Roadburn: Afterburner
Na een weekend met moeilijk uit te spreken namen zoals Misþyrming, Naðra en Kontinuum konden deze IJslanders er ook nog wel bij, zullen ze gedacht hebben toen er een “surprise performance” van The Vintage Caravan op zondagochtend werd aangekondigd. Een half uur voor aanvang loop ik de Cul de Sac binnen en verbaas me over de grote hoeveelheid brakke Roadburners die zichzelf al deze kant op heeft weten te slepen voor een moeizaam eerste biertje. Misschien een tweede voor de diehards. Toch is The Vintage Caravan geen rustige band om de dag mee te beginnen. Drie laaiend enthousiaste jongens komen springend en headbangend op het podium terwijl het publiek juichend mee klapt met de aanstekelijke drumritmes. Pas wanneer ergens rond het derde nummer problemen ontstaan met het gitaargeluid, blijkt dat iedereen toch nog hard bezig is met wakker worden. Het geluid valt stil en in de zaal kan je een speld horen vallen, en dat is nog zacht uitgedrukt. Hoewel de zanger/gitarist veel met humor probeert te redden, “this is all part of the show, I like this”, lijkt het alsof de hele zaal zijn adem inhoudt. Na wat bas- en drumimprovisatie kan de show weer door gaan. Het café wordt nog een half uurtje gevuld met stevige rock en psychedelische riffs die de komende middag waarschijnlijk bij iedereen in het hoofd zullen blijven hangen. Roadburn is weer wakker, de afterburner kan beginnen. (Linda)
Zo, we zijn weer wakker en ik moet zeggen dat ik nog nooit zo fit en energiek ben geweest op de Afterburner. Meestal hang ik de hele dag ergens op het balkon koffie en water te drinken om alleen bij mijn favorieten mijzelf richting podium te sleuren, nu kan ik de hele wereld aan en wil
ik alles meemaken en neem ik om 15:00 meteen mijn eerste biertje. Alsof mijn lichaam na jaren Roadburn een soort natuurlijke energiebron heeft aangemaakt die zo rond half april wordt aangeboord. Ik zal morgen wel instorten. Anyway…,The Vintage Caravan ging ik helaas niet redden vanmiddag,
dus mijn dag begint met een reis vijftien terug in de tijd middels de integrale uitvoering van Green Carnation‘s Light of Day, Day of Darkness. Eén nummer van precies een uur dus, maar het is
zo’n uitgebreide, afwisselende en mooi gearrangeerde compositie dat het eigenlijk nergens gaat vervelen. De zeven man sterke liveband van onder andere Tchort en Kjetil Nordhus speelt een uiterst professionele set waarbij het nergens écht spectaculair wordt, maar waarbij je met gemak geboeid wordt en onder de indruk blijft hangen.
Vooral gitarist Michael Smith Krumins valt op met prachtig soleerwerk en natuurlijk het akoestische intermezzo, wat een rasmuzikant! Kleine ‘minpuntjes’: het basgeluid staat wat zacht in de mix, waardoor de druk in de lage geluidsregionen wat wegblijft, plús het middenstuk met sopraanzangeres en saxofoon is
weggelaten, waardoor het optreden er al na vijftig minuten opzit. Maar prachtig begin van deze dag! (RL)
Hoewel ik niet erg bekend ben met de band, ga ik gezien de toch behoorlijke cultstatus naar Blind Idiot God toe. Waar ik de eerste twintig minuten nog sta te wachten op iets (wat weet ik niet), valt daarna het kwartje en word ik meegezogen in een van de meest spannende en atmosferische optredens die ik dit weekend heb gezien. De band speelt veel van het nieuwe album en hoewel er steeds veel bijval van het publiek is, wordt er toch het beste gereageerd op de oudere nummers. Toch is het materiaal van Before Ever After een onuitputtelijke bron van niet alleen vette riffs, maar ook atmosferische psychedelica en zelfs een scheut reggae. Het eigenzinnige geluid van de albums (na het optreden veelvuldig beluisterd) komt live ook goed over, met de meer ontspannen elementen en de stampende agressie die vechten om de hoofdrol. Blind
Idiot God is dé ontdekking van Roadburn voor mij. (UT)
Tijdens de Afterburner doe ik het, geheel conform de naam, wat rustiger aan en ik begeef me dan ook naar het balkon van de grote zaal om Jakob al zittende te kunnen aanschouwen. Het is nogal wat, want de band is helemaal uit Nieuw-Zeeland overgevlogen om zijn overweldigende post-rock ten gehore te brengen. Het volume is, in tegenstelling tot wat vaak wordt gehoord bij het genre, keihard en in de ruimtelijke zaal lijkt dit nogal versterkt te worden, zeker op het balkon. De atmosfeer is desondanks toch behoorlijk intiem en de passende afbeeldingen op de achtergrond versterken dat gevoel. De volle zaal getuigt van het aantal liefhebbers dat de band heeft en ik gok zomaar dat de verwachtingen meer dan waar worden gemaakt. Voor mij maakt de band in ieder geval waar wat in de aankondiging van Roadburn zelf wordt aangekondigd: ik ben er stil van. (UT)
Dan Amenra voor de tweede keer op de main stage dit weekend. Waar ze gisteren een akoestische set hebben gedaan is het vandaag tijd voor het harde werk. Waar ze de vorige keer op Roadburn het Patronaat afgeladen vol kregen, weten ze dat vandaag in de vernieuwde zaal van 013 ook voor elkaar te krijgen. De Belgen bewijzen vandaag ook weer dat dat volkomen terecht is tijdens hun set die vol zit met hoogtepunten. De hele zaal staat vol overtuiging mee te knikken en zo tegen het einde van de set kijkt de zanger zelfs even de zaal in waar deze normaal met zijn rug naar ons staat. Het optreden is intens, hard en meeslepend en wanneer dan tien minuten voor de geplande eindtijd de band van stage loopt, blijft de zaal in verwarring achter. Nee ze komen echt niet terug, dit is Amenra, waarna de lichten aangaan.
Eigenlijk is Klone nogal een randgeval als het aankomt op je typische Roadburn-band. Het is geen sludge, geen doom, geen stoner, ze hebben niet bepaald een oldschool vibe en al helemaal geen psychedelische invloeden. De modern klinkende prog-/rock-/metalband uit Frankrijk trekt ook bijzonder weinig volk naar de Green Room. Voor mij persoonlijk is Klone daarentegen echt een verademing op deze afsluitende dag. De songgerichte aanpak, de strakke uitvoering en de geweldige zang van Yann Ligner
zorgen voor een welkome afwisseling tussen al die zware riffs, uitgestrekte sonische landschappen en kiezelharde blastbeats. Het zaalgeluid mist wat definitie, maar na twee nummers is dit euvel verholpen
en geniet ik met volle teugen van songs als Immersion, Fog en als klap op de vuurpijl het briljante Rocket Smoke. Wat mij betreft dus één van de hoogtepunten van de dag zo tussen het Amenra– en Neurosis-geweld door. (RL)
Na wat ronddwalen in de ‘Weirdo Canyon’ en een aantal bijzondere bieren te hebben gedronken, beland ik in de Cul De Sac, ruim op tijd voor het optreden van Witch Trail. De sludgy black metal van de Belgen zorgt er echter voor dat het zaaltje snel vol loopt en binnen de kortste keren kan er niemand meer bij. Na het scheppen van de nodige atmosfeer door middel van rook en wierook, barst het geweld van de jonge band los. Hoewel het zeker niet overal even strak is, wordt dat ruimschoots gecompenseerd door het feit dat de band met een zowel enthousiaste als agressieve houding op het podium staat. Vol overtuiging wordt door een set heen gerammeld die de band aardig wat nieuwe zieltjes zal opleveren. Groot pluspunt van deze band is de hoeveelheid invloeden die in de muziek wordt verwerkt: er zijn bijvoorbeeld sporen van new wave te vinden, wat een interessante mix geeft met de toch wel Noorse black metal. Een lokale band om in de gaten te houden.(UT)
Een show van vier uur verdeeld over twee optredens, dat noem je nog eens een jubileumviering. Neurosis put natuurlijk uit een uitgebreide discografie, maar toch (of misschien wel daardoor) is het bewonderenswaardig te
noemen dat ze dit allemaal uit de kast weten te trekken. De rigoreuze overgangen tussen nummers als het crustende Pollution (van hun Aberration EP uit 1989) en een “new school” nummer als Distill (Watching the Swarm) van Given to the Rising zijn natuurlijk enorm en vergen
een constante aanpassing aan tempo en ‘feel’, zowel voor de band als het publiek. Maar dat is nou juist ook wat deze shows zo spannend houdt. Persoonlijk ben ik de grootste fan van platen als Times of Grace, A Sun That Never Sets en The Eye of Every Storm.
Alleen deze platen komen pas laat in de set aan bod middels de nummers No River to Take Me Home, The Tide (briljant!) en het afsluitende The Doorway, dus wordt mijn geduld ook wel wat op de proef gesteld met al die oldschool krakers. Komt nog eens bij dat Neurosis
nogal wat tijd nodig heeft tussen de nummers door en om deze stilte te breken worden we telkens getrakteerd op bakken met feedback en dreigende tonen. Geduld is dus wel het sleutelwoord vandaag, maar uiteraard wordt dit beloond met een vreselijk strak, loeihard en loepzuiver klinkend optreden van de sludgebazen.
Ups en downs dus, niet het ultieme Roadburn 2016-hoogtepunt, maar gewoon een hele vette show die mijn Roadburn dit jaar op meer dan bevredigende manier afsluit. (RL)
Geen gelul, gewoon lekker spelen is het motto van het uit Leeds afkomstige Gentlemans Pistols. Meest bekende bandlid is gitarist Bill Steer, die we nog wel kennen van Carcass. Dit is echter heel wat anders. Lekkere rechttoe rechtaan rock met de nodige garage-invloeden. De vier heren hebben er veel zin in, met name de overige twee linkshandige snarenplukkers. Naarmate de inhoud van de meegenomen flessen Buckfast Wine afneemt, wordt de stemming steeds vrolijker en is er ook de nodige interactie met het publiek. Een leuk en lekker optreden. (VF)
De brute Nederlandse stoner/doom/sludge band Menhir mag om even na tienen het Cul de Sac nog even op een stevige fundering testen. De band doet het zonder gitaren, maar de loodzware brute sound van de twee basgitaren doet zo’n beetje alles trillen. Menhir presenteert de nieuwe EP Hiding in Light en dat is met een volle zaal natuurlijk een mooie promotie. Voor mij het laatste optreden van de 2016 editie van Roadburn, waarbij het kritisch observatievermogen er niet meer is. Ik onderga dit optreden in een soort trance en dat is niet verkeerd. Een waardig einde van mijn Roadburn 2016.(VF)
Zoals ieder jaar is er dat pijnlijke moment dat er afscheid moet worden genomen van Roadburn. Voor mij gebeurt dat dit jaar bij PH, wat voor Peter Hayden staat, een band die eerst bekend stond als Mr. Peter Hayden. De Finnen zijn meesters in het opbouwen van atmosfeer door middel van repetitieve riffs en uitgesponnen structuren. Ook op het kleine podium van 013 (het grootste podium dat de band tot nu toe heeft gehad op het festival) wordt een show neergezet die volledig aan de verwachting voldoet. Vol focus en toch ook met een agressie waar je u tegen zegt, werkt de band zich door een set die het publiek in een trance achterlaat, waar ook de simpele, doch effectieve afbeeldingen een belangrijke rol in spelen. Een uitstekende afsluiter voor mijn Roadburn dit jaar, een jaar waarbij ik weliswaar minder optredens zag dan ik gewend ben, maar veel meer ontdekkingen deed. Tot volgend jaar! (UT)
Buried At Sea sluit af op de Main Stage en speelt de laatste paar trage en donkere tonen die de straten van Tilburg de afgelopen vier dagen hebben gevuld. We zullen het weer een jaar zonder moeten doen, maar niet voordat we nog één keer de Cul de Sac op z’n kop hebben gezet met een beetje vunzige rock ’n roll. Vrijdag speelde Death Alley “and friends” al in de Green Room, maar dat was lang niet genoeg. Going out with a bang en nog een laatste keer goed zuipen zodat we maandagochtend allemaal met een kater op ons werk verschijnen, dat kan alleen maar goed gedaan worden door de jongens van het ‘black magic boogieland’. De ruige muziek en de eindeloze energie van de dansende frontman Douwe Truijens zet een prima sfeertje neer. Onder het publiek valt de bijnaam ‘Riff Alley’ omdat gitarist Oeds Beydals van geen ophouden lijkt te weten. Op momenten vraag ik me toch stiekem af wat een band zoals Death Alley zo geliefd maakt binnen de stonerrock, met hun swingende punkrock en een Motörhead-cover waarin de psychedelische invloeden pas met een goede dosis fantasie naar voren komen. Langs de andere kant, mij hoor je niet klagen en de rest van de feestende Cul de Sac duidelijk ook niet. Zelfs al is dit de tweede show dit weekend, Death Alley is een knallende en gepaste afsluiter voor een goede vier dagen waar we nog allemaal lang van zullen nagenieten. (Linda)
Zo. Het zit er op. Het jaarlijkse uitje naar het Walhalla van de underground heavy muziek is altijd iets om enorm naar uit te kijken en het is elke keer opnieuw vreselijk moeilijk om het op maandagochtend achter je te laten en de ‘normale’ mensenwereld weer te betreden. Maar het moet maar weer.
Zoals elk jaar hebben Walter Hoeijmakers en 013 er weer een gedenkwaardig evenement van weten te maken met zoals altijd weer speciale optredens en bijzondere artiesten, maar ook de verrassende IJslandse ‘artists in residence’ gaven een mooi visitekaartje af.
Het feit dat het festival het moet doen met wel erg krappe locaties als Cul de Sac en Extase leidde hier en daar wel voor de nodige chagrijnigheid. En dat is ook wel begrijpelijk te noemen. Daartegenover stond dan weer de verbeterde en uitgebreide grote zaal, de beter bereikbare Green Room, de goed
verzorgde eetvoorzieningen en het erg handige merchandise- en vinyl-afgiftepunt. We wachten in ieder geval weer in spanning de namen af voor de volgende editie, maar we zijn ervan overtuigd dat er voor 2017 vast wel weer een paar memorabele shows uit de hoge hoed getoverd worden.
Hij staat weer in de agenda!
- Verslag Roadburn zaterdag
- Verslag Roadburn vrijdag
- Verslag Roadburn donderdag
- Verslag Hardrock Hideout woensdag
- 013
- Roadburn