Op dag twee van het Into the Void festival in Leeuwarden is uw redacteur mooi op tijd aanwezig. Foto’s zijn er wederom van Vitus-Frank (VF). Enkele aanvullingen worden gedaan door Sem Niemeijer (SN) en Frank Geerligs (FG).
De eerste band op het programma voor mij is The Fifth Alliance: deze band zorgt voor een verrassende start… De Bredase band speelt een mengeling van sludge, post-metal en hardcore. Niet iets wat mij normaal gesproken zou aanspreken, maar ik besluit toch te luisteren. Tot mijn verbazing hoor ik iets wat mij heel erg aanstaat. De slepende, bijna wall of sound-muziek heeft een heel intense sfeer. Het geheel doet me denken aan sommige atmosferische black metal die ik wel eens live heb gezien. Een verrassend goede start laat mij nogal onder de indruk achter.
Na deze intense eerste act ga ik een kijkje nemen bij The Spacelords. Dit Duitse gezelschap maakt met drie man sterk een dosis instrumentale psychedelische muziek. Dromerige spacerock neemt het publiek 45 minuten lang in zijn greep en laat niet meer los tot de laatste noot geklonken heeft. De hypnotiserende solo’s, beladen met effecten, versterken het gevoel van een gedrogeerde trans en ook strak spel mag natuurlijk niet ontbreken. Hoewel ik persoonlijk zang erbij wel aangenaam had gevonden, is dit gewoon een prima optreden van een goede, strakke band. Op naar het avondeten, want vanavond wil ik zo min mogelijk missen!
Na een portie pannenkoeken struin ik naar de Arena voor Bathsheba. Dit gezelschap uit België bracht dit jaar de eerste langspeler uit, genaamd Servus. Deze plaat werd door collega Vitus Frank bekroond met een 93/100, dus dat is niet mis. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren… Zodra de eerste doomy riffs ingezet worden, voel ik het al een beetje. Dit gaat leuk worden. Loodzware, hamerende doom die gedragen wordt op een krachtige stem, afkomstig van een geroutineerde zangeres. Dat is duidelijk. Overtuigend en stevig als een stalen muur staat deze band te performen. Doen ze even hoor! Luisterend naar de nummers snap ik de beoordeling van mijn collega helemaal, en ik denk dat ik voor dit optreden wel een soortgelijke score neer zou tellen. Bam!
Klone komt, net zoals de reeds uitgebrachte album, op deze editie van Into the Void met een semi-akoestische set. De nummers die revue passeren zijn allemaal terug te vinden op de Unplugged plaat. Hoewel ik geen fan ben van (semi-)akoestische optredens, was dit toch een show die mijn vooroordelen enigszins wegnam. De band zette gewoon een strakke set neer, met een goed geluid en een zanger die zeer goed bij stem was. Tevens werd het nummer Gone Up In Flames opgedragen aan Bidi van Drongelen en werd ook de cover People Are People van Depeche Mode gespeeld. (SN)
Nu dit mijn tweede Into The Void is, heb ik het gevoel dat dit toch wel een beetje het Festival der Zieken is geworden. Waar vorig jaar Darkher de band was die mij naar Leeuwarden trok, maar uiteindelijk de dame in kwestie moest afzeggen wegens ziekte, is het nu Candlemass dat bijna hetzelfde lot moet ondergaan. Bijna, want ondanks afwezigheid van de zieke frontman Mats Levén, die met spoed werd opgenomen in het ziekenhuis, besluit de band toch even het podium te betreden voor een goedmakertje met wat doomriffs, zo belooft gitarist Mats Björkman.
Afgetrapt wordt dan ook met een instrumentale variant van Dark Are The Veils Of Death, waarop ook instrumentaal Candlemass zijn kracht kan laten horen. Mirror Mirror, en later ook Solitude, worden vervolgens voorzien van vocalen door promotor Tjerk Maas, die zich beschikbaar heeft gesteld. En eerlijk is eerlijk, hij zet eigenlijk gewoon een prima prestatie neer, wat dan ook terecht kan rekenen op veel waardering vanuit de zaal. Maar wanneer de band na vier nummers het publiek bedankt en het podium verlaat, is er toch verbazing alom over het wel zeer korte optreden, dat naar mijn mening gerust meer instrumentale versies had kunnen bevatten uit het rijke oeuvre van Candlemass. (FG)
Het korte optreden zorgt er wel voor dat pg.lost vanaf het begin kan worden bekeken. De jonge Zweedse post-rockers spelen hier een voortreffelijke set, dat ook door de aanwezigen goed wordt verteerd. Minimale interactie wordt er besteed aan het publiek, maar des te meer concentratie is er op de vele aanwezige elektronica. De band creëert een toegankelijke, maar hypnotiserende soundscape vol gitaarloopjes om in op te gaan en waarin bassist Kristian ook geregeld de synths voor zijn rekening neemt.
Daarnaast voorziet hij de band van een stem middels een stemvervormer. Ook drummer Martin Hjerstedt blinkt behoorlijk uit en het zal voor de vele aanwezigen in de zaal waarschijnlijk nog onbekend zijn dat de kleine slagwerker tot voor kort nog in het geheim bij Ghost achter het drumstel zat. Het kan in ieder geval niet anders zijn dan dat pg.lost vandaag weer wat nieuwe fans heeft veroverd. (FG)
Alwéér zo’n goed optreden! Deze tweede dag kan niet meer stuk, lijkt het wel. Of toch wel..? Deze opmerking brengt ons bij Love Sex Machine. Een Franse sludge-band met een nogal kinderlijke humor. Aanvankelijk, toen ik de setlist las, dacht ik aan grindcore. Op het programma staat bovenaan de lijst een Anal Intro. Waar de intro begint of ophoudt, is mij echter niet duidelijk, net als met alle titels op de setlist eigenlijk. Het enige wat ik hoor, is een heel laag gestemde, djent-achtige gitaar, die telkens dezelfde paar noten er doorheen ramt. De humoristische en kinderlijke imago is niet terug te vinden in deze vormeloze massa van vooral heel veel geluid. Erg jammer dit, maar ja, dat hoort er ook bij.
Ik loop wat eerder weg bij de vorige band om te gaan kijken naar Leviathan Speaks. Dit is een side project van de zangeres van Bathsheba, die eerder dus al een epische show neerzette. Dit Leviathan Speaks is een mengeling van van alles en nog wat, waaronder trip-hop en andere elektronische muziek. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten, dus ik laat het maar over me heen komen. Er begint een hoop lawaai op het podium, en de knipperende felle lampen zorgen ervoor dat de in duisternis gehulde artiesten op het podium moeilijk te zien zijn. Wat deze muziek precies is, weet ik nog steeds niet, maar het was in ieder geval anders dan alle andere dingen die ik live heb mogen zien. Of het positief is of negatief, dat laat ik aan u over om zelf te bepalen! Een nieuwe ervaring is het zeker wel.
In het Neushoorn Café speelt om half twaalf ’s avonds de band Lo!. Ik had nog niet eerder van deze ‘brutal sludge’ gehoord, en ik was zeker verrast door wat ik zag! Deze band komt uit Australië en maakte niet lang geleden opeens naam door een videoclip voor het nummer ORCA, waarin vocalist Sam Dillon verrijst uit paars slijm. Dit bracht een love-hate discussie op gang. De band die ik zie op het podium, bezit een vermogen aan energie en geeft zich helemaal over aan het publiek en de muziek. Af en toe langzaam, af en toe snel. Na enige tijd trekt de zanger zijn shirt uit en maakt hij er nóg meer een show van dan daarvoor. Hij springt in het publiek, aait mensen over het hoofd, maakt gekke bewegingen… Saai is het bij Lo! voor geen moment, dat is een ding dat zeker is.
Wellicht vraagt u zich af, waarom er geen foto is van Lo! Dat zit namelijk zo, uw fotograaf van dienst is in de grote zaal aanwezig bij het optreden van het Italiaanse Haunted. Deze band kan het best beschreven worden als Windhand-light, waarbij de zangeres ook wat luchtiger gekleed is. Loodzware doom, zo light is het uiteindelijk toch ook niet, met repeterende en logge riffs, die er voor een doorgewinterde doomliefhebber in gaan als bier. Vandaar dus geen foto’s van Lo!, maar even een uurtje heerlijk doomen. Op een festival waar meerdere bands tegelijk spelen op diverse podia, is het maken van keuzes onvermijdelijk. (VF)
Met Neo Slave als één van de weinigen die over is op het programma, wordt besloten om toch even te kijken wat er te wachten staat op het Bidi Podium. In de bijna lege zaal staat slechts een mengpaneel opgesteld, dus het blijkt om de start van de afterparty te gaan. Dat feestje wordt al snel afgekapt voor mij wanneer de productie begint, want wat de enthousiaste Neo Slave biedt, is het type electronica/synthwave, waar ik persoonlijk niks mee kan. Ook enkele anderen komen tot de conclusie al snel te vertrekken, voordat de eerste minuut vol energieke beats is verstreken. (FG)
Dan, bijna een uur na middernacht, mag Kal-El aan de set beginnen. Een Noorse doom/stoner band. Ik kan niet zeggen dat ik er daar veel van ken. Het is niet misplaatst erbij te vermelden dat om dit tijdstip de grote zaal, waar de band speelt, zo goed als leeg is. Er is misschien nog dertig man aanwezig, en dit aantal neemt langzaam af. Toch maakt de thematische ruimte-band er een flinke show van! Psychedelische, groovy riffs en solo’s maken gehakt van het gare publiek. De band, die bijna groter is dan het publiek, gaat echter gewoon door en geeft zich over, alsof er tienduizend mensen staan te luisteren. Er wordt strak gespeeld en goed gebruik gemaakt van fuzzy effecten, en de aanstekelijke nummers zijn wat mij betreft van aardig niveau. Het is echter jammer dat er zo weinig mensen aanwezig zijn. Een kwalitatief goede afsluiter van een goed festival met de nodige tegenslagen. Jammer dat iedereen al zo vroeg moe was!
Foto’s:
- Vitus-Frank
Datum en locatie:
21 oktober 2017, De Neushoorn, Leeuwarden
Links: