Roadburn 2016: vrijdag
Mijn vrijdag begin ik wederom in de green room, waar in tegenstelling tot Diamanda Galás op de main stage, het voor mij veel interessantere Mondo Drag staat. De psychedelische rock van deze heren slaat goed aan bij het publiek, want om mij heen zie ik de menigte netjes op de maat meedeinen. Ook mij weten ze helemaal in het optreden mee te zuigen waardoor plaats en tijd langzaam vervagen en er alleen de muziek bestaat. Het optreden zelf is misschien niet het meest uitbundige, maar wat wel opvalt tussen al het duistere geweld vandaag, is de kledij van de heren waarbij sommige teruggrijpen naar de fameuze jaren zeventig. (WK)
Voor mij is de opener op vrijdag de magistrale Diamanda Galás, maar voor het optreden kan worden bijgewoond, zijn er een paar regels die in acht moeten worden genomen. Zo mogen er geen foto’s worden gemaakt, kunnen er geen versnaperingen worden aangeschaft (en is het dus pikdonker in de zaal omdat de bars gesloten zijn) en, misschien wel het meest ongewone: de bezoekers mogen alleen de grote zaal in en uit tussen de nummers door, waarbij zelfs beveiliging bij de deuren staat (deuren die voorzien zijn van dempers, zodat het dichtslaan niet kan worden gehoord). Dit zal allemaal ongetwijfeld dienen om zowel de atmosfeer als de concentratie van de artieste vast te houden en dat het werkt, is bewezen: de set van mevrouw Galás is een broeierige, intense vertoning geworden, niet in de laatste plaats door de (zeker in vergelijking met andere artiesten die spelen) minimale aankleding op het podium. Die bestaat namelijk uit een vleugelpiano en mevrouw Galás zelve, zonder projecties en zonder al te opzichtig gebruik van de verlichting. De voorstelling heeft de naam Death Will Come And Have Your Eyes meegekregen en dat blijkt een toepasselijke titel te zijn, gezien de duistere en zware atmosferen die gedurende het optreden de bovenhand krijgen. Toch zijn er ook enkele lichtzinnige aspecten te vinden in de wervelstorm van wilde pianopartijen en de ongelooflijke verscheidenheid aan geluiden die boven komt borrelen uit mond van mevrouw Galás: die aspecten bestaan voornamelijk uit de minimale, maar humoristische commentaar van onze gastvrouw. De zeventig minuten die het optreden duurt, is een zit (of sta), waarbij de luisteraar volledig verzadigd wordt en een enorme hoeveelheid impressies over zich krijgt uitgestort, maar uiteindelijk is het de concentratie meer dan waard. (UT)
Er werd vantevoren door de organisatie al geroepen dat het optreden van Sinistro wel eens één van de
meest bijzondere shows van Roadburn 2016 zou kunnen worden. Alsof ze de ‘next big thing’ aan de haak hadden geslagen, dus dat schept zeker wel verwachtingen.
En wat mij betreft worden deze verwachtingen ook snoeihard waargemaakt! De groovende heavy doom van deze Portugezen is niet alleen loodzwaar, strak en impactvol, het kent
een paar verfrissende elementen die de band boven het maaiveld doen uitsteken. De subtiele toetsenpartijen maken het geheel af en toe luchtig en geven wat meer diepgang
aan de riffs, maar vooral frontvrouw/zangeres/actrice Patricia Andrade zingt en beweegt de band tot ongekende hoogtes. De (ook nog eens) prettige verschijning
heeft niet alleen een prachtig zwoel stemgeluid, ze etaleert er ook nog eens een prachtig staaltje, onorthodoxe choreografie bij, waardoor de muziek een extra
dramatisch randje meekrijgt. De bijna volledig Portugese teksten geven dit alles nog een extra exotisch en sensueel (Fado-achtig) karakter, met als toppunt de
lange, gepassioneerde preek tijdens het nummer Cidade – parte 2. Ja, dit is zo’n optreden waarbij het
uur speeltijd werkelijk voorbij vlíegt en waar je nog eens opgetogen aan terugdenkt als het festival weer voorbij is. Esplêndido! (RL)
Hoe gevarieerd het programma van curator Lee Dorrian is, wordt gelijk bewezen door de eerste twee shows op het hoofdpodium: na het intieme optreden van Diamanda Galás, wordt het gaspedaal vol ingetrapt en krijgen we een bak primitieve grind over ons uitgestort door de smeerpoetsen van Repulsion. Onder leiding van Scott Carlson komen de Amerikanen het podium op om ons te trakteren op zo’n beetje alle hits van het legendarische album Horrified. De smerige, zagende metal wordt op rap tempo door de strot geduwd en daarmee wordt eer gedaan aan de atmosfeer die het enige album van de band uitademt. Tussendoor kunnen we genieten van droge commentaar en anekdotes die voor de metalliefhebber om van te smullen zijn (zo is Bodily Dismemberment geschreven in de kamer van Chuck Schuldiner terwijl hij aan het werk was), om vervolgens ook nog eens een fijne cover van Motörhead’s The Hammer voorgeschoteld te krijgen. Ik verlaat de set wat vroeger om niet tegen een uitpuilende zaal bij Death Alley aan te lopen, maar van harte gaat dat niet. (UT)
Gelukkig maakt het optreden van Death Alley(& Friends natuurlijk!) veel goed: het wordt een psychedelische, groovy proto-punk/metaljam van jewelste, waarbij de band twee extra gitaristen heeft uitgenodigd. Ron van Herpen (Astrosoniq) en Jevin de Groot (Mühr) voegen extra lagen toe aan de dampende rock ’n roll van de Amsterdammers en dat leidt tot een vol en trippy geluid en een show waarbij de solo’s je om de oren vliegen. Natuurlijk worden de gebruikelijke hitjes als Over Under en Black Magick Boogieland gespeeld, maar daarnaast wordt er uitgebreid de tijd genomen om wat uitgesponnen jams ten gehore te brengen en wordt er zelfs wat onbekend (nieuw?) materiaal gespeeld. Uiteindelijke afsluiter is als vanouds natuurlijk Supernatural Predator, waarbij niet alleen instrumentaal, maar ook vocaal alle zeilen worden bijgezet om het nummer zo overdonderend mogelijk over te brengen. (UT)
In de Extase mag om 18.40 uur het mysterieuze gemaskerde IJslandse gezelschapNYIÞ, dat zichzelf klaarblijkelijk als een religieuze organisatie ziet, aan haar seance beginnen. Middels het tikken met botresten op kelken en allerhande andere voorwerpen en onder begeleidende klanken van een didgeridoo, vangt dit aan. Links vooraan bij het podium zit een tekenaar, die aan de hand van de “muziek” druk aan het schetsen is geslagen. Als er vervolgens een trompet bijgehaald wordt en ik bij de soundcheck al heb gezien dat er ook nog een accordeon bijgehaald zal worden en gitaren in geen velden of wegen te bekennen zijn, wacht ik zijn artistieke eindresultaat niet af. Deze band is duidelijk niets voor mij. Jammer maar helaas.(VF)
Het volledig bijwonen van de set van Death Alley betekent wel dat ik een stuk moet missen van With The Dead, iets waar ik ook weer van baal bij het arriveren in de grote zaal ( maar ach, dat zal altijd blijven bij Roadburn). Daar wordt namelijk met onophoudelijk geweld en ontzagwekkende riffs de zaal stukje voor stukje uit elkaar getrokken, met een volume dat even dreunend als bedwelmend is. Het gehele eerste album, dat overigens vorig jaar uitkwam, wordt live gebracht (niet in de juiste volgorde) en de zaal is afgeladen voor een van de eerste shows die deze band speelt. Waar op het album geen baspartijen zijn opgenomen, brengt de band live wel een bassist mee en de extra laag die daardoor wordt toegevoegd, is zeer welkom. Het optreden is smerig en zonder compromis, maar de band komt wel over als een goed geoliede machine. Enkele personen merken de monotone eigenschappen van de muziek tijdens de show op, maar voor mij onderstreept dit juist de consistente en solide kwaliteit van de muziek. Dit is het soort optreden waar ik een heel weekend naar zou kunnen kijken en het is dan ook te hopen dat With The Dead snel overstag gaat en besluit te touren. (UT)
Ik denk: laat ik eens op tijd richting Extase gaan, want Terzij de Horde trekt volgens
mij dat kleine hok snel vol. En dat blijkt ook, maar gelukkig kan ik mezelf nog net een acceptabel plekje verschaffen ergens tussen de frontlinies.
Nou heb ik na een redelijk alcoholische donderdag en een té korte nachtrust weinig energie om de voor mijn gevoel eeuwig durende soundcheck uit te zitten (staan),
maar mijn geduld en doorzettingsvermogen wordt beloond. Vermoeidheid is toch voor een groot gedeelte iets psychisch, want de Utrechtse post-black-screamo-formatie
blaast al het energiegebrek in no time uit mijn systeem. De warme, zweterige ambiance, het stemmig rode podiumlicht en een snoeiharde band, dat al zijn ziel en
zaligheid in de strijd gooit: een combinatie die ik precies even nodig had. Frontman Joost brengt zijn oerintense
schreeuwvocalen afwisselend op het podium en tussen het publiek, iets wat voor een extra intieme, bijna hardcore-achtige atmosfeer zorgt. Ook bassist Johan
doet vocaal zijn duit in het zakje, door af en toe wanhopig gillend de ruimte te vullen, en dat zonder microfoon. Vet! Blijft over een strak spelend geheel
vol hypnotiserend repetitieve riffs over oneindige blastbeats, afgewisseld met desolate traagheid. Na Sinistro de tweede band van de dag die ik van
begin tot eind uitzit en waarbij ik meer dan voldaan de zaal weer verlaat. (RL)
Om alles dit maal goed te kunnen bekijken neem ik al vroeg plaats in de green room waar het bijna tijd is voor het Zweedse gezelschap Hills. Perfect op tijd wordt er afgetrapt voor een uurtje psychedelische rock met behoorlijke jaren zeventig invloeden. De heren op het podium zijn vrij statisch; iets wat van de vrouw op drums niet gezegd kan worden. Met haar hoofdbewegingen die nog het meest weg hebben van de beweging van een duif weet ze compleet asynchroon met de beat haar ritmes te vinden, hoewel het niet allemaal superstrak is. Toch is het een geweldig optreden waar ze de nummers van de albums heel lang uit weten te rekken en het publiek mee weten te zuigen in de soms oosterse sferen. Helaas vliegt de tijd waarna één van de bandleden zich nog verontschuldigt voor het kleine aantal nummers: vier in plaats van vijf. (WK)
Na Hills toch nog even naar de main stage. Hier vindt een uniek optreden plaats van de kultband G.I.S.M. die voor het eerst buiten Japan optreedt. Dit is een show die veel fanatieke volgers wilden zien getuige de bordjes buiten bij rondhangende mensen, waarop om kaartjes wordt gevraagd. Maar ook binnen is te merken dat er lang op is gewacht aangezien de voorste rijen alles woordelijk mee staan te scanderen. Voor mij is het echter allemaal een raadsel wat deze band nou zo geweldig maakt, aangezien ik enkel een stel iets ouder wordende mannen achterhaalde punk met Venom-invloeden hoor spelen. Misschien zit het hier en daar zelfs wat meer tegen hardcore aan en waren ze destijds hun tijd ver vooruit, maar nu kan het mij in ieder geval weinig boeien. (WK)
Na afloop kan ik in ieder geval makkelijk terug naar de green room waar Lychgate op het punt staat om te beginnen. De setlist is in ieder geval duidelijk, aangezien het laatste album, An Antidote For The Glass Pill in zijn geheel gespeeld gaat worden. Waar ik achteraan begin en nog niks kan zien van het gezelschap op het podium met plaats voor het orgel, verandert dit behoorlijk snel. Wat op album behoorlijk werkt, komt hier niet echt uit de verf. Dit is nog het beste te zien wanneer Pentegram op het punt van beginnen staat en de band zijn set afwerkt voor een handjevol aanwezigen. Qua concept en vorm mag het album dan eigenzinnig zijn, het lijkt hier in ieder geval niet geschikt voor een uitvoering op Roadburn. (WK)
De Amerikaanse doomlegende Pentagram maakt de laatste vijf jaar met enige regelmaat de podia in Europa onveilig. Meestergitarist Victor Griffin is inmiddels ook al weer een tijdje terug bij de band en dat is een goede zaak. Het podium is slim verkleind door een muur van versterkers en de drumkit halverwege het podium te plaatsen. Vlak voor het optreden gaat het organisatorisch even fout bij de regie. Tijdens de intro verschijnt levensgroot het logo van The Skull op het podium. Foutje bedankt. Op het moment dat de band daadwerkelijk het podium opkomt, staat eindelijk het Pentagram-logo op het grote scherm. Dit lijkt de eerste aanleiding van een uiterst getergd en furieus optreden. Als Victor bij het vaste openingsnummer Deathrow dan ook niet tevreden is over zijn gitaargeluid laat hij enkele partijen lopen en maakt de geluidsman duidelijk kenbaar wat hij ervan vindt. Zijn humeur blijft gedurende het hele concert grimmig en hij ragt als een bezetene over de snaren van zijn gitaar. Hij duwt zelfs zanger Bobby Liebling, die hem altijd opzoekt, regelmatig bruusk van zich af. Het optreden krijgt zo een grimmig gehalte, maar stuwt de band wel op naar een ongekende hoogte, waardoor de setlist, met veel materiaal uit de jaren tachtig en de betere nieuwe nummers, uitstekend uit de verf komt.
De onverwachte climax wordt bewaard voor het laatste nummer. Waar Bobby het nummer Wartime aankondigt, dat vooraf nog even aan de setlist was toegevoegd, blijkt daar helaas geen tijd voor te zijn. Het wordt dan 20 Buck Spin, waar aan het eind hiervan Pentagram helemaal los gaat. Bobby blijft vermoeid op het podium liggen en wordt door Victor en bassist Greg Turley heen en weer gesleept over het podium. Of dit een verstandige actie is, gezien de lichamelijke conditie van Bobby, is nog maar de vraag. Hierna breekt drummer Peter Campbell volgens de betere The Who-traditie zijn drumstel volledig af, waarbij ook Victor zijn gitaar er bovenop smijt en Greg zijn bas door een drumvel heen beukt. Als alles vakkundig gesloopt is, nemen de vier heren (Bobby is herrezen) gezamenlijk met een diepe buiging afscheid. Ongeloof over het tafereel overheerst in eerste instantie. Maar na een korte bezinningspauze kan er gesproken worden over een onverwachts verpletterend optreden. (VF)
“I want pain.” De Fin kijkt het meisje bij de Aziatische aanrijtoko bloedserieus aan. Het meisje giechelt. Wat moet ze hier nu weer mee? Dat de Fin pittig wil eten, heb ik snel door. Ik verwijs hem naar het frietbakje heerlijke eigengemaakte sambal op de toonbank, om uit te leggen dat hij dat kan gebruiken. Waarop de beste man met een strak gezicht bestelt: “One of those please!” Uiteindelijk komt hij toch weg met een reguliere nasi én blijkt hij nuchtere gesprekken te kunnen voeren. Hij overtuigt me om mee te gaan naar de Extase. Hoe? Schouderophalend: “Dr. Space”. Black Moon Circle speelt dus niet alleen. De Deense magiër, want zo ziet Dr. Space eruit, staat bij de band op het podium achter een mysterieus bakje vol knopjes en kabeltjes. Hij valt niet eens op, want de rest van de band is ook al iets ouder en de aanzienlijke baarden lijken te matchen. Waar de groovende spacerock van Black Moon Circle al bijna genoeg is om je mee op reis te nemen, vult Dr. Space de tanken van het ruimteschip tot de nok. Enkeltje space of no return. Het is in concrete woorden lastig uit te leggen, maar zijn bijdragen bestaan uit typische ruimtegeluiden. Langgerekte zoemende, zwevende en piepende geluiden die van pitch veranderen, zoals we gewend zijn van bijvoorbeeld Hawkwind. De backdrop is deze keer een vloeistofdia, maar daar zie ik niet zo heel veel van, omdat de muziek heerlijk hypnotiserend op me inwerkt. De vocalen zijn nogal vals, maar dat mag de pret in dit geval helemaal niet drukken. De Fin is het met me eens. Hij knikt althans instemmend op de muziek. (WT)
Nadat ik gister in een rij van vijftig meter terecht kwam, een kwartier voor de show van Oranssi Pazuzu, besluit ik dit keer meer dan een half uur van tevoren richting Het Patronaat te lopen voor Dark Buddha Rising. Dit blijkt geenszins overdreven, want nu al kom ik niet verder dan het mixpaneel driekwart achterin de zaal. Zo werkt het dit jaar gewoon, maar hoewel ik een moord zou doen om even ergens mijn benen rust te geven, blijf ik volhardend op mijn plek en zie ik de gehele ombouw en saaie soundcheck de revue passeren.
Uiteindelijk worden de lichten gedimd en kunnen de Finnen eindelijk hun bezwerende, psychedelische dronedoom de zaal in denderen. De loeizware sound doet je broekspijpen wapperen, dus de geluidsman naast me weet hoe het hoort. Ik vergeet de vermoeidheid even want ik word vrijwel meteen meegesleurd in een trance-opwekkend ritueel vol mijmerende rust en vreselijk harde riffs. Ik sta redelijk ver weg, maar ik krijg wel mee dat nieuwbakken frontman M. Neuman het niet uitsluitend laat bij zijn helse vocalen, maar dat hij alles uit de kast trekt om de muziek al kruipend en heen en weer bewegend een passend visueel aspect en emotionele lading mee te geven.
Toch, als ik na een half uur, door een asociale “fuck iedereen, ik wil vooraan staan, dus ik beuk de rest gewoon aan de kant”-halve zool, uit de trance ontwaak, en de vermoeidheid weer toeslaat, kom ik er daarna helaas niet meer goed in, maar ik ben blij dat ik deze bijzondere band eindelijk eens live gezien heb. (RL)
Na even benenstrekken en vochtaanvullen wandel ik de Green Room nog even binnen waar Peter Pan Speedrock aan zijn laatste twee nummers is toegekomen. Ik kan dus verder weinig zeggen over de show, maar aan het enthousiaste publiek te zien, was het weer een ouderwets, snoeihard rockend en loeistrak optreden, precies zoals we van deze Eindhovenaren gewend zijn. Niet bepaald een Roadburn-band bij uitstek natuurlijk, maar eerlijk gezegd is het af en toe wel even verfrissend om wat meer rechttoe-rechtaan rock’n’roll voor je harses te krijgen. En ik ben blij dat ik nog een glimp van hun afscheidstournee heb mogen opvangen. (RL)
“Kom ff bij Obese, er is nog wel ruimte”, krijg ik in mijn Whatsapp. Nou vooruit, snel nog even naar Cul de Sac waar deze Utrechtse stoner/sludge band op de planken staat. Ik kan inderdaad zo naar voren lopen en nog even een nummertje meepikken, waarbij de één na de andere ultravette stonerriff om je oren vliegt met een groove van heb-ik-jou-daar. Ja, dit smaakt bijzonder goed en het bier inmiddels ook weer. Helaas was dit ook meteen het laatste nummer van de set. (RL)
Na het geweld van Pentagram staan de doombroeders van The Skull wederom op het hoofdpodium. Ook deze band is uitgedaagd. In dit geval om het debuutalbum van Trouble uit 1984 integraal te spelen. Zanger Eric Wagner is de enige in de band die dat toen zelf heeft meegemaakt, bassist Ron Holzer kwam pas enkele jaren later bij Trouble. Hoewel niet iedere gitaarpartij identiek klinkt, slaat The Skull zich fatsoenlijk door de nummers heen en heeft met name Ron er veel plezier in. Eric is goed bij stem maar heeft kennelijk wel een tik op zijn vingers gehad vanwege zijn rookgedrag, want hij steekt deze keer geen enkele sigaret op het podium op. Gelukkig is er met het nummer Endtime een instrumentaal intermezzo, zodat hij dat buiten het podium alsnog kan doen. Met veertig minuten is het spelen van het album voorbij en is het tijd voor nog drie oudjes. On Borrowed Time is daarbij de grootste verrassing. Afgesloten wordt met een prima versie van The Skull, waarmee de cirkel rond is voor deze Amerikanen. Een mooi einde van deze vrijdagavond.(VF)
Ik weet inmiddels precies waar ik moet staan in de Green Room. Hier loopt het ook wel aardig vol, maar het is tenminste geen doorgang. Zicht op het podium heb ik niet, maar dat hoeft ook niet. Oogjes dicht en zweven maar. Als je me zoekt: je kan een bezem door mijn kraag haken en me van het plafond naar beneden trekken. Bijverschijnsel van de muziek van het (uiteraard) Duitse krautrockgessellschaft Zone Six. Oftewel Electric Moon, oftewel Krautzone. Ik raak de draad kwijt met al die projecten van Sula Bassana en Komet Lulu. Vandaag klinken ze eigenlijk gewoon als Electric Moon op volle toeren, zoals op de liveplaat Mind Explosion. Moderne krautrock, met heel veel space-echo-effecten over de gitaar. Snerpen en zweven. Zweven en snerpen. De ritmes dreunen lekker door en zijn hypnotiserend in repetitie. Dit is waar ik voor op Roadburn ben: om met de rest van de zaal collectief te vergeten waar ik ben. Als ik het wel weer even weet, kijk ik om me heen. Het is gelukt. Bijna iedereen staat te deinen op de geluidsgolven, met de oogjes toe. Lift off. (WT)
- Verslag Roadburn donderdag
- Verslag Hardrock Hideout woensdag