Samhain – Of wanneer de donkere tijd is ingegaan…

We mogen van geluk spreken dat na heel wat momenten van vaak eenzame opsluiting, we weer onder de mensen mogen komen. En dat dus meer en meer festivals in ons geliefde genre weer toegankelijk zijn. Ik bestempel mezelf niet als een erg sociaal mens en zo rondlopen op een festival doe ik dan ook maar al te vaak laverend tussen de mensen. Bands bekijken vanop een afstandje of net vanaf de eerste rijen als het echt goed is. Het voordeel aan zo een festival is dat je kan kiezen wat je leuk en niet leuk vindt en dat je van de ene locatie naar de andere locatie kan struinen en toch je ding kan vinden. Een nadeel kan zijn dat ondanks het feit dat je bijvoorbeeld niet echt het praatgrage type bent, je toch weer heel wat mensen tegenkomt die je een hele poos niet gezien hebt. Dat kan dan resulteren in het feit dat je van bepaalde bands maar flarden meekrijgt. Al deze elementen zal je terugvinden in onderstaand verslag van Samhain Festival in Hasselt. Daar het een last-minutebeslissing was om naar dag twee van het festival te gaan, was er geen Zware Metalen-fotograaf aanwezig. Hopelijk komen de beelden als vanzelf bij de tekst.  

Muziekodroom in Hasselt, België is een toplocatie voor concerten en festivals. Mooi afgelegen aan de haven, makkelijk bereikbaar en toch ook op een korte afstand van het stadscentrum. Recentelijk besliste echter de Belgische overheid om de stekker uit de subsidiedoos te trekken als ik het goed begrijp. Dientengevolge zou het wel eens kunnen zijn dat deze locatie gesloten wordt en de organisator van het Samhain Festival op zoek moet naar nieuw onderdak. Spijtig, spijtig, spijtig. In ieder geval kan je over de locatie en de organisatie geen kwaad woord schrijven als dat al zou mogen helpen.

Ik arriveer als op het hoofdpodium de laatste noten van Ordigort naklinken en de kerels van Wesenwille al klaar zijn met hun geluidscheck. De Forty-Five, een kleinere zaal onder in de Muziekodroom, blijkt vandaag voor mij de belangrijkste uitvalsbasis om vooral een hele hoop Nederlandse bands te zien en te beluisteren. Daarnaast kom ik vandaag ook meermaals één van mijn beperkingen tegen, namelijk titels van nummers onthouden daar zal ik nooit goed in zijn… Tenzij er natuurlijk hulp komt van de band zelf middels een setlist op het podium (Helleruin) of een opgezweepte frontman die met heel wat bravoure de nummers gewoon aankondigt (Primordial).

Nog voor de intro weerklinkt staat de Forty-Five al goed vol om het uit Utrecht afkomstige Wesenwille te aanschouwen. De band rond frontman R. Schmidt is ook vandaag weer retestrak in pak en in uitvoering. Niet in het minst omdat op de drumkruk de heer D. Schermann heeft plaatsgenomen. En goed opletten want deze heer gaat vlot drie optredens mee daar hij ook achtereenvolgens de vellen masseert bij Verwoed en Helleruin. Je moet het maar doen. De heren brengen een set van om en bij het halfuur die lekker hoekig, bochtig maar strak wordt afgeleverd. Net als op plaat ben ik danig onder de indruk van deze heren en ik hoop via het Franse Les Acteurs De L’Ombre Productions snel III: The Great Light Above te ontvangen ter review. Want ook dat belooft een strakke blackmetalplaat te worden.

Verwoed in zijn gekende bezetting met de bezeten ogende frontman, Erik B., knalt vervolgens drie kwartier later alles erg energiek aan gruzelementen. Er passeren als ik het goed heb nummers van De Val en Woudloper. Erik B, maar al te vaak met de fles rode wijn in de hand, is bijzonder goed van strot net als vorig jaar trouwens op het Unholy Congregation Festival waar ik de heren voor het eerst zag. Een kleine calamiteit met de lichten in de zaal frustreert de frontman nog een beetje maar eens dit euvel opgelost, schreeuwt hij de longen uit zijn lijf. Ook nu weer valt op hoe energiek bassist Georgios Maxouris is en hoe strak het gitaarspel is.

Na Verwoed pik ik nog enkele nummers mee van het druk bezette Duitse Ultha. De hoge screams van bassist C. snijden door merg en been en zijn een welgekomen afwisseling met de wat diepere keelklanken van frontman R. Keyboardspeler A. weet maar net op tijd zijn petje af te zetten. Het toont aan dat de black metal die de heren brengen puur is en komt van uit de donkerste krochten van de bandleden zelf. Ze hebben alzo lak aan hun voorkomen en spelen gewoon hoe ze zijn. Helleruin daarentegen smeert er wel corpse paint op en tracht de schrik er eveneens in te krijgen middels de nodige riemen en spijkers.

Helleruin de nieuwe ster aan het Nederlandse blackmetalfirmament, heeft nog maar één volwaardig album uit maar heeft ondanks dit toch al een hele reis gemaakt door de ondergrond met onder andere enkele optredens in het kielzog van Kampfar en Taake. De heer Carchost heeft zich ook vandaag omringd door een trouw leger aan muzikale trawanten. Dit komt de uitvoering van nummers als Invincible of No Elegance/Entrechement en zeker Mijn Ziel Aan De Duivel behoorlijk ten goede. Iets meer dan een half uur word je meegezogen in de donkerste zielenroerselen van een indrukwekkende frontman.

Jammerlijk mis ik de Belgen van Serpents Oath die gelijktijdig gepland staan met Helleruin. Niet dat ik hun oeuvre niet ken, maar toch vervelend. Gelukkig kom ik frontman Tes Re Oth, drummer Draghul en gitarist Daenum later op de avond nog tegen voor een babbeltje. Intussen laveer ik voorzichtig tussen de mensenmenigte en tracht ik door de mensenmassa naar het hoofdpodium te gaan alwaar The Ruins Of Beverast intussen aan zijn set is begonnen. De heer von Meilenwald en vrienden dreunen en donderen alsof het een lieve lust is, maar het pakt me niet en ik verlaat al na een nummer of twee de zaal. Jammer, want de heer Von Meienwald leverde fantastisch drumwerk af op de platen van het ter ziele gegane Duitse Nagelfar.

Iskandr is vervolgens voor mij een grote verrassing. De muziek van de heer O. is behoorlijk paganesk ingekleurd en de Forty-Five zaal is hiervoor een geschikte locatie. O. wordt enkel bijgestaan door een visuele presentatie op de achtergrond die bol staat van de natuurbeelden. Je moet het maar doen, helemaal alleen op het podium staan met behulp van wat elektronica, juist uitgekozen belichting en deze natuurbeelden. Knap werk.

Primordial op het hoofdpodium dan. De Ieren zijn al jaren een vaste waarde in en buiten Europa. En spelen nu ook weer de tent plat. Ze dragen hun set op aan de fans maar ook aan de heren van Ancient Rites, bijzonder. De heer Nemtheanga is vlot bij stem en praat rustig met de gekende verhaaltjes, de verschillende nummers aan elkaar. Het is een denderende, rollende paganeske blackmetaltrein die voorbij komt. Het fundament hiervoor wordt gelegd door de Rickenbacker bas van de heer MacAmlaigh en de drum van O’Laoghaire. Het wordt nu echt wel tijd voor nieuwe nummers heren. Niet dat Where Greater Man Have Fallen, Bloodied Yet Unbowed, The Coffin Ships, To Hell Or The Hangman of het afsluitende Empire Falls niet te versmaden zijn natuurlijk.

Tijd om iets te eten dan. Hierdoor mis ik grotendeels de show van de Belgen van Wiegedood maar genoeg om te horen dat de heren veelal putten uit werk van de nieuwste plaat, There Is Always Blood At The End Of The Road. Opener hier is FN Scar 16 als ik het goed heb. Voor mij persoonlijk komen de nieuwe nummers niet in de buurt van het oudere werk. Ik verwijs dunnetjes naar de schitterende De Doden Hebben Het Goed-trilogie.

Na het obligate handen wassen na het eten stijg ik alweer een verdieping waar de Clubstage wordt ingenomen door het trio Doodswens dat aan zijn laatste nummers bezig is. Het duivelse, energieke trio aangevoerd door drumster I. heeft het podium omgebouwd tot een ritueel tabernakel. Het leidt me alzo wat af van de muziek die bij momenten wat te rommelig wordt gebracht.

Zeal And Ardor laat ik aan mij voorbijgaan. Nochtans zie ik enkel maar tevreden gezichten wanneer de show wordt afgesloten en de mensenmassa weer naar buiten kolkt. Dool bouwt zijn set op in de Forty-Five terwijl ik me in de Club nestel om de heren van Laster aan het werk te zien. Niet dat ik hun oeuvre al ken maar de gemaskerde bende laat zien en horen dat na enkele dagen rondtouren in Europa er nog geen sleet zit op de experimentele post-black metal met een jazzy insteek. Intens en met heel wat overtuiging gebracht passeren er heel wat nummers, inderdaad de titels ontgaan me volledig. Het mag echter de pret niet drukken, nog even wel een tip aan de lichtman die iets te veel rood licht op het podium laat schijnen. En laat net dat niet de juiste keuze zijn. Om stipt 23 uur sluiten deze heren een geslaagde avond af en kan ik na een babbel met drummer W. en Bart van Doomstar Bookings weer voldaan naar huis. En blijk ik toch socialer ingesteld te zijn dan verwacht.

Datum en locatie

30 oktober 2022, Muziekodroom, Hasselt