Na twee jaar corona gaan dit jaar de Lokerse Feesten eindelijk weer eens op volle kracht door. De organisatie slaagt er iedere editie opnieuw in om een goede affiche samen te stellen en dat is dit jaar niet anders. Bands als Kraftwerk, Black Eyed Peas en Kings Of Leon zakken namelijk af naar het Oost-Vlaamse Lokeren. Leuk allemaal, maar wat heeft dit met zware metalen te maken? Wel, heel veel want de eerste zondag van het tiendaagse festival is traditioneel gewijd aan de betere muziek. Deze zogenaamde metaldag belooft ook dit jaar weer een schot in de roos te zijn. Niemand minder dan Sloper, Wiegedood, Brutus, At The Gates, Cobra The Impaler, Kreator, Lamb Of God en Judas Priest staan namelijk geprogrammeerd. Ik ben al voor veel minder beginnen watertanden. Zware Metalen stuurde recensent Maud Van Durme en fotografe Kitty van de Waart erop uit om verslag uit te brengen.
Het kwik geeft echter 25 graden Celsius aan. Zonnecrème is met andere woorden even belangrijk als veel (bier) drinken vandaag. Hoewel de zon zijn uiterste best doet om iedereen te doen puffen, zweten en smelten, is de overgrote meerderheid van de festivalgangers toch vastbesloten om zich in het zwart te kleden. Uw verslaggever van dienst maakt dezelfde idiote beslissing. Ik heb nu eenmaal niets wit in mijn kast hangen. Gelukkig staat de eerste band pas omstreeks 16u30 geprogrammeerd. De Lokerse Feesten is meer een avondfestival. Dat zit dus alvast mee. Een eerste tegenslag laat echter niet lang op zich wachten. Aan de ingang wordt mijn accreditatie niet herkend. Het zorgt ervoor dat ik een groot stuk van de openingsbands set zal missen. Nu ja, mijn complimenten voor de vrijwilligers want na wat over en weer geloop word ik via de backstage alsnog naar binnen begeleid.
Sloper
Wanneer ik het festivalterrein betreed is het Belgische/Nederlandse Sloper echter reeds aan de laatste nummers bezig. Jammer want ik had de band graag langer aan het werk gezien. Lekkere old-school, op blues geënte rockmuziek strak begeleid door twee drummers: Mario Goossens (Triggerfinger) en Cesar Zuiderwijk (Golden Earring). Het blijft fascinerend om naar te kijken. Vaak mooi synchroon, dan weer ieder met zijn eigen nuance. Twee drummers in één band. Ja, dat werkt hoor. Zeker als je met zulke twee klasbakken komt aantreden. Aangename openingsact die me iedere keer wel weet te bekoren.
At The Gates
Tegen half vijf is het vervolgens de beurt aan het Zweedse At The Gates. Göteborgmetal op zijn best. Persoonlijk ben ik niet zo’n een grote fan van de band, maar diens opus magnum uit 1995 – Slaughter Of The Soul – is één van de belangrijkste metalplaten van de jaren ‘90. Ik ken dat album rats van buiten en het is zowat het enige van de band waar ik van tijd tot tijd eens naar terug grijp. Dan treft het natuurlijk dat de Zweden naar Lokeren zijn gekomen om deze plaat integraal te komen spelen! Frontman Tomas Lindberg betreedt als laatste het podium en de band vliegt er direct in met Blinded By Fear. Volgens de klok is het bijna avond, maar zoals ik reeds aangaf is het vandaag echt heel warm. Ook Lindberg is deze temperaturen in het hoge noorden niet gewend. Gezwind ontdoet hij zich van zijn houthakkershemdje waarmee hij steeds over het podium lijkt te dwarrelen. Lindberg zonder zijn stereotiep hemdje? Teken dat hij zich zal smijten dus. En zich smijten, dat doet de voltallige band. At The Gates knalt de ene klassieker na de andere op het Belgische publiek. Suicide Nation wordt gretig meegezongen, ook door uw verslaggever van dienst.
Vlak voor Nausea vraagt Lindberg of het publiek wel weet dat de band Slaughter Of The Soul integraal aan het brengen is. De eerste rijen reageren bevestigend en goedkeurend. Wanneer uiteindelijk The Flames Of The End wordt ingezet, ben ik tevreden en voldaan. Ik zag vandaag een uitstekend At The Gates aan het werk. Kiezen is verliezen, want dit betekent dat ik Killthelogo – zeg maar de verderzetting van .calibre – niet aan het werk kan zien. Pure nostalgie die me had teruggebracht naar de vroege jaren 2000. Ik zal vandaag niet in Club StuBru raken. Daarvoor zijn de bands op het hoofdpodium van een te hoog niveau. Kiezen is echt wel verliezen.
Brutus
Terwijl Goe Vur In Den Otto – het metal DJ-duo bij uitstek – de dode momenten tussen de optredens netjes opvult, besluit ik snel iets te gaan eten. Ik zag Brutus de laatste jaren al heel veel aan het werk, maar wil de band toch graag opnieuw zien optreden. Helaas heeft zowat iedereen hetzelfde plan opgevat. Resultaat: deze kerel miste opnieuw een deel van een optreden. Je zou denken dat ik na jaren festivals bezoeken wat gestructureerder, gerichter en efficiënter te werk kan gaan, maar niets is minder waar. Bier en hamburgers doen wat met mij.
Afijn, Brutus ontgoochelt zelden of nooit. Het is echter een band die verdeelt. Sterk en vol emotie voor de ene – ik zwaai!- , zagend en steeds in herhaling vallend voor de ander. Mijn gezelschap verdeelt zich tussen Killthelogo en de bierstand. Zij die bij mij blijven staan zien echter een uitstekend Brutus aan het werk hoor. Nummers als War, Cemetery en All Along doen steeds wat ze moeten doen: het publiek inpakken en nieuwe songs als Liar klinken veelbelovend. Laat maar komen dat nieuwe album! Hulde ook voor bassist Peter Mulders, die ook vandaag weer aantreedt in een gewaagd Hawaiihemd. Voor een keer is het gepast gezien de tropische temperaturen. Schitterende vent hoor. Ik kwam hem nog tegen toen hij in het Gentse vaccinatiecentrum om zijn boosterprik kwam. Ik zeg het, deze band zag ik al heel vaak. Ik kan er alleen maar positief over schrijven.
Kreator
Na een twintigtal minuutjes Goe Vur In Den Otto (voor de Nederlanders: dat is Vlaams voor “lekker voor in de wagen”) staat niets minder dan een legendarische band klaar om het podium aan te vallen. Het Duitse Kreator bestaat dit jaar maar liefst veertig jaar en dat viert de groep met een knallende tournee. Ik zag deze Duitsers vorig jaar nog Alcatraz afsluiten en weet dus dat het vuur en de passie nog hevig aanwezig is. Niets doet vermoeden dat de band aan een helse tournee bezig is, waarbij bijna alle dagen dient opgetreden te worden.
Klassiekers als Satan Is Real en Enemy Of God worden door het publiek gretig meegezongen, maar ook de nieuwere nummers Hate Über Alles (2022) en 666 – World Divided (2020) worden goed opgepikt en lijken op korte tijd publieksfavorieten te zijn geworden. Op een podium dat bezaaid staat met gespieste poppen kan frontman Mille Petrozza zich volledig geven natuurlijk. Qua sfeer kan dit tellen. Tegen zo’n achtergrond Phobia horen weerklinken. In één woord: heerlijk! Een wat flauw confettikanon ertussen is dan weer minder nodig, maar goed, tien op tien voor moeite en inzet. Alhoewel, “merci beaucoup” roepen is niet bepaald blijk geven van kennis over waar je speelt Mille.
Lamb Of God
Dé band waarvoor ik ‘s nachts uit bed mag worden gelicht is echter Lamb Of God. Een optreden van deze groep is een totaalbelevenis. Het is door corona alweer drie jaar geleden dat Randy Blythe en de zijnen nog eens in België optraden en dat is volgens Blythe véél te lang geleden. Dat hij gelijk heeft verdorie! Die laatste keer was waarschijnlijk Graspop 2019, toen de Amerikaanse band vlak voor Slipknot optrad en deze toen zowaar nog meer energie tentoonspreidde dan de gemaskerde bende rond Corey Taylor.
Ik werd toen – tijdens dat optreden – keihard tegen de vlakte gemept in een moshpit en de geschiedenis herhaalt zich vandaag weer. Waar ik aanvankelijk nog lekker sta te genieten van nummers als Memento Mori (een nummer geschreven over de beschuldiging van doodslag na de dood van een fan in Tsjechië), Walk With Me In Hell en Now You’ve Got Something To Die For, vergaat het genieten me snel tijdens Laid To Rest. Geheel naar de naam van dit nummer word ik nogal onzacht tegen de grond gewerkt, nadat achter me – uit het niets – een moshpit ontstaat. Jammer, pijnlijk en een lichte hersenschudding zo zal later blijken.
Ik had me op voorhand meer voorgesteld van dit optreden. Eindigen doet de band nog met Redneck. Een “mothafucking invitation” tot nog meer moshpits. Ikzelf besef plots dat ik geen twintig meer ben. Deze moshpit laat ik dan ook aan mij voorbij gaan. Ik vraag me op dit moment oprecht af wat ik mijn baas moet vertellen morgen. Je krijgt geen kapotte elleboog door braaf naar de zee te rijden met de kindjes.
Judas Priest
Kreator draait reeds veertig jaar mee en dat levert de band het etiket “opa’s van de metal” op. Wat dan gezegd van Judas Priest? De Britse heavymetalband zou in 2020 zijn vijftigjarig (!!) bestaan vieren en dan bam! Corona! Met twee jaar vertraging kon Priest dan toch aan zijn jubileumtour beginnen. Het betekent echter dat de band nu zo’n tweeënvijftig jaar wereldwijd metalharten verovert. “You’ve Got Another Thing Coming” brult Halford en de band perst er in zijn laatste show van de tournee nogmaals alles uit wat erin zit.
Ik zag de band anderhalve maand geleden nog op Graspop aan het werk en moest er toen Opeth voor laten zitten (iets waar ik nog steeds behoorlijk pissig om loop GMM!!!). Misschien was ik toen beter naar Mikael Åkerfeldt gaan kijken want deze Judas Priest is vandaag een stuk indrukwekkender dan op Graspop. Heeft het ermee te maken dat de band na dit optreden van een welverdiende rust kan genieten? Mogelijks. Voor de toeschouwers is het fantastisch natuurlijk. Oude krijger Ian Hill staat traditiegetrouw in zijn hoekje te headbangen, terwijl de jongere aanwinsten Ritchie Faulkner en Andy Sneap verrassend makkelijk het duo Downing/Tipton doen vergeten.
Nu ja, vergeten. Jullie snappen me wel. Aan heiligschennis ga ik me niet schuldig maken. Feit is echter wel dat de beide heren probleemloos meedraaien in de hele Judas Priest-machine. Faulkner onderging vorig jaar nog met spoed een operatie aan zijn hart, maar daar is vandaag niets meer van te merken. Ironisch genoeg is hij met zijn tweeënveertig jaar de jongste van de roedel en toch was hij het die iets aan zijn hart kreeg. De zeventigplussers Hill en Halford blijven ondertussen maar gaan.
Alhoewel. Hoe Halford zich soms over het podium voortsleept. Het is een wonder dat de man nog blijft optreden. Het is dan ook volledig te begrijpen dat hij ieder optreden wel eens op een Harley Davidson het podium oprijdt. Dat glijdt vlotter dan hijzelf. De zanger lijkt nog maar op een schim van zijn jonge, langharige zelve uit de jaren ‘70, maar mijn God wat heeft hij nog steeds een stem als een klok zeg. Wie zulke hoge tonen nog haalt tijdens Painkiller, verdient het om op dat podium te staan.
Ik was op Graspop een beetje teleurgesteld dat nummers als Dreamer/Deceiver nooit de setlist lijken te halen en ook vandaag kan ik wat dat betreft op mijn kin kloppen. Eigenlijk speelt Judas Priest bijna exact dezelfde set als in Dessel. Klassieke songs als Turbo Lover, afgewisseld met recenter materiaal als Lightning Strike, maar ook enkele hele oude om een halve eeuw aan Judas Priest-materiaal extra in de verf te zetten. Eerst passeert Victims Of Changes (1976) de revue en daarop speelt de band nog Peter Greens onvolprezen The Green Manalishi (gecoverd in 1979). Kippevel!
Naar het einde toe halen Halford en zijn band de zware kanonnen boven. Het venijnige Painkiller, het klinische Electric Eye, het iconische Hell Bent For Leather en het onvermijdelijke Breaking The Law. Eindigen doen de Britten uiteindelijk met Living After Midnight, dat heel toepasselijk en weinig verrassend rond middernacht wordt ingezet. Ik hang ondertussen bijna in stukken van elkaar, maar heb toch heel hard genoten van deze Judas Priest. Zo’n band twee keer op anderhalve maand tijd zien is echt een privilege.
Metaldag op de Lokerse Feesten zit er alweer op voor dit jaar. Niets te vroeg eigenlijk want ik ben sinds mijn intieme kennismaking met de kiezelsteentjes van het festivalterrein niet meer dezelfde geweest. Aanvankelijk deed mijn ego nog meer pijn dan mijn elleboog – het is nooit leuk om te sneuvelen in een mosh – maar naargelang het optreden van Judas Priest vorderde werd ik slechter en slechter. Hoofdpijn, misselijkheid en nog meer onzin uitslaan dan ik normaal doe. Ja, hersenschudding. Ik kan je niet zeggen hoeveel mensen sindsdien dezelfde voorspelbare grap maakten: viel er iets te schudden bij jou dan? Ah ja, Lokerse Feesten, u was weer geweldig! Tot volgend jaar! Dan doe ik een wit t-shirt aan en zet ik een helm op. Of heel misschien eens ver weg blijven van de moshende jeugd? Nah, stom plan.
Datum en locatie
7 augustus 2022, Grote Kaai, Lokeren
Foto's:
Links: