Summer Breeze 2003
Zaterdag:
Net tegen half één begint het Duitse The Armada. Op het terrein is het
dan nog bijzonder rustig. Iedereen zal nog liggen bij te komen van de nacht
ervoor. Mooi stom van ze, want hierdoor missen ze een hele goede band. The
armada speelt pure powermetal, met af en toe wat folk-invloeden. Wat vooral
opvalt is dat zanger Dirk Schäffner live vele malen beter overkomt dan op CD,
waar hij klinkt alsof hij aan een vreselijke keelaandoening lijdt. De
hak-op-de-tak brakes komen echter vrij rommelig over, en niet iedereen zal om
deze reden veel met deze klasseband aankunnen.
Koroded dan speelt een niet echt overtuigende variant op de muzikale
capriolen van oude Sepultura, Machine Head en Pantera, en weet absoluut de
aandacht niet vast te houden. Nog een stukje weinig overtuigend Darkseed
meegepikt, en dan tijd om terug te gaan naar de camping (en uit de broeiende
hitte) om alvast de tent af te breken. Hoeft dat ‘s avonds niet meer, zeg maar.
Gelukkig zijn we weer net op tijd terug voor de eerste Nederlandse band van
vandaag, en wel Callenish Circle. De heerlijke melodieuze black/deathmetal
van de heren gedijt goed hier in Abstgmünd. En terecht, want er wordt een
werkelijk strakke set gespeeld. De nadruk ligt vanzelfsprekend op de laatste CD
Flesh Power Dominion, met als uitschieter "Obey Me". Een half uurtje op de Pain
Stage alhier is dan ook veel te kort.
De volgende band, God Dethroned, speelt wel op de Main Stage. Van mij
hadden deze twee formaties mogen wisselen van plaats, want God Dethroned krijgt
zowieso een kwartier extra, waar Callenish Circle volgens mij ook wel raad mee
had geweten. De blackmetal van deze heren kan mij namelijk niet echt bekoren.
Wat deze band echter doet, doet ze zeker goed. Het is enkel niet voor mij weg
gelegd.
Waar we in de tussentijd zijn geweest weet ik niet (volgens mij op de
camping), maar we zijn net op tijd terug voor de Efteling-metal van Within
Temptation. Met de verwachting dat er een stuk of drie man zou staan om dit
gade te slaan is het natuurlijk een hele schok als blijkt dat heel Duitsland er
zo ongeveer voor uitgelopen lijkt te zijn. Zal wel komen omdat ze het daar niet
helemaal grijs draaien op de radio. Over de setlist hoef ik denk ik niet uit te
wijden; die is nog steeds hetzelfde, en afgesloten wordt nog steeds met "Ice
Queen". Conclusie aan het eind van het concert is voor mij dat wij Nederlanders
het denk ik allemaal wel gezien hebben; de muziek, de podiumpresentatie, de
jurken. Het zal wel. Duitsland vindt het echter allemaal ongekend prachtig, en
van mij mogen ze.
De bombastische blackmetal van het Oostenrijkse Hollenthon kan mij dan
een stuk meer boeien. Het geluid is zeer bombastisch en episch, en de
bikkelharde muziek wordt voorzien van de nodige koorpartijen en keyboards. Ook
op de podiumpresentatie is niets aan te merken, en ik denk dan ook dat het niet
lang meer duurt voordat ik van deze band maar eens een CD’tje aanschaf.
Het Duitse J.B.O. wordt vreemd genoeg onthaald als de absolute klapper
van het festival. Het gaat mijn pet absoluut te boven, waarom een band die
louter covers speelt (in het Duits vertaald ook nog) zo hoog op de bill staat.
De heren staan allen in soepjurken, en het geheel zal wel oneindig grappig
bedoeld zijn. Het gaat mijn verstand echter mijlenver te boven. Zal wel weer
iets voor dronken Duitsers zijn. De band speelt onder andere "Go West" (Pet Shop
Boys), "Yellow Submarine" (Beatles), en "The Roof is on Fire" (Bloodhound Gang).
De heren lullen wat af op het podium, en dat gaat tot vervelens toe door. Apart
is wel hun versie van "Roots", van Sepultura, maar dan met een Luciano Pavarotti
look-/soundalike. Ook "Enter Sandman" van Metallica is grappig. Als de band met
"Forever J.B.O." zich ook nog eens vergrijpt aan Manowar’s "Carry On", is de lol
er voor mij af. Rare jongens, die Duitsers.
Daarnaast was het wachten natuurlijk op In Flames! Zonder intro komt
de band op en gaat direct goed van start met Cloud Connected. Het geluid is
echter zwaar onder de maat, en zanger Anders Fridén komt, samen met de twee
gitaristen Jesper Strömblad en Björn Gelotte bijzonder slecht uit de verf. Pas
als Fridén geïrriteerd begint te worden, en de gitaar van Gelotte uitvalt, komt
het goed. De nummers als Clayman, Episode 666, Coersed Existence en Only for the
Weak gaan er dan ook als gesneden ketellapper in. Het vuurwerk is niet van de
lucht, en de lichtshow is simpel maar effectief. Als er na bijna anderhalf uur
dan met Colony een einde wordt gemaakt aan dit grandioze concert, vertrekt menig
metalhead dan ook met een goed gevoel naar huis. De laatste band, Letzte Instanz,
wordt door ondergetekende dan ook zonder enig gevoel van spijt gemist. Ik
vermoed dat ik ook niet de enige ben.
Al met al kan Summer Breeze zeker bestempeld worden als een reuze geslaagd en
erg gezellig festival. Ondanks dat er vrij veel (zinloze) duitse bands stonden,
was het zeker goed toeven die drie dagen. Complimenten daarvoor dan ook aan de
organisatie. Jammer alleen van dat eind rijden, maar goed. Als de line-up
volgend jaar net zo sterk is als dit jaar, ben ik zeker weer van de partij!!
Met medewerking van/dank aan:
- Kim Van haver
- Ivan Duursema
- Martien Wolters
Foto’s: