Progpower Europe 2006
JC Sjiwa Baarlo
30-09 & 01-10
Zondag 1 oktober
Ik had voorheen nog geen noot gehoord van deze band, maar ik ben natuurlijk wel bekend met het verleden van sommige bandleden. Ik was dan ook benieuwd of Sphere of Souls mee evenzeer kon bekoren als Sun Caged. En eerlijk is eerlijk, de band heeft mij verrast. Men is minder virtuoos als Sun Caged, maar qua songwriting zit Sphere of Souls zeker op hetzelfde niveau. Gevoelig en broos bij momenten, maar vaak ook heavy en energiek. Zanger André Vuurboom zal altijd wel een onderwerp voor discussie blijven. Je houdt van zijn stemgeluid of je houdt er niet van. Maar goed, dat is bij James LaBrie niet anders en niemand twijfelt aan zijn kunnen. Sphere of Souls overtuigde steeds meer naarmate de set vorderde. Na afloop had ik de neiging meteen naar de merchandise-stand te lopen om From the Ashes… aan te schaffen en dan heb je het als band natuurlijk prima gedaan. [Gio]
Eerlijk gezegd had ik nooit eerder gehoord van het Russische gezelschap Nova Art. En bij opkomst was ik niet direct onder de indruk van deze jongensclub. Dat verandert echter snel. De zanger maakt qua uiterlijk dan wel weinig indruk, door zijn performance, uitstraling en stemgeluid overtuigt hij vrijwel direct het gehele publiek. Natuurlijk is het totaal iets anders, toch doet hij hier en daar qua motoriek en uitstraling mij wat aan Kate Bush denken. Deze russische vijfmansband maakt volgens eigen zeggen modern intellectual heavy music inspired by art-rock, heavy and progressive metal, with elements of alternative and nu-metal. Dit is het eerste optreden van de band buiten de Russische grenzen. Het repertoire is wat beperkt en bestaat voornamelijk uit hun recent ook in Nederland uitgebrachte cd The Art of Nova. Helaas is het een vrij korte cd en is het repertoire dan ook met een half uurtje op. Vandaar waarschijnlijk ook dat het optreden aangevuld wordt met een system of a down cover en een reprise van een eerder gespeeld nummer. De voorman laat aan het publiek de keuze welk nummer nog een keer gespeeld gat worden en verbaast en verrast daarmee zelfs de eigen bandleden. De mannen ogen wat zwaar op de hand en de boodschap in muziek en verbindende teksten heeft af en toe wel een wat hoog EO-jongerendag gehalte en ook de beheersing van de Engelse taal met name als er gesproken wordt laat nog wel wat te wensen over. Maar ook dat heeft zo zijn charme en feit blijft dat men muzikaal weet te overtuigen en bij tijd en wijle zorgt de muziek voor dik kippenvel op de armen. Voor mij in ieder geval een van de hoogtepunten van het festival en in ieder geval het meest verrassende optreden. Jammer dat die prachtige bandshirts nergens te koop waren overigens. [Remi]
Een feest is geen feest als Voyager er niet is geweest. Het zou de slogan van deze Australische band kunnen zijn. De opzwepende power-achtige metal van dit vrolijke gezelschap zet al vanaf de eerste noot de zaal op een leuke manier op stelten. Als liefhebber van snelle, swingende muziek is dit optreden voor mij het hoogtepunt van het festival. Voyager bestaat al sinds 1999 en komt uit Perth, Australië en het optreden op Progpower is onderdeel van hun eerste Europese tour. In het voorjaar is de band qua bezetting drastisch gewijzigd. Daniel Estrin, voorman, zanger en keyboardspeler heeft charisma en is voortdurend nadrukkelijk aanwezig. De vrouwelijke bassist en gitarist zijn niet alleen een genot voor het oog, ze spelen ook een behoorlijke pot muziek. De heldere zang, nadrukkelijk aanwezige keyboard, heftig riffende gitaren en driftige en gevarieerde drums zorgen voor een stuwend en swingend geheel en het publiek in de zaal swingt en juicht enthousiast mee. Ik wordt er ongelooflijk vrolijk van. Het enigszins bizarre hoogtepunt van het optreden wordt gevormd door een maffe medley van bekende muziekstukken waarin onder andere I Feel Good en In A Gadda Da Vida te herkennen zijn. De band komt niet weg zonder een toegift. Daar had een van de gitaristen niet op gerekend en daarom moet een van de gelukkige vinders van de reeds in het publiek geworpen plectrums nog even afstand doen van zijn vondst, wat natuurlijk voor de nodige hilariteit op en voor het podium zorgt. Met de Australische vlag nadrukkelijk op het podium aanwezig zorgt dit multi-culturele gezelschap voor ruim een uur swingende vrolijkheid en muzikale kwaliteit. De in Augustus uitgebrachte single Sober, ook bij dit optreden gespeeld, kan best eens gaan zorgen voor de doorbraak bij een groter publiek Puik optreden in ieder geval! [Remi]
Na het feesten en avondeten is het tijd voor wat muzikale bezinning. Bij het opengaan van het gordijn valt direct de podium vullende dromerige wandschildering op. Met de muziek gaat het al snel dezelfde kant op. De muziek van Dark Suns kan het best omschreven worden als dromerige, zweverige en sfeervolle progresieve Dark Metal. Helaas heeft de band kort voor dit optreden afscheid moeten nemen van de bassist, die heeft besloten de band te verlaten en wordt zijn plaats deze dag ingenomen door Kristoffer Gildenlow. Wat vooral opvalt aan de band is het feit dat de drummer zijn aktiviteiten achter de trommels combineert met het grootste gedeelte van de cleane zangpartijen. Des te opvallender omdat de man een nogal schuchtere en verlegen indruk maakt in zijn aankondigingen en kontakten met het publiek. Vooral de speltechnische kwaliteit van de individuele bandleden, de samenhang in de muziek en de atmosfeer vallen op bij dit optreden. De muziek zorgt voor een ingetogen vorm van enthousiasme bij een groot deel van het publiek, dat de muziek van de band in hoge mate waardeert. Het is geen muziek om eens lekker bij uit je dak te gaan, meer om stil van te genieten en dat gebeurt dan ook. Het is niet helemaal een soort muziek die mij normaal gesproken aanspreekt. Toch ben ik wel onder de indruk van dit optreden. Muzikaal gezien nadrukkelijk aanwezig en eenvoudig in performance zorgt de band voor een hoogtepuntje voor de ware prog liefhebber. Dit ook mede door het uitstekende geluid. Nu op zoek naar een nieuwe bassist en de verlegenheid een beetje overwinnen en het komt allemaal best wel goed met Dark Suns. [Remi]
Mijn verwachtingen waren erg hoog gespannen voor dit concert. Communic was vorig jaar toch een beetje een muzikale ontdekking voor mij. Een progressieve versie van Nevermore, zeg maar. Ik was dan ook benieuwd hoe de band het er live zou vanaf brengen. Misschien waren mijn verwachtingen net wat te hoog, maar ik had na afloop toch een beetje een teleurgesteld gevoel bij Communic. De sfeervolle passages die het op cd zo goed doen, komen live nogal saai over en de driemansbezetting blijkt live toch niet voor voldoende vuurwerk te zorgen. Pluspunten zijn er natuurlijk ook. Het geluid was helder en vet tegelijk, zanger Oddleif blijkt zijn karakteristieke zang ook live helemaal waar te maken en de harde passages zijn natuurlijk ook live moddervet. Alleen is dat allemaal niet genoeg om dit optreden te redden. Daarvoor is de band te statisch, de nummers net niet gevarieerd genoeg en gebeurt er over het algemeen net wat te weinig. Jammer… [Gio]
Het eerste buitenlandse optreden van de Poolse band Riverside vond plaats op progpower 2004 en de kennismaking was van twee kanten goed bevallen. Op de eigen website geeft men aan, bijzonder trots te zijn om twee jaar later als headliner terug te mogen keren. Voorafgaande aan dit optreden is er een kleine tour met drie optredens in Nederland, een in België en een in Duitsland. De zaal van Sjiwa is behoorlijk volgelopen en het publiek verwacht er veel van en geeft de band een warm onthaal. Vanaf de eerste toon is het duidelijk waar het bij deze band om draait. Sfeer, muziek, thema’s, instrumentgebruik, ingetogen vocalen, alles doet denken aan Pink Floyd, progressive rock op zijn allerbest. In reviews van eerdere optredens lees ik steeds terug dat het geluid steeds bijna perfect en van cd kwaliteit is. Maar ligt het nu aan mij, of is dat nu juist deze avond niet het geval? De vocalen staan zo schel en soms vervormd in de mix, dat het soms pijn aan de oren doet en ook de gitaar staat er erg zwaar voor, terwijl het geluid van de drummer bijna geheel wegvalt. Jammer, want de muziek zelf is prachtig. Lange songs met hele mooie melodielijnen, tot een eenheid gesmeed door perfecte samenwerking. Het publiek reageert enthousiast en blijft dat gedurende het hele optreden. Naast mij staat een fan gedurende het hele optreden de teksten vrijwel woordelijk mee te zingen. Zelf draai ik toch niet echt warm. Het briljante gitaarspel en de subtiele keyboards zijn werkelijk prachtig, maar de mix van de zang blijft me toch irriteren. Bovendien vind ik het drumwerk, dat wel te horen is zo goed, dat ik steeds meer het niet hoorbare gedeelte ga missen. Ik neem me voor om de twee cd’s die de band tot nu toe heeft uitgebracht, Out of Myself en Second Life Syndrome eens uitgebreid te gaan beluisteren en nog eens live te gaan luisteren als Riverside weer eens in de buurt is. De band heeft een enorm potentieel en een geweldige uitstraling en dat bevalt me wel. Voor velen zal dit optreden van Riverside het absolute hoogtepunt van progpower 2006 zijn, schat ik zo in. Voor mij niet, ook al blijft een song als I Believe vrij lang hangen, maar dat is persoonlijk natuurlijk. [Remi]
Samenvattend mogen we stellen dat we, net als vele andere bezoekers een heel lekker weekeinde hebben gehad. René Jansen en alle anderen die hebben meegewerkt in de organisatie van Progpower hebben hun best gedaan om er een fijn en gevarieerd muziekfeestje van te maken en dat is ze gelukt. De publieke opkomst leek wat minder als het vorige jaar. Misschien komt dat wel doordat deze keer echt grote namen op de Bill ontbraken. Maar toch was de belangstelling blijkbaar ruim voldoende om ook volgend jaar weer een progpower festival te organiseren. Inmiddels zijn ook al de eerste namen van geboekte bands voor 2007 bekend en die liegen er niet om. Jon Olivia’s Pain, Circus Maximus en Heaven’s Cry. Genoeg om naar de volgende editie van progpower uit te kijken, maar nu eerst nog even nagenieten. Dank aan iedereen die dit festival mogelijk maakte en tot volgend jaar, zullen we maar zeggen. [Remi]
Links: