Little Devil Doom Days
14 en 15 mei, Little Devil, Tilburg
Het lekkere weer is een groot contrast met de twee dagen verdoemenis die me te wachten staan met de eerste editie van de Little Devil Doom Days. Toch ga ik me wel terugtrekken in de gezelligste kroeg van Tilburg, want er is een klasse line-up neergezet en daar moet uiteraard over geschreven worden. Logistieke problemen hebben mijn bezoek op met name de eerste dag flink ingekort, maar los van dat ongemak wordt dit een uitermate geslaagde eerste editie van het festival. Foto’s door Vitus Frank.
Zaterdag 14 mei
Met een ruim kwartier vertraging arriveer ik in de Little Devil en nadat ik Dikke Lul 3 Bier heb besteld, daal ik af in het zaaltje om de rauwe agressie van Hang The Bastard
te aanschouwen. Het blijkt de laatste kans te zijn, want het lijkt er op dat de band ermee gaat stoppen. De band speelt de show dan ook alsof het zijn laatste is en het moet gezegd worden dat het publiek toch ietwat statisch is tijdens het optreden. Het leuke aan Hang The Bastard is dat de ethiek die de band uitstraalt meer verwant is aan hardcore dan aan doom en daarmee lijkt de band niet geheel op zijn plaats op het festival. Dit mag het plezier echter niet drukken en er wordt door een set gewerkt die even catchy als slepend is. Een prima opener voor deze eerste dag van het festival.
Van die pure agressie maken we de overstap naar wat meer tragische atmosferen met The Drowning. Het Engelse gezelschap speelt death/doom in de stijl van het oude Paradise Lost en My Dying Bride en doet dat vol overtuiging. Er is behoorlijk wat publiek op afgekomen en de band vervult zijn rol dan ook zeer goed: zo tragisch en bedrukkend als de muziek is, zo sympathiek is de band tussen de nummers door. Frontman Matt Small heeft het nodige te melden, maar uiteindelijk wint de muziek het toch van het commentaar en zet The Drowning een set neer die oud werk bevat, maar daarnaast ook het een en ander van Senescent Signs bevat, een album dat volgende maand uitkomt. Een gevarieerde set dus, waaruit blijkt dat de band erg consistent is met de kwaliteit van het materiaal.
Volgende band op het schema is een van de bands waar ik het meest naar uit heb gekeken dit weekend: Samothrace. De Amerikanen zijn slechts (edit:) twee keer eerder naar Europa geweest, met Roadburn in 2014, en ik ben dan ook erg blij dat de organisatie deze band aan de line-up heeft toegevoegd. Samothrace is op tour met Conan, mede doordat gitariste Renata Castagna invalt op bas voor Chris Fielding. De atmosferische, doomy post-metal van het gezelschap blijkt in de Little Devil perfect tot zijn recht te komen, mede door de crusty inslag van de band. De uitgesponnen nummers van de band leiden ertoe dat de set uit slechts drie werken bestaat, waarbij de nadruk op het eerste album ligt. Het wordt een show vol wapperende dreadlocks en een flinke dosis tatoeages, voorzien van feedbackende versterkers en lompe riffs. De band is in topvorm en het is jammer dat we zo lang hebben moeten wachten op een terugkeer naar Europa. Hopelijk duurt het niet zo lang voor Samothrace weer langskomt.
Volgende band om het podium te betreden is er een van eigen bodem: Ggu:ll. De tergend trage en repetitieve doom is hier perfect op zijn plek en de band is een goede keuze om als eerste lokale band van dit weekend te spelen. Het duurt niet lang voor de zaal van voor naar achter gevuld is en er samen met de gestage grooves een massa van headbangende hoofden op gang komt. Het feit dat de band uit Tilburg komt, zal zeker bijdragen aan de hoeveelheid publiek dat aanwezig is. Publiek of niet: de band laat zien hoe je een set vol logge, trippy riffs speelt zonder een moment te vervelen en uit de publieksreactie blijkt dat dit ook bij de rest overkomt. De set is veel te snel afgelopen, maar ik had het verkeerde idee dat ik nog een flink stuk Conan mee zou kunnen pakken. Jammer genoeg wordt er een hoop vertraging veroorzaakt en waar ik normaal gesproken het grootste deel van de show had kunnen zien, haast ik me nu naar de trein voor er een enkele toon is gespeeld. Zonde, want het lijkt erop dat het niet nodig was.
Zondag 15 mei
De tweede dag van de Little Devil Doom Days is een stuk lokaler georiënteerd dan de eerste. Er wordt deze zondag afgetrapt door Dresden/Leningrad
(dat nu overigens door het leven gaat als Uur), om de dag maar meteen positief te beginnen. Het leuke van deze band vind ik altijd hoe er vanuit het niche doom metal, een nog kleiner niche wordt opgezocht door Nederlandstalig te gaan zingen. Bij binnenkomst staat de band in de startblokken en vanaf de eerste klanken is de atmosfeer meteen dik in orde, waarbij de uitstraling van het donkere zaaltje erg meehelpt. De tragische verzen over verlies, oorlog en de dood klinken wanhopig door de duistere krochten van Tilburg, terwijl de band vol overtuiging speelt voor een goed gevulde zaal. Bassist Gijs staat voornamelijk met zijn rug naar het publiek, maar gaat desalniettemin de hele tijd los, terwijl gitarist Sebastiaan met gesloten ogen de sombere strofes naar het publiek slingert. Het festival is een mooie plek voor de band om voor de laatste keer met de huidige benaming ten tonele te verschijnen.
Na Dresden/Leningrad blijven we lokaal bezig, met het Belgische Bathsheba
dat ons komt voorzien van drie kwartier verdoemenis. Muzikaal gezien gooit de band het over een veel traditionelere boeg dan zijn voorganger, wat opvallend goed aansluit bij de vocalen van zangeres Michelle Nocon. De occulte, naargeestige atmosfeer die op de opnames wordt gecreëerd, komt live goed over. The Sleepless Gods was vorig jaar sowieso een van de betere releases in dit genre en live maakt de band dit ook meer dan waar. Terwijl mevrouw Nocon heftig staat te gebaren alsof ze demonen probeert op te roepen, geselt drummer Jelle zijn instrument dusdanig af, dat je niet verwacht dat hij later voor een tweede ronde terug mag komen met Sardonis. Er is ook meer dan voldoende ruimte in de muziek om de logge, loodzware riffs tot hun recht te laten komen en herhaaldelijk komt het voor dat de groove het volledig overneemt van de atmosfeer. Dat mag geen enkel probleem zijn, want voor die groove komen we ook wel een beetje kijken, toch?
Abysmal Darkening
doet precies datgene wat je verwacht van een band met een dergelijke naam. Het Tilburgse gezelschap speelt een thuiswedstrijd, maar dat betekent niet dat het publiek ook maar enigszins gespaard wordt. De death/doom die de band ten gehore brengt is niets ontziend en toch staat de zaal vol, alsof het publiek er op staat te wachten om de helse marteling van Abysmal Darkening te doorstaan. Als een bende slagers hakt de band erop los en terwijl het geweld onophoudelijk doorzet, is het alsof de zaal donkerder wordt en de sfeer grimmiger. De weeïge geur van wierook baant zich een weg door het publiek en heeft een bedwelmende werking die toch enigszins een contrast levert met de atmosfeer van de muziek. Desalniettemin een geslaagd optreden van de dames en heren.
Hierna wacht ons een band die een stuk makkelijker te beluisteren is: Sardonis. Het Belgische duo is ondertussen drie albums sterk en heeft bewezen te weten hoe een uitstekende portie doomy stoner klinkt. Het is dan ook jammer dat de heren het podium opkomen voor een schandalig klein publiek, iets waar gelukkig verandering in komt naarmate het optreden vordert. De enorme grooves die worden voortgebracht houden het publiek in een genadeloze greep, maar wat de aandacht minstens zo goed vasthoudt, is het enthousiasme waarmee de band staat te spelen. Gitarist Roel ijsbeert met een grote grijns over het podium en houdt de stemming er goed in, terwijl op de achtergrond het drumstel de grond in wordt geslagen. Hoewel het grootste deel van de set, in lijn met de albums, instrumentaal is, is er wel een aantal bijdrages door gastvocalisten, waaronder Michelle Nocon, die wel degelijk iets toevoegen aan de muziek. Het mogen dan de Little Devil Doom Days zijn, maar dat er ruimte is voor een positieve insteek, laat Sardonis wel zien.
Headliner van de zondag is het Duitse Valborg. De band had net zo goed Zwitsers kunnen zijn, want de invloeden van (latere) Celtic Frost en Triptykon zijn overduidelijk aanwezig. Van tevoren had ik geen idee wat ik kon verwachten, want hoewel ik de platen zeer kan waarderen, is en blijft Valborg een eigenzinnige band. Een eigenzinnige show is het zeker geworden, met geen enkel nummer van het uitstekende nieuwe album Romantik en het uitvallen van een aanzienlijk deel van de set door defecte apparatuur. Wat overblijft is een militaristische, minimale versie van Triptykon die zonder pardon stug doorstampt. De podiumpresentatie van de heren is minstens zo eigenzinnig als de muziek, met vooral bassist Jan Buckard die met zijn rare poses en psychopathische blik de band een afwijkend imago geeft. Toch heeft het zeker zijn charme en is het een uiterst vermakelijke band om live te aanschouwen. Enige twijfels die ik had bij hun plaats als headliner, worden snel weggenomen en Valborg toont zich een waardige afsluiter van de eerste editie van Little Devil Doom Days.
Links: