Paganfest 2011
Zaterdag 26 Maart, Antwerpen
De Antwerpse haven was haast te klein toen de Paganfest-woede met drakkars kwam aanmeren aan muziekcentrum Trix. Voor één nachtje was deze Vlaamse stad in handen van de heidenen… En er was geen ontsnappen aan! Acht bands, één podium en een heleboel bier… Als dit maar goed afloopt.
Het Israelische Arafel deed het geweldig. Arafel werd in 2008 aangevuld met (ex) Equilibrium-zanger Helge Stang: Muzikaal en promotioneel gezien een zege voor de band. Helge’s stem doet het live even goed als op plaat. Soms lijkt het zelfs alsof zijn stem de muziek draagt in plaats van andersom. Krachtige muziek die goed gebracht werd en het publiek kon blijven boeien. De band speelde veel nummers van het nieuwe album For Battles Once Fought zo ook het nummer 1380: The Confrontation. Een van de toppers van deze set. Na een korte braakpauze was zanger Helge weer helemaal terug. Alsof er niets aan de hand was sprong hij weer het podium op en zong hij de show uit. Respect.
Na Arafel was het de beurt aan de Gelderlanders van Heidevolk. Vorige tourstop moest men nog forfait geven wegens een sterfgeval. De sfeer werd er goed ingebracht door de gebruikelijke intro. Wat weemoedige viool met een folklorig kantje waarna de mannen het podium betraden onder luid gejoel van de massa. Heidevolk deed het publiek losgaan door enkele klassiekers te spelen zoals het bisnummer Vulgaris Magistralis. Maar ook de nieuwe nummers zoals Ostara kregen het publiek wild. Nehalennia werd niet altijd even strak gespeeld maar daar trok het publiek zich geen barst van aan. De voorste rijen kregen al heel wat crowdsurfvoeten tegen het hoofd en hier en daar verscheen er zelfs een kleine pit. De donderwolken die Saksenland inleidden deden het publiek losgaan. ‘Het betekent toch niet omdat België geen regering heeft dat er geen feestje mag zijn?’, werd het publiek nog een beetje meer opgejut. De micro werd vastberaden in de richting van het publiek uitgestoken waarna de massa het keelgat opengooide op de tonen van Saksenland.
Moonsorrow was dan weer een afknapper. De intro klonk duister, net zoals de nieuwe plaat erg koel klonk. De band bracht een perfecte balans tussen nummers van het nieuwe album en het oudere werk. Een perfecte kans om de ‘nieuwere’ Moonsorrow te leren kennen. De show was sterk maar maakte minder indruk dan verwacht na zo’n fantastische plaat uitgebracht te hebben. Muinaiset zorgde er dan wel weer voor dat er een rilling door de zaal heen liep. Dit is één van de nummers die perfect bij het post-apocalyptische thema van de nieuwe plaat past en de precisie met welke dit nummer gebracht was deed het haar op mijn armen recht doen staan. Vooral het kille blauwe licht dat het podium gedurende de show verlichtte paste perfect bij de boodschap die de band de buitenwereld wilde uitsturen. Moonsorrow speelde een goede set, maar ik had meer en beter verwacht. Hier en daar werd het net dat tikkeltje te eentonig, waar diezelfde momenten op plaat dan wel meer kunnen boeien. In het vervolg een betere, meer gevarieerde setlist opstellen?
Unleashed deed de zaal niet vollopen. Het merendeel van het publiek volgde de show vanuit de foyer achterin. Hier en daar kon de band het publiek wel doen meezingen en het klonk allemaal wel zeer geslaagd, toch was Unleashed niet echt aan mij besteed. Aftrappen deed de band met Courage Today, Victory Tomorrow. Niet één van de beste nummers als je het mij vraagt. Deze band is trouwens ook de band die tijdens deze tour wat uit de boot, of zal ik zeggen ‘drakkar’ valt. Buiten het andere genre legt Unleashed andere accenten binnen de muziek dan de andere bands. The Longships are Coming was een typisch meezingnummer en ook Black Horizon deed het publiek uit zijn schulp komen. Unleashed bracht zoals altijd een zeer strakke show, toch, ook zoals gewoonlijk raakte alles maar al te snel afgezaagd.
Eluveitie bracht weer wat sfeer. Zanger Christian moest soms wel even zoeken naar zijn stem. Begrijpelijk na zo’n tournee. De band bracht een regenbui van weemoed mee met Otherworld. Het publiek was muisstil. Ook met het volgende nummer, Nil, wist de band de voeten van het publiek los te krijgen. Ook Quoth the Raven, met de intro van ravengekrijs deed een lichtje van herkenning opgaan tussen de fans. Enis Mona werd mooi uitgevoerd en kreeg ook een zeer groot deel van de zaal mee gezien het de bands meest bekende nummer is. Bij Enis Mona vond Anna Murphey nog de tijd om mee te drummen met Merlin Sutter. Tot groot jolijt van het publiek. Spijtig dat de tourmoeheid er zo zwaar in zat. Anders was het een nog betere show geweest.
Korpiklaani deed me dan weer huppelen. Je hoorde dat deze mannen al zwaar aan het slechte bier (backstage lag het bezaaid met blikjes Duits bier) hadden gezeten. In de maat blijven was niet altijd de prioriteit. Vooralsnog kreeg dit luik van de Finnish folk metal maffia me lekker aan het dansen met mijn knappe metgezel. Uiteindelijk besloten ze nog een Mötorhead-cover te spelen. Iron Fist kwam er goed uit maar klopte niet zozeer in het hele Korpiklaani-plaatje. Zij kregen het volk goed mee, maar je voelde zwaar dat ze met het nieuwe album niet zo goed zullen scoren. Het publiek bleef stil tijdens de nieuwe nummers en de ambiance zwakte sterk af.
Ook al vielen de muzikale explosies vaak wat tegen en kende de tournee een dag van erge metaalmoeheid, toch kijk ik al uit naar de volgende editie.
Links: