Lokerse Feesten
Lokeren, 3 augustus 2014
Op 3 augustus stond op de Grote Kaai in Lokeren een brok zwaar metaal geprogrammeerd, een fijne traditie die ook dit jaar werd voortgezet. Het menu was deze keer wel erg gevarieerd met de loodzware sludge van Down, het lichtvoetige Devin Townsend Project, de altijd serieuze satanische kermis van Dimmu Borgir, de rock & roll van Motörhead en als dessert nog Within Temptation. Een beetje als lasagna met bruine suiker en ansjovis dus. Smullen maar.
Het Belgische Channel Zero kreeg de twijfelachtige eer om het zwartgeklede publiek in gang te trekken en slaagde daar maar matig in. Terwijl het volk verder schuifelde van de wachtrij bij de ingang naar de wachtrij bij de bonnetjes schreeuwde Franky De Smet-Van Damme zich zoals gewoonlijk de stembanden uit de strot. Drummer Seven Antonopoulos deed zijn uiterste best om de betreurde Phil B te doen vergeten, maar zijn energieke stijl kon niet verhullen dat er toch wat ruis zat op kanaal nul.
Nieuwe nummers als Duisternis, Kill All Kings en Hot Summer vielen erg bleek uit tegenover klassiekers als Help of Suck My Energy. Aan enthousiasme was er geen gebrek, maar het post-reünie materiaal viel ook live te omschrijven als ‘gewoon leuk’. Na dertig routineuze minuten zorgde Black Fuel nog voor een fijne afsluiter, maar het was eerder een opflakkering dan een explosie.
Canada’s meest bizarre exportproduct Devin Townsend zorgde al meteen voor een eerste stijlbreuk. Hij leeft naar eigen zeggen al enkele jaren volledig clean, maar trekt nog steeds bekken als een Thunderdome-gabber. Het is ook altijd fijn om een metal-optreden te zien van iemand die zichzelf niet al te serieus neemt. Dat bewees hij tijdens het optreden met meerdere nipple flashes en een privé fotoshoot op het podium. Ondanks het matige geluid (de backing track was in de geluidsmix ondergestopt als een ziek kindje in de winter) zette hij met zijn huurlingen toch een prima concert neer.
Tussen alle mafketelarij schrijft “Hevy Devy” namelijk ook al twintig jaar muziek, en daar kreeg Lokeren zaterdag een (korte) bloemlezing van. Seventh Wave, War en Bad Devil passeerden in gestrekte draf de revue terwijl de energie in bakken van het podium afspatte. Tussendoor gaf Devin tijdens het bombastische Grace ook nog even een boodschap van totale liefde mee. Zeven jaar na het opdoeken van Strapping Young Lad is deze “goofball” nog lang niet klaar met muziek maken. Gelukkig maar.
Na de volstrekt maffe Townsend kwamen de Noren van Dimmu Borgir wel heel erg streng over bij het betreden van het podium. Een zekere Philip H. Anselmo, toen reeds goed aangeschoten, kondigde de band trouwens aan. Symfonische blackmetal op klaarlichte dag, het blijft toch wat bevreemdend. Even leek het alsof ze het album Death Cult Armageddon integraal zouden spelen, maar halverwege de set verlieten ze die plaat om nog recenter werk te brengen.
Dat resulteerde in een erg onevenwichtige, maar strak gespeelde set. Gesteund door een vuurwerkshow waar zelfs Lars Ulrich een stijve van zou krijgen knalden ze zich door het epische Progenies of the Great Apocalypse, Vredesbyrd en Cataclysm Children. Met The Serpentine Offering en Gateways gingen ze het in nog recenter werk zoeken. Dat is toch altijd zonde als je daardoor kleppers als Spellbound, In Death’s Embrace of pakweg The Insight and the Catharsis niet op je lijstje zet. Als afsluiter lieten ze gelukkig wel Mourning Palace op zijn vaste plaats in de set staan. Magere songkeuze, vette set.
Er waren op de asfaltwei (de Lokerse Feesten vinden lekker gezellig plaats op een parkeerterrein) opvallend veel Down t-shirts te zien, bijna meer dan Motörhead-shirts. Toch was het nog niet uitzonderlijk dringen tijdens het concert van Down. Phil Anselmo, intussen volledig van de kaart, veegde zijn kont af met een t-shirt van Metallica en stond het verzamelde publiek vrolijk af te zeiken. Enkele bejaarde rockers gingen zowaar beledigd aan de toog staan. Ongehoord!
Niet gestoord door de vuilbekkende frontman ging de rest van de groep intussen aan het werk om geen spaander heel te laten van de geluidsinstallatie met hun loodzware sludgemetal. Als een jonge Muhammad Ali knalde Pepper Keenan & co de ene na de andere uppercut uit de gitaren, met het strakke drumwerk van Jimmy Bower als sparringpartner. Een nieuw nummer als Witchtripper paste perfect naast Hail The Leaf, Eyes Of The South en het in Anselmo’s nek getatoeëerde Lifer.
Tijdens de afsluiter Bury Me In Smoke kwamen enkele leden van Channel Zero opnieuw het podium op om de instrumenten over te nemen van de band. Drummer Seven Antonopoulos kon zijn geluk niet op. Erg mooi daaraan is dat Phil Baheux hem enkele jaren eerder al voor ging. Het zal toch moeten gaan vriezen in de hel voor Down eens een slecht concert geeft.
Tijd dan voor Motörhead om het afgezegde concert van vorig jaar goed te maken. Het lijkt er op dat zelfs voor Lemmy Kilmister het eeuwige leven wat hoog gegrepen is. Decennia van drank en drugs beginnen nu toch echt zijn tol te eisen, dat was ook op het podium niet te verbergen. “We are Motörhead, and we’re gonna punish you” klonk het bij aanvang, maar het bleek een zeer beschaafd pak slaag te zijn. Geplaagd door geluidsproblemen kende het optreden een trage start met Metropolis als dieptepunt.
Van Lemmy’s agressieve schreeuw bleef slechts een beetje gegrom over, al moet daarvoor ook met een boze blik naar de geluidsman worden gekeken. Het overigens uitstekende Lost Woman Blues haalde het tempo halverwege helemaal uit de set en dat ging pas weer omhoog tijdens afsluiters Going to Brazil, Ace Of Spades en toegift Overkill. Het is waarschijnlijk heiligschennis om dit te suggereren, maar misschien is het toch stilaan tijd dat deze rockgoden nog een paar jaar van hun pensioen gaan genieten. Een voetballer die niet meer kan spurten krijgt ook geen nieuw contract.
P.S. Wegens logistieke redenen geen verslag van Within Temptation, maar daar bleek zowat 70% van de aanwezigen niet meer in geïnteresseerd te zijn, te oordelen aan de exodus na de laatste noten van Motörhead.
Foto’s van Channel Zero en Devin Townsend: Tim Tronckoe
Foto’s van Dimmu Borgir, Down en Motörhead: Gerard Hamels