Na het geslaagde, zomerse Into the Grave is Leeuwarden in de herfst aan de beurt met Into the Void. Het stoner- en doomfestijn vindt in 2017 voor de vijfde keer plaats en natuurlijk kan Zware Metalen dit niet laten schieten. Met namen als Candlemass en Saint Vitus op het programma kan het niet anders dan een lekker zwaar festival worden. Het is dag één en er zijn vandaag twee zalen open: ‘’The Arena’’ en ‘’The Big Hall’’. Door vervelende persoonlijke omstandigheden en autopech onderweg komen respectievelijk uw verslaggever Youri van Aurich (YvA) en fotograaf Vitus Frank (VF) pas binnen als Gold aan haar laatste nummer begint. Gelukkig hebben we de foto’s nog, zullen we maar zeggen.
De band begint met spelen, en meteen valt op hoe zanger Paul Waller opgaat in zijn eigen muzikale wereldje. Compleet met onwillekeurige bewegingen, die er onbeholpen toch enigszins komisch uitzien. De dreunende sludge van de heren wordt echter professioneel ten gehore gebracht, en de nummers zitten goed in elkaar. Alleen de hardcore-achtige stem van de frontman valt niet geheel binnen mijn straatje, maar dit is een kwestie van smaak. Van harde, slepende riffs tot atmosferische, bijna ambient, tussenstukken; het wordt allemaal over het publiek uitgestrooid. Mooi optreden.
Blijkbaar is er een (b)romance bloeiende tussen gitarist Daniel en bassist ‘’Chainy Chainy’’. Eerstgenoemde plant namelijk opeens pontificaal zijn lippen op die van Chainy. Een beetje ongevraagd als het aan mij ligt. Basmeneer wordt hierna op de rug van zijn bandlid/minnaar gedragen. Oké, OHHMS. Goede muziek, maar deze intieme episode laat mij en collega Vitus Frank verbijsterd achter.
Dan, zonder pauze, verschijnt het Italiaanse Messa ten tonele. Deze band heeft het voor elkaar gekregen om anno 2016 een uniek staaltje metal uit te brengen met haar debuut Belfry. Ook op het podium is dit toch iets anders dan veel andere bands uit de doomwereld. Messa combineert namelijk ambient/drone met zwaarmoedige doom (nog niks unieks aan) maar ook met een hele bluesy vrouwenstem die zo uit 1970 had kunnen komen. Zangeres Sara levert een emotionele performance, begeleid door een strakke band. Mooi om toch zoiets onverwachts te vinden op een festival gewijd aan stoner/doom.
Om 21:45 is de beurt aan het welbekende Saint Vitus, één van de grote namen op deze editie. De zaal stroomt langzaam vol, terwijl het eerst bijna opvallend rustig was in de Neushoorn. Vitus trekt dus toch bekijks! Het nummer Dark World wordt ingezet, en meteen is duidelijk dat deze oudgedienden (ik aanschouw ze nu voor het eerst) het nog steeds kunnen. Veel oude bekende nummers als War is our Destiny, White Magic/Black Magic, H.A.A.G. en natuurlijk Saint Vitus mogen niet ontbreken. Het publiek geniet vooral van deze gouwe ouwe nummers en er wordt volop geheadbangd. Met het snelle Bloodshed wordt er ook een volledig nieuw nummer gespeeld. In 2018 kunnen we dus een nieuw album verwachten.
Eén minpuntje is dat naar mijn zin de zang aardig zacht stond, en nogal werd overstemd door het instrumentale deel. Verder neemt vooral gitarist Dave Chandler de show op sleeptouw. Met vingervlugge solo’s en versieringen maakt hij het een waar genoegen om aanwezig te zijn bij dit optreden. Hoogtepunt van de eerste dag!
Om half elf is het aan Twelve Boar (ook wel: XII Boar) om het publiek te vermaken in The Arena. Deze Engelsmannen spelen een nogal Amerikaans aandoende stijl die wel ‘’Metal ‘n’ Roll’’ wordt genoemd door fans en de band zelf. De groovy riffs, inderdaad beladen met rock ‘n’ roll, zijn opzwepend en verscheidene mensen in het publiek voelen dit ook. Er worden meezingwaardige nummers als Truck Stop Baby en Rock City gespeeld. Ook voor mensen die ze nog nooit hadden gehoord, waaronder uw redacteur, was dit te doen. Een vrolijke pot metal/rock die zeker het nodige tegenwicht biedt aan de vele zwaarmoedige doom metelbands die op dit festival spelen.
God is an Astronaut mag vervolgens de sterren van de hemel spelen in de grote zaal. Een Ierse post-rock band met spacy momenten. Interessant. De muziek neigt bij momenten naar ambient, en al snel stijgt het publiek naar hogere (atmo)sferen. Het is duidelijk dat de groep muzikaal zeer begaafd is, en als je hiervan houdt kan je je geluk niet op. Hoewel een beetje een vreemde eend in de bijt op dit festival, het optreden valt goed. Ook de trippy sterrenlampjes die de gehele achtergrond op het podium bestrijken voegen net dat beetje extra toe aan de al trippy muziek. Veel effecten op de instrumenten creëren voornamelijk deze sfeer, maar er is natuurlijk vakmanschap voor nodig om dit op deze manier te vertonen op een podium. Respect voor God is an Astronaut.
De afsluiter van dag één is Stone in Egypt, een band van eigen bodem uit Emmeloord. De bandleden spelen stoner metal en gaan al een aardig tijdje mee inmiddels. Aardig strak wordt er een mooie dosis stoner metal neergezet. Het gros van de nummers is niet al te ingewikkeld, wat het uitermate geschikt maakt om deze band als afsluiter neer te zetten. Nog even losgaan met een dan wel niet zatte kop! Dreunende gitaarpartijen en knallende drums die allemaal lekker old-school aandoen is wat er voornamelijk te genieten is op het podium bij Stone in Egypt. Er valt niet veel meer te vertellen dan dat het recht voor zijn raap gewoon goed klinkt en het allemaal als een huis staat. Deze band was een mooie afsluiter van deze eerste dag Into the Void! En uw redacteur drinkt zijn biertje leeg en zegt: ‘’Tot morgen!’’ (YvA)
Foto’s:
- Vitus-Frank
Datum en locatie:
20 oktober 2017, De Neushoorn, Leeuwarden
Links: