Aan Zyklon de taak om de True Metal Stage op de laatste festivaldag te openen. Deze band leverde in 2004 nog een topplaat af: Aeon. Met nummers hiervan werden wij, tijdens het wakker worden, fijn geconfronteerd, zo kwamen onder andereSubtle Manipulation en The Prophetic Method voorbij, strak neergezet, hoor! We gingen voornamelijk uit ons dak tijdens Transcendental War – Battle Between Gods, afkomstig van World ov Norms (2001), die volgde op een lange aankondiging. Toch even het publiek uitproberen “Kennen jullie ons wel?” Erg enthousiast reageerden we niet, maar dit bleek naderhand vanzelf. Er werd netjes geheadbangd op de, soms onvoorspelbare, tempo’s die je moet ‘kennen om te kunnen.’ Dat enthousiasme was er ook nog niet bij de band, excuus: ochtend! De muzikanten stonden zelf niet erg energiek op het podium. Dit was geen reden voor treuren, want de technische death-black kwam heerlijk over, voornamelijk drummer Trym Torson (tevens in Emperor en ex-Enslaved) was zwaar overtuigend bezig: hij speelde heel strak en worstelde zich fantastisch door de spreekwoordelijke geluidsmuur heen. Zanger Tony was niet een van de sterksten in het benaderen van het publiek, dit maakte hij weer goed met zijn rauwe blackmetalvocalen en hardcore-zang er tussendoor. Op enkele momenten kwamen de gitaren niet goed tot hun recht, misschien was de geluidsman hier ook van mening dat we ons voornamelijk op superdrummer Trym moetsen focussen. Al met al een nette show: muzikaal prima, alleen volgende keer iets meer fanatisme. [Renée]
Eén van de twee bands die het voor mij de moeite waard maakten om dit jaar naar Wacken af te reizen was Suffocation. Ik heb ze één keer eerder gezien in Arnhem en was toen al danig onder de indruk van de strakheid waarmee deze band hun muziek live ten gehore brengt. Dit optreden op Wacken was daar alleen maar een bevestiging van. De bandleden leken uiterst goed gemutst, vooral de zanger liep constant met een grijns op zijn gezicht op het podium en maakte regelmatig vrolijke, zwaaiende handgebaren. Met loeistrakke uitvoeringen van nummers als Funeral Inception, Infecting The Crypt en Effigy Of The Forgotten gaf de band het aanwezige publiek waar ze voor waren gekomen. Vooral onder de indruk was ik van de strakheid waarmee gitarist Terrance Hobbs terugschakelde van supersnelle gitaarsolo’s naar slagpartijen. Zanger Frank Mullen, die zei na het optreden het liefst een paar vrouwen mee naar z’n hotel te nemen, bedankte het publiek nog voor het feit dat Suffocation zonder hen waarschijnlijk niet op het podium va Wacken zouden hebben gestaan. En dat zou eeuwig zonde zijn geweest, want dit optreden was wat mij betreft één van de hoogtepunten van Wacken 2005. [Martin]
Qua genre even een ander genre aan bod voor mij: Overkill. Zanger Bobbie weet voornamelijk met zijn gekke stemgeluiden en motoriek een leuke show neer te zetten. Op Wacken waren de andere bandleden om hem heen ook zeer enthousiast bezig. Veelal terend op de klassiekers van de band als Rotten to the core, Hello from the gutter, Fuck you en Elimination was de hele show geweldig, ookal wordt Bobbie zo langzamerhand een beetje voorspelbaar. Wat mij betreft, zo ook de andere kijkers op Wacken, heeft Bobbie zich al vaak genoeg bewezen en blijft het een leuke ervaring om Overkill live te aanschouwen. De twee nummers die het sterkst werden neergzet waren Rotten to the core (galmt nog steeds overtuigend door mijn hoofd) en Elimination met Bobbie’s typerende “Oeoewwh! -en Ieiewh”geluiden. Tijdens de eerste paar nummers van set stond het geluid nog niet fantastisch ingesteld, dit draaide geleidelijk aan bij, waardoor de band alsnog lekker uit de verf kwam! Vlak voor Wacken werd het Overkill-optreden in de Baroeg om, tot nog toe, onbekende redenen afgelast. Wat ondergetekende betreft is hier een bezoekje Nederland wel weer eens op zijn plaats, wellicht dat hij weer pogingen waagt om zijn uitgingen in het Nederlands vorm te geven. [Renée]
Holy Moses is gedegradeerd naar de Party Stage, echter in 2001 zag ik Holy Moses op de toen nog Double Mega Stage. Wellicht kwam dat 4 jaar geleden doordat het een comeback optreden was waar de EP Master Of Desaster aan ons kenbaar werd gemaakt. In 2001 was ik zwaar onder de indruk van Sabina’s strot. Sindsdien treedt de band overal en nergens op en krijg ik de indruk dat het dit jaar op Wacken alleen nog maar leuk was voor de diehard fans. De show was netjes hoor, maar bracht weinig spectaculairs, misschien is het verstandig als de band weer eens een pauze inlast, misschien dat een tweede comeback 😉 opnieuw het overdonderende in de band naar boven haalt. [Renée]
Eén van de meest geanticipeerde optredens van Wacken 2005 zal waarschijnlijk dat van Dissection zijn geweest. De band is lang weg geweest en het publiek heeft ze duidelijk gemist, want het terrein voor het podium stond behoorlijk vol. Dat Jon weer het gebruikelijke geleuter bezigde over ‘satanic symbols’ en dat hij bereid is om te doden voor zijn ‘idealen’ namen we dan maar even voor lief. Misschien dat dat de reden was dat er vanuit het publiek knuffels het podium op gesmeten werden? het geluid tijdens dit optreden was opvallend goed, want tot dat moment was het geluid op the Black Stage nog niet geweest om over naar huis te schrijven. het hele optreden was ‘uiteraard’ een feest van herkenning, met nummers als Where Dead Angels Lie, Retribution, The Somberlain en Thorns Of Crimson Death. Ook nieuwe nummers ontbraken niet in de setlist, in de vorm van Starless Aeon en Xeper-I-Set, die beiden op de officiële site van de band te downloaden zijn. Beetje overbodige actie vond ik wel dat Jon het na het laatste nummer nodig vond om a lá Pete Townsend zijn gitaar op het podium te vernielen, alvorens de resten het publiek in te smijten. [Martin]
Voor de eerste keer waag ik me in de tent bij het kleinste podium voor de Machine Men Deze (ja, alweer) Finse band speelt een beetje ouderwets aandoende heavy metal. De tent wordt dan ook lekker op zijn kop gezet. Ik ken deze band niet zo goed en ben ook niet veel wijzer geworden op het Internet. In 2003 is er een cd uitgekomen van deze gasten en sindsdien zijn ze regelmatig on tour in Finland en Duitsland. Ze noemen Ozzy en Maiden als hun voornaamste inspiratiebron en dat is wel te horen. Dat niveau halen ze echter niet. Toch blijft er voldoende kwaliteit over om hier de boel behoorlijk op stelten te zetten met een degelijk stukje metal. Veel groter als dit zal het niet worden, maar leuk is het zeker wel! [Remi]
Zaterdagmiddag was de beurt aan de Kroatische band Hard Time. Dit was het eerste optreden van deze band in Duitsland en ze hadden er zin in. De jongens speelden een soort van stevige Rock & Roll die de Wet-stage maar nauwelijks kon vullen. Sterker nog, de meesten bezochten de Wet-stage enkel vanwege het feit dat het buiten regende. Het publiek was in eerste instantie dan ook weinig enthousiast wat de band klaarblijkelijk erg zenuwachtig maakte. Dit feit werd later benadrukt doordat de frontman bij wijze van zelfpromotie een paar albums en t-shirts van zijn band in het publiek gooide. Gelukkig kwam naarmate het optreden vorderde het publiek een stuk losser dankzij het feit dat de muziek zeker niet onaardig klonk. Nadat nummers als Hit & Run, She don’t give a damn en een rockversie van hun eigen ballad Everybody wants to be alone gespeeld waren hadden ze het publiek toch nog best aardig op weten te zwiepen en was de zichtbare tevredenheid van de bandleden overduidelijk merkbaar. [Remi]
Zelfs een Duitse organisatie maakt fouten en de Wacken organisatie maakt een flinke fout door Finntroll op het kleinste buitenpodium (de Partystage) neer te zetten. Het veld voor het podium staat bom en bomvol met mensen. Ze zitten in bomen en staan op toiletten en men staat bijna beangstigend op elkaar gepropt,wachtend op een onvervalst humppa fest, getooid met vikinghelmen, mede hoornen en opblaasbijlen. TROLLHAMMAREN !!!!!! is het motto. De band heeft al vroeg in de middag goedgemutst een signeersessie gegeven en men is in goeden doen. Van de eerste toon af is het feest. Herkenbaar en somber swingend als altijd. Alle bekende nummers komen voorbij, maar ja al het materiaal van Finntroll is inmiddels bekend. Echt verrassen doen ze dan ook niet, maar dat verwacht de gemiddelde fan hier ook niet. Gelukkig maar dat zanger Wilska steeds in het Engels even in het kort even vertel waar de liederen over gaan, anders hadden we dat nooit geweten. Maar het maakt niet uit, de meesten brullen toch wel mee. Ik stond natuurlijk weer behoorlijk achteraan, maar ik heb toch wel het een en ander kunnen zien en vanuit mijn positie was het geluid uitstekend. Van mijn zoon hoorde ik dat vooraan bij het podium een deel van het instrumentarium niet goed te horen was. Da’s jammer voor de fans daar, want op een afstandje was er echt niks mis mee en waren alle instrumenten wel duidelijk te horen….. Finntroll is een feest dat je mee moet vieren. Een fan hoog in een boom zat zo hard te headbangen dat de tak waarop hij zat het dreigde te begeven. Maar zelf had ie het niet in de gaten. Dat is wat de muziek van Finntroll met je doet. In 2006 gaan de stoere Vikingen overigens proberen opnieuw de Nieuwe Wereld te veroveren met een tour door Canada en de USA en als ze zo spelen als op Wacken gaat ze dat nog lukken ook! [Remi]
Voor aanvang van het concert van Marduk kwam een jochie van een jaar of 5 het podium op om het publiek te vermaken met zijn kunsten op een opblaasbare gitaar. Hij zag er best wel komisch uit met zijn koptelefoon. Hij deed een paar leuke rock-poses en zwaaide een paar keer naar het publiek dat stond te wachten op Marduk, en die vonden het ook allemaal erg leuk. Na dit weergaloze moment in de metalgeschiedenis was het dan de beurt aan Marduk. Het podium vulde zich met een grote hoeveelheid rook, die drummer Emil als dekking gebruikte om achter z’n kit plaats te nemen, waarna de rest van de band ook het podium betrad. Zanger Mortuus liep nogal wat rondjes op het podium tot de muziek begon, misschien was hij nog wat zenuwachtig. Ik had Marduk niet meer live gezien sinds Legion de band verliet en het eerste dat me opviel was dat de nieuwe zanger beweeglijker was dan ik had verwacht. Ik had namelijk gehoord dat hij op het podium niet al te beweeglijk is. Dit bleek dus enorm mee te vallen. De band speelde een mix an oud en nieuw werk en deed dat behoorlijk strak, hoewel gitarist Morgan tot twee keer toe per ongeluk z’n gitaarkabel lostrok, waardoor het geluid wegviel. Tegen het eind van het concert goot Mortuus nog even een beker met varkensbloed of iets dergelijks over z’n borstkas. Voor de echte blackmetalfanaten misschien een leuk showelement, maar voor mij hoeft het niet zo. Verder was het een prima optreden dat mij persoonlijk meer beviel dan de laatste keer dat ik ze met hun vorige zanger zag. [Martin]
De gemiddelde Duitse metalfan rukte vandaag vooral uit om Hammerfall te zien en te horen. Zelf had ik me er ook behoorlijk op verheugd om deze heren uit Zweden eens live aan het werk te zien en ik werd absoluut niet teleurgesteld. Natuurlijk, de band is absoluut niet vernieuwend, doen wat ze altijd doen en waar ze goed in zijn: een klassiek Heavy Metal spektakel neerzetten met alles erop en eraan en met een behoorlijk stukje eigen dunk. Als de band Hammerfall heet en de twee meest aansprekende nummers die ze spelen zijn Hammerfall en Let the Hammer fall heten zegt dat genoeg. Maar de zanger gaat hard en hoog, de gitaren scheuren dat het een lust is en bas en drum zwepen de boel op, wat wil een mens nog meer? Glitterpakjes misschien? Nou die zijn er ook en rook en vuurwerk en fel licht, maar boven alles een prima geluidje. Blood Bound, de laatste single gaat er in als ketellapper. En van alle, nu reeds klassieke en goud gekroonde, albums wordt wel wat gespeeld, maar vooral de laatste twee cd’s komen ruim aan de bak (lekker heftig!) Hammerfall blijft onder aanvoering van zanger Joacim Cans: Unbent, Unbowed, Unbroken. Thuis nog maar eens de cd’tjes luisteren en nog even nagenieten van een strakke, melodieuze heavy metal show. Knap werk leveren de jongens weer, ook hier op Wacken en ik ben blij dat ik dit spektakel nu eens live meegemaakt heb. Kan ‘ie nog een keer? Niet? Jammer dan, volgend jaar misschien…. [Remi]
Wat was dat toch op Wacken met het geluid? Moest het personeel zich steeds aanpassen aan elke optredende band? Naja, in ieder geval nog een beetje aanvaardbaar met zo veel optredende, tevens zo veel van elkaar verschillende bands. Ook bij Kreator was dat weer het geval: Tijdens de eerste twee nummers van de set was het geluid zo een nadeel, dat ik de band bijna niet herkende qua sound. Gelukkig draaide dit, evenals bij veel andere Wacken-shows, weer bij! Hoe dan ook bespreek ik hier één van de shows die de meeste kijkers wist te trekken. Vol veld, velen tot over de enkels in de modder. Het legendarische Kreator bracht begin dit jaar Enemy Of God uit en velen waren bekend met de hiervan gespeelde nummers. De band had een set vol met titeltracks: Het nummer van de zojuist genoemde plaat, zo ook Pleasure To Kill, Violent Revolution en Extreme Agression. Bij Violent Revolution dacht ik even een foutje in de drums te horen, maar waarom zal ik hier moeilijk over doen? Tevens merkte ik tijdens dit nummer dat de gitaren wat zacht bleven staan, maar als je eenmaal van Kreator houdt, kun je er bovenuitkomende schelle stem van Miland Petrozza wel waarderen. Dat maakte de show lekker vertrouwed voor kenners en fans. Miland bleef ons vragen naar de gewenste ‘European Style Moshpit’ en had daarvoor speciaal Extreme Agression’s nummer Betrayer in de setlist gezet. Moshen…! Dat zal wel goed bij Kreator, zo lekker in de modder. Hierna kregen de moshers nog even bevestiging van de band, doordat Flag Of Hate en Tormentor superstrak werden uitgevoerd! Opmerkelijk van dit optreden was de lichtshow, meneer lichtprogrammering heeft zich goed verdiept in de beats van de band.. [Renée]
Na Hard Time en een extra lange ombouwtijd betrad Regicide het podium. Ik kreeg hierdoor de indruk dat men moeite had met het instellen van het keyboard. In het publiek stond een aantal fans en wat mensen die op doortocht waren, zo liepen er veel mensen in en uit, wat een beetje rommelig was, tijdens het optreden van Regicide. Eenmaal sfeerbelichting op het podium, introduceerde de band met prachtig vioolwerk. Over de podiumpresentatie was erg nagedacht, maar dit liep allemaal nog niet iets te amateuristisch. Ik dacht hierbij aan toneel op de basisschool. De muzikanten op het podium liepen letterlijk om en om naar voren en naar achteren, dit stoorde mij een beetje. Op deze manier kwam vervolgens een rustige zangeres naar voren, prima stem! Zij werd ondersteund door een zanger, die vrij enthousiast op het podium bewoog, maar over zijn bijdrage ben ik niet onder de indruk. Buiten dat hij uit het optreden weg had mogen blijven stond zijn microfoon te hard. Het gitaarwerk was een prima begeleiding, zeker als achtergrond voor de vioolpraktijken, maar de toetsenist wist een minder fijne draai aan het geheel te geven. Ik ben zelf niet erg thuis in het beoordelen van toetsenisten, maar buiten dat het ‘simpelweg niet klonk’ kreeg ik bevestiging van een zeer goede Nederlandse toetsenist. Solo zang, duet, toetsenpartijen en vioolwerk werden hier leuk gecombineerd, maat helaas niet op een goede manier. Door het verschil in kwaliteit van de muzikanten vielen er gaten binnen de nummers. Helaas is mijn algehele indruk hiervan slecht, in tegenstelling tot de zanger en de toetsenist heb ik alleen goede woorden over voor de zangeres en de violiste, die het wat mij betreft zonder hun tegenpolen binnen de band beter af hadden gekund. Die algehele indruk omschrijf ik als volgt: Regicide hangt te veel aan het Evanescence-concept. Zonder de twee minder indrukwekkende muzikanten schat ik de toekomst van deze band beter in.. [Renée]
De zaterdag stond bijna hoofdzakelijk in het teken van het zojuist aan het front terug gekeerde Accept. Grote opkomst ook onder de Wacken-gangers, ik stond naar mijn mening te ver bij het podium vandaan. Maar gelukkig heb ik nog voldoende mee kunnen krijgen van Accepts fantastische show! Accept maakte alle verwachtingen waar, want de band stond werkelijk op het podium, zoals wij dat mogen verwachten van deze doorgewinterde ouwe lullen! Natuurlijk ging het dak eraf bij Balls Of The Walls, maar ook Breaker, Love Child, Metal Heart en Rebel waren wederom toppertjes! De fans die er stonden waren dan ook in staat vrijwel elk nummer letterlijk mee te zingen. Wat een sfeertje, zeg! En een mooi doel om weer bij elkaar te komen als band: optreden! [Renée]
Dat Primordial op zaterdagavond werd ‘weggestopt’ in de kleine tent van de Wet stage en dat ze maar 45 minuten speeltijd kregen, is volgens mij een enorme onderschatting van de organisatoren geweest. De tent was dan ook al voordat de eerste klanken gespeeld werden bomvol gevuld met enthousiastelingen. Het optreden van Primordial was zoals ik van ze gewend ben. Zanger Nemtheanga zong vol overgave en liet zich volledig meeslepen in de muziek. Vooral bij het nummer ‘the coffin ships’ dat gaat over een van de meest pijnlijke stukken van de Ierse geschiedenis liet Nemtheanga zich helemaal gaan. Het publiek genoot ook zichtbaar van het optreden en dat maakte de band nog gedrevener. Veel nummers (voor als je überhaupt van veel nummers kan spreken bij een 45 minuten durend optreden) van het nieuwe album The Gathering Wilderness kwamen voorbij zoals The golden Spiral, de titelsong en zoals net gezegd The Coffin Ships. Maar ook werden er andere nummers van eerdere albums gespeeld zoals Sons of the morrigan, Autumn’s Ablaze en de meer dan geweldige afsluiter Gods to the godless. Het optreden was verbluffend te noemen en het publiek kon er dan ook geen genoegen mee nemen dat het na 45 minuten afgelopen was. Na een minutenlange ‘we want more’ van het publiek kwam de band dan ook nog op om zich te verontschuldigen dat ze niet meer mochten spelen en ze te bedanken. [Remi]
Torfrock bestaat al jarenlang (sinds 1975) en weet ook al heel lang hoe je het publiek moet bespelen. Het repertoire bestaat uit plat duitse vertalingen van rocksongs en het eigen werk dat vooral bestaat uit humoristische duitse teksten en rock en roll/hardrock muziek. Het spijt me voor deze hard werkende ouwe rockers, maar ik kan verder niets met deze band. Het luid meebrallende publiek duidelijk wel. Mij ontgaat de lol van de teksten een beetje, mijn duits is niet zo goed. En van de muziek kan ik niet erg warm worden, zeker niet op dit late tijdstip. Plotseling verlang ik erg naar mijn warme (en vooral droge) slaapzak. [Remi]
Vooraf was duidelijk dat Endstille zijn zinnen had gezet op Wacken. Het nieuwe album Navigator werd dan ook in dezelfde week gereleased. Laat op de zaterdagavond was het dan zover en de wet stage was wederom goed gevuld. Het opbouwen duurde helaas vrij lang en de band leek niet helemaal tevreden met de afstelling van het geluid maar ze begonnen toch maar. Helaas werd het optreden geplaagd door technische moeilijkheden en uitvallen. Opeens viel er af en toe namelijk gitaar-of basgeluid weg om later opeens weer terug te keren en de zang was op veel momenten ook erg moeilijk hoorbaar. Op een gegeven moment viel zelfs de geluidsversterking uit van alle instrumenten. Dit was niet alleen jammer, maar ook zonde van de vrij korte tijd die band gekregen had voor het optreden. De band was dan ook zichtbaar gefrustreerd omdat ze zelf machteloos stonden.Gelukkig was het optreden dat ze gaven, ondanks de technische problemen erg goed. De razende black metal kwam live goed tot zijn recht en vooral de vreselijk snelle drums waren indrukwekkend. Ook was ik wel te spreken over de nummerkeuze. Natuurlijk werden er nummers van het nieuwe album gespeeld, zoals Bastard en Navigator maar ook kwamen de titelnummers van de cd Dominanz en Frühlingserwachen voorbij. [Remi]
Onmiddelijk na afloop van het concert van Accept op het aangelegen podium begon het Finse Sentenced te spelen. Meteen viel op dat het geluid ontzettend goed was en de podiumpresentatie was ook dik in orde, met uitzondering van de sologitarist die er naar mijn mening maar een beetje statisch bijstond. Maar dat zelfs bij een band van het kaliber van Sentenced wel eens iets mis gaat bleek toen de drummer een nummer inzette, maar weer moet ophouden omdat de bassist door apparatuur-problemen verzuimde in te vallen. Gelukkig werd dit snel verholpen, want de muziek smaakte mij zeker naar meer. Ik kreeg dan ook een licht teleurgesteld gevoel toen zanger Ville na ongeveer een half uur al aankondigde het laatste nummer te gaan spelen. Gelukkig bedoelde hij hier niet het laatste nummer van de set mee, maar het laatste nummer van hun laatste album, The Funeral Album, waarvan het laatste nummer End Of The Road heet. Het daadwerkelijke laatste nummer van het optreden bleek Farewell te zijn, waardoor het poëtische apect toch weer klopte. Dit was een van de optredens die me op een positieve manier verraste, en ik ben er zeer content mee dat ik deze band een keer live heb mogen aanschouwen voor ze het bijltje erbij neer legden. [Martin]
De laatste band in de Headbangers Ballroom was ons aller Goddess of Desire. Deze band wist ondanks het late tijdstip en het vermoeide publiek toch een groot feest te bouwen, met een mix van hun beste songs.Verbazingwekkend, hoeveel energie de meeste bezoekers ineens weer hadden, en dit ook samen met de band deelden. Erg tof, Goddess! [Ronald]
Het vertrouwde Wacken… Hét grote Duitse festival waar velen uit omliggende landen ook een jaarlijks weekend ‘vakantie’ van maken. De organisatie gaat lang mee en moet onderhand routine-werk zijn geworden. Dit kwam tot uiting in de verhalen omtrent de opbouw, alles was volgens de medewerkers ‘zo gegiept.’ Weinig gekke dingen dit jaar, behalve een tragisch auto-ongeluk, waar tot nog toe weinig over bekend is gemaakt. Meer hierover zal spoedig bekend worden gemaakt op de website van Wacken Open Air.
Van oorsprong een festival dat voornamelijk gebaseerd was op heavy metal en aanverwanten, de laatste jaren blijft dit een belangrijk aspect voor de programmering, maar er is tevens genoeg ruimte voor andere soorten metal. Dit jaar de groten Accept, Kreator, Samael, Hammerfall, Overkill, Edguy, Candlemass en Sentenced om er maar even een paar te noemen. Een uniek optreden van Bloodbath was ook een belangrijke factor voor velen om een weekend Wacken dit jaar te realiseren. In de ‘biertent’ (Wet Stage) was er voldoende aandacht voor beginnende band en minder populaire genres (denk aan gothic, pop-rock, grindcore). De variatie in de billing dit jaar was zeer geslaagd weer, maar hierbij blijf ik mijn achterhoofd houden dat het voor een organisatie als die van Wacken inmiddels een koud kunstje kan zijn. Vervelen was onmogelijk: Wanneer er geen interessante band speelde kon je je verlagen tot het internetcafé, bierpodium met lachwekkende Duitse Metal Karaoke of andere hangplekken. Zelfs op de campings was er genoeg: bijna op elk veld een stel enthousiaste Wackengangers met hun eigen karaoke of complete kroeg!
Genoeg Duits eten weer en genoeg bier 🙂 Als vegetariër zul je het moeilijk krijgen op welk Duits feestje dan ook, want de grillspecialiteiten blijven overheersen! Eten en drinken genoeg, alleen helaas wat weinig sanitaire voorzieningen. Dat komt op veel festivals voor, maar een festival als Wacken mag hier inmiddels wel eens kritiek op krijgen. De bekende Wacken bekers waren wederom een succes, een kwart zal inmiddelds deel uitmaken van het servies bij diverse mensen thuis. Ik kan me geen festival bedenken waarvan de merchandising zo populair is als die van Wacken? Variërend van een drinkbeker tot een Wacken camping-uitrusting.
Dit jaar pech! Met een flinke regelmaat kwamen er buien uit de lucht zetten, ik blijf me er aan irriteren dat mensen dan gaan ‘schuilen’. Waar kom je nou voor? Wegrennen bij een podium… dat flik je toch niet? De organisatie had zich weer leuk voorbereid en bedacht voor de allesoverheersende modder de oplossing ‘hooi.’ Helaas werkte dit maar enkele uren, daarna zakten we weer even diep in de grond. Af en toe een beetje balen, maar ach zo achteraf “heeft het wel wat.” Helemaal prachtig blijven de ‘gediplomeerde’ traktor bestuurders! In dienst van Wacken nog wel. “Modder” zal ik voortaan blijven associëren met Wacken 2005. Gelukkig zijn er altijd mensen die onder alle omstandigheden positief blijven en de modder vanuit een leukere hoek bekeken. Ik heb gezien dat je er in kon zwemmen, rollen, je kon er mee overgooien, overal mee op verven. Zo aan elk nadeel weer een voordeel! Zou de modder ook de oorzaak zijn geweest van het beroerde geluid waar alle podia regelmatig mee te kampen hadden? 😉 Als geluidsteam zal het altijd moeilijk blijven om het geluid gedurende de hele dag stabiel te houden met zo’n brede programmering, elke band ander materiaal en ook een totaal ander genre! Overigens wel een hele dikke pluim voor het licht, dat was mooi geregeld op de hoofdpodia!
Toch maar weer aftellen naar W:O:A 2006… [Renée]
Link: Website Wacken Open Air
Tekst: Remi Peterse, Martin Wolters, Ronald de Vries, Renée van der Ster
Foto’s: Christiaan Westgeest, Vincent Kroese, Renée van der Ster