Stonehenge Indoor 2016
17 april 2016, Drachten
Voor de eerste editie van haar indoorvariant, koos Stonehenge Poppodium Iduna uit als onderdak. Een uitstekende keuze. Een heel nette venue, prima akoestiek in de hoofdzaal (in de tot local stage omgebouwde eetzaal was dat wat minder), voldoende parkeergelegenheid en Belgisch pilsbier. Juist de prijs van €2,5 die je voor dat laatste dient te betalen is natuurlijk belachelijk. De ligging buiten de stad, omgeven door bedrijvenparken is evenmin ideaal om eens wat voedzaams te smikkelen of een terrasje te pakken. Want eigenlijk is het geen weer voor een indoorfestival.
Waar het ook geen weer voor is, is een autorit van drie uur. Weer of geen weer, we stappen in en maken meteen rechtsomkeer wanneer het ons te binnen schiet dat we ons fototoestel vergeten zijn. Tel daar twee openstaande bruggen bij en je komt een half uur te laat. Twee nummers, meer Omophagia zit er helaas niet meer in. Klinkt nochtans veelbelovend, die Zwiterse deathmetalbeukers.
Moreel verplicht als we ons voelen, pikken we dan maar het van tevoren niet in ons schema opgenomen Nero Di Marte mee. Lieve deugd, krijgen we daar snel spijt van! Het etherische begin met een soort Mongoolse (het land, niet de zwakbegaafde) keelzang op dissonant akoestisch gepingel is zo saai dat de muren ervan zuchten. Als opbouw kan dat nog werken, zeker wanneer de Italianen na verloop van tijd een eerste blik dissonante distortiondonderblokken opentrekken. Op diens onregelmatige cadansen spelen ze de ene atonale melodiecluster na de andere. Sporadisch met een schorre, in wanhoop gedrenkte weeschrei. Die bedrukkende, wat blikkerig gestemde reformaties hebben iets. De ambiënte knoeiboel van ritselende effecten en kille soundscapes tussenin herinnert ons eraan waarom we Nero Di Marte eigenlijk niet aangekruist hadden.
In de omgebouwde eetzaal springt plots een bonenstaak in wit marcelleke en bananenbroek op het podium. “Wie heeft die paal hier neergezet?” vraagt die zich luidop af. We hebben dat opgezocht en die blijkt daar al tien jaar te staan. Hij bemoeilijkt het moshen en belemmert het zicht, maar zorgt er dan ook weer voor dat het hele gebouw niet naar beneden komt gedurende het optreden van het nog niet zolang opgericht Killing Cult Society. Bananenbroekman schreeuwt de vliezen uit z’n nek, terwijl de wat oudere snarendivisie de ene punky turbogroove na de andere aanzwengelt. Echt heerlijke speedrock is dit, met rinkelende Rickenbacker-bassen en gierende ragriffs die een wervelende groove ontketenen. De schreeuwende asperge gaat intussen op wandel door het mooi opgekomen publiek, vlijt zich neer in een soort designzetel met luipaardkussens die daar toevallig staat en knuffelt de fotograaf die daar toevallig zit. Prima show, vette groove!
Schreven we nu net dat die paal voorkomt dat de zaak naar beneden zou komen? Tijdens de mammoetzware slambombardementen van Korpse krijgt de steunpilaar het toch even zwaar te verduren. Het hele hok schudt door elkaar op de zinderende basladingen waarmee de Nederlanders hun bababadambambam damdamdam’s vormgeven. Daartussen vindt een uitbenende razernij plaats van mutilatiesnaren en ziedende maaigrooves. De heren – eigenlijk zijn het nog kerels – zien er met hun stoffen joggingbroeken uit alsof ze net nog een zak chips zaten te eten in hun zetel. Hé, het is dan ook zondag. Maniakale Maarten hakt weer in op z’n trommels op dezelfde manier waarop hij een houtblok klieft, succulente Sven buffelt de microfoon verticaal vol brulbrei. Hoewel de totaalsound gerust een tikkie zachter mocht, staat die wel prima in balans. Mede daardoor stenigt Korpse Stonehenge gewoon tot moes.
Tijd voor deel één van de grote Hufnagel-Marston-show. Met hun Dysrhythmia drijven zij quantumfysici elke keer weer tot waanzin. Geen sprankel logica zit er in hun disharmonische seriële kortsluitingen. Oxiderende gitaarschakeringen gaan als weerhaakjes tekeer in een onregelmatige surreële stroom van wiebelende bassen en tegendraadse drumonderdelen. Klemtonen vliegen alle kanten op. Elke noot heeft precies het juiste effect. Hetzij psychedelisch deemsterend, hetzij ingeblikt, hetzij glashelder, hetzij onherkenbaar als zijnde een (bas)gitaar. Melodieuze basuitstulpingen kwinkeleren duchtig mee. Marston bespeelt zijn instrument alsof het een piano is: met de ene hand plukt hij een andere melodie weg dan met de andere. Hij moet wel tot twee keer toe z’n kabel opnieuw insteken. Alle regels lappen ze aan hun laars. Uit elke hoek toveren ze weer iets zinsverbijsterends tevoorschijn. Ze verliezen hun vingers geen seconde uit het oog, de hypergeconcentreerd buigende Hufnagel en de grimassende Marston. Ze behouden de perfecte controle over hun ongecontroleerd surrealistische metal. Verwarrend verbluffend.
Dus Korpse stond zonet een tikje te luid? Dan zetten wij hem nog tien keer harder. Dat is wat de geluidskerel van Cliteater gedacht moet hebben. Oorverdovend zijn de geselende grindvlagen met snedige deathgrindgroove. Snoeihard en vlijmscherp staan de drums die al blastend het beton uit de muren pikkelen. Alles staat véél te hard en als je dan sowieso al een zware sound hebt, piept en fluit het dus het smeer uit je oren. Karatekid Joost komt met z’n murmel nauwelijks doorheen de verzengende chugs, kolkende lavastromen of swingende hoempagrooves. Hulde wel dat ze het lef hadden om Camel Fuckers te spelen en op te dragen aan alle dragers van het Allah-gewaad. “Hier jongens, dit is onze middelvinger, pleeg daar maar ’s een aanslag tegen.” Zó ga je daar dus mee om i.p.v. massaal de broek vol te schijten. Hoewel we dat wellicht toch gedaan zouden hebben, moest de sluitspier in het oor gezeten hebben tijdens deze show.
Ja, het was een gokje om Darkrise op onze te-zien-lijst te zetten. Er moet een reden zijn, waarom die Zwitsers het toch maar mooi achttien jaar en vijf volle platen uithouden, dachten we. Wat alvast niet de reden is, is hun liveprestatie. Illustratief is hun zanger, die krast als een papegaai met een stem die met haken en ogen aan elkaar hangt. Het klinkt alsof er de hele tijd iets vast zit in z’n keel, waardoor hij geen adem krijgt. Dat zou ook ’s mans vreemde motoriek verklaren. Her en der passeert er wel ’n keer een mid tempo Entombed-groove die met hoorbare gitaar wel eens een knik had kunnen losmaken. Juist de passie- en zinloze solo’s komen door de afregeling, voor het overige zit er hoegenaamd geen leven in. Niet in de muziek, niet in de muzikanten. Alleen de jolige bassist zet nu en dan eens een voet op de monitor, lacht een keer naar de lege zaal en groet het afwezige publiek nederig. Rampzalig dat dit hier – en bij uitbreiding ergens – mag optreden.
Na het diner met ondoorbakken hotdog willen we absoluut het afscheid van Côté D’Aver meemaken. Hun laatste gig is meteen het eerste voor ons en misschien hadden we ons vooraf moeten informeren over het feit dat deze kerels uit Steenwijk gehuld zouden gaan in strakke morph suits, met huidlooslichaamsmotief. Veel laat zo’n pak al niet aan de verbeelding over en als je daar voortdurend mee huppelt, twerkt en krolse kleuterdansjes mee opvoert, tja, dan zie je wel eens contouren die je liever niet had gezien. Goed, wie dat beeld kan uitblokken, hoort vermorzelende afbeulsnaren, rijtende vleesmixfrictie en uiteraard een vette splattergroove met hutseklutsende drums. “Snelle chachacha”, zoals de trotse tutudrager zelf zegt. Wanneer hij niet praat, sjilpt of pruttelt ‘ie, bij een zoveelste mootjeshakblast. Nu en dan gaat die naast de maat, maar ach, wie zich opdist in spandex waarin je elk lichaamshaartje kan tellen zit daar volgens ons niet zo mee. De paal verhindert een wall of death, anders hadden ze die zeker gekregen en verdiend.
Wie we niet verwacht hadden vandaag was Jason Keyser. Maar kijk, de man met het sappige New Yorkse accent grunt vandaag de Tasmaanse techniciteit van Psycroptic aan repen met die krakende keelpees van ‘m. Eclatant aan de afstelling is hoe puntig die is. De trippelende krabbenpootloopjes van Joe en speerscherpe basdrums van ijskonijn David Healey komen er zo heel verfijnd uit. Daaruit trekken de gebroeders opnieuw de perfecte mix van technische stikmachineseriën, melodieuze verkappingen en neerhaalgrooves op. De ijzige, wat langzamere melodierillingen missen wel een tweede gitaar en er lijkt heel wat meer op de backing track te staan dan alleen maar synths. Een kanttekening bij een messcherpe set.
We zijn vandaag niet de enige Belgen hier aanwezig. Geflankeerd door twee rookzuilen, die in allerlei kleuren oplichten, bevestigt Saille dat ze nu echt internationaal aan het doorbreken zijn. Zelfs al zijn ze de vreemde occulte eend in deze toch vooral deathmetalbijt, de duistere klasse druipt er gewoon vanaf. Die had er nog sterker afgedropen, moest de gitaar niet klinken alsof er een plexiglazen stolp over de versterkers staat. De balans helt eerder naar de gitaren, waardoor de drums en toetsen achter het snaarvenijn gegijzeld zitten. Niettemin snerpen de serpentijnse striemen als woeste ectoplasmafonteinen over de griezelende synths. Kwellende soloschichten schieten er als bliksem doorheen. Geblokte en sinistere riffs geven er wat meer reliëf aan. Gaat de storm – dankzij de sissende rookmachine extra aangewakkerd – even liggen, nemen de duistere bezweringen het over. Vanachter het statief buldert Dennie het allemaal expressief, met de armen over zich heen tot leven. Trots rechtop en met een wederkerend handgebaartje boven het hoofd. Omwille van de kruipkotsound niet op volle sterkte, daarom afspraak op Summer Breeze voor ronde twee!
Wie een entertainer en eigenaar van een van de krankzinnigste screams uit het genre moet vervangen, heeft een zware klus. Het is dus met argusogen dat we de zangprestatie van Disbelief-keelontsteking Carsten Jäger in orenschouwen nemen. Dat hij niet op kan tegen Mark Grewe, daar hadden we rekening mee gehouden. Dat hij het er zó erbarmelijk van af zou brengen, nee, dat zagen we niet aankomen. Puffend en blazend hapt hij naar adem. Deze man is totaal niet fit. Tot overmaat van ramp piepen zijn groezelige gruntschilfers als een kanarie die je doodknijpt. Hij lijkt zonder strottenhoofd voor z’n sleepstatief te staan griffelen. Wanhopig probeert hij het met een harsige parlando op te lossen, maar dat past al helemaal niet bij de noeste old school death metal van Morgoth. Verloren spel dus voor de Duitsers. Zeker als de gitaarsound nogal schaars bedeeld is. Gehuld in een permanent mistgordijn krijgen alleen de klassiekers er iet of wat dash in. De stoomrollerriff over basdrumhobbels van Under The Surface, het buffelende Sold Baptism en de schwung van Body Count. Voor de rest huilen met de pet op. Of met potsierlijke toploze handschoentjes aan in het geval van de bassist.
De eetzaal zit volgepakt voor de voorlaatste band van de dag. Zes jaar zonder nieuwe muziek heeft de populariteit van Inhume duidelijk niet aangetast. Twee verende doodsblaffers hebben er heel veel zin in en brullen in een micro vol basequalizing het asfalt uit de grond. De beukende bungelgrooves en grindkruisraketten ontketenen een vrij heftige pit, samen met het geharrewar tijdens Psycroptic eigenlijk de enige echte van de dag. Kwieke deathgrindkrakers als Cadaverous Abortion en Pandemic jagen de vlam genadeloos hard en snel in de pijp. Misschien iets te hard en snel, want hoewel de energie er vanaf blijft spatten, spelen ze hoe langer hoe slordiger. Kan je de enthousiaste ervaringsdeskundigen bezwaarlijk kwalijk nemen lijkt ons. Een feestje maken ze ervan!
Feestjes zal je de Canadese grootmeesters van de avant-gardistische progressieve death metal zelden zien bouwen. Of het moest na de show zijn, want aan de pens van grijsaard Luc Lemay te zien zijn ze niet vies van een uitspattinkje bij tijd en stond. Op het podium bouwt Gorguts vooral depolariserende geluidsmassa’s. Al moeten we meteen zeggen dat dat vandaag niet met diezelfde intensiteit gebeurt dan op eerdere passages op Neurotic Deathfest. Daar ligt de schelle soundconfiguratie aan ten grondslag. Het parelende leadkwik erodeert zowat je oorschelpen, de seismologische bassudderingen geraken net niet tot aan je beenmerg en de heftige songs als Obscura of Forgotten Arrows missen zwaarte. Luc is ook zeer hees en grunt op veilige en daardoor levenloze modus. Dan nog blijft het verbluffend hoe deze mensen wervelkolomomkerende dissonante riffkogels op elkaar afschieten, strooien met gekristalliseerde distortionmineralen, een soort staat van hypnose opwekken met leviterende notenspinsels om dan weer loodzwaar toe te slaan met dissonante komeetinslagen. Op een gegeven moment laten Luc en zijn twee schildknapen hun gitaren naar elkaar brommen zonder een snaar te raken. Puur op windverplaatsing en feedback. Tijdens de integrale vertolking van monstersong Pleiades Dust slaagt Colin Marston erin om – net als eerder vandaag – een snaar te vernielen. De rest vangt het op alsof het niets is. Straf, maar dus net wat minder intensief dan vorige keren.
Links: