W:O:A XVII 05-08

Met A Light in the Dark heeft Metal Church opnieuw een sterke schijf uitgebracht, en op de vroege zaterdagmiddag mag de band zich dan ook voor een nog niet helemaal wakker publiek bewijzen op de True Metal Stage. De band maakt op de één of andere manier een wat uitgebluste indruk, en werkt de set voor mij gevoel nogal routinematig af. Aan het gitaarwerk van Vanderhoof of de prima vocalen van Munroe kan het niet liggen, want het muzikale vakmanschap straalt er vanaf. We zullen het erop houden dat of de band dan wel ikzelf een off day heeft. [Ralph]

Samen met Metal Church opende Aborted de laatste festivaldag. Evenals vorig jaar, toen Zyklon deze taak mocht vervullen, leek de organisatie er op te doelen om de metalheads vroeg op de dag wakker te willen schudden met een flinke pot brutal death. De Belgische heren deden ontzettend hun best, maar vermoedelijk was dit alleen een plezierige show om mee te maken als je minimaal met één plaat van hen bekend was. Juist dit metalgenre heeft goede kwaliteit geluid nodig om ook live goed tot zijn recht te komen. Zanger Sven was matigjes te horen, wat helaas de hele balans in de sound aantastte. Voor kenners, die de show wellicht wat positiever hebben kunnen ervaren, zal het geheugen zijn werk gedaan moeten hebben door denkbeeldig de juiste klanken in de juiste proporties waar te nemen. Dit neemt niet weg dat Aborted weldegelijk lekker heeft gerost en misschien nog enkelen tevreden heeft kunnen stellen met Carcass-cover Heartwork. [Renée]

Caliban is helemaal mijn ding niet. Ik heb geen enkele affiniteit met dit soort schreeuwmuziek. Dat ik mezelf met die mening redelijk geïsoleerd plaats, wordt duidelijk als ik zie dat de handjes nog ver voorbij de PA-toren op elkaar gaan. Niet verwonderlijk natuurlijk, want de band speelt een thuismatch. Nogmaals, niet mijn ding, maar het slaat duidelijk aan. [Gio]

Bloodthorn had ik vroeger al eens eerder aan het werk gezien, maar de band overtrof zichzelf op Wacken met de vingers in de neus. De death/black-metal van deze Noren slaat ook bij het publiek makkelijk aan. Terecht, want de band speelt ongelooflijk strak en heeft met Genocide een prima nieuw album op zak. Het wordt dan ook hoog tijd dat meer mensen gaan kennismaken met deze uitstekende band. Ik heb het gevoel dat de geslaagde show op Wacken wel een en ander zal losweken. [Gio]

Over het optreden van Arch Ememy kan ik kort zijn. In één woord verpletterend! De band speelde beter dan ooit en vooral frontvrouw Angela was geweldig bij strot. Veel gepraat werd er niet tussen de nummers door maar met gebaren en een energieke podiumprestatie is dit geen gemis. Het publiek wist het dan ook absoluut te waarderen en vooral de crowdsurfers waren goed vertegenwoordigd. Bij een nummer als We Will Rise is dit natuurlijk ook wel toepasselijk. Dit nummer werd beëindigd met een meer dan indrukwekkende sream maar betekende helaas ook al weer het einde van het optreden. Het enige minpuntje dat ik kan verzinnen is dan ook dat de set amper 40 minuten heeft geduurd hetgeen zelfs nog korter is dan de geplande 45 minuten. [Harm-Jan]

Na Six Feet Under dacht en hoopte ik de grootste teleurstelling van dit festival wel gehad te hebben. Niets bleek minder waar. Verbazingwekkend genoeg had Fear Factory nog nooit eerder op Wacken gespeeld en kijkend naar hun optreden zou het me niets verbazen als ze ook niet meer terug mogen komen. Het optreden werd geplaagd door ruis, onbedoelde resonantie en een gebrek aan bas met betrekking tot het geluid. Verder was het samenspel tussen gitaar en drums hooguit matig te noemen maar het ergst van alles was frontman Burton C Bell zelf. De melodisch ‘gezongen’ passages waren of onverstaanbaar of echt vals en de hardere stukken misten power en overtuigingskracht. Tenminste voor zover de stem van Bell niet al voor die tijd opbrak en het begaf. Christian Olde Wobbers speelt inmiddels gitaar in plaats van bas en vierde toevallig net zijn verjaardag op de dag van dit optreden. Speciaal voor hem werd er “Happy Birthday” gespeeld. Omdat ik het al spijtig genoeg vind dat hij zijn verjaardag moest vieren met het slechtste optreden van de band in jaren durf ik hier niet ook nog eens neer te zetten dat hij toch maar beter bas had kunnen blijven spelen. Naarmate het optreden vorderde werd zowel het geluid als het spel wat beter maar echt van de grond komen deed het optreden nooit. Misschien leek het alleen ook maar beter te worden vanwege de vele nummers van het album Obsolete die toen gespeeld werden. Een nummer als Edgecrusher blijft briljant zelfs wanneer het slecht gebracht wordt. Als eerbetoon aan Dimebag wordt nog even het refrein van Walk gespeeld waarbij het publiek de zang op zich nam. Waarschijnlijk onder het motto; beter laat dan nooit. Als afsluiter diende zoals altijd Replica en hiermee kwam een eind aan een optreden dat ik liever zo snel mogelijk vergeet. Fear Factory kan namelijk zo veel beter dan de schertsvertoning die ze hier lieten zien. [Harm-Jan]

Op het hoofdpodium staat nu Morbid Angel te spelen, maar ik ga lekker genieten van Orphaned Land. De band had mij op ProgPower al helemaal overdonderd met hun prima live-show en doet dat op Wacken nog eens dunnetjes over. Keyboardspeler Itzik Levy is er helaas niet meer bij en zijn partijen komen vandaag gewoon van een DAT-tape. Spijtig, want hij was op het podium zeker een sfeermakende factor. De rest van de band doet gewoon wat ze op ProgPower ook al deden: een gezellig feestje bouwen. Er komen nummers voorbij van alle platen en velen zingen hele nummers gewoon mee. Ik vraag me af of het bij Morbid Angel ook zo gezellig was… [Gio]

Eén van de shows waar ondergetekende, als deathmetalliefhebster, zich extra op had verheugd was natuurlijk die van Morbid Angel mét niemand minder dan beroeps-charmeur David Vincent. Godverdomme, wat heb ik staan kwijlen voor dat podium (op de muziek inderdaad) dé deathmetalband die met hun muziek velen over de streep heeft getrokken om geïnteresseerd te raken in dit metalgenre stond hier (overigens veel te vroeg op de dag) in levende lijve om ons een legendarisch deathgevoel te bezorgen. Jammer genoeg zit het geluid niet mee, waardoor het luisterplezier voor de niet-kenner vermoedelijk geen porem is geweest. En ja, als je een band van dit kaliber bent scheelt het een hoop dat de meeste metalheads in het publiek je nummers feilloos mee kunnen zingen en ‘airplayen.’ Want kom op zeg: Immortal Rites en Chapel Of Ghouls live laat toch geen enkele deathmetalgek koud? Ja hoor, een échte fan is geheid in staat geweest om door de ruis heen van geweldig uitgevoerde klassiekers te genieten! Ik heb zelden zo’n legendarisch gevoel gehad bij een optreden. [Renée]

Voor de Teutoonse happy metal van Gamma Ray lijkt half Duitsland wel uitgelopen. Vlak voor het podium staat het werkelijk bom- en bomvol, en het is dan ook met grote moeite dat ik een aardig plekje weet te veroveren. Als de intro (alweer jarenlang steevast Welcome) uit de speakers knalt gaan de handen dan ook overal de lucht in, vooraleer de band in optima forma aftrapt met het vette Gardens of the Sinner. De band rondom Kai Hansen speelt vol overgave en vooral Hansen heeft er heel duidelijk zin in. Ook het publiek is zeer welwillend, want het overgrote deel van de set wordt luidkeels meegezongen. Heavy Metal Universe, het magistrale Rebellion in Dreamland en de oude Helloween kraker I Want Out zijn enkele hoogtepunten die dit optreden tot een enerverend hoogtepunt weten te stuwen. [Ralph]

De simpele maar doeltreffende muziek van Soulfly is uitermate geschikt voor een openluchtfestival en deze band mocht dan ook niet ontbreken. Max leek alleen wel een beetje op oude roem te teren door stukken van de Sepultura-nummers Refuse/Resist, Roots en zelfs Troops of Doom te spelen om vervolgens over te gaan in materiaal van Soulfly zelf. Hierdoor wordt alleen wel pijnlijk duidelijk hoeveel beter het Sepultura materiaal is en hoe simplistisch met name het gitaarwerk bij Soulfly klinkt. Maar zoals ik al zei; het blijft fijne toegankelijke festivalmuziek. Vooral nummers als Back to the Primitive en The Song Remains Insane hebben zo hun eigen charme. Er wordt dan ook druk ‘the fuck up gejumpt’ door met name de wat jongere bezoekers. Als laatste nummer wordt Eye for an Eye gespeeld, uitlopend in een riff van Metallica. Ondanks hun kopieergedrag wil de band nog even aantonen niet buiten hun schoenen te lopen en doet dit door in plaats van drumstokjes en plectrums, sneakers (!?) in het publiek te werpen. [Harm-Jan]

Atheist ken ik niet zo bijster goed. Ik heb wel wat van ze in de kast zitten, maar ik draai het eerlijk gezegd nooit. Ik besef echter wel dat ze van invloed waren op een hele generatie death-metal bands en qua techniek ongeëvenaard waren in hun tijd. Nu blijft daar echter niet zoveel meer van over op dit Wackenpodium. Een paar tientallen diehards gaan vooraan uit hun dak, maar het gros van het publiek blijft maar een paar nummertjes staan. Dit is geen festivalmuziek, daarvoor is het net wat te complex en heeft het te weinig pakkende passages. Leuk voor de historische waarde of als name-dropping, meer niet als je het mij vraagt. [Gio]

Whitesnake bestaat weer, en dat mag geweten worden. En hoewel de band rondom zanger David Coverdale al tijden geen nieuw plaatwerk meer op de markt heeft gebracht staat deze wel op de grotere festivals van 2006. Het optreden dat de heren weggeven is dan ook een trip down memory lane, met ware klassiekers als Fool For Your Loving, Still of the Night, Here I Go Again en het geweldige Is This Love die achter elkaar als doelgerichte projectielen op het aanwezige publiek afgevuurd worden. En hoewel de band wellicht enigszins misplaatst is op een volbloed metalfestival als Wacken mag dit de pret absoluut niet drukken. [Ralph]

Hier hebben duizenden fans jaren op zitten wachten: Emperor is verrezen uit het graf. Meteen bij de aanvang van het optreden wordt duidelijk dat dit het hoogtepunt van Wacken 2006 wordt. Het geluid is perfect (enkel tijdens het openingsnummer Into The Infinity Of Thoughts hoor ik bijna geen zang), het podium is sober en toch majesteus aangekleed en Emperor speelt zijn klassiekers strakker dan ooit tevoren. Dit is waarlijk keizerlijk. Als Ihsahn Thus Spake The Nightspirit aankondigt als een nummer van IX Equilibrium ga ik even twijfelen… IS hij dan toch menselijk? Ik moet me vergist hebben… De rest van de set staaft die veronderstelling. Opvallend veel werk van In the Nightside Eclipse, wat velen (ook mij) tevreden stelt. Ik voel mijn nek finaal kraken bij The Loss and Curse of Reverence en compleet murw gebeukt merk ik nog dat In the Wordless Chamber van Prometheus ter hore wordt gebracht. Schitterend gewoon hoe de hoorns in deze song het publiek nog meer opzwepen. Dit was voor mij het hoogtepunt van Wacken 2006. Wat zeg ik, dit was voor mij één van de zoniet hét beste optreden ooit. Emperor leeft! [Gio]

Die Apokalyptischen Reiter laten zich moeilijk in een hokje stoppen. Muzikaal gezien hebben de nummers afwisselend elementen uit de thrash metal, power metal, hardcore, rock, death metal, nu-metal en een vleugje Duitse schlager. Tekstueel gezien is dan weer semi-serieus, dan weer komisch en afwisselend in het Engels en het Duits. Er is wel één overkoepelend kenmerk van hun muziek en dat is de lol die de boventoon voert. Vanaf nu vallen Die Reiter bij mij dan ook in hun eigen hokje genaamd “Party Metal.” Al meer dan tien jaar maken ze de Duitssprekende landen onveilig en onlangs hebben ze hun zesde album getiteld Riders on the Storm uitgebracht. Dit heeft overigens niks van doen met de klassieker van The Doors. Dit optreden was erg speciaal voor de band omdat ze de nieuwe voorzitter van de fanclub aan ons mochten voorstellen. Of zoals ze het zelf zeggen; de nieuwe “Fraggle.” Hij werd hiertoe geslagen door de toetsenist die, met zijn SM masker en bijbehorende zweep, toch niets beters te doen had. Vervolgens mocht hij uitvaren op de S.S. Reiter onderwijl Die Reiter zelf het nummer Seemann van het laatste album speelden. Had ik al verteld dat de S.S. Reiter een luchtbed betrof en het publiek de woelige baren? Bij deze dan. Maar er gebeurde nog meer bij het optreden. Zo hadden de bandleden hadden op een gegeven moment elk een enorme rode ballon gevuld met helium aan zichzelf gebonden waarvan er één wordt losgelaten na afloop van een nummer. In de ballon bevindt zich een waardebon voor een groot prijzenpakket van Die Apokalyptischen Reiter. Het is alleen wel te hopen dat deze nog in een Duitstalig gebied terechtkomt zodat de vinder er ook echt wat aan heeft. Tussen al deze ongein door werden er ook nog allemaal nummers gespeeld natuurlijk waarbij voor dit optreden de voorkeur werd gegeven aan de nummers in hun eigen taal. Dit leverde een groot meezingspektakel op bij het publiek. Het is bijkans onmogelijk om niet met een grote glimlach van zo’n optreden te genieten en het lijkt me niet meer dan passend dat deze band gevraagd wordt om een Wacken Open Air themalied te maken. [Harm-Jan]

Wat moet een mens in vredesnaam nog over Motörhead schrijven wat al niet honderden (zoniet duizenden) malen geschreven is? Het illustere trio Ian “Lemmy” Kilmister, Phil Campbell en Mikkey Dee doet op het hoofdpodium dan ook precies waar de band goed in is: rasechte rock ‘n roll afleveren zoals alleen Motörhead dat kan. Lemmy is aardig spraakzaam en maakt de nodige grapjes tussendoor, en het publiek wordt getrakteerd op een bloemlezing uit de nog immer groeiende lijst klassiekers die de band rijk is. Dat betekent in concreto songs als R.A.M.O.N.E.S., Sacrifice en het obligate Ace of Spades. De band heeft met onder andere Metropolis en Overkill een paar oeroude klassiekers uit de mottenballen getrokken. Het publiek vreet ondertussen gretig van het gebodene. Een prima optreden, niets meer, maar ook zeker niets minder. [Ralph]

Als laatste band van de Party Stage speelde het “Australische AC/DC”… ik bedoel Rose Tattoo. De band speelt echter dezelfde vuige bluesy rock and roll als hun ietwat bekendere collega’s en landgenoten van de eerder genoemde band. Rose Tattoo heeft eerder dit jaar afscheid moeten nemen van een goede vriend, bandlid en voornaamste songwriter Pete Wells. Desondanks kruipt het bloed waar het niet gaan kan en gaat de band gewoon door met waar het goed in is, heel hard rocken. Er is geen spoortje originaliteit te vinden in de muziek die ze spelen en de veel nummers hebben Rock’n Roll zelfs pontificaal op de één of andere manier in de titel staan. Zoals het geval is bij Nice Boys (Don’t Play Rock’n Roll), Rock’n Roll is King en Rock’n Roll Outlaw. De rest van de nummers handelen over vrouwen, drank of een combinatie van beiden. Belangrijker dan de inhoud is dan ook dat het gewoon lekker klinkt en dat doet het zeker. Het geluid was prima in orde en er werd strak gespeeld. Alleen de podiumpresentatie was een beetje ongeïnspireerd en vlak. Fijne muziek om mee af te sluiten en zeker niet slecht maar een CD van AC/DC opzetten had waarschijnlijk hetzelfde effect gehad. [Harm-Jan]

Ik hoorde dat Finntroll vorig jaar niet veel meer dan een grote bak herrie genereerde, wel dan hebben ze dat op Wacken 2006 toch maar mooi goedgemaakt. De band speelt een prima show en iedereen vermaakt zich prima. De muziek is pakkend, dus zelfs degenen die de band niet kennen, kunnen lekker meefeesten. Eigenlijk is dit de gedroomde act om een festival mee af te sluiten: iedereen is stomdronken en wat kun je dan beter hebben dan een partyband als Finntroll. [Gio]

Verleid door een charmante foto in het programmaboekje en de tegenzin om een eind aan de dag te maken besloot ik Forever Slave, de afsluitende act op de W.E.T stage een kans te geven. Deze gothic metalband draait om het Fetisj model Angellyca en heeft buiten de standaard opstelling van gitaar, bas, drum en zang ook nog een violist in de gelederen. Helaas bleek de muziek van Forever Slave net zo sprankelend te zijn als ikzelf op dit late uur, na drie dagen festival. De nummers waren totaal gespeend van enige dynamiek en een echt pakkende riff heb ik ook niet kunnen ontdekken. Angellyca nam met haar standaard sopraanstem vrijwel alle vocalen voor haar rekening waardoor het mij in één klap weer duidelijk werd waarom de meeste bands in dit genre ook iemand hebben die een grunt eraan toevoegt. Bovendien werkte de frontvrouw met haar kindse, meisjesachtige gedrag me zwaar op de zenuwen. Ook de songtitels waren dusdanig cliché dat ik moeite had er ook maar één van te kunnen onthouden. Forever Slave heeft tot dusverre nog maar één album op haar naam staan en ik zou ze dan ook met klem aan willen raden het hierbij te laten. Oh ja, en qua ‘podiumaankleding’ viel het ook zwaar tegen. [Harm-Jan]

Subway to Sally is een verhaal apart, en wordt in de Duitse regionen op handen gedragen. De band, die soortgelijke groepen als In Extremo ver voor was in deze stijl folkrock/metal opent werkelijk ijzersterk met Eiskönigin, waar de nodige nepsneeuw over het publiek wordt uitgeblazen en Frau Schmidt in een lang wit gewaad haar kunsten op de viool mag vertonen. Aan de nodige sfeer ontbreekt het niet, en het kippenvel staat ondanks de rap dalende temperatuur en de ijzige inhoud van het materiaal van Nord Nord Ost dik op de armen. Met het nodige vuurwerk werkt de band de set af met klasse songs als Sieben, Feuerkind en Das Rätsel II vakkundig en bijzonder stijlvol afgewerkt. Mijn absolute hoogtepunt van Wacken 2006 en een bijzonder waardig afsluiter van een prima festivalweekend! [Ralph]