus er op een raket de lucht in gaat, stort het geheel weer in en bevinden we ons plots in een desolaat landschap. De ideale setting voor Rats, inclusief headbangende afsluiting.
We zijn nog niet klaar, want Ghost-de-stadion-band levert waar voor zijn geld en dus gaan we door met het geinige Kiss the Go-Goat, het nummer dat in het banduniversum in 1969 verscheen met Papa Emeritus Nihil op zang. Mummy Dust krijgt een waanzinnig lekkere vertolking inclusief een gruntende Papa, terwijl we ons visueel in het Victoriaans tijdperk bevinden totdat er opeens een gigantische octopus de wereld komt opslokken. Het machtige Monstrance Clock wordt voorafgegaan door een uitgebreid dankwoord van Papa V Perpetua aan het publiek (inclusief een netjes ‘dankjewel’) en op de schermen zien we nu een door duistere catacomben dwalend figuur. Monstrance Clock is nog steeds de perfecte afsluiter van een set, maar tegenwoordig van de reguliere want na een korte pauze keert de band terug. De goede nummers zijn evenwel op, waarschuwt Papa V Perpetua. Wat nog over is: ‘the sickening ones, the soft ones, the sellout ones’. Of toch nog één goede, die andere van zijn vader Papa Emeritus Nihil: Mary on a Cross. Ziggo Dome zingt massaal mee, het standbeeld van Maria dat op het podium wordt weergegeven, wiegt zachtjes mee.
Dance Macabre en Square Hammer (als eenentwintigste nummer van de avond!) sluiten deze nieuwe Ghost-mis perfect af. Het Ghost-logo brandt hoog boven het podium nog lang na, zoals die vier letters van Kiss dat ook altijd deden. Het mysterie en geheimzinnige rondom Ghost is al lang weg: de band heeft in aankleding en geluid definitief gekozen voor stadionrock. Eén geheim blijft echter liggen: die zang van Papa V Perpetua. Die was bijzonder sterk en krachtig in Amsterdam. Zou het kunnen dat er nóg een Nameless Ghoul is? Eentje die we niet hebben gezien omdat het een digitale is? Hoe dan ook: de volgende halte voor Ghost ligt naast de Ziggo Dome: de Johan Cruijff Arena. En of ik mijn telefoon heb gemist? Geen seconde.
Datum en locatie
8 mei 2025, Ziggo Dome, Amsterdam
Foto's:
Lonneke Prins (Lonneke Prins Photography website, Facebook)
Link: