31 juli – De Buze Steenwijk
Bij Toxocara zat het een beetje tegen deze middag. Tot twee keertoe kwam de band zonder stroom te zitten en dat is normaalgesproken nou niet bepaald bevorderlijk voor de vaart in een optreden. Maar ondanks alles ontpopten ze zich toch maar even als een van de hoogtepunten van deze jaargang van Stonehenge. De band kwam overtuigend en gedreven over en ook zanger Kevin heb ik wel eens wat schuwer op het podium zien ronddwalen. Hij was nu door zijn enthousiasme een aangename blikvanger voor het publiek (hoewel, bassiste Anne is voor de aanwezige mannen natuurlijk wat interessante, maar goed, dat heeft meer hormonale oorzaken…) De band opent het vuur met T34 (Silhouette of Death), het nummer waarmee ook hun debuutplaat Imminent Repulsion wordt afgetrapt. Een vette riff met dito blastpartijen (daar hebben we strakke Michiel van Prostitute weer) razen door de Buze en aangezien het geluid ook nog eens prima in orde is, is dit een half uur death metal om van te smullen. Jammer van die stroomuitval, anders was de band denk ik helemaal een kick-in-the-face geweest. Nu kregen onze oren af en toe rust, iets wat de band ons normaal niet gegund had natuurlijk. Okee, niet alle overgangen liepen even soepel misschien, maar daar kan aan gewerkt worden. De nummers staan in ieder geval en de intentie is aanwezig. Toxocara begint zich te ontwikkelen van een talentvolle band tot een volwassen, uitstekend op elkaar ingespeeld vijftal en ik ben ook zeker van plan ze in de nabije toekomst nog een keer te gaan zien! Vet! [Robert]
Het is de laatste tijd nogal stil rondom de heren van het Nederlandse Pleurisy. De laatste release dateert alweer uit 2003, dus zal het onderhand ook niet eens tijd zijn voor een nieuw album? Wat ondergetekende betreft wél, want met deze dampende logge deathshow op Stonehenge heeft de band weer voldoende zintuigen weten te prikkelen. Mijn laatste live-ontmoeting met de band van eigen bodem was tijdens het Duitse Fuck The Commerce festival in 2005, waar de band niet zo lekker uit de verf kwam. Gelukkig wist ik beter en was ik nog in staat me te verheugen op een optreden onder betere omstandigheden. Persoonlijk was ik niet zo onder de indruk van het Stonehenge-publiek dit jaar. Men heeft in Nederland namelijk altijd wat te zeiken en dit jaar vond men het vast te warm. Drink dan godverdomme iets minder bier en laat die joint achterwege zodat je de bands nog eens kunt voorzien van wat vettere respons! Pleurisy, want de mannen werden ‘warm’ verwelkomd met blikken bier. Toch een leuk gebaar vanuit het publiek dus. De heren lijken er zin in te hebben en staan enthousiast op de planken. Voornamelijk aan George is te merken dat het bevalt onder de blauwe zeilen, want zijn podiumgedrag lijkt met het nummer fanatieker te worden. De mensen voor de hekken wisten zich het beste te gedragen tijdens The Enemy Within en In Darkness (mortification of flesh), waar omstanders konden toekijken hoe er een nette pit werd gebouwd en de organisatie besluit om dit te belonen door de tuinslang tevoorschijn te halen. De Stonehenge geluidsmeneer vond de show vast ook een fijne en raakte vermoedelijk wat in de war met de knoppen, want halverwege het optreden hadden we even te kampen met een dikke geluidswal van basgeluiden. Langzaam wist hij dit weer te verholpen en kon er vervolgens weer genoten worden van de fijne, logge deathmetal uit Nederland. De band heeft zich eindelijk weer eens laten zien aan metaal Nederland en creëert hier mee verlangens naar méér: Wanneer zanger George klaar is met vieze verhaaltjes brabbelen voor Kutschurft mag hij wat mij betreft in de studio blijven om ook maar meteen zijn warm gedraaide stembanden op te offeren voor een nieuwe Pleurisy-release, hopelijk ergens na het najaar. [Renée]
Verrassing van de dag was voor mij toch wel zeker de band Portall. Ik zat buiten nog lekker even een biertje te nuttigen toen bleek dat de band al een minuut of tien aan het spelen was. Ik kende de band niet dus ik vraag collega Renée of zij de band misschien kent, waarop zij antwoordde dat de band onlangs nog de Metal Bash gewonnen had en dat ze normaalgesproken altijd een prima live-show hebben. Een stukje meer geïnteresseerd waggelde ik dus maar naar binnen om te kijken waartoe deze band dan wel in staat is en of het inderdaad de moeite waard blijkt om mijn mooie plekje in de stralende zon op te offeren voor een bak knalharde metal op het binnenpodium. En waarachtig! Wat een heerlijke live-band is dit! Rechttoe rechtaan thrash metal met een enorme bak Groove! (ja Groove met een hoofdletter G ja!) Ik stond mee te deinzen en hossen alsof ik de band al jaren ken en ik begreep meteen waarom de jury van de Metal Battle vorig jaar zo overtuigd was. Op cd zal het waarschijnlijk iets minder over komen (dat heb je toch vaak met dit soort muziek, mits je een enorm vette productie hebt), maar zo’n live-optreden is echt de moeite waard! Ik heb het in ieder geval niet snel dat ik na het laatste nummer richting podium smeek om meer! Dit kon ik dus wel schudden…maar weer op naar buiten dus voor de zon, de volgende band en een koud biertje. Die had ik toch wel weer verdiend dacht ik zo… [Robert]
Om acht uur was het tijd voor de Nederlandse Slayer. Niet dat de heren van Legion of the Damned muzikaal nu heel erg vergelijkbaar zijn, maar qua strakheid zit er echt geen groot gat tussen beide bands. Voor mij was het de eerste keer dat ik Legion of the Damned met nieuwe bassist Harold Gielen (Mangled, Inhume) kon aanschouwen, welke naar mijn mening nu al heeft bewezen een uitstekende vervanger te zijn voor de onlangs opgestapte Twan Fleuren. Vanaf Werewolf Corpse was het één groot thrashfeest. In rap tempo stampten de heren er een partij strakke thrashnummers doorheen welke zeer door het publiek werden gewaardeerd. Van de debuut cd Malevolent Rapture kwamen naast het titelnummer ook nog onder anderen Into The Eye of the Storm, Legion of the Damned, Death’s Head March en Killing for Recreation voorbij. Laatstgenoemde nummer stamt natuurlijk nog uit de tijd dat de band nog als Occult door het thrashleven ging. Uit die periode kwam ook nog het nummer Slaughtering the Pigs, welke als toegift diende. Wederom een uitstekende show van Neerlands nummer 1 thrashband. [Gurbe]
Als afsluiter op het binnenpodium maakte The Monolith Deathcult zijn opwachting. Helemaal klaar voor een bak compromisloze death metal zocht ik een mooi plekje midden voor het podium alwaar het geluid vaak het beste tot zijn recht komt. Toen een handjevol stomdronken, zweterige metalheads een “pit” gingen vormen, ben ik toch maar even wat naar de zijkant geslopen om het allemaal een beetje goed te kunnen volgen. Hier had ik een goed zicht op de in vrolijke Hawaii-kleding (…) gehulde toetsenist Carsten Altena die weer netjes de brute death metal van een tapijtje voorzag. De band speelde een prima set met zowel nieuw als wat ouder materiaal: 7 Months of Suffering, Concrete Sarcophagus, Cathedral of Corpses, Doomed to Slaughter, 1917 – Spring Offensive en het moddervette Army of the Despised zijn wat titels die voorbij kwamen denderen. Ik moet zeggen, het geluid was iets minder in you face dan de vorige keer dat ik ze zag (eind 2004 tijdens het Drachten Deathfest), maar alles was gelukkig prima te volgen. Ook TMDC had trouwens hinder van de stroomuitval, maar het publiek leek in ieder geval inmiddels te veel alcohol naar binnen geklokt te hebben om zich hieraan te ergeren. Wél jammer was dat hierdoor de band wat uitliep zodat richting het eind van het optreden er al een zootje toeschouwers zich richting buitenpodium begaven om daar de hoofdact te gaan aanschouwen. Feit blijft dat TMDC een topband is in het genre en dat het samen met een paar andere toppers death metal in ons landje torenhoog in het vaandel houdt! [Robert]
De Zweedse stijl old school death metal is één van de stijlen die me het meest na aan het hart ligt. Na uitstekende releases dit jaar van Grave en Dismember, en met een geweldige packagetour van “de vier groten uit Zweden” in het vooruitzicht, kan het jaar eigenlijk al niet meer stuk. En dan komt Vomitory ook nog eens een exclusieve show op Stonehenge geven. Reden genoeg om de rest van het jaar met een stijve lul rond te lopen. Ook Vomitory had een nieuw lid in de gelederen. Een nieuwe gitarist om precies te zijn. Deze nam meteen ook maar het overgrote aandeel van de aankondigingen op zich, en aan de brede glimlach te zien die vrijwel de gehele show op z’n gezicht stond, heeft hij het uitstekend naar de zin bij Vomitory. De nadruk lag vooral op de laatste twee albums van de band, Blood Rapture en Primal Massacre. Men ging uitstekend van start met Chaos Fury, welke ik op cd een geweldig pakkend nummer vind, uitstekende keuze dus, om zo meteen maar de death metal freaks op te stoken tot het vormen van een pit en ze aan te zetten tot een stevige pot headbangen. Naast een zwik nieuwere nummers kwam natuurlijk ook Revelation Nausea nog voorbij. Wat mij betreft mag Vomitory rap de studio induiken om weer zo’n puike death metal plaat op te nemen. Dit optreden smaakt namelijk naar meer. Grappig detail was de zwaar verontruste steward die er wel heel erg over in zat of de dranghekjes het geweld van de “mensenmassa” wel aankonden. Deze beste jongen zat er op een gegeven moment zo over in dat hij in z’n ééntje de mensen bij de hekken weg probeerde te houden, wat door z’n collega’s maar wat lacherig werd bekeken. Door ons ook trouwens… De band zelf trok zich er niks van aan en beukte vrolijk verder, en kwam na de reguliere set nog even terug om meteen toegift de laatste restjes zweet uit de mensen weg te beuken. Een uitstekende headliner! [Gurbe]
De impressies van de dag kort samengevat vertellen dat de dag qua organisatie prima verliep. Iedereen die dat wilde was op tijd binnen, het eten en drinken was voldoende bemand/vrouwd en goed geregeld en de verkoopstandjes stonden er. Wat ook stond was het geluid, dat zowel binnen als buiten al heel snel, op een enkele uitzondering na, van uitstekende kwaliteit was. Wel waren er wat stroomstoringen te vermelden. Het was drukkend warm en er werd dan ook al snel door de bezoekers in een flink tempo door gedronken. Of dat een oorzaak was weet ik niet, maar persoonlijk vond ik dat de sfeer wat mat was. Natuurlijk, onderling had het publiek het heel gezellig, maar de interactie met en reactie op de spelende bands bleef wat aan de lauwe kant de gehele dag, zelfs de Brulboei kreeg de boel niet echt aan de gang en de ieder jaar weer crowdsurfende rolstoeler is wel gesignaleerd, maar ik heb em niet zien surfen, of ik moet dat gemist hebben. Beetje jammer wel van die interactie, want er waren zeker bands te zien en te horen die, wat dat betreft, beter verdiend hadden. Echt vreselijk was het natuurlijk niet en dat bleek ook wel, want de meeste bandleden van de spelende bands waren na afloop van hun optreden gewoon tussen het publiek te vinden en leken zich ook prima te vermaken. [Remi]
Laat in de avond stappen we weer in ons vervoermiddel (voor ondergetekende “het groene gevaar”) om huiswaarts te keren met een beetje dubbel gevoel. Misschien dat iets meer variatie in het programma de sfeer ten goede zou komen. Maar het was al met al best een geslaagde dag te noemen. Met dank natuurlijk aan al die mensen die het ook dit jaar weer mogelijk maakten. Tot volgend jaar zullen we maar zeggen. [Remi]
Tekst: Robert de Leeuw, Gurbe van der Wal, Remi Peterse, Renée van der Ster
*Een bedankje gaat uit naar fotgrafe Karen ter Balkt: Omdat ondergetekende zo stom was om door de haast haar lens voor dichtbij te vergeten, heeft zij gebruik mogen van een leenlens! Karen, bedankt! [Renée]
Links: