Werchter Boutique, 28 mei 2012
Festivalweide Werchter
Op een zeer zonnige Pinkstermaandag trokken we met 55.000 man richting Werchter voor een dagje metal. Headliner Metallica lokte zo’n 5.000 mensen weg van Pinkpop, wat al vroegtijdig leidde tot een uitverkochte weide in Werchter. De organisatie had alles prima onder controle. Weinig files, snel binnen, nette omgeving, vlotte bediening, veel voorzieningen… Dat mag natuurlijk ook wel als je 15 euro vraagt voor een parkeerplaats en 2,50 euro voor een biertje uit een plastiek bekertje… en dan mag je er gerust bij vertellen dat de standhouders geen schatten overhouden van hun omzet omwille van de gigantische standgelden. Vrij schandalig vind ik het persoonlijk, maar ja, de wet van vraag en aanbod.
Ghost was al volop bezig bij onze aankomst op de wei. Een prettig gestoord gezicht was het om de witte hogepriesters in de vlakke zon hun ding te zien doen. Waar ik verwacht had een gimmick te zullen zien met pretentie alom bleek dat helemaal anders uit te draaien. Ghost speelde traditionele doom/rock met heldere nummers die goed overkwamen op de gehele weide. Een degelijke festivalband die je niet per se moet kennen om van te genieten. De nummers Satan Prayer en Ritual waren de uitschieters.
Ik ben absoluut geen fan van
Gojira. Metallica is dat wel wel en de vele Franstaligen die afgezakt waren naar Werchter ook. Op het warmste moment van de dag verscholen velen zich in de schaduw. Het deerde de band niet die voor een grote bende superenthousiastelingen professioneel tekeer ging. Een zorgvuldig uitgekiende setlist wisselde grooves af met knalharde – met Morbid Angel-riffs bezoedelde – death metal. Nummers als L’Enfant Sauvage van de aankomende plaat met dezelfde naam, werd hartelijk onthaald en klonk zelfs in mijn oren niet onaardig. Ik ben nog steeds geen fan, maar dit Gojira stond hier wel degelijk op zijn plaats.
Channel Zero, dat sinds zijn terugkeer meteen de troon besteeg der Belgische metalscene. Ze leggen duidelijk de nadruk op het heden en de toekomst en voerden dan ook veel nummers aan van Feed’ em With a Brick, hun recente album. Opener Hot Summer was extreem relevant, de rest van de nummers zijn nog niet echt ingeburgerd. Pas na een vijftal nummers werd de moderne metal/ heavy rock ingewisseld voor de classic, zoals daar waren Suck My Energy, het schitterende Bad To The Bone (schitterende performance) en Fool’s Parade. Help kreeg de meeste respons, dat paste dan ook het meest in de tropische aanval. Channel Zero kwam nog eens terug om Black Fuel te brengen, een nummer dat nooit misstaat in hun set en mooi in de lijn ligt in de Black-avond (zie Metallica). Zanger Franky liep er trouwens ook compleet in het black bij, met handschoenen en al… goed zot.
Vervolgens was het de beurt aan Mastodon. Samen met Gojira en Volbeat mijn minst geliefde band, ik geef het toe. In tegenstelling tot Gojira kon Mastodon mij echter niet bekoren. Samen met de veel te zwoele weersomstandigheden en het bier werd het optreden een haast slaapverwekkende bedoening. Soms werd je opgeschrikt door sublieme riffs en een onverwachtse overgang, meestal was het zoeken naar manieren om de aandacht erbij te houden. Het was meteen ook het teken voor velen om een joint op te steken… het nummer Dry Bone Valley is me achteraf het meest bijgebleven.
Daarna kwam Soundgarden. Gemengde reacties bij deze band, zoveel was zeker. Van “wat doen die eigenlijk op een metalfestival” tot “aah, is dat liedje van hen, cool”.
Vanaf Spoonman deed de weide mee met Chris, die super bij stem was. Zijn stem kon echter niet voorkomen dat de dynamiek verslapte in de layback nummers. Aan de andere kant moet wel gezegd zijn dat Soundgarden zeer degelijk klonk en duidelijk maakte dat metal op een open festivalweide het dikwijls moet afleggen tegen degelijke rock qua sound en sfeer. Zeker met een nummer als Black Hole Sun, het blijft een subliem en zeer intens nummer, waar de gehele wei bijna met de ogen dicht kippenvel stond te kweken.
En dan le moment suprême,
Metallica. Ik zag ze het laatst 16 jaar geleden in Flanders Expo, toen ze ongeveer 16 jaar bezig waren. Load was net uit en de haren waren recent geknipt. Ik was boos op Metallica, de jonge wolven waren oud geworden, volwassen, ik kon het amper aan. Nu 16 jaar later probeerde ik het opnieuw. Kippenvel bij het eerste nummer Hit The Lights. Flitsend uit de startblokken, James goed bij stem en niet jodelend of southern rockend, prima lichtshow, zeer degelijk. Meteen daarna Master of Puppets, opnieuw bullseye, tot in de puntjes perfect uitgevoerd. De pret kon niet op toen For Whom The Bell Tolls werd ingezet. Drie op drie? Neen! Lars mist zijn timing, Kirk rateert zijn eerste solo (zeer atypisch trouwens!), net als Robert Trujillo en ook James moet even nadenken over zijn tekst. Metallica knoeit maar het volk zingt gewoon mee alsof er niets aan de hand is. Hierna volgt een nummer dat op het Beyond Magnetic album zal staan (iets met Hell of Death, kon me weinig schelen eigenlijk).
Een gemetalliseerd rocknummer dat accelereert naar het einde toe… de respons was matig. Daarna viel het even stil en werd een kleine video afgespeeld met beelden van de making of The Black Album dat (weliswaar in een andere volgorde dan op het album) integraal gespeeld zou worden ter ere van diens twintigste verjaardag. Hilarisch om te zien hoe Jason Newsted telkens weggemoffeld werd uit beeld bij groepsfoto’s. Na een korte intro werd het vervolgens een feest van herkenning waarbij eerst de minder bekende nummers gespeeld werden. Lars presteerde het opnieuw om de simpelste slagen verkeerd te timen, terwijl – laten we eerlijk zijn – veel nummers op The Black Album aan de simpele kant zijn. Don’t Tread on Me klonk al bij al nog het strakst, Lars probeerde voor een keer ook niet experimenteel uit de hoek te komen en dat zal er wel voor iets tussen zitten. Zijn 15-seconden “drumsolo” tussen twee nummers door was trouwens vrij gênant, doe dat niet man, er staan namelijk drummers in het publiek die een idool zien in je. Ongelofelijk trouwens hoe hij de complete set lang een gezicht op klaarkomen had staan, zelfs op momenten waar hij eigenlijk geen poot uitstak.
Nu, wat gebeurde er nog? Tijdens My Friend of Misery werd de wei opgedeeld in twee en moest elk op een andere manier meezingen. Ik kreeg er een Bon Jovi-gevoel bij. Gelukkig kwam snel de absolute uitblinker in de vorm van Through the Never, dat weergaloos neergezet werd door de voltallige band. Bij aanvang van de bekendere nummers werd eerst een traantje weggepinkt bij Nothing Else Matters, met een geloofwaardig klinkende James. Nog geloofwaardiger klonk hij op The Unforgiven, waar hij helemaal in op ging. Erg sterk. Sad But True en Wherever I May Roam deden de wei helemaal meebrullen, behalve onderstaande en een paar gefrustreerde old schoolers dan, die zich rot amuseerden met alles behalve metallievende swingende en dansende meiden, die ter ondersteuning van hun Black Album-lovin’ vriendjes meegekomen waren en meteen het “harde” imago van die plaat de grond inboorden. Erg grappig, al konden desbetreffende vriendjes er allesbehalve mee lachen. Enter Sandman in zijn uitgerekte vorm moest het vervolgens helemaal ontgelden, het werd namelijk pijnlijk duidelijk dat die niet meer is dan een variatie op Satisfaction van The Rolling Stones (hetgeen dan ook luider gezongen werd in het middenveld dan de eigenlijke tekst).
Na een korte pauze was het nog eens the pedal to the metal met Battery. Kracht, snelheid, agressie en veel venijn. Het absolute hoogtepunt van de set en meteen ook van de hele dag. Metallica bestaat nog!
Ondertussen loopt het optreden naar zijn einde en weet je ook dat “het” komt, kanonnen en spervuur weerklinken, kippenvel bij velen. One, inderdaad. Metallica heeft in het eerste gedeelte van het nummer de volledige wei op zijn hand, werkt toe naar een lange climax, begeleid door een vrij geflipte lasershow. Alleen… wat klinkt dit rommelig zeg. Snaargewijs indrukwekkend (opnieuw, Kirk was eveneens de redder in nood tijdens The Black Album), alleen speelt Metallica dit nummer alsof ze het bijna niet meer aankunnen. Jammer. Het lijkt trouwens wel alsof ze het zelf doorhebben, want weer sluiten ze af met het gezapige Seek and Destroy. Erg leuk hoor, dat wel, maar toch. Metallica wordt (is) oud en kent twee gezichten. Dat tweede gezicht werd twintig jaar geleden zichtbaar en vanavond duidelijker dan ooit, zelfs zonder nummers uit Load, Reload, St Anger. en Death Magnetic. Het zal die hard(rock)fans natuurlijk rookworst wezen. Ik ga nog even Battery herbeleven…
Links