Herrie op Hemelvaartsdag

Al weken bekroop me een gevoel dat niet te plaatsen was. De huisartsenpost zat onder sneltoets één van mijn telefoon en ik zag de binnenkant van het ziekenhuis even vaak als die van mijn woonkamer. Op de ochtend van 9 mei waren alle klachten in één klap verdwenen. Reden? We mochten onszelf eindelijk weer opmaken voor een dag vol snoeiharde metal. Wie krijgt er nou geen goede zin van een daggie oorterreur? Grindcore, slamdeath, goregrind en deathcore. De vorige editie van Herrie Festival was ons dusdanig goed bevallen dat we ook deze ronde weer aanwezig waren. Met het zonnetje op de bol reisden we af naar Hal 25 in Alkmaar. Het terrein zelf is uitgebreid: het tweede podium werd naar ‘de Scrapyard’ verplaatst (het café- en restaurantgedeelte van dit terrein) en het derde, kleinste podium, dat vorig jaar buiten te vinden was, was deze keer middels een afscheiding naast het hoofdpodium gevestigd. MaartenO schreef de tekst, foto’s van Mellow Haas en Esther ‘t Lam.

We missen helaas de post-doom van Yantras die vandaag het festival mogen starten, maar zijn wel op tijd om nog wat nummers van Ter Ziele mee te pikken. De Nederlandse band was eerder dit jaar nog te zien tijdens Into The Void en stond vorig jaar nog op Roadburn Festival. Beide goede ijkpunten, zo blijkt al snel. De metal dendert op gestaag tempo door de zaal, klinkt meeslepend en ook op vocaal gebied overtuigend en intens. Dat laatste is niet vreemd, aangezien Jonathan Edwards (Teethgrinder) ook bij dit gezelschap de zang verzorgt. Met de eerste pils in de hand zien en horen we dat het goed zit. Lekker opstarten zo!

De Gelderlandse formatie Radeloos////Ziedend heeft een goede reden om op de planken te staan. Doodsverachting is immers vers van de pers en vandaag horen we daar onder andere Waas en Welmoed van. De kleine setting maakt dat de zwartgeblakerde crust lekker intens binnenkomt, hoewel het geluid lang niet optimaal is. Vooral de dissonante ondertoon valt daardoor wat weg in de mix, maar deze ambiance – volle bak in het kleine cafézaaltje – en de meer groovende ritmes maken dat smetje alweer snel goed. Zanger Giel slingert regelmatig zijn lange dreads rond terwijl hij er lekker op los gilt en schreeuwt. De afwisseling tussen de tragere, langere nummers en compacte beuksongs zorgen ervoor dat de speeltijd zo voorbij is.

Uiteraard geen editie van Herrie zonder deathcore. Het Duitse Suneater mag in dit genre als eerste aantreden en doet dat niet onverdienstelijk, maar laat ook zeker geen onuitwisbare indruk achter. Met slechts één EP op zak laat het viertal wel degelijk horen dat ze van wanten weten met melodische, moderne deathcore en met name de energie die de heren uitstralen werkt aanstekelijk. Het zorgt tegelijkertijd al voor wat beweging voor het podium, hoewel de generieke riffs en breakdowns nergens écht verrassen. In juni mag men in eigen contreien aantreden tijdens het voorprogramma van Brand Of Sacrifice en dat is toch een knappe prestatie.

Leuk dat er ook pure death metal op het programma staat vandaag. Vorig jaar was ik al te spreken over Morbid Nailgun Necropsy van het Belgische Carrion en live staat het minstens zo goed als op plaat. Met speels gemak – het lijkt vocalist Sven en drummer Nico totaal geen moeite te kosten terwijl de prestaties écht wel goed zijn – krijgen de in minder groten getale aanwezigen in de Scrapyard een oerdegelijke set met dood metaal voorgeschoteld, waarbij gitarist Fré voor de nodige humor en losbolligheid in de set zorgt. Dat het gezelschap al sinds 2008 bezig is, is aan alles te merken. De nummers steken stuk voor stuk goed in elkaar. Er worden niet veel woorden gewisseld, maar de machine loopt gesmeerd, alsof er iedere week wel ergens wordt opgetreden. Laat dat nou totaal niet het geval zijn. Of, zoals de wijsheid boven de bar van de Scrapyard ons vertelt: zonder smering, loopt alles naar de tering! Eén van de betere optredens vandaag.

Zouden de Tsjechen van No Face No Case in eigen land graag voetbalwedstrijden bezoeken? Met een dergelijke bandnaam zou je het haast verwachten. Vandaag is de tweede dag van de vijfdaagse tour met headliner Gutrectomy. Van doseren hebben de mannen geen kaas gegeten, zoveel is duidelijk als we slechts één nummer gehoord hebben. Begin met een beatdown, prop er nog enkele inspiratieloze tussen en eindig met een blast… *fout!* beatdown. Er is kennelijk een markt voor dit soort muziek, maar de opeenstapeling van moshparts is slaapverwekkend en streeft zijn doel compleet voorbij. Toch zijn er genoeg aanwezigen die er gelukkig minder moeite mee hebben, maar na enkele nummers verkies ik een frisse neus halen boven deze marteling. Het zou eigenlijk verboden moeten worden en gelukkig hebben we de daders herkenbaar in beeld.

Hoeveel anders kan het zijn bij Teething? De Spanjaarden staan in een bomvol café te raggen en de knettergekke, chaotische muziek zorgt voor fraaie taferelen die niemand van tevoren had voorspeld. Met een mix van hard- en grindcore én een goed gevarieerde setlist waarin beide genres elkaar feilloos afwisselen, krijgt de band stagedivers, moshpits en lachers op zijn hand. Dat de zanger met krukken op het podium staat lijkt hem niet tegen te houden om voor de volle honderd procent te gaan. Met Just Kiss wordt er een nummer opgedragen aan alle vrouwen en moeten alle mannen uit de moshpit wieberen, met Donutshop Holocaust horen we een ode aan donuts en tijdens de gammele maar retevette Hatebreed cover A Call For Blood doet Katerina van Escuela Grind nog een vocale bijdrage. Teething had beter gepast op het hoofdpodium, maar juist deze setting zorgt voor een memorabel concert. Voor velen -inclusief bovengetekende- het vetste optreden van de dag!

Weer even een tandje terug in tempo en hectiek. Liefhebbers van goregrind hadden de vorige editie wat meer geluk, maar met onder andere ons eigen Rectal Smegma komen we toch aan de dagelijks aanbevolen hoeveelheid muzikale smerigheid vandaag. De band heeft er onlangs een avontuur opzitten in Mexico en staat vandaag weer te rammelen in Hal 25. Ze zijn zo lekker normaal gebleven. Omdat Teething wat uitloopt is het rustig tijdens de start van het optreden, maar de zaal stroomt al snel voller. De start is wat tam en het publiek kijkt even de gevingerde oerang-oetan uit de boom, maar daarna is het snel gedaan met de rust en komt Rectal Smegma ook zichtbaar meer in de flow. We horen wat oudjes, krijgen nieuwe nummers te horen en als blijkt dat er nog enkele minuten over zijn na het nemen van een foto ter afsluiting, ragt het gezelschap er gewoon nog een krakertje achteraan. Lekker hoor!

Het ging Escuela Grind niet bepaald voor de wind de afgelopen tijd. Zangeres Katerina liep een flinke nekblessure op nadat zij iets te enthousiast werd gekatapulteerd tijdens het crowdsurfen, waarbij haar nek de klap op de grond moest opvangen. Iets daarvoor was er ook nog een hoop heisa rondom en tussen de roadcrew. Focussend op muziek, kunnen we niet ontkennen dat Escuela Grind een zeer hardwerkende band is die de afgelopen maanden haast non-stop aan het touren was. Eind vorig jaar was het gezelschap bijvoorbeeld ook nog op deze locatie te zien en vandaag is er dus een herkansing voor diegenen die dat gemist hebben. Net als bij Teething horen we ook nu een mix van hard- en grindcore. Muzikaal zijn er genoeg aanknopingspunten, hoewel deze vier muzikanten het tempo graag wat hoger leggen en het karakter van de muziek nog chaotischer en onvoorspelbaarder uitvoeren. Ondanks een technisch oponthoud zo halverwege het optreden, gaat het gaspedaal continu tot het laagste punt en is het met onder andere Vanilla Ice en Punishment Ritual goed vertoeven. En… een wall of death! Mooi om te zien dat een band in dit genre het in een krappe vier jaar tijd toch al zo ver weet te schoppen met louter hard werken.

Volière heeft de lokale feestwinkel overvallen en de meest slechte feestkostuums in een moment van verstandsverbijstering meegenomen. Hoewel de drums uit een ‘masjientje’ komen – toch altijd een gemis, zo’n echte drummer op het podium -, weten de Belgische mannen wel degelijk hoe een feestje gebouwd dient te worden. De slammende death metal leent zich er ook perfect voor natuurlijk. Uiteraard zijn het vooral de dansbare polkaritmes die aanzetten tot beweging en zelfs een polonaise. Tel daar de verkleedpartij, het Belgisch dialect en songtitels zoals Le Cocque Massive en Grand Slam Chicken Pan bij op en je weet dat het kat in het bakkie is. Katten en vogels zijn geen ideale combinatie, maar Volière op dit tijdstip op de affiche zetten dat zeker wel. Vermakelijk en enthousiast optreden!

Liefhebbers van grindcore pur-sang staan bijtijds klaar bij Rotten Sound. De laatste keer dat ik de heren live zag was bij Stonehenge 2019. De nadruk van de setlist ligt met een nummer of zeven vanavond uiteraard op het vorig jaar verschenen Apocalypse, maar ook enkele oudjes zoals Targets, Void en Slay komen voorbij, respectievelijk van Murderworks (2002) en Exit (2004). De start verloopt niet helemaal vlekkeloos en strak omdat de bandleden elkaars geluid niet goed meekrijgen, maar al snel zitten de Finnen helemaal in de flow en is het lekker vlammen met de redelijk rechttoe-rechtaan grindcore. Het kettingzaag HM-2-gitaargeluid is genieten, maar ook de prestaties van vocalist Niinimaa en de drummer zijn erg consistent. Voor toeschouwers die minder met dit soort grindcore hebben wellicht erg eentonig, maar de liefhebbers weten dat Rotten Sound altijd levert!

Aan Gutrectomy om deze gezellige en leuke dag sfeervol af te sluiten. Dit Duitse leger is al sinds 2011 bezig en heeft inmiddels twee volledige albums op zijn naam staan en met de singles Rough Justice en Dragging Caskets zijn de voorbereidingen op een nieuw album al in volle gang. Het is overigens niet de eerste keer dat de band hier staat, want bij de editie van 2022 stond men hier ook. Deze laatste act speelt een mix van brutal death metal en slam, maar verzuipt niet in het continu spelen van beatdowns. Vooral de gutturals van de frontman vallen in positieve zin op. Toch kunnen we ook hier niet ontkennen dat de gitaarriffs en simpele opbouw van de nummers an sich nou niet bepaald het water tot aan de lippen laat stijgen. Gutrectomy weet de zaal toch goed mee te krijgen met zijn optreden en sluit wederom een mooie editie van Herrie Festival af.