Geschreven door Bart Al Foet op 26-06-2023 om 20:26.
De gedoodverfde opvolgers van Nasum, zo heb ik Rotten Sound altijd gezien. Fins, dertig jaar in het vak, vrij stabiele line-up, politiek geëngageerd, verleidelijk voor metalheads en relatief productief. Persoonlijk hou ik het meest van het album Murderworks uit 2002, ondertussen dik twintig jaar oud, met knallers als Targets, Lies en Doom. Een slechte of minder sterke plaat heb ik – inclusief het debuutabum – van deze heren niet gehoord, dus ook nu lagen de verwachtingen hoog.
En terecht, zo blijkt. Het mag dan allemaal wel wat meer richting punk/hardcore/speedcore/powerviolence gaan (herinner jullie zich Travølta?) en minder richting metal, de intensiteit is er niet minder op geworden. Je ziet nochtans vaak dat bands het na twintig of dertig jaar een stuk rustiger aan gaan doen. Je kent dat wel: experimenteren met progressieve elementen of doomend de boel lopen vertragen. Niet Rotten Sound. En toegegeven, de groovende Zweedse ‘deathmetalbeenzaag-gitaarsound’ maskeert het feit dat er meer balans zit in de nummers, vooral in de “tragere” partijen. Maar wanneer het vliegt, dan vliegen de brokken er werkelijk van af. Abnormale snelheden, voor eender welke leeftijd. Mondje valt open, per minuut een nieuw nummer naar binnen. Ik haal hier Sharing als mooiste voorbeeld even aan. Luistert u even mee?
Ook al moeten we ons als middenklasse (ik heb het over jullie) blijkbaar zorgen beginnen te maken, we luisteren toch maar even verder naar het iets meer dan twintig minuten durende schijfje. Rustgevend voor sommigen, bloedirritant voor anderen. En verrassend headbangbaar voor nog anderen. Dat laatste wisten we al van vorig materiaal, maar het wordt nog eens duidelijk gemaakt. Typisch zo’n album waar alles al veelvuldig over gezegd werd in ongeveer vijf zinnen en waar je het van “nuances” moet hebben. In dit geval dus de lichte koerswijziging richting powerviolence, de schelle(re) strot van frontman Keijo Niinimaa (ondertussen 52 jaar …), de uitgesproken HM-2 grooves (soms met een donkere posthardcore/sludge-saus eromheen) en de professioneel uitgebalanceerde herrie tout court.
Rotten Sound is woest en dat is maar goed ook. Laat je dus niets wijsmaken, deze band blijft boos boven baas. Grindcore Kingpins!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
