P.S.O.A. 12-08

Als de meeste bezoekers nog aan een voedzaam ontbijt van braadworst en lauwe pils zitten, staat de Duitse black metal band Akrival alweer op de planken. Om de mensen op te peppen voor weer een enerverende festivaldag, spelen ze een snelle en agressieve set. De muziek van Akrival bevat technische stukken en drukke baslijnen. Maar de nummers zijn onsamenhangend en missen een identiteit. Akrival slaagt er dan ook niet in de aandacht van begin tot eind vast te houden. Het is dat het veld nog nat is van de regen die vanmorgen is gevallen. Anders was ik er lekker bij gaan zitten. Maar de jongens van Akrival beheersen in ieder geval hun instrumenten, dus wie weet gaan we in de toekomst nog wat van ze horen. [Mike]

Hoe goed het Ierse Mourning Beloveth ook speelde, ik kan me nooit aan de indruk ontrekken dat pure Doom niet echt geschikt is om ‘s middags op een openluchtfestival te programmeren. Onderwijl de aanwezigen loom in een trance worden gewiegd door de zware akkoorden begin ik me af te vragen of er nog wat anders te doen is op het terrein. Wanneer ik na een paar minuten het wel gehad heb met een zich constant herhalende riff. Besluit ik om even wat te drinken gaan halen om terug te komen en nog steeds dezelfde riff te horen. Natuurlijk is een klassieker als The Mountains are Mine een prachtig stukje doom en er werd zeker niet onverdienstelijk gespeeld. Maar elk optreden waarbij ik moet vechten om mijn aandacht bij het aangebodene te houden is aan mij helaas niet besteed. [Harm-Jan]

“We want gore?” Dan ben je bij Rompeprop aan het juiste adres. In Nederland zien we de band de laatste tijd niet zo vaak op het podium verschijnen, maar in Duitsland worden de heren nog steeds altijd met vreugde ontvangen. In Nederland geliefd, maar in Duitsland behaalt de band wellicht een “godenstatus.” Op FTC VIII was ik er getuige van hoe happig de Duitsers op de “grindgore” uit Eindhoven zijn. De Pelikanenlullen en smegma-verhalen vlogen ons weer eens om de oren… Nee, er hoefde niet veel bijzonders geflikt te worden om een rampzalige pit los te krijgen voor het podium. En dat terwijl dit zeker niet de sterkste verschijning van het gezelschap was, dat ik heb meegemaakt. Ruim voldoende was het voor de Duitsers in ieder geval wel! Ook cover Anal Sushi van het Duitse Gut deed het weer lekker en dan is het natuurlijk geweldig nieuws dat Rompeprop een split gaat opnemen met deze Duitse goregrinders in kwestie. [Renée]

Kai Hahto is weg mensen, vergeet hem! Als je Rotten Sound met hem nog in de gelederen wilde zien dan heb je inderdaad een saaie show gehad. En dat zou zonde zijn, want toegegeven, de nieuwe knakker, ook nog voorgesteld aan het Party San publiek Sami Latva beukt ook de pannen van het dak. Het was wel even wennen om live de nummers anders te horen dan op de plaat, waar Hahto veel tierlantijntjes erin stopte beukt Latva gewoon hard door en doet er qua tempo nog een stukje bovenop. Gewoon keihard Rotten Sound dus nog steeds. Beetje jammer dat de meeste mensen van het publiek dat niet snapte en merendeel naar het podium bleef staren zonder al te veel activiteit. Volgens mij ontbrak zelfs de pit. Erg zonde want de show was verre van slecht. [Andreas]

Het, inmiddels achttien jaar bestaande, typisch Duitse Desaster staat garant voor een feestje. Blackened thrash lijkt me de juiste benaming voor het genre waar we hier mee te maken hebben. Door de blackinvloeden is het altijd weer een leuke verrassing om te zien hoe “vrolijk” deze mannen op het podium staan. Qua voorkomen lijkt het alles behalve black en dat is precies wat de band siert. De heren, overigens veelvuldig tonguitstekend en toelachend, hebben er overduidelijk lol in en lijken zich ook niet te bekommeren om de geluidstechnische plaaggeest die tijdens hun show aanwezig was. Nee hoor, gewoon doorspelen en vrolijk blijven! Aan het einde van de show werd Sepultura’s Troops Of Doom nog even gecoverd en dat was qua feestgehalte nog net eventjes die knoflooksaus op die geweldige steak! [Renée]

Het blijft een beetje onwennig, black metal op een zomerfestival. Er staan vrolijke mensen om je heen, er schijnt een zonnetje op je bolletje, je hebt een biertje in je hand. Net wanneer je je realiseert dat het leven zo slecht nog niet is, begint er een horde zwartgeschminkte mannen op het podium grimmig en evil te doen. Het komt gewoon niet zo goed over; de sfeer op een festival past over het algemeen niet bij de uitstraling van blackmetal. Niets ten nadele van Setherial overigens. Het optreden op zich is goed verzorgd, van speltechniek tot podiumpresentatie. De Zweden brengen een dwarsdoorsnede van hun oeuvre ten gehore; van elke plaat komt wel een song voorbij. Deze dwarsdoorsnede geeft overigens geen aanleiding tot uitgebreide weerspiegelingen over hoe de Setherial-sound sinds de begindagen van de band is geëvolueerd. Setherial klonk op de debuutplaat Nord (1996) als een inferno van kettingzaaggitaren en blastbeats, en klinkt vandaag de dag nog net zo. Kristoffer Olivus, de zanger van Naglfar, speelde voorheen in Setherial. En aangezien Naglfar vandaag ook op het Party San festival speelt, had ik wel verwacht dat Kristoffer het podium op zou klimmen om een nummertje mee te zingen met zijn oude band, maar helaas. [Mike]

Het Zweedse gezelschap Thyrfing speelde helaas voornamelijk nummers van hun laatste album Farsotstyder. Dit album viel gemengde kritieken ten deel en ik behoor tot het kamp dat het album een stukje te vlak en braafjes vond klinken voor echte vickingmetal. Wanneer de band iets ouder materiaal als Ways of the Parasite en Digerdöden speelt valt het me toch weer op dat dit heel wat ruiger klinkt dan recent werk als Höst en Far ät Helvete. Hierbij moet ik wel aangeven dat het recente werk live een stuk beter van de grond komt dan op CD en dit is niet in de laatste plaats te danken aan het zeer goede spel van deze Zweden. Spijtig is wel dat de band wat weinig beweegt op het podium. De verzamelde fans zagen dit echter toch niet aangezien er driftig geheadbangd werd. Getuige de kwaliteit van dit optreden is dit dan weer niet meer dan logisch. [Harm-Jan]

Het Deense Illdisposed heeft deze zomer weer flink wat optredens achter de rug. Na de release van 1-800 Vindication is de band ontzettend populair geworden onder liefhebbers van moderne deathmetal, maar ook onder liefhebbers van de aanverwante moderne genres. In april van dit jaar had collega Erwin nog een gesprek met gitarist Martin over het nieuwe album Burn Me Wicked en andere zaken. De band liet tijdens hun show op Wacken 2005 weten niet trots te zijn op het oudje Submit (1995) en betoverde ons deze keer met een setlist waar het nieuwere werk centraal stond. Dat frontman Bo Summer fanatiek is weten we inmiddels wel, alhoewel hij zich deze keer iets minder leek te laten gaan. Maargoed, de slepende melodieën, de emo cleane zang en de fijne grunt over de walsende deathmetal heen waren zeer welkom op het festival. Still Sane en Dark konden natuurlijk niet overgeslagen worden en van het uit april afkomstige album kregen we Throw Your Bolts en case Of The Late Pig voorgeschoteld. Wat afwisseling is toch wel welkom op zo’n festival! [Renée]

Bij het invallen van de duisternis is het de beurt aan het Zweedse black/death gezelschap Naglfar. Vorig jaar bewezen ze met het imposante album Pariah dat ze tot de top behoren van melodieuze black/death bands. Als geen andere band koppelt Naglfar melodie aan agressie. Met hun massale geluid en gelaagde gitaren klinken ze op hun albums als een goed geoliede machine. Ik ben dan ook benieuwd of Naglfar deze sound live kan waarmaken. Zanger Kristoffer is een curieuze verschijning. Een kale biljartbal boven een lange leren jas met hoog opstaande kraag. Hij staart veelvuldig met een boze blik in het oneindige. Op een gegeven moment pakt hij twee fakkels en houdt in ieder hand een brandende fakkel. Hij heft zijn armen ten hemel. Nou komt het, denk ik. Het waait nogal en één van de vlammetjes dreigt uit te waaien. Het ziet er niet indrukwekkend uit. Vervolgens laat Kristoffel zijn armen zakken en legt de fakkels terzijde. Dat is alles? Wat is dit voor een idiote truc? Muzikaal is het gelukkig honderd maal beter. Naglfar slaagt erin het massale, gelaagde geluid van hun albums te reproduceren. De muziek zit vol sfeer en dynamiek en dat komt vanavond uitstekend uit de verf. Samen met de lichtshow, die goed tot zijn recht komt nu de duisternis is gevallen, maakt Naglfar er een indrukwekkend schouwspel van. [Mike]

Een optreden van Marduk is nooit echt verassend te noemen. Gelukkig bedoel ik hiermee dat de Zweedse blackmetal legende eigenlijk altijd wel weer een goede en strak gespeelde show neerzet. En hoewel vele fans nog altijd zweren bij de oude frontman Legion vind ik persoonlijk dat zijn opvolger Mortuus veel dreigender en boosaardiger overkomt op het podium. Echt bruisen van de energie deed de band dan ook weer niet maar met behulp van de overenthousiaste pyrotechniekafdeling werd er een mooie duistere sfeer neergezet op de zaterdagnacht. Bijpassende nummers als Of Hell’s Fire en Baptism by Fire werden lekker agressief ingezet en ook het geluid was prima in orde. Het enige dat mij toch altijd weer opvalt is dat hoeveel bezettingsveranderingen Marduk ook ondergaat, het live toch altijd weer vertrouwd klinkt. [Harm-Jan]

Nadat Six Feet Under de week ervoor een, op zijn zachts gezegd, teleurstellend optreden had gegeven op Wacken Open Air had ik weinig vertrouwen meer in dat het deze keer anders zou zijn. Ook de stroomvoorziening bleek er niet echt in te geloven want al bij het tweede nummer Silent Violence viel, evenals ervoor bij Naglfar, de stroom uit. Zichtbaar geïrriteerd droop de band af om al zeer snel weer het podium op te komen. Ditmaal was het euvel namelijk binnen één a twee minuten al weer verholpen. Het optreden kon, na wat bemoedigende woorden van frontman Barnes, al snel weer hervat worden. Durfde ik in mijn vorige recensie nog aan de vocale capaciteiten van Chris Barnes te twijfelen, deze twijfel wist hij dit keer in één klap weg te blazen. De nummers werden als vanouds diep, maar verstaanbaar, en met overtuigende passie gegrunt. Het samenspel was veel beter dan het op Wacken was en vooral de ritmesectie beukte de mid-tempo death op aangename wijze het publiek in. Om het geheel af te maken werd de band, na de stroomuitval in ieder geval, niet meer in de steek gelaten door het geluid dat ondanks de lage tonen het hele optreden lang erg helder bleef. Omdat SFU ditmaal als headliner was geprogrammeerd was er nog ruimte over voor nummers die de band de week ervoor niet had gespeeld, zoals het oudje Human Target afkomstig van het eerste album. Hierbij was het dat het juist de nieuwere nummers waren, zoals Sick in the Head van het Bringer of Blood album, die het best ontvangen werden door het publiek. Aan de andere kant is dit weer begrijpelijk aangezien veel van de aanwezige fans zelf ook wat nieuwer waren. Het enige kritiekpuntje dat mij resteert is dat de heer Barnes het nodig blijft vinden om de mensen in het publiek op denigrerende wijze met ´bitches´ aan te spreken. Maar goed, de beste man zal thuis zelf wel onder de duim gehouden worden en wellicht tracht hij dit op deze wijze te compenseren. Het was in ieder geval een aangename verassing, dit ouderwets goede optreden van deze oudgedienden. [Harm-Jan]

Zonder het festival ooit eerder te hebben bezocht besloten we met een team van vier mensen het festival eens ‘uit te gaan checken.’ Party San is ons allen uitstekend bevallen. Leuke programmering, verrassende shows, genoeg bier en andere rare mixdrankjes. En niet te vergeten: ontzettend goed eten! Alleen al om die verdomde steaks ga ik volgend jaar terug! Opvallend was dat ook de prijzen laag waren, een patatje met saus naar keuze kostte je bijvoorbeeld maar 1 euro. Jammer voor de bankrekening, maar aan merchandising ontbrak het hier ook niet: ieders’ verlanglijst kon afgestreept worden. Het enige nadeel (buiten dat de dixi’s iets vaker schoongemaakt mochten worden) dit jaar was het weer. ‘s Avonds koelde het wel zo ellendig af dat velen de behoefte kregen om met een zooi dekens in de tent te gaan liggen. Maargoed, hierop kun je je natuurlijk ook voorbereiden en dit is niet te verhalen op de festival-organisatie. We hebben ons drie dagen lang uiterst vermaakt en kunnen genieten van een fantastische sfeer. Volgend jaar wéér!