Omdat ook redactieleden af en toe moeten eten, en de service bij de plaatselijke chinees niet al te snel was, heb ik van Bile helaas een groot gedeelte moeten missen. Toch was ik net op tijd om nog een klein gedeelte mee te pikken. Dat Bile best een geliefd bandje is bleek uit het feit dat de kleine zaal weer flink gevuld was. Ik besloot dan ook de laatste nummers vanaf de bar te beluisteren. De brute grind werd met grof geweld over het publiek uitgekotst. Deze band. kwam in het kleine zaaltje dan ook prima tot z’n recht. En aan de reacties van veel mensen te horen had Bile best nog een kwartiertje door mogen spelen. Volgende keer als ik de kans krijg om deze band te zien zorg ik er voor dat ik niks van hun show mis! [Gurbe]
Italiaans blackmetalgezelschap Graveworm moet het in Nederland vrijwel alleen maar hebben van de lachwekkende covers. Zo kwam hier Maiden‘s Fear Of The Dark voorbij, die naar mijn mening in hun uitvoering iets te langdradig werd. Zanger Stefan Fiori (tevens in Abigor) wisselt zijn vlakke grunt af met een intense krijs. Door de cover was het publiek op stang gejaagd en vanaf hier opende zich een feestje. Wellicht kwam het doordat ik nuchter was, maar ik kon het niet helemaal waarderen. Ik kon me bijvoorbeeld ergeren aan enkele samples, die waren er naar mijn mening niet lekker in gezet, niet passend bij de nummers. Enige ‘eigen’ knaller vond ik Dreaming Into Reality, afkomstig van het album Engraved In Black (2003). Een groot deel van de mensen in het publiek werd hier tevreden gesteld met ritmes a la Amon Amarth en toetsenpartijen a la Dimmu Borgir. Ondanks dit kritiek was de band wél in staat om de festivalbezoekers een flinke schop onder de kont te verkopen! [Renée]
Na Graveworm manoeuvreerde ik me met enige moeite door de mensenmassa naar het binnenpodium om de jongens van Devious aan het werk te zien. Gewaarschuwd voor een beukend festijn liet ik me overvallen door de stevige deathmetal van deze band. Devious heeft zich reeds bewezen met hun overdonderende debuutplaat, nu een live-ervaring in de donkere zaal van de Buze. Devious speelde onder andere de nummers Harlequin Of Perpetual Destiny en I’ll Slice You Into Pieces van het album Acts Of Rage (2003). Ook kwamen er drie nieuwe nummers voorbij; Boundless Domain, Misanthropic Entities en Incantation of the Earthbound, die een goede indruk achter lieten, op deze manier word ik zeer nieuwsgierig naar de nieuwe plaat, waar de heren op dit moment mee aan het werk zijn. Hoogtepunt van hun optreden vond ik het hitje Haunted (mp3), tevens een waar herkenningspunt voor velen in het publiek. Het rommelige wat een deathmetal act met zich mee kan brengen was hier even iets dat wij voor lief moesten nemen. Persoonlijk vond ik het geluid in de propvolle zaal niet erg waardig, maar de mannen van Devious wisten hier prima mee om te gaan. De strakheid van het spel ging hier niet door verloren, waardoor ik met wijd open gesperde ogen heb kunnen genieten van de fantastische muzikanten op het podium, deathmetal spelen kunnen deze heren uit Hengelo wel! [Renée]
Mijn favoriet van de dag was overduidelijk Gorerotted. Deze smeerpijpen weten er elke keer weer een feest van te maken. Zo ook vandaag. Het geluid was vrij aardig te noemen, en het fanatisme van de band sloeg over op het publiek waardoor er een lekkere pit ontstond. Eigenlijk is het podium van Stonehenge te klein voor Gorerotted. Vooral de zanger stuitert als een gestoorde heen en weer op het kleine podium. Prachtig moment was de “rolstoelcrowdsurf” tijdens Gorerotted, een fenomeen wat zich elk jaar weer op stonehenge voltrekt. Schitterend! Natuurlijk stond tijdens dit optreden de nieuwe CD A New Dawn For The Dead centraal, maar ook de andere albums zoals Only Tools and Corpses werden niet vergeten. Wat mij betreft had deze band vandaag headliner mogen zijn. Puik optreden weer! [Gurbe]
Aan Chainsaw de eer om binnen het feest af te sluiten. De old school heavy metal met de nodige thrash invloeden welke de heren zelf “thrash ‘n roll” noemen klonk prima, en het zaaltje was dan ook tot de nok toe gevuld. De band staat vooral bekend om hun showelement. Ook hier gebeurde veel op het podium, maar aangezien het zaaltje zoals gezegd tot de nok toe gevuld was heb ik veel niet kunnen zien. Maar het ging vooral om de muziek, en die klonk prima. Deze heren wil ik wel weer eens live aan het werk zien. Perfecte afsluiter voor het binnenpodium. Hierna was het tijd om weer naar buiten te vertrekken om headliner Rotting Christ te zien. [Gurbe]
De afsluiter van de avond komt uit Griekenland en heet Rotting Christ. Vanaf de eerste noot van het optreden bewijst deze Griekse veteranenclub dat ze volkomen terecht die plek in de programmering van Stonehenge hebben. Het publiek wordt tot grote hoogte opgezweept. Rotting Christ gebruikt daar een vast concept voor. Rond een marsband-achtig, doordreunend rhytme wordt stuwende, bombastische dark/death metal geproduceerd. De zanger zingt rauw en enthousiast. De gitaren riffen er op los en de bas is sterk en heftig aanwezig. Het hele optreden lang dreunt het marstempo over het festivalterrein. Een waanzinnige berg bikkelhard geluid, maar echt zonder wanklanken. Helemaal top. Vlak voor de huidige serie optredens heeft gitarist Costa de band verlaten. Maar ze waren gewoon met z’n vieren, maar wie de open plaats had overgenomen werd niet verteld. Voor een clubje jongens die als 16-jarigen in 1987 begonnen als band, doen ze het toch echt niet slecht, zo’n 18 jaar later. Echt wel indrukwekkende muziek en boven alles enorm opzwepend. Het publiek, dat is blijven staan voor dit laatste optreden, gaat nog een keer even helemaal uit het dakje, maar mijn benen en armen willen niet meer zo. Toch blijf ik nog wel even staan en genieten van het Rotting Christ geluid, echt wel.. [Remi]
Aan het einde van de dag, banen we ons een weg naar de uitgang. Niemand lijkt haast te hebben om weg te gaan. Het weer is lekker, het bier ook en veel vrienden en kennissen aanwezig. De organisatie van Stonehenge kan terug kijken op een goed verlopen en georganiseerd festival en de gemiddelde metal liefhebber, met voorkeur voor de hardere stijlen, heeft zijn hart op kunnen halen. [Remi]
Tekst: Remi Peterse, Gurbe van der Wal, Renée van der Ster
Foto’s: Renée van der Ster