Punk-, hardcore- en metalfestival Pitfest vond dit jaar weer plaats op en rondom de velden van de rugbyclub te Emmen, lekker ver buiten de Randstedelijke bubbel. Het motto iets aangepast aan de normen van de Godvrezende bewoners van Emmen (van ‘Welkom in Drenthe Godverdomme!’ naar ‘Welkom in Drenthe potverdikkie!’…), de muziek geen greintje minder godslasterlijk. Deze editie heeft twee in plaats van drie podia (het opblaasbare Punkhol bleef dit jaar achterwege), maar dat haalde ook het risico op vervelende overlap weg. Namens Zware Metalen hanteerde John the Savage de pen, gastfotografe Esther ’t Lam legde alles vast op de gevoelige plaat.
Lees hier ook het verslag van de Pitfest vrijdag!
Na een intensieve eerste festivaldag moet ik helaas de old-school death metal van opener Massive Assault missen, waar ik gezien de recente release van hun overtuigende nieuwe album Metal Of Death wel nieuwsgierig naar was. Ik heb er echter alle vertrouwen in dat ik deze heren gauw weer ergens live aan het werk mag zien.
(Massive assault)
Ik start vandaag op met (koffie en) de mannen en vrouw van Drentse thrash-trots Overruled. Opvallend genoeg de tweede band op Pitfest die zich aan een Sepultura-cover waagt, in dit geval is er gekozen voor Inner Self van het album Beneath The Remains. Tijdens dit optreden valt ook de eerste serieuze regenbui over het festival. In feite een positieve bijkomstigheid als je in de tent speelt. Overruled mag de eerste moshpit van de dag op zijn naam schrijven en daarmee wordt maar weer eens onderstreept waarom Pitfest eigenlijk Pitfest heet. Overruled weet in de hele tent de handen op elkaar en de vuisten in de lucht te krijgen en daarmee is een mooie aftrap voor de zaterdag een feit.
(Overruled)
De weergoden zijn Salacious Gods niet goed gezind, gezien het stormachtige weer tijdens dit optreden, maar de ware blackmetalzielen laten zich niet kisten en halen hun hart op bij deze pot ouderwetse black metal.
(Salacious Gods)
De mannen van Teething moeten een overtuigend regendansje hebben uitgevoerd, want de lucht is inmiddels helemaal opgeklaard. Maar ook los van het betere weer oefent Teething een flinke aantrekkingskracht uit op het publiek. De tent is goed gevuld. De afwisseling van blastbeats met logge, groovende riffs en sloopstukken werkt erg aanstekelijk en er worden dan ook heel wat nekspieren losgemaakt. Zanger Luis Ifer laat zich lekker gaan en spreidt zijn klimvaardigheden tentoon in de lichtmast. Saillant detail is de ‘only female moshpit’ die hij oproept en waar enthousiast gehoor aan gegeven wordt. Mooi! Met de meer grindcore-georiënteerde stukken houdt Teething het energielevel goed op peil en de aandacht van het publiek erbij. Luis demonstreert zijn longinhoud met een indrukwekkend a capella intro. De Spanjaarden weten met hun muziek een breed publiek aan te spreken en een dikke show neer te zetten. “Give it up for free stickers!”
(Teething)
Op het buitenpodium treedt The Monolith Deathcult aan. Met drie witte gitaren zijn de heren gitaristen keurig ‘ton sur ton’. Het koolwitje dat op een gegeven moment over het in het zwart gehulde publiek fladdert maakt het in ieder geval mooi af en geeft het geheel een zomerse toets. De stukken met diepe grunts roepen herinneringen op aan Bolt Thrower, de passages met hogere krijs en nadrukkelijker aanwezige synthesizers klinken dan weer een heel stuk moderner (dat zal het eerdergenoemde ‘avant-garde’ element zijn). Met het zonnetje dat zich nu volop laat zien is het genieten op het veld. Niet iedereen wordt door de muziek gegrepen (en misschien is ‘supreme avant-garde death metal’ een ietwat pretentieuze omschrijving), maar er wordt met overtuiging gespeeld en de Monolith-mannen weten hun instrumenten effectief te gebruiken. Goede show!
(The Monolith Deathcult)
Wat een geweldenaar van een drummer heeft Wormrot uit Singapore met Vijesh Ghariwala in de gelederen, zoveel is meteen duidelijk als we hem aan het werk zien. Met zijn ingenieuze partijen dwingt hij ontzag af. Vijesh blijkt zo’n ‘hard hitting’ drummer dat de bekkenstatieven vastgehouden moeten worden. Erg jammer dat het geluid bij deze band enorm tegenvalt. De gitaren lijken in verhouding veel te zacht te staan, waardoor de riffs verdwijnen in een geluidsbrij. Je vraagt je toch altijd weer af hoe zoiets kan. Aan de professionaliteit van de dit soort muzikanten kan het niet liggen en het geluid is gedurende het hele festival juist erg goed. Domme pech waarschijnlijk. De band timmert echter onverstoorbaar door en het lijkt bijna overbodig te vermelden dat er ook bij Wormrot weer een circlepit ontstaat. Wormrot wisselt groovende stukken lekker af met blastbeat-geweld en het moet gezegd dat de muziek van dit trio meer avant-garde klinkt dan die van de vorige band. Wormrot speelt de tent vol en weet ondanks het baggergeluid te overtuigen. Hopelijk vliegen de heren gauw weer eens over voor een show in de buurt.
(Wormrot)
Het Amerikaanse Gruesome is zoals verwacht een feest van herkenning. Een hommage aan de oude Death door topmuzikanten, inclusief ruige backdrop in de stijl van Spiritual Healing. De nieuwe single Closed Casket die wordt gespeeld vormt hierop geen uitzondering. Niets verrassend maar wel genieten! Het geluid is goed en de bassiste laat de bas lekker ronken. Gruesome speelt vandaag (als ik het goed heb) alleen eigen werk en weet zijn nummers schijnbaar moeiteloos door de aangewakkerde wind te loodsen.
(Gruesome)
(Dropdead)
Het Japanse Sabbat viert dit jaar zijn veertigste (!) jubileum en speelt zijn enige Nederlandse show van het jaar op Pitfest. Bassist en zanger Gezol (Masaki Tachi) is met zijn weinig verhullende leren outfit (hij zal een zonaanbidder zijn) een op zijn zachtst gezegd opvallende verschijning. De beste man kan in ieder geval niet worden beschuldigd van clowneske dansjes en belangrijker: hij heeft een te gekke strot. Na Wormrot volgens mij de tweede Aziatische band. Een exotische eend in de bijt vandaag, maar een sympathieke groep met een ouderwetse vibe. De band had blijkbaar geen backdrop bij zich of vond het niet belangrijk gezien de piepkleine logo-vlag die boven de drummer wappert. Waar Gruesome een hommage is aan Death, kunnen we Sabbat in het rijtje scharen van de oude heavy- en blackmetalgoden zoals Maiden, Motörhead, Venom en Bathory. Met vlagen doet de uitgebeende proto-metal zelfs denken aan de krautrock van CAN (ook met een Japanse zanger). Vol overtuiging gaat Sabbat vanavond op twee wielen door de bocht en levert een bak bezielde metal. Het trio strooit een fijne sfeer over het veld en het publiek is goed geluimd.
(Sabbat)
Aan het begin van de avond neemt cult-formatie Ratos De Porao de tent over. Op de Pitfest-website staat te lezen dat dit de laatste Europese tour van de Brazilianen is. De sfeer is goed en Ratos De Porao neemt het hele publiek mee met hun ziedende mix van punk en thrash metal. De instrumentbeheersing is indrukwekkend. Scheuren kunnen ze én doen ze! De band houdt de vaart erin en knalt nummer na nummer erdoorheen. De regen buiten kan ons niet deren. Ratos De Porao is als een warm muzikaal bad op een festival waar de oude cultbands domineren. Buiten is er zon met een paar aangename druppels regen; kermis in de hel.
(Ratos De Porao)
(Immolation gaat er meteen vol in. De muziek die dit New Yorkse gezelschap hier ten gehore brengt is misschien nog het best te omschrijven als een gecontroleerde geluidsmuur. De heren muzikanten produceren samen een helse bak dissonante klanken. Gitarist Robert Vigna beeldt de riffs goed uit, wat geen kwaad kan bij deze toch erg complexe muziek. Voor een live-optreden misschien wel té complex, maar Immolation bokst het voor elkaar en weet zich op onnavolgbare wijze een weg te banen door het oerwoud aan ideeën. Wat een band! Een instituut voor extreme metal. Zelfs met oordopjes komt deze muziek hard binnen.
(Immolation)
Hatebreed maakt de verwachtingen meer dan waar: wat een overtuigingskracht, wat een strakke band. Zanger Jamey Jasta roept het oudere publiek achteraan op om te komen moshen: “Come out of moshpit-retirement!” Het publiek gaat los op Destroy Everything. Na Immolation biedt Hatebreed het publiek een handreiking. “Who’s born after 1995? You are the future of metal, better start a band!” Te gekke tempowisselingen vliegen je om de oren. Jasta spreekt ook over de fundraise voor Sick Of It All-frontman Lou Koller: “We wouldn’t have been the band we are without them!” Er wordt zelfs nog een ruige Ghost Of War-cover tegenaan gegooid, een track die Slayer zelf nooit meer live speelde. Het weer is lekker onstuimig bij het slot. Jasta vat de show zelf het best samen: “Fucking amazing!”
(Hatebreed)
Wolfbrigade speelde al eens op Pitfest in 2019 en vandaag zijn de Zweden weer terug met hun vuige rock ‘n’ roll. Wolfbrigade speelt hang- en sluitwerk van de ouderwetse soort: heel erg punk, heel erg Motörhead, een beetje Entombed, een snufje Impaled Nazarene. Er wordt vakkundig op losgebeukt. Ook Wolfbrigade gaat op twee wielen door de bocht en ze veroorzaken overal in de tent moshpits. Chaos!
(Wolfbrigade)
Van Amenra pik ik helaas maar een stukje mee. De Belgen weten op te bouwen tot geweldige headbang-emoties. Met slechts wit licht wordt er een mooie lichtshow neergezet en na een bewolkte dag komen de wolken-visuals vanzelfsprekend lekker binnen. De opbouw van de nummers is soms wat aan de lange kant maar het geduld wordt telkens weer beloond als de muziek uiteindelijk in je smoel knalt. Een bijzondere live-ervaring!
(Amenra)
Het gaat al richting middernacht als Neuk! aan de beurt is en zanger Bas is duidelijk blij dat het zover is: “Als één na laatste band hebben we tot nu toe niet kunnen zuipen!” Neuk! levert een overtuigend staaltje betonpunk en het publiek zingt uit volle borst mee met klassiekers als Je Beste Vriend (De Politie) en Alles Moet Kapot. “Waarom mollen jullie niks?!” Neuk! stamt nog van de oude school en de veteranen laten hier ook geen enkel misverstand over bestaan. Het enthousiasme uit het publiek spreekt boekdelen en gedurende de gehele show wordt er welig gestagedived.
(Neuk!)
Even na twaalven is het de eer aan Gaerea om Pitfest af te sluiten en krijgen we op de valreep nog een portie epische black metal voor onze kiezen. “Raise those fucking fists!” De maskers hoeven van mij niet maar dat kan de pret niet drukken. Gaerea bedient de blackmetalfan op zijn wenken. Het geluid is weer uitstekend en de muziek wordt vakkundig uitgevoerd. De Portugezen ploegen furieus voort tot het bittere eind en blijken een meer dan waardige afsluiter voor Pitfest 2024.
(Gaerea)
Als ik moe maar voldaan mijn tentje in rol (niet m’n slaapzak in welteverstaan, die was ik helaas vergeten…) zijn de buren blijkbaar in een nostalgische bui en luisteren ze nog een hele poos op aardig volume naar Ome Henk. Ik ben na twee te gekke festivaldagen gelukkig comateus genoeg om in een lekkere metalroes naar dromenland te vertrekken. Als ik de volgende dag bij vertrek langs Basic Fit rijd denk ik: “verre van…!” Maar wat was het potverdikkie weer tof; wat een editie, wat een festival GODVERDOMME!
Datum en locatie
6 juli 2024, Emmen
Foto's:
Esther ‘t Lam (Esther ‘t Lam Photography)
Link: