De eerste band van de dag is er eentje van eigen bodem: The Aurora Project. De band kiest voor sfeer in plaats van techniek en op zich is daar niks mis mee, alleen slaagt men er niet in om het publiek aan hun kant te krijgen. De band besteedt veel aandacht aan het visuele (diavoorstelling als backdrop, statige kandelaars en tv’s met ruis als decor), maar dat daarbij aansluitend ook nog eens spannende songs dienen te worden gespeeld. Als je dan ook nog eens over een zanger beschikt die geen greintje emotie in zijn zang kan stoppen en ook het bestaan van enige microfoontechniek niet kent, dan ben je als band uiteraard ver van huis. Alhoewel ik persoonlijk van mening ben dat je als zanger volledig op kunt gaan door al je energie te vestigen op dat waar het van belang is. Voor velen een bezwaar, voor mij juist een blijk van concentratie (heeft een opera-zangeres nog aandacht over voor motorische vaardigheden en showspectacel?) Ik denk eerlijk gezegd dat we hier te maken hebben met een zanger die zijn taak binnen de band erg serieus neemt. Het publiek reageerde wel zo stug, dat het voor de band moeilijk geweest moet zijn om zich volledig te geven. Muzikale kracht en enige potentie is zeker weten aanwezig, maar dit is een punt waar de band nog even mee aan slag mag gaan: een manier vinden om die kracht over te brengen naar buiten. Zo heb ik bijvoorbeeld wel ongelooflijk kunnen genieten van enkele gitaarpassages, die mij onder andere deden overtuigen van eerder genoemde stelling. Nog even die krachten bundelen en dan moet het helemaal goedkomen met dit project! [Renée]
Tweede band, Dynamic Lights, opent slepend en ingetogen, waardoor ik even vrees dat het me deze band niks wordt, maar vanaf het tweede nummer gaat de beuk er dan toch in. Wat volgt is vrij standaard, maar naar Italiaanse (power-)metal traditie prima te verhapstukken. Zanger Matteo mag er dan uitzien als een archetypische bronstige Italiaan, hij kwijt zich prima van zijn taak en slaagt er telkens weer in het publiek op te zwepen. Minste schakel in het geheel is drummer Simone. Hij zit in sommige breaks duidelijk op zijn tandvlees. Verder wisselt de band muzikale krachtpatserij af met gevoelige ingetogen, maar vaak ook speelse momenten. Dynamic Lights heeft het publiek duidelijk op zijn hand en de medewerking met de sympathieke zangeres Jamina wordt dan ook op luid applaus onthaald. Prima optreden. [Gio]
Voor Cloudscape was Prog Power het eerste optreden buiten Zweden en ik vermoed dat dit zeker niet het laatste zal zijn. De band maakt namelijk een vrij sterke indruk. De uiterst sympathieke band heeft het publiek dan ook al vrij snel op de hand. Het sterke materiaal van hun titelloze debuut, dat begin dit jaar verscheen, ligt ergens tussen pakkend en gesofisticeerd in. Een prima balans voor dit soort shows. Drummer Roger ziet er op het podium misschien een beetje uit als een woeste houthakker, maar bewijst zich toch subtiel genoeg om een extra dimensie toe te voegen aan het geluid van Soundscape, dat ergens het midden houdt tussen Primal Fear en Kamelot. Zanger Michael Andersson zet de boel aardig op zijn kop door zijn speelse, maar professionele performance. Grappg is trouwens de vraag of iedereen misschien eens “Hello, Roger!” wil roepen omdat het nu eenmaal de jeugddroom van drummer Roger is, om zijn naam door honderden mensen te horen uitroepen. Dat is dan weer één gelukkig mens bij. En hij was zeker niet de enige, getuige de uitgelaten respons van het publiek. Geslaagd met onderscheiding. [Gio]
Pagan’s Mind gaat groot worden! Dat is de enige conclusie die ik na vanavond kan trekken. De band pakt het dan ook professioneel aan. Ze zijn de enige band met een aparte merchandise-stand, de enige band met backstage-pasjes om de hals en de enige band met een aparte signeersessie. Je zou het kunnen afdoen als arrogantie en misschien heb je daarbij niet helemaal ongelijk, maar verdomme, deze band staat er wel! Ze hebben het tot nu toe beste geluid van de dag en ook de beste publieksreactie. Dat Pagan’s Mind bestaat uit een stel door de wol geverfde rasmuzikanten bewijzen ze vanavond meermaals. Drummer Stian maakt hierbij het meeste indruk met zijn imposante fratsen, maar ook het vloeiende spel van gitarist Thorstein mag hier niet onvermeld blijven. De band verveelt geen moment en kan soms minutenlang boeien met instrumentale passages waarin techniek en innovatie centraal staan. Echt, werkelijk alles aan de band klopt. Het plaatje is af. Zo af dat de tijd even uit het oog wordt verloren en men over tijd gaat. Duidelijk tegen de zin van het publiek mag de band zijn afsluiter niet meer ter hore brengen. Jammer, maar het doet niks af van de sterke prestatie van Pagan’s Mind. Hulde! [Gio]
Wolverine speelde hoog in de billing, dat had de organisatie leuk gepland, want deze band maakte hun positie dan ook flink waar. Deze Zweedse band is nu tien jaar actief en bracht dit jaar hun derde full length album Still uit, waarvan natuurlijk de nodige nummers werden gespeeld. Zo waren we stevig onder de indruk van And she slowly Dies en Bleeding. Aanvankelijk was het geluid wat zwak, zo kwam het eerste nummer niet helemaal powervol uit de verf. Meneer geluid had dit blijkbaar goed in de smiezen en zo werden de zang en het gitaarwerk heftiger naarmate het optreden vorderde. Op de zware gitaren werd lekker bewogen en werd er tussendoor met overdonderende gezichtsuitdrukkingen gekeken naar Mikael Zell’s gitaarsolo’s. Zanger Stefan ging volledig op in het enthousiasme van de mensen in de zaal, wat de podiumpresentatie spectaculair maakte. Velen zijn in de veronderstelling dat de podiumact van progbands stijf is, maar met de melodie-lijnen die Wolverine in hun nummers heeft aangebracht gaat dit niet op. Om het allemaal nog interessanter te maken kwamen er twee gasten het podium op, waaronder zangeres Jamina Jansson, die gezellig in duet ging met Stefan, dit veroorzaakte een onweerstaanbare kracht in het geheel. Ook Peter Rudhberg offerde zijn stembanden op voor een leuke toevoeging op Wolverine’s melodieuze prog. Aan het uit 2003 afkomstige Cold Light Of Monday werd in verhouding wat minder aandacht besteed. Daarentegen werden we wel tevreden gesteld met met His Cold Touch..indrukwekkend! De uiteindelijke show liet ons het zwakkere begin, qua geluid, volledig vergeten, waardoor ik kan terugdenken aan een spectaculaire, zeer afwisselende show! [Renée]
Dé band waarvoor velen naar Baarlo zijn afgezakt, Pain of Salvation, begint met de nodige technische problemen. Of beter, ze beginnen niet. Het publiek moet immers ruim anderhalf uur langer dan voorzien wachten tot Daniel Gildenlow en zijn kompanen het podium betreden. Als de band dan toch het podium betreedt, blijkt werkelijks niks te werken: de clicktrack met de orkestrale stukken op doet het niet, de projectie met allerlei sfeerbeelden valt steevast uit en de band speelt zonder monitorgeluid. Zich meermaals verontschuldigend voor de vele ongemakken besluit de band dan maar wat rustige nummers uit de losse pols te spelen. Het toont alleen maar aan wat voor een klasseband dit is. Als na een paar nummers de technische problemen van de baan zijn, begint het feest pas echt en het is dan ook voor het volle pond genieten geblazen. Het geluid wordt bij elk nummer net wat beter en het publiek ook telkens wat meer uitgelaten. Pain of Salvation is dan ook de gedroomde afsluiter voor een festival als dit. Een geniale band en een super-optreden! [Gio]
Mijn indruk van het festival is in ieder geval erg positief. Door de vrij ongebruikelijke keuze van bands heeft Prog Power iets exclusiefs over zich. Zodoende was er net niet te veel volk, maar werd het wel een erg gezellige boel. Ik kan dit festival dan ook warm aanbevelen bij Prog-fans van alle slag. Volgend jaar weer! [Gio]
Links:
- Pain Of Salvation
- Wolverine
- Green Carnation
- Pagan’s Mind
- Orphaned Land
- Disillusion
- Epica
- Throes Of Dawn
- Anibus Gate
- Cloudscape
- Dynamic Lights
- The Aurora Project
- Pain Of Salvation
- Website Progpower Europe
- Website JC Sjiwa
Tekst: Gio Bentein & Renée van der Ster