Progpower Europe 2006
JC Sjiwa Baarlo
30-09 & 01-10
Een festival met een naam die de verwachtingen hoog opschroeft. Een van de weinige meerdaagse indoor festivals in Europa. Toch is het allemaal niet zo groot en groots als de naam doet vermoeden. Jongerencentrum Sjiwa in Baarlo is een leuke plek om een dergelijk festival te houden. Een mooie zaal, niet al te groot, een leuk cafe erbij en genoeg buitenruime om lekker even rond te hangen. Een prima georganiseerd geheel met een toch wel unieke gemoedelijke sfeer. Dat maakt dit festival tot een zeer prettige plek om 2 muziekgevulde dagen door te brengen. Dat geldt voor het publiek, maar zeker ook voor de optredende artiesten. De meesten van hen zijn dan ook twee dagen lang gewoon tussen het publiek te vinden en ook zij vermaken zich prima. De redactie van zware metalen betrok drie man sterk een sta-caravan in het nabijgelegen recreatiepark (enigszins ten onrechte een egel-chalet genoemd) om verslag te gaan doen van Progpower 2006. Gio, Remi en Renee zorgden voor de verhalen en laatstgenoemde tevens voor de plaatjes.
Zaterdag 30 september
Another Messiah opent de eerste echte festivaldag en doet dat niet slecht. De band ligt in het verlengde van de openingsact van vorig jaar, Disillusion. Ook nu krijgen we een vrij geslaagde mix van allerlei stijlen te horen, gaande van death, black en doom tot prog. En ook nu weer zien we een zanger aan het werk die grunts en screams afwisselt met cleane vocalen. Dat die cleane vocalen nog wat groeimogelijkheden hebben, is maar een kleine smet op de verder prima prestatie van zanger Robbie. De man was volgens mij ook best nerveus voor dit optreden, getuige een paar hakkelende aankondigingen (“De volgen…euh…the next one is…”) Maar goed, nu doe ik echt wel aan mierenneukerij, want Another Messiah kon mij best vermaken en het grote enthousiasme dat gitarist Martijn tentoonspreidt, werkte dan ook aanstekelijk. Als deze band er nu nog dat klein beetje extra kan aan toevoegen, dan wordt Another Messiah in de toekomst zeker een factor om mee rekening te houden. We weten immers allemaal hoe het Disillusion is vergaan na ProgPower 2005! [Gio]
Van de Italiaanse band Chaoswave mocht ik eerder de cd reviewen en een interview met gitarist Henrik doen. Echt juichend was ik niet, toch keek ik wel uit naar het optreden van deze band om te ervaren hoe de muziek het op een live podium zou doen. De band maakt muziek die niet echt in een stijl is onder te brengen. Er is bewust een keuze gemaakt voor een zanger en een zangeres. De muziek is soms melodieus, gothic achtig en dan weer rockend en riffend. Soms lijkt het er een beetje op dat de verschillende stijlen met wat geweld in een harnas bijelkaar worden geperst. Toch weet Chaoswave live mij wel te overtuigen. Vooral door inzet en plezier in de muziek en door de interactie met het publiek ontstaat een heel lekker sfeertje. Het geluid is niet helemaal optimaal. De geweldige riffs van Henrik vallen zo hier en daar wat te veel weg en de zang staat wat te ver vooraan in de mix. Helaas voor hen blijkt dan extra duidelijk dat de zang zo hier en daar niet helemaal zuiver is. Jammer. Wat overblijft is een groep uitstekende muzikanten die een redelijk aansprekend stuk progressieve metal met enthousiasme neerzetten. Het repertoire bestaat voornamelijk uit nummers van de eerder dit jaar uitgekomen cd The White Noise Within. Henrik heeft met deze band voldoende kwaliteit in huis om nog verder door te groeien, kwalitatief gezien. Toch vraag ik me na het live optreden nog steeds af of het gebruik van een zanger en een zangeres nu echt wel een meerwaarde heeft voor de muziek. Ik weet het niet, maar de toekomst zal het leren. Voor nu in ieder geval een aardig, maar niet buitengewoon optreden van Chaoswave op Progpower. [Remi]
Het Italiaanse Ephel Duath was wellicht de ontoegankelijkste verschijning op Progpower dit jaar. De heren van deze band maken namelijk extreem experimentele muziek. Geluiden die misschien wel heel dicht tegen de raaklijn van de definitie “progressieve metal” liggen is waar we op deze middag een uur lang mee geconfronteerd werden. Wat wordt er zo al gecombineerd? Postmoderne blackpassages, fusion en avantgarde jazz in een metalen jas komt mijns inziens nog het meest in de buurt van een correcte beschrijving van wat de band uitspookt. Ontiegelijk onvoorspelbaar, draken op het podium en het ontbreken van pakkende stukken zorgen er voor dat deze muziek iets is waarvan je houdt of waaraan je een ontzettende hekel hebt. De ontwikkelingen in de zaal bevestigden dit ook: De ene helft van het publiek besloot elders wat tijd door te gaan brengen (collega Remi: “Jezus, wat een freakshow”) en de andere helft keek vol bewondering naar het podium, waar een stel uitstekende muzikanten een zeer ingewikkeld te verteren spel speelden. Ondergetekende viel in de laatst genoemde categorie en heeft, evenals vele anderen, uiterst staan genieten van dit deze hoogstaande act, die diverse muzieksoorten wel héél uitdagend weet te combineren! [Renée]
Eigenlijk is Scar Symmetry een band die hier niet thuis hoort. De melodieuze death-metal van deze Zweden heeft weinig of geen raakvlakken met prog. Dat neemt echter niet weg dat Scar Symmetry een zeer degelijke show neerzet én dat een groot deel van het publiek dit wel kan smaken. Persoonlijk vind ik dat de band telkens weer hetzelfde trucje opvoert. Maar goed, als er een markt is voor dit soort simpele boem-klets-metal, wie ben ik dan om dat te veroordelen. Het geluid staat hard, maar Scar Symmetry heeft desondanks toch het meest uitgebalanceerde en vette geluid tot nu toe. En ook aan de prestatie van de afzonderlijke bandleden kan niets worden afgedaan. De band bestaat uit geroutineerde muzikanten en dat merk wel. Prima show, strakke uitvoering en een vet geluid. Alleen heeft dit niks met prog te maken. [Gio]
Tja, wat kan ik over Textures schrijven dat niet al honderd keer eerder is geschreven. Het blijft een kick-ass band. We zijn nog niet eens halfweg de eerste song en het publiek gaat al door de knieën en eet uit de hand van zanger Eric. Wat een strot heeft die man! Hij weet de chaotische energie van de band in beheerste banen te leiden, zonder afbreuk te doen aan de overweldigende energie. Dit is een geniale frontman. Natuurlijk doet de rest van de band daar niks voor onder. Normaal gezien ben ik allergisch voor groove, maar voor Textures maak ik een uitzondering. Want dit is natuurlijk niet zomaar een groovend bandje. Dit is een band die van sfeeropbouw zijn handelsmerk heeft weten te maken. Gevarieerd, verrassend, gedurfd en vooral erg geslaagd. Ga dit zien indien je dit nog niet hebt gedaan! [Gio]
Denemarken werd deze keer vertegenwoordigd door Mercenary. Qua programmering misschien verbazend, een melodic death-thrash act, maar wanneer je weet dat dit één van de bands is die door veel liefhebbers van progmetal zeer gewaardeerd wordt maakt het de keuze wellicht iets logischer. Overigens blijft het overgrote deel van de (potentiële) bezoekers schreeuwen dat er wél grote namen op de billing moeten staan, omdat het festival anders geen bezoekje waard is (jammer is dat toch). Dan staat er zo’n grote naam en blijkt de band zeker niet de indrukwekkendste show van het festival neer zetten. (persoonlijk was ik meer onder de indruk van verrassingen als Voyager, Ephel Duath en Nova Art). De Denen speelden voor de zestiende keer in Nederland en gaven aan dit nog steeds met veel plezier te doen. Het publiek bleef wat kalm. Voor de aanwezige headbangers was de muziek van deze band waarschijnlijk te soft om het haar nog door de rondte te slingeren en voor liefhebbers van experimentele prog moet dit vrij afgezaagd geweest zijn. Toch was er nog wel iets prog-achtigs waar te nemen: Catchy melodieën werden afgewisseld met pure heavy metal passages. Kenners hebben het hitgevoelige Firesoul mee kunnen blèren, anderen hebben een prima show kunnen zien, waar vermoedelijk ‘jeux’ in ontbrak door wat er deze dag op eerdere tijdstippen te bewonderen viel. Een ongelukkig moment voor deze band om zich te laten zien was hier zeker weten het geval. [Renée]