Paganfest 2009
16 september 2009 – Patronaat, Haarlem
Net als vorig jaar trekt een legioen aan bands door Europa onder de Paganfest-banier. De bands zijn, op Korpiklaani na, anders dan vorig jaar en veelal niet echt paganistisch of heidens te noemen, maar het feestgehalte blijft hetzelfde. Het Patronaat was ondanks de doordeweekse dag en de hoge entreeprijs goed gevuld met feestgangers. Dit kon dus van tevoren al niet meer misgaan.
Foto’s zijn verzorgd door Eus van Metal-Experience, waarvoor dank.
Op het moment dat ik de zaal binnenstapte, startten de piraten van Swashbuckle met hun piratenthrash. Het Amerikaanse drietal had er duidelijk zin in en nodigde het publiek meteen uit naar voren ‘Don’t fear the fat pirate!’ om ze vervolgens te trakteren op snoeiharde en razendsnelle thrash. De korte nummers van Back to the Noose kwamen in razendsnel tempo voorbij. Ondanks dat het geluid misschien ietsje te hard stond, was ik zeer onder de indruk van het strakke spel en de grote speelvreugde.
Ook de aankleding van de band maakte het optreden extra leuk. Zo zagen de piratenoutfits er piekfijn uit, stonden er opblaaspalmboompjes op het podium en kwamen bij het nummer Cruise Ship Terror een man in papegaaienbek en een man in haaienpak (met twee beentjes van een duiker uit de haaienbek) op het podium dansen. Swashbuckle was een fantastische opener. Van mij hadden ze meer tijd mogen krijgen.
Het lijkt wel carnaval, een kwartier nadat het publiek opgejaagd werd door piraten was het nu de tijd voor vijf man in Romeinse oorlogsuitrusting. Hoewel het er allemaal erg Romeins uitziet, zijn de Romeinse achtergronden ver te zoeken. Ex Deo is namelijk een zijproject van het Canadese Kataklysm. Hun debuutplaat Romulus heeft net het levenslicht gezien, waardoor velen om me heen nog niet bekend waren met de muziek. Mij persoonlijk deed Romulus niet zo heel veel, maar ik was benieuwd hoe het er live vanaf gebracht zou worden.
Na een lange, epische intro trok de band van leer met een portie muziek die erg triomfantelijk, sfeervol en vrij ‘blackig’ van karakter is. Ik was in ieder geval erg onder de indruk, ondanks dat vocalist Maurizio Lacono af en toe een steekje liet vallen. De band ving dat op door zelf geen fouten te maken en zich indrukwekkend door de setlist met nummers van Romulus heen te worstelen. Voor mij toch wel een positieve verrassing. Roma Victor!
Tijd voor de tweede piratenbende van de avond: Alestorm! Deze Schotse piraten hebben net hun tweede plaat Black Sails at Midnight uitgebracht en hebben een reputatie hoog te houden wat betreft live optredens. Het optreden van de band op het kleinste podium van Graspop 2008 was er voor mij één om niet snel te vergeten.
De band kwam als een dieselmotortje op gang. Het begon allemaal wat stroef en het was duidelijk dat de heren al een paar zware alcoholische avonden achter de rug hadden. Het publiek reageerde echter dermate enthousiast dat de band steeds losser kwam en fanatieker begon te spelen. Het was voor het publiek dan ook meebrullen geblazen met onder anderen Wenches and Mead, Keelhauled, The Quest en That Famous Ol’ Spiced. Prima optreden, prima geluid, prima songkeuze. Piratenmissie geslaagd!
De grote vreemde eend in de bijt was Die Apokalyptischen Reiter. Toen de band opkwam kreeg ik weer last van het carnaval-gevoel wat me al eerder bekroop. Zanger Fuchs zag er niet zo over-de-top uit in zijn circusdirecteurpak, maar toen toetsenist Dr. Pest het podium bekroop in zijn sm-pakje inclusief lederen masker en zweep ging mijn linker wenkbrauw toch wel erg hoog staan. Kenners van de band weten eigenlijk al genoeg: Ik had Die Apokalyptischen Reiter nog niet eerder live gezien, en aan de gefronste wenkbrauwen om mij heen was ik niet de enige.
De band had dus een uitdaging aan het publiek, waarvan de meesten niet bekend waren met de band en dus in grote getallen achter bleven hangen. Fuchs en de zijnen overtuigden echter al bij het openingsnummer Wir Sind das Licht door met een grote lach en veel enthousiasme een zeer aanstekelijke show weg te geven. Hiervoor werd veel van stal gehaald; trommels, schommels, een rijzend podium, een enorme vlag met bandlogo (voor het nummer Revolution) en willekeurig publiek dat het podium op gehesen werd. Fuchs lach werkte aanstekelijk op me, vooral bij de nummers Riders on the Storm (niet te verwarren met dat nummer van The Doors) en Adrenalin raakte mijn mondhoeken mijn oren. Alleen afsluiter (metal) Will Never Die was een flinke anti-climax. Met zulke Manowar-refreinen straf je me echt. Was zo’n zeperd echt nodig?
Tussen al die extravagante shows valt Unleashed vanavond nogal op. Vier man met instrumenten en een flinke pot recht voor je raap death metal is wat de band serveert. IJskoud, ijzersterk en een uur lang strak. De band wist menig hoofd ouderwets te laten bangen, maar toch oogde het een beetje kaal tussen al die feestelijke muziek. Je verwacht op z’n minst toch een man in een papegaaienpak op het podium of een ander bizar kostuum, maar nee. Gelukkig was dat niet het geval.
Hoewel de band wat kaal oogde tussen de andere bands was de muziek zeker geschikt voor een Paganfest. Titels als Midwinterblot en Winterland zeggen eigenlijk al genoeg over het Heidense vaatje waaruit getapt wordt. Maar de titel Paganfest was voor vanavond sowieso dubieus, want voor zover ik weet hebben piraten weinig met Paganisme en kon ik de Duitse inbreng van vanavond daar ook niet op betrappen. Afijn, De band deed zijn kunstje, en indrukwekkend goed ook. Ik kon mezelf echter niet een uur lang geboeid houden. Na een minuut of veertig was het voor mij toch wel mooi geweest en was ik toe aan de andere Scandinavische band van de avond.
Korpiklaani was dit jaar tot grote afsluiter gebombardeed en nadat ze afgelopen juli het Zwarte Cross festival op zijn kop hebben gezet, kon ik het daar alleen maar mee eens zijn. Het uur was al laat, dus al redelijk wat bezoekers hadden de zaal verlaten en veel overgebleven publiek was aardig onder invloed van de Dommelsch, die voor woensdagavondbegrippen rijkelijk vloeide. Met genoeg feestruimte en geen remmen zou je denken dat Korpiklaani de ideale setting voor een optreden heeft.
Een feest was het optreden dan ook zeker. Maar toch stelde Korpiklaani me ietwat teleur. Het was duidelijk te zien dat de band onlangs heel wat heftige club- en festivalshows weggegeven heeft, want veel meer dan een glimlach kon de band naast het spelen niet opbrengen. De groep deed zijn ding en speelde foutloos maar het miste een beetje de vonk. Daarbovenop was de setlist ook erg mager. Natuurlijk stond ik met een halve zaal te hossen op nummers als Beer Beer, Happy Little Boozer en Vodka, maar de vaart werd er grotendeels uitgehaald door te trage nummers waar weinigen op zaten te wachten, nummers die uitermate geschikt zijn om op adem te komen, maar niet voor een half optreden. Denk bijvoorbeeld aan Korpiklaani en Kipumylly.
Voor het publiek deerde het gelukkig niet. Er werd een mooi feest van gemaakt en er waren gezellige pit-toestanden. Ik heb mij dan ook goed weten te vermaken, want ondanks dat de band een mindere dag had, leent de muziek zich altijd voor een enthousiast en alcoholisch feest. De band droop zonder een toegift af, maar daar was eigenlijk niemand rouwig of verbaasd om.
Uiteindelijk heeft Paganfest 2009 een mooie avond opgeleverd. Niet alleen voor het publiek, ook voor de bands, die stuk voor stuk in de foyer met enthousiaste fans stonden te babbelen. Vooral de heren van Alestorm maakten het bont, door enorm dronken iedere bezoeker gedag te knuffelen. Degenen die het feest hebben gemist, hebben vrijdag nog een herkansing. Dan doet Paganfest Eindhoven aan. Kaartjes zijn best prijzig, maar het belooft zeker een mooie avond.
Links: