Na de XL versie vorig jaar met vier volwaardige festivaldagen is men dit jaar teruggevallen op de vertrouwde formule met drie dagen. Net zoals toen is het festival ook nu alweer een tijdje compleet uitverkocht. Wie dus op het laatste moment een ticket wilde bemachtigen, weet welke jacht op die dingen gemaakt werd, vaak tegen waanzinnige prijzen. Op de affiche de traditionele grote bands, zowel oud als nieuw, maar ook wel enkele underground pareltjes als Wiegedood en Hemelbestormer. Uiteraard is een festival van deze omvang niet de plaats om bands met een echt klein nichepubliek te gaan bekijken, dat ambieert de organisatie ook helemaal niet. Net zomin als dat Zware Metalen de ambitie had een compleet verslag uit te brengen van GMM 2019. Reeds maanden zijn uw geliefde redacteurs in afzondering en volgden ze een bikkelharde opleiding om zo volledig mogelijk te kunnen zijn. Giovanni Bentein, Joris Meeuwissen, Michel Peeters en Michiel Hoogkamer trokken dan ook afgetraind en met het schuim op de lippen naar Dessel om ons trouwe leespubliek van dienst te kunnen zijn. Laat ons echter toe ons op voorhand al te excuseren voor de onvolledigheid. Wij hebben gekozen om telkens volledig optredens te bespreken en niet slechts een kwartiertje. Daardoor vielen vele bands wegens overlappingen uit de boot, maar het is niet anders.
Traditioneel krijgen de concertgangers die een combiticket hebben gekocht een extraatje. Op de donderdag voor het eigenlijke festival spelen bands die alleen zij kunnen bekijken, aparte tickets hiervoor zijn namelijk niet te koop. Waar dit vroeger ging om enkele lokale groepjes is dit in de loop de jaren uitgegroeid tot een festivalletje op zichzelf.
Hemelbestormer (Metal Dome, Michel)
De band waar ik toch wel naar uitkeek is Hemelbestormer. Sinds enkele jaren hebben deze heren echt hun plaats veroverd binnen de eerder alternatieve metalscene met hun uitgesponnen en meeslepende soundscapes. Ze openen vandaag in de Metal Dome en wie bereid is mee te gaan in hun trage, zware droomwereld, krijgt hier vandaag een prachtig concert voorgeschoteld, met zorgvuldig opgebouwde en uitgesponnen songs. Geen tekstueel gedoe maar een zuiver instrumentale sfeer die naarmate het optreden vordert intenser wordt. Je ziet de Metal Dome dan ook langzaam vollopen en velen staan zachtjes mee te deinen met het ritme. Op het podium gebeurt niet echt veel, maar dat stoort niet. Wie bereid is mee te gaan in de trance van de muzikanten beleeft een heel intense trip, die veel te vroeg eindigt omdat de uurregeling zeer stipt is. Prachtig optreden al zo vroeg op de dag.
Nasty (Jupiler Stage, Michel)
De Belgisch-Duitse formatie Nasty heeft een reputatie als overrompelende live act. Ze brengen een soort mengeling van hardcore en death metal. Dat levert hun aardig wat succes op waardoor ze de kans kregen te toeren met bands als Parkway Drive, Born From Pain en Caliban. Niet van de minste dus. Er wordt dan ook denderend van start gegaan met Hell On Earth, gevolgd door een kolkend Slaves To The Rich en vanaf dan is het over. Men probeert nog wel, maar het geheel zakt in elkaar als een slappe pudding. Geen idee waarom eigenlijk, want het publiek is mee en het is nu ook niet zo waanzinnig warm vandaag. De rest van het concert is een slappe hap, met nauwelijks reactie van de toch al talrijk opgekomen festivalgangers.
Nasty
Raven (Marquee Michel)
Zoals straks nog zal blijken, heeft men op deze pre-festivalavond ook voor de nodige nostalgie gezorgd. In deze categorie hoort dan ook dit Raven thuis, heren die ondertussen toch ook al zo’n slordige 45 jaar bezig zijn en een van de gangmakers waren van de NWOBHM. Toegegeven, na 1987 brachten ze niets meer uit dat ook maar in de buurt kwam van hun eerste platen en vergeleken met de latere thrashbands als Metallica, Megadeth, Slayer en Anthrax verzinken ze qua geluid zowat in het niets. Maar live staan ze er nog steeds en wie houdt van een portie goeie ouderwetse begin jaren 80 thrash zit bij deze band wel goed. De groep weet dat zelf ook wel, en van de tien nummers die ze spelen komen er dan ook negen uit de eerste drie langspelers. Uitschieters daarbij zijn Rock Until You Drop, Faster Than The Speed Of Light en Wiped Out. Hoewel de heren genoeg tekenen van het goede leven vertonen, staan de nummers nog stevig overeind en worden ze met jeugdig enthousiasme gebracht. Het publiek, ondertussen loopt de Marquee al aardig vol, vindt het echter allemaal best en Raven wordt dan ook luidkeels aangemoedigd.
Raven
Aborted (Marquee, Michel)
Wie houdt van een perfecte mix tussen grindcore en death metal is bij Aborted aan het juiste adres. Deze, overigens Belgische, band bestaat nu zo’n kleine 25 jaar en klinkt nog altijd even meedogenloos als op hun eerste cd’s. Wie verlekkert is op veel breakdowns komt hier vanavond ruim aan zijn trekken. De riffs, hooks en beatdrops wisselen mekaar in zo’n waanzinnig tempo af dat je ofwel meegaat in de waanzin ofwel er met enige verbijstering staat naar te kijken. De meesten verkiezen het eerste, uw verslaggever incluis, en bouwen als zodanig het eerste échte feestje van deze GMM-editie. Onwaarschijnlijk hoe strak deze band nog klinkt, als je rekening houdt met de talloze personeelswissels uit het verleden. Het is er dus niet aan te horen. Oud en nieuw werk worden mooi afgewisseld maar het zijn toch de échte oudjes uit Engineering the Dead en Goremageddon – The Saw And The Carnage Done die het meeste indruk maken. Al moet heel eerlijk gezegd dat relatief nieuwe nummers als Deep Red en Squalor Opera toch ook heerlijk rauw en agressief klinken. De eerste moshpits zijn een feit.
Aborted
Philip H. Anselmo & The Illegals (Marquee, Michel)
De hoofdact van vandaag is niet meteen onbesproken. Phil Anselmo heeft er een parcours opzitten dat op zijn minst duizelingwekkend kan worden genoemd, maar evengoed berucht. Uiteraard is hij bekend geworden als zanger van Pantera, maar hij richtte ook Superjoint Ritual op en niet te vergeten het licht legendarische Down. Sinds enkele jaren treedt hij op onder zijn naam, samen met The Illegals. Naast al deze wapenfeiten staan er ook enkele bedenkelijke uitspraken van de man die hem niet in dank zijn afgenomen. Of hij toen dronken was of dat ze ironisch bedoeld waren, doet weinig ter zake, dom waren ze alleszins. Anselmo is het debat echter niet uit de weg gegaan en heeft zich de afgelopen jaren uitgebreid verontschuldigd. Laten we het daar dus maar bij laten.
Vermits het dit jaar precies 25 jaar geleden is dat de Pantera plaat Far Beyond Driven uitkwam, besloot Anselmo enkele concerten te spelen met alleen maar Pantera-nummers op de setlist. Geweldig idee van de beste man, want na de originele line-up is dit toch wel the next real thing. Of althans, dat dacht ik toch. Het is een raar concert vanavond. Alles begint heel erg sterk en uitzinnig, maar zakt na drie nummers als een pudding in elkaar. Hoewel Anselmo bijzonder communicatief is vanavond en verschillende keren in dialoog gaat met het publiek, bakt hij er zo goed als niets meer van. Niet alleen hij trouwens, iedereen op dat podium. Dat hebben we ooit anders geweten. Alle nummers die volgen worden vakkundig de strot omgedraaid en lijken in niets op wat Pantera indertijd op je los kon laten. Het publiek vindt het wél allemaal best. De hele Marquee is mee en enorme moshpits zijn een feit. Als opwarmer voor het festival dat morgen begint, heeft dit optreden zijn rol vervuld. Maar ik ken twee broers die zich hebben omgedraaid in hun graf. En terecht…
Foto’s:
Graspop Metal Meeting
Datum en locatie:
20 juni 2019, Dessel (België)
Link: