Nog niet half bijgekomen van de eerste dag begeef ik mij netjes een uur van tevoren richting het festivalterrein voor dag twee van Into the Grave. De eerste band mag al om twaalf uur in de middag los en om elf uur zijn de deuren open. Of iedereen heeft heel goed geslapen, of het feest is gewoon doorgegaan, want het halve terrein staat al vol, terwijl Ember Falls nog lang niet aan starten toe is. (Met dank aan Erwin Jonkman voor de foto’s.)
Als de Finse band dan om twaalf uur aan de bak gaat, wilde ik toch stiekem dat ik nog even was blijven liggen om bij te komen van de vorige dag. Ember Falls brengt een combinatie van moderne metal en poppy synths, dance, electro en alles wat in dat rijtje past. Ik hou wel van enige progressiviteit, maar deze combinatie, net als Amaranthe vorig jaar, schiet bij mij toch in het verkeerde keelgat. Uit desinteresse voor de band, die trouwens verder best aardig speelt, begeef ik mij dan toch maar naar de bar voor een biertje. Niks voor mij dit.
Pro-Pain mag na de Finnen het podium betreden. Het is opmerkelijk dat deze band gewoon optreedt, want frontman Gary Meskil is pak hem beet een maand voor het festival op brute wijze aangevallen en bestolen. Je zou het niet zeggen, zoals hij daar toch maar even de stage domineert. Kudo’s voor Meskil! De ranzige hardcore van Pro-Pain schudt het nog enigszins duffe publiek aardig wakker, want er ontstaan diverse pits zoals je die bij bands als deze vaak aantreft. Onder een luid ‘’Die, fucker!’’ vallen de eerste slachtoffers in de hardcore pits en is het publiek officieel uit de sluimer getrokken. Ook ik ben inmiddels wel wakker.
Na de korte ombouwtijd begeef ik mij weer naar voren voor de Nederlandse band Textures. Textures is een metalcore band die niet vies is van invloeden uit andere metalstijlen en progressieve uitstapjes. Eerder dit jaar maakte de band bekend uit elkaar te gaan, en het is nu bezig met de afscheidstournee. Van persoonlijke problemen of ruzies is aan de buitenkant in ieder geval niks te merken, want de band staat vrolijk en wel op het podium te performen. Er wordt strak gespeeld en de muziek van de band valt goed bij het publiek. Hoewel dit ook niet mijn persoonlijke favoriet is, moet ik de bandleden het strakke spel en vakmanschap zeker nageven. Altijd jammer als een talentvolle band uit elkaar gaat. In Leeuwarden heeft men tenminste nog één keer genoten van het progressieve spel van Textures.
Duitse thrash metalgrootheid Sodom mag om tien over drie ’s middags het publiek vermaken. Net als Flotsam and Jetsam stond deze band al eens eerder op het festival voor de Oldehove, dit was in 2013. Sodom gaat er meteen vol tegenaan, en gooit als eerste nummer de titeltrack van het vorig jaar uitgebrachte Decision Day in het veld. Het is een set die menig metalhead nekpijn zal bezorgen, want er wordt nauwelijks gas terug genomen. Onder andere de nummers M-16, Outbreak of Evil en Remember the Fallen worden ten gehore gebracht op een prettig haatvolle manier zoals we dat gewend zijn van Duitse thrash metalbands. De set had van mij nog wel iets langer door mogen gaan, en het publiek leek het ook allemaal prachtig te vinden. Maar er zijn natuurlijk nog meer bands te zien, dus na de klanken van Caligula mag Sodom ruimte maken voor de volgende band.
En de volgende band is, surprise, alweer metalcore. Of nou ja, deathcore dan, voor de puristen onder ons. Whitechapel is aan zet om los te gaan. Deze succesvolle Amerikaanse band heeft reeds zes albums op naam staan en lijkt voorlopig niet van plan hiermee te stoppen. De moderne, rammende metal wordt uiterst precies neergezet en uitgespuugd over het Oldehoofsterkerkhof. Het publiek is enigszins verdeeld in een groep die zich goed kan vinden in deze band en een groep die, net als ik, toch niet helemaal fan is van het –core gedeelte. Maar dit mag uiteraard de pret niet drukken, en de –corelui kunnen hun geluk niet op met alle pits die zich hier openen. Whitechapel is klaar met spelen en met hen vertrekt grofweg een kwart van de mensen van het terrein om ergens een hapje te gaan eten. Ik vind dit ook een uitermate goed idee. Festivallen is een hongerige bezigheid.
Tot de nok toe gevuld met fastfood ga ik een kijkje nemen bij de thrashers van Overkill. Dit is een band afkomstig uit New York die aardig wat ervaring met zich meebrengt. De groep is actief sinds 1980 en heeft anno 2017 achttien albums op zijn naam staan. Overkill kwam begin dit jaar met een nieuw album genaamd The Grinding Wheel, waarvan ondanks de goede ontvangst maar één nummer werd gespeeld op Into the Grave. Wel gelijk het vetste nummer; Mean, Green, Killing Machine. Er komen een aantal klassieke thrash nummers voorbij met Hello From the Gutter, I Hate en Elimination. Ook het nummer Fuck You wordt ten gehore gebracht, vervolgens onderbroken met een deel van Golden Earring’s Radar Love, om daarna weer verder te gaan met Fuck You. Interessante set en zeker een waardige festivalshow.
Dan is de tijd aangekomen voor de band die vorig jaar al werd aangekondigd, en waar veel mensen voor komen: Arch Enemy. Wie kent het niet? Of beter gezegd: wie kent frontdame Alissa White-Gluz niet? Laten we wel wezen, hoewel het drum- en riffwerk puik in elkaar steekt is in het geval van Arch Enemy de gruntende schoonheid toch écht de publiekstrekker. Dat is natuurlijk geheel terecht, want dat brullen kan ze zeker. Het publiek gaat geheel uit zijn dak bij de Zweedse melodische death, en ik vermaak me hier ook zeker prima bij. Naast de vrouw die als een malle schreeuwt, zit het gitaarwerk ook heel goed in elkaar en menig aanwezige laat zijn haar op en neer of heen en weer zwiepen. De vuurwerkshow die te zien is brengt ook een extra dimensie met zich mee en wanneer War Eternal wordt ingezet, gaat het hele publiek écht uit zijn plaat. Terecht, want dit is goed. Ook My Apocalypse, As the Pages Burn en het altijd even brute Nemesis ontbreken niet, en zo is ook dit een optreden om blij van te worden.
Het is zover. Bijna het hele weekend zit erop, en de afsluitende band mag het publiek de genadeklap geven. En deze band is niets minder dan de Zweedse Vikingsensatie Amon Amarth! Iedereen juicht en joelt al de longen uit het lijf, terwijl er nog geen bandlid te zien is op het podium. Tsjonge. Dan klinken de eerste noten van The Pursuit of Vikings en breekt de spreekwoordelijke pleuris uit. Alles en iedereen overal om je heen begint te bewegen. Als dat na de voorgaande vette shows nog niet het geval was, schiet er op dit moment een gedachte door je heen: ‘’Ik weet weer waarom ik van deze muziek houd.’’ Hier doen wij metalheads het tenslotte allemaal voor, dat onbeschrijfelijke euforische gevoel. Geweldig.
Oké genoeg diepzinnige metalfilosofie. De set gaat gewoon door, en het ene na het andere bekende nummer komt voorbij. The Way of Vikings, Raise Your Horns, First Kill, Guardians of Asgaard en ga zo maar door. Dan na een korte onderbreking is het tijd voor Twilight of the Thunder God. Ingeluid door bliksemeffecten slaat zanger Johan Hegg met een enorme Mjölnir hamer op het podium wanneer precies op hetzelfde moment een lading vuurwerk afgaat. We wisten natuurlijk allemaal dat dit onderdeel voorbij zou komen, maar toch blijft dit genieten. Ook een serpent ontbreekt niet op het podium.
Als de laatste noten geklonken hebben mag er van de organisatie helaas geen toegift gespeeld worden. Zelfs ‘’Slayer!!!’’ roepen met 6500 man helpt niet. Een abrupt einde aan een grootse editie Into the Grave. Festival bij de Oldehove, wat ben je toch mooi! Door het abrupte einde valt er weinig anders te melden dan: ‘’Tot volgend jaar!’’.
Foto’s:
Datum en locatie:
- 12 augustus 2017, Leeuwarden
Link: