Naglfar, de opener op de Black Stage op vrijdag, had de lichtelijk ondankbare taak om het slaperige, verregende publiek wakker te schudden met z’n mix tussen melodieuze death en black metal. Gedurende het optreden groeide de omvang van het publiek, dat zich ondanks de regen prima leek te vermaken. Ik vond het zelf ook wel de moeite waard en nummers als Autumn Storms en I Am Vengeance gingen er bij mij lekker in. Jammer dat het zang-geluid na een hoge feedbackfluit even weg was, maar ja, dat soort dingen gebeuren wel eens. Verder een prima optreden van een band die wat mij betreft wel een paar plaatsen hoger op de bill had mogen staan. [Martin]
Om 11:00 uur ‘s ochtends, wat ik op een festival als een zeer vroeg tijdstip beschouw, stond ik klaar voor de Party Stage voor het optreden van het Deense Mercenary, Mijn laatste ervaring met deze band was de release van 11 Dreams, waarover ik vrij enthousiast was. Op cd vertoonde het muzikale reportoire van deze band enkele raakvlakken met melodische death-thrash. Live is dit in mindere mate terug te horen. Wellicht dat de band voor het Duitse publiek bewust voor de power-achtige nummers koos. Zanger Mikkel liet zijn veelzijdige stem flink horen door middel van een typerende powermetalvariant, een krijs en een diepe grunt. Als tegenpool gooide Kral hier zijn lage vocalen tegenaan, waardoor de zang een indrukwekkende samenwerking tot stand bracht! De gitaren klonken schel, maar de gitaarsolo’s kwamen er heerlijk doorheen zetten. Tijdens de miezerbuien, tussen de paraplu’s en de poncho’s ging de kern van het publiek los op het nummer Firesoul. De pret viel niet te drukken, ondanks dat de miezer in regen veranderde. Met af en toe groovy tussenstukken in de nummers bleef het publiek op de been. Hierbij kwam ook ‘schattige’ keyboardpartijen voorbij, die rustgevend waren. Een nadeel hiervan was dat het geluid van het hoofdpodium er zo nu en dan tussen door waaide. Later in het optreden speelde Mercenary het nummer Seize The Night, afkomstig van het album Everblack (2002). Dit vond ik het sterkste nummer van de set, de stijl was iets vlakker, meer grunts en het podiumpersoneel was ook wakker, want pas hier kwam de lichtshow goed tot zijn recht. Tevens indrukwekkend was het nummer World Hate Center, wellicht het nummer met de sterkste opbouw van de band. Nu het publiek op dreef was werden we geconfronteerd met een emotionele keyboardintro, die overliep in een Dimmu Borgir-achtige passage om vervolgens in een catchy melodie te belandde: en headbangen maar! Het was dus even opwarmen voor zowel de band, het podiumpersoneel én het publiek, maar een prima voorspel voor de tweede festivaldag! [Renée]
Ik ben nog niet helemaal wa(c)kker, maar Morgana Lefay en Duitsland al wel! De Zweden spelen een goede set vol afwisseling van oud en nieuw materiaal, en overdonderen het reeds in grote getalen aanwezige publiek dat zich niet laat afschrikken door het vroege tijdstip, met een zeer vette presentatie. De nekspieren van menig metalhead zijn los! [Ronald]
He Ho Let’s Go ! Marky Ramone heeft weer eens een band bij elkaar gesprokkeld en doet Wacken aan. De band speelt alleen maar materiaal van The Ramones. En natuurlijk is het best wel aardig om die muziekjes weer eens voorbij te horen komen en dat is zeker het geval voor de echte liefhebbers, de Ramones fans, die lekker uit hun dak gaan voor het podium. Toch maakt het geheel weinig indruk. De band staat ongeïnspireerd en bijna dwangmatig te spelen en voegt helemaal niets toe aan het oude materiaal. En die oude USA punk rock is natuurlijk al erg beperkt van zichzelf, qua melodie en tekst, dus moet je het vooral hebben van enthousiasme en explosiviteit als je dat oude spul speelt. Dat is er dus niet bij deze band en dus wordt het een optreden om snel weer te vergeten. Marky was de drummer van de Ramones en ook in het verleden al niet degene die een bijdrage leverde bij het maken van nieuw materiaal, nieuw spul toevoegen is voor hem dan ook een te hoog gegrepen optie.Of het nu een eerbetoon is aan de helaas reeds hemelende medebandleden of teren op oude roem, dat weet ik niet, maar zelfs matig gespeeld blijven de liedjes (o.a. Rock and Roll Highschool) flink hangen. Dus gewoon de hele dag blijven brullen: He Ho Let’s Go! [Remi]
Damn… Illdisposed stond wat mij betreft te vroeg op de billing. Tijdens het nuttigen van mijn eerste biertje op deze dag heb ik samen met genoeg anderen uiterst staan genieten van een strak spel onder een strot van een speenvarken! Meerderen zijn blijkbaar zwaar onder de indruk van het laatste album 1-800 Vindication, dit uitte zich volledig in het razende enthousiasme van het publiek. Voornamelijk nummers van deze laatste plaat kende men uit het hoofd. Cleane vocaalstukken werden feilloos meegezongen en zelfs de krijs van ‘subwoofer’ Bo Summer, die op cd natuurlijk nog enigszins verstaanbare woorden schreeuwt, kenden wij hier tevens uit het hoofd! Natuurlijk bracht dit de band een beetje arrogantie; Bo kondigde Purity Of Sadness aan op de volgende manier: “Nu een nummer van een oude plaat….Submit…(lange stilte).. Ja, kutplaat, hè?” Overrompeld door deze uiting ging iedereen hier nog steviger mee in de sterk geladen podiumbezigheden van Illdisposed. Fijne blastbeats met een goed uitgedacht, zwaar gitaargeluid maakte bijna het maximale in ons los, heftig tijdens je eerste biertje van de dag! [Renée]
Sonata Arctica mag zich verheugen in een snel groeiende populariteit en dat is vooral ook te zien aan de menigte die zich ook hier voor het podium verdringt. Alweer een Finse band die furore maakt, het kan bijna geen toeval zijn, De band ziet er mooi uit en ook de show oogt prachtig. Ik heb zelf een beetje ongunstige plaats en kan het allemaal niet zo goed zien. Of het ook aan die plek ligt weet ik niet, maar ik vond het geluid niet geweldig, ik hoor voornamelijk de bass en de bass-drums, terwijl anderen die ik sprak heel enthousiast waren, ook over het geluid. Sonata is zo’n band die ook regelmatig hits en hitjes scoort, maar toch ook het eigen geluid weet vast te houden. Eigenlijk een beetje ouderwetse heavy metal. Dus blijkt dat, als het goed gespeeld wordt, nog steeds ook bij een groter publiek aan te slaan. Natuurlijk gaat het publiek uit zijn dak, de eerste croudsurfers komen inmiddels ook voorbij, evenals de grote hits van de band (oa. Don’t say a word, Last drop falls). Het optreden was dus niet echt verrassend en/of vernieuwend, maar wel heel bevredigend voor de fans. Voor mezelf vond ik het geluid te matig om echt uit mijn dakje te gaan. Maar drummer Tommy, daar kreeg ik het echt wel warm van…. Tjee, die drumt lekker zeg… [Remi]
Ensiferum had minder moeite om de Party Stage met hun beukende folkmetal volledig om te bouwen tot een modderige moshpit. De songs van het debuutalbum werden beter ontvangen dan het werk van Iron. Een zeer indrukwekkende setlist die hier het vermelden waard is: Intro, Iron, Token of Time, Guardians of Fate, Tale of Revenge, Lai Lai Hei, Windrider, Into Battle, Treacherous Gods, Old man en Hero in a Dream. Al met al een zeer geslaagd optreden. [Ronald]
Sinds mijn kennismaking met project Bloodbath heb ik, samen met vele anderen, altijd gehoopt op een kans om deze topmuzikanten uit de metalwereld een keer live te mogen zien. Een project van bandleden uit Katatonia, Opeth en Edge Of Sanity en natuurlijk Peter Tägtgren’s bijdrage op Nightmares Made Flesh schept hoge verwachtingen, en maken de heren in de overtreffende trap waar. Aldaar was Wacken 2005 DE gelegenheid. Op de website gaf men ons dubieuze informatie omtrent dit optreden: Na van het kastje naar de muur gestuurd te zijn was het dan toch van tevoren zeker dat Opeth‘s Mikael Akerfeldt eenmalig de zang voor rekening zou nemen. Tevens dubieus blijft het volgende: De deur blijft op een kier, want honderd procent zeker is het niet, dat dit het enige optreden ooit van Bloodbath was. Voor de zekerheid reisden een hoop mensen toch maar af naar af Wacken dit jaar.
Met kloppende harten en overwelming door een bijna ‘magisch’ effect ontvingen we, de door rook nog halfzichtbare, muzikanten, allen gekleed in zwarte broeken met een wit/bloed besmeurd shirt. Cliché, maar met zo’n passende bandnaam is dit hier zeker op zijn plaats! Mikeal was was onwennig, dit concludeerde ik voornamelijk uit zijn motoriek, hij mistte natuurlijk zijn gitaar. Mikael praatte erg rustig, zijn stem laat een aparte indruk achter, hij kreeg het hiermee goed voor elkaar dat het publiek aan zijn lippen hingen. Vrij rap werd er geopend met één van de pakkendste nummers uit hun reportoire: So You Die. Tijdens deze voortreffelijke opener stond de zang nog wat zacht, maar dit werd netjes bijgedraaid. Het geluid was niet perfect, erg rauw. Maar dit rauwe geluid hoort thuis bij Bloodbath. Om Soul Evisceration aan te kondigen vroeg Mikeal ons of we het album Nightmares Made Flesh hadden gekocht. Het antwoord hierop stelde hij niet op prijs: We kregen een herkansing, we dienden gruntend te antwoorden. Zo na het eerste nummer al een vastgekluisterd publiek, prachtig! Mikeal zag dit goed in speelde hier fanatiek op in. Na Ways To The Grave en Omnious Bloodvomit kondigde hij Like Fire op een wel heel humoristische manier aan: “Death grunt”… “A little higher!”… “Dani Filth”… Op Dani Filth kwam hij nog tweemaal terug. De band had een prima selectie gemaakt uit hun gehele oeuvre: Nummers van Resurrection Through Carnage, Nightmares Made Flesh en de drie nummers van EP Breeding Death. Vooral die EP is een item wat Bloodbath-fans graag in bezit zouden willen hebben, we werden flink lekker gemaakt met de rauwe live-versies van deze nummers. Bij het laatste nummer van de ze EP Furnace Funeral vond Mikeal het grappig om te melden dat ze dan toch nog een ‘hele plaat’ hadden gespeeld. “And if you do not like it, go fuck yourselves…!” Hierna verstopten de bandleden zich achter het drumstel in de rook, wat natuurlijk veraadde dat er een toegift is zat! Gauw genoeg kregen we dit bevestigd en plakte zij Eaten er nog even fijn achteraan, toppunt qua interactie met het publiek, want het refrein werd meegebruld! Mikeal maakte op een zeer originele wijze contact met het publiek, zo hebben we ons niet hoeven betreuren om afwezigheid van Peter Tägtgren. Het geluid was technisch dan niet perfect, maar de show kwam prima tot zijn recht, de heren waren allen hartsikke fanaftiek bezig, ze hadden er duidelijk veel lol in, wat wellicht een grote motivatie zal zijn voor méér optredens en misschien zelfs een derde album! Voor ondergetkende was deze show de indrukwekkendste van Wacken 2005. [Renée]
Achteraf gezien was dit het hoogtepunt van Wacken dit jaar voor mij. Metal Church heb ik eerder dit jaar al eens live gezien in het Patronaat en toen heb ik ook al lovende woorden geschreven over deze ouwe rockers uit de USA. Met nieuwe zanger Ronnie is Metal Church een heel nieuw leven begonnen en het enthousiasme spettert werkelijk het podium af. Verdomme, wat een sound, wat een spirit, wat een lol en daardoor wat een show! Het lekkere harde geluid van drums en bass, en toch heel duidelijk doorkomende gitaren en boven alles de hoogste en hardste screams die er te horen waren dit weekeinde. Kurt staat overduidelijk te glunderen en te genieten van de prestaties van zijn band. Ronnie neemt het podium in beslag, zweept het publiek op en betrekt ze bij de muziek.Natuurlijk wordt er een song opgedragen aan David Wayne, overleden ex bandlid. Het bekende werk komt voorbij, Metal Church (de song), Ton of Bricks, Watch the Children Pray, noem ze maar op verder. Een bloemlezing uit 20 jaar hard werken. Mensen ik was werkelijk tot tranen toe geroerd. Wat was dat mooi. En vooral dat ontzettende plezier dat ze uitstralen. Dit is geen band die plichtmatig zijn nummertjes afwerkt, na al die jaren niet. Hulde! [Remi]
In de Headbangers Ballroom was het de beurt aan Saeko om flink uit hun dak te gaan. Het is geweldig om te zien hoe extreem dunne, breekbare Japanse vrouwtjes (aangevuld met een beest van een gitariste en een minstens net zo brute drummer) keihard staan te heerschen. Saeko zelf heeft een geweldige stem, en deze faalt geen enkel moment tijdens het optreden. De show begint met een ballad, wat op zich een aparte keuze is, maar al snel wordt het duidelijk dat deze bedoeld is om te toon te zetten voor een poëtisch muzikaal schouwspel. Het begin is tevens lichtelijk onwennig, al is dit slechts van korte duur, en is bij het inzetten van het eerste refrein reeds bedwongen, zodat ons niets dan een prachtig spektakel rest. Seek the Light is de afsluiter van een grandioos optreden, dat wat mij betreft zeer voor herhaling vatbaar is. [Ronald]
Helaas was ik lichtelijk te laat bij dit optreden in verband met een interview elders. Toen ik op het terrein arriveerde was de Obituary al begonnen, terwijl het weer eens verschrikkelijk begon te regenen. Threatening Skies inderdaad… Ik had het idee dat de basdrum een beetje klonk alsof er lijm tussen de klopper en het vel zat, maar verder was op dit strakke, geroutineerde optreden weinig aan te merken, waarin ze oude klassiekers als Slowly We Rot afwisselden met nummers van hun nieuwe album Frozen In Time. Obituary is back! [Martin]
Edguy is een begrip in Duitsland. Deze heavy metalband gaat al jaren tekeer op Duitse en Internationale podia. Maar omdat ze zo bekend zijn geworden in heel de wereld, wordt er nauwelijks meer in Duitsland opgetreden. Alle Duitse fans verdrongen zich dan ook voor het podium en lieten zich door de zoveelste regenbui niet tegenhouden. Door de wat minder coulante metalfans wordt de band edgay genoemd vanwege het uiterlijk. Dat mag de pret voor een van de thuis spelende clubs in dit geheel niet drukken. Edguy zet een flitsende en welklinkende set en show neer. Voor mij is het allemaal wat te gladjes en voorgeprogrammeerd. Ik zie de croudsurfers langskomen en zie een clubje fans naast me volkomen los gaan. Meer als een beetje hoofdschudden doe ik er zelf niet van. Ik voel me wat ongemakkelijk tussen al het enthousiasme en ben aan wat rust toe voor de volgende band, mijn schoenen vullen zich langzaam maar zeker met blubber, daarom verlaat ik het optreden en zie (of beter hoor) de rest van het optreden op een bankje in de consumptietent wat verderop. Sorry fans… [Remi]
De plasjes modder zijn plassen geworden, iedere keer als de boel dreigt op te drogen komt er weer een bak water naar beneden, maar toch zorgt onze vaderlandse trots Within Temptation met een daverend optreden voor een beetje warmte. En om nu maar direct van het gezeik af te zijn wil ik nu meteen even duidelijk stellen dat Sharon dus WEL goed live KAN zingen. Dat de band in het buitenland erg populair is, weten we al. Toch is het verbazend om te zien hoeveel mensen hier in Wacken uit hun bol gaan bij Within Temptation en alle teksten uit hun hoofd lijken te kennen. Met het indrukwekkende pilarendecor (dat overigens ook al een tijd meegaat), de bijbehorende rook en als binnenkomer de indrukwekkende intro van de cd Silent Force staat de boel al vanaf het begin als een huis. Het geluid is hard, maar alle instrumenten zijn prima te horen. Het is vooral uptempo wat er gespeeld wordt en het publiek wordt opgezweept door Sharon, die er overigens ook weer uitziet om op te eten. Veel nummers van de laatste cd, maar ook het aloude Enter en natuurlijk Running up that Hill en Mother Earth. Op een enkele noot na haalt Sharon alle hoge uithalen, ze zingt ook niet lager als op de plaat en ze klinkt als een klok ! Het is wel een beetje zo dat Within Temptation steeds meer de begeleidingsband van Sharon wordt, maar daar is op zich niks mis mee, als ze zo zingt als vandaag. Alle critici wordt de mond gesnoerd en de internationale schare fans wordt tevreden gesteld. Een groot deel van het Wackenpubliek vergeet even modder en nattigheid en geniet met volle teugen van Within Temptation. Voor mij alweer een hoogtepunt op Wacken. Ik heb lekker meegezongen (ook al haalde ik die hoge noten niet echt) en geswongen. Ben best wel trots op dit Hollandse clubje, Hulde! [Remi]
Voorafgaand aan het optreden van Mucc zocht ik een leuk plekje in de tent om de muziek zo goed mogelijk tot me te laten doordringen. Helaas bleek de muziek niet helemaal naar mijn smaak te zijn, maar liefhebbers van nu-metal a la System Of A Down zouden dit ongetwijfeld leuk hebben gevonden. Helaas voor de band waren er maar weinig mensen van die categorie bij dit optreden aanwezig. Slechts een klein deel van het publiek ging uit z’n dak. De rest keek enigzins gelaten toe en was waarschijnlijk al lang blij dat ze in de tent op enigzins vaste ondergrond konden staan met een biertje om de gedachten aan al die blubber te verdrijven. De met zwart-witte schmink uitgedoste bandleden, die daardoor wel een beetje op Marilyn Manson leken, leken er maling aan te hebben en waren duidelijk blij met de duidelijk speciaal voor deze band gekomen Aziatische fans die in een groepje voor het podium als minderheid van de muziek stonden te genieten. Nu-metal… je moet er van houden. [Martin]
Weer een band die ik nog niet kende, maar daar komt na dit optreden zeker verandering in. Cataract maakt hardcore in het straatje van Pro-Pain, maar dan een tikkie harder. De bandleden lieten zien dat ze er in zin hadden en dat enthousiasme en die energie werden door het publiek gretig opgepikt, getuige de moshpit en de crowdsurfers. De man die de lichtshow verzorgde leek ook de goeie ideëen te hebben, want licht en geluid vielen tijdens dit optreden samen tot een dampend geheel van gestructureerde anarchie. Het tegelijkertijd spelende Machine Head scheen op een van de hoofdpodia een steengoed optreden neer te zetten, maar met een optreden als hetgeen Cataract deze avond neerzette, waren ze een meer dan geduchte concurrent. [Martin]
Een verrassing in de programmering van Wacken dit jaar: Machine Head. De cross-over band trok verbazingwekkend veel publiek. Dit leek tevens een verbazing voor het publiek, wat Machine Head weer flink op dreef bracht: de band sloeg namelijk door in een flinke partij improvisatie. Na een opening met enkele grapjes over deathmetal, inculsief enkele grunts door de microfoon, rostte de band er een hoop nummers van Burn My Eyes, een aspect waar je meeste Wacken bezoekers wel een plezier mee doet! Zo kwamen er al vrij snel een hoop lichamen met daarom heen ‘Fuck it all’- merchandising over het publiek glijden. Sterke nummers uit de setlist waren Take My Scars (The More Things Change…, 1997), The Blood, the Sweat, the Tears (The Burning Red, 1999) en natuurlijk het uit 1993 afkomstige doorbraaknummer Fuck It All als afsluiter. Het gehele optreden bracht een extreme vorm van enthousiasme met zich mee, zowel vanuit de band als banuit het publiek. Wat ik alleen minder sterk vond van de band, waren de nieuwere nummers van Through The Ashes Of Empires. Zanger Robb neemt hier meer vocale risico’s, die live niet lekker uit de verf komen. Wellicht is een kwestie van oefenen, een nieuwe plaat ligt natuurlijk nooit zo vast in het geheugen als het oude, vertrouwde werk. Weinig mensen ondervonden hier hinder aan, want het was simpelweg een overweldigend optreden op de True Metal Stage.Die improvisatie waar ik het zojuist over had uitte zich op de volgende manier: De band coverde Pantera‘s Walk, ratelde er wat Maiden doorheen. Ze sloegen werkelijk door in hun enthousiasme en zanger Ronn Flynn liet ons meerdere malen weten dat hij en de band als een flinke hebben gezien om op het hoofdpodium van Wacken eens wat te mogen laten zien. Dit bijna ‘te overdreven’ enthousiasme kunnen we over het algemeen alleen op prijs stellen wanneer het publiek dit toelaat en dat was hiet het geval! [Renée]
Het concert van Corvus Corax beloofde al veel voordat het überhaupt begonnen was. Het programmaboekje vermeldde al dat het een heel bijzonder optreden zou worden met orkest. Ondanks het zeer late tijdstip was het festivalterrein dan ook meer dan behoorlijk gevuld. Toen het geheel het podium van de true metal stage betrad bleek ook al snel dat kosten noch moeite inderdaad gespaard waren! Het grote podium vulde zich helemaal met een volledig orkest (inclusief dirigent) en twee koren. Na een hele lange intro perstten de heren van Corvus Corax zich er ook tussen en begon het feest. De liedkeuze van Corvus Corax was dit optreden anders dan je normaal gesproken zou verwachten van deze band. De nummers die ze speelden waren gekozen om het geheel met orkest en koren perfect tot zijn recht te laten komen. Ook hadden de heren weer eens een heel arsenaal aan ‘exotische’ folkinstrumenten meegenomen die elk bij een ander lied aan bod kwamen, een goed voorbeeld van de diversiteit en de kwaliteit van deze band in mijn ogen. Het meeste publiek was dan ook zichtbaar enthousiast van dit geheel. Ondanks het feit dat het maar weinig met metal te maken had uiteindelijk. Concluderend gesproken is het optreden van deze band voor mij toch wel één van de hoogtepunten geweest, vooral door de mooie show en de afsluiting met prachtig vuurwerk. Toch hoorde ik om me heen ook wel morrende fans die vonden dat er van de eigenlijke muziek weinig overbleef, weer anderen vonden dit geheel niet zo thuis horen op een metalfestival. Voor mij mocht dat de pret niet drukken, trouwens voor de meeste aanwezigen niet…. [Remi]
Eén van de nadelen van het verslaan van een enorm festival als Wacken is dat je er niet aan ontkomt dat je bands te zien krijgt die totaal niet aan je besteed zijn. In mijn geval was dat dus het Finse Teräsbetoni. De band speelt een vorm van powermetal die ik absoluut niet trek. Met pijn en moeite heb ik een paar standaard en cliché powermetal-nummers aangehoord voor ik hevig gekweld de Wet Stage uitvluchtte. Het gekke was dat een groot deel van het publiek het juist wél leuk vond. Misschien was ik gewoon niet dronken genoeg? [Martin]
Met Apocalyptica als tegelijkertijd spelende concurrent om u tegen te zeggen, bleek dat het tot voor kort lange tijd afwezige Gorefest nog weinig van z’n populariteit heeft verloren, want het terrein voor de Party Stage was bomvol. Jan Chris heeft misschien wat korter haar dan vroeger, maar hij heeft het duistere metal-hart duidelijk nog op de goeie plek zitten. De band speelde een strakke set met uitsluitend oudere klassiekers als Low en Demon Seed, aangezien de bandleden de nummers van de recentelijk opgenomen nieuwe cd nog niet samen kunnen spelen, aldus de woorden van de charismatische frontman. Het leek eerst of het geluid niet optimaal was, maar toen de wind even een andere richting verkoos, bleek dat nog wel mee te vallen. Opmerkelijk hoeveel invloed de wind heeft op je luisterplezier tijdens dit soort evenementen. Na het optreden kwam de band nog even terug voor een toegift, in de vorm van de Kraftwerk-klassieker Autobahn en kon het publiek met een voldaan gevoel terugkijken op een optreden van een band die het duidelijk niet niet is verleerd. [Martin]
Metalium had met gemak een enorme crowd kunnen vermaken met hun uitermate geweldige show. Strak, zeer gemotiveerd en keihard heerschend speelde deze band hun set in de Headbangers Ballroom, die door de zware regenval inmiddels veranderd was in het Headbangers Moeras. De band wist zeer goed te overtuigen, mede door een podiumpresentatie die stond als een bunker. Aan de setlist mankeerde niets; Fight, Break The Spell, Demons Of Insanity, Steel Avenger, Odin’s Spell, Cyber Horizon en Free Forever. Metalium blies met hun grootste krakers de tent volledig omver! Wat mij betreft één van de beste bands van het festival! [Ronald]
Apocalyptica staat op Wacken en iedereen is er helemaal klaar voor. Het hele festivalterrein staat vol met mensen. Het was al dringen bij de poorten en inmiddels staan we met zijn allen in een dikke, dikke laag modder en prut. Het regent pijpestelen en iedereen is kletsnat. Toch staat iedereen er en klinkt er luid gejuich bij de eerste bombastische tonen van Apocalyptica. Ik zie het nogal van veraf, het is zo’n gedrang in de prut dat ik niet verder naar voren kan, erg groot ben ik ook niet, veel zie ik er dus niet van. Horen wel. De instrumentale muziek van Apocalyptica komt wonderwel uit de verf, ook onder deze omstandigheden. Hier blijkt dus dat een zanger of zangeres niet altijd nodig is om goede muziek te maken. Men luistert naar het zwaar op de cello’s steunende bombastische metalrock geluid van de band. Omdat ze er deze set voor kiezen om vooral covers te spelen, zorgt het publiek wel voor de zang, want iedereen kent en herkent de songs en zingt ze stuk voor stuk mee.Vooral Master of Puppets van Metallica valt erg in de smaak. Ik vond het alles bijelkaar wat teleurstellend en bovendien was het lichamelijk verder niet meer op te brengen, ik haal het einde van de show niet. Apocalyptica kreeg me niet warm genoeg om nog langer in de prut te staan. Ik vond het in ieder geval, wat ik er van gezien en gehoord heb, niet erg indrukwekkend. [Remi]
Ondanks dat het merendeel van de “Wackenaars” Apocalyptica zeiknat aanschouwt, is de Headbangers Ballroom toch goed gevuld met mensen die –net als ik- benieuwd zijn naar Potentia Animi. Dit gezelschap bespeelt een verzameling veelal Middeleeuwse instrumenten, en brengt een wonderlijke mix van monnikenzang, “bardic music” en moderne klanken ten gehore. Enigszins gehinderd door technische problemen (80% van de geluidsmensen op Wacken verdient een nekschot!) weet Potentia Animi er toch een gruwelijk gave show van te maken. Zeg nu zelf, AC/DC’s Thunderstruck klinkt toch briljant wanneer het door een stel dolle geloofsdienaars wordt gebracht?! Met de gevleugelde uitspraak “Koop onze cd’s niet, we willen dat jullie je geld verdrinken.” Sluit dit bijzondere gezelschap hun show af, en waant niemand zich meer tussen kloosters, kastelen en koningen, maar in het moddermoeras dat Wacken heet. Een typisch geval van: daar had je eigenlijk bij moeten zijn. [Ronald]
Samael is één van die bands die ik tot nu toe bijna systematisch heb genegeerd en ook het eerste kwart van dit optreden deed me nog niet verschrikkelijk veel. Maar naarmate het concert vordere merkte ik dat de muziek me toch steeds meer in z’n greep wist te krijgen. Niet dat dat aan frontman Vorph te wijten was, want die stond er nogal statisch bij en leek niet veel zin te hebben om meer dan een paar korte beleefdheden met het publiek uit te wisselen. Hij liet de muziek het woord voeren met nummers die voornamelijk afkomstig zijn van het meest recente album Reign Of Light. Gezien mijn zere voeten na een zware dag heen en weer lopen door het Wackense blubber was ik toch we enigzins opgelucht toen uiteindelijk het laatste nummer The Ones Who Came Before werd ingezet. Blij dat ik dit optreden niet aan mijn neus voorbij had laten gaan, dook ik uiteindelijk doodmoe mijn tent in om van een portie welverdiende nachtrust te gaan genieten. [Martin]
Turisas kwam, zag, en overwon alles en iedereen. Tering, wat een supergig! Met maar liefst twaalf mensen op de Party Stage was dit een vette lading strijdgewoel. Songs van het debuutalbum werden afgewisseld met een medley van volksliederen, en een solo van de violist die ont-zet-tend strak, zuiver, en heersend stond te spelen. De rest van het kleine leger Finnen, dat geheel in passende outfits van berenvellen, Middeleeuwse kledij en warpaint was gehuld, wist ook een dijk van een show neer te zetten. Onder leiding van Warlord Nygard walste Turisas over de troepen van menig tegenstander heen. Met de geweldige track Battle Metal werd een einde gemaakt aan de slachtpartij, wat naar mijn mening het beste optreden van Wacken 2005 was, en kon men volledig uitgeput maar zeer voldaan richting camping verdwijnen. [Ronald]