Graspop Metal Meeting – Vrijdag
De gemiddelde Zweedse graspop bezoeker heeft nog minder lopen vloeken dan het gemiddelde Zware Metalen redactielid. Vier interviews gingen namelijk niet door. Tot verbazing van labels en de redactie zelf mocht onze eigen paparazzi fotograaf Twan van Knippenberg zijn camera niet het terrein opnemen en kregen we geen perspassen. Hopelijk zal dat volgend jaar beter geregeld zijn. Wat volgend jaar zeker beter moet is de camping die nu belachelijk ver was. Een goed plekje vinden was ook een onmogelijk opgave als je om half 2 arriveerde en dus heb ik in 3 dagen bijna een marathon gelopen tussen camping en festivalterrein. Maar al die tegenslagen mochten de pret zeker niet drukken. Drie dagen vol metal met een lekker gevarieerd programma zijn voor iedereen aan te raden. Hulde aan de geluidsmannen, over het algemeen was het geluid erg goed. Dat mag ook wel eens gezegd worden aangezien die heren normaal alleen respons krijgen als ze hun werk niet goed doen. Verder is het misschien wel een goed idee om de volgende keer een beter merk bier te tappen. Ik had er zelf weinig problemen mee maar een andere festivalbezoeker vond het spul zo slecht dat hij het maar over het mengpaneel van marquee 2 gooide. Het desbetreffende mengpaneel was al na een biertje compleet van de wereld en dus moest Exodus de andere tent optreden. Mark Leenen(ML), Twan van Knippenberg(TK), Ralph Plug(RP) en ik, Arjan Hoogendoorn(AH), waren erbij.
Action In DC
Kijk dit is nou hoe een coverband moet zijn. Toen ik naar de tent toe liep dacht ik al dat AC/DC echt aan het spelen was. In de tent leek dat nog eens een stukje erger. Ik denk dat Angus Young trots zou zijn als hij deze band zag spelen. Al vraag ik me af of het niet Angus zelf was die op het podium stond. Als het een andere gitarist was deed hij zijn danspasjes wel heel erg goed na. Goed idee trouwens om een coverband neer te zetten op een festival. Een opvallend detail is dat veel mensen al voor de toegift wegliepen omdat ze dachten dat het optreden afgelopen was. (AH)
Dillinger Escape Plan
Als we graspop awards zouden gaan uitrijken wint deze band de award voor het grootste adhd gehalte in de podiumpresentatie. De band speelt in drie kwartier een goede set vol hyperactieve muziek. De zanger is goed bij strot en de rest van de band staat ook lekker te spelen. Enkele gelukkige toeschouwers konden nog een promo cd-tje vangen met daar nieuwe nummers van de band en nog een paar andere Relapse artiesten. Kortom: een geslaagd optreden. (AH)
Circle II Circle
De eerste band die ik vrijdag zie bij aankomst op het terrein mag gadeslaan is
Zak Wylde’s Circle II Circle, in de Marquee I. Eerlijkheidshalve moet ik
bekennen niet wild te zijn van het grotendeels door Jon Oliva, het boegbeeld van
Zak’s vroegere werkgever geschreven debuutalbum, maar ben toch benieuwd naar wat
er komen gaat. Ik ben voor deze – overigens prima spelende band – bang dat het
leeuwendeel van het aanwezige publiek echter gekomen is voor de oude
Sava-classics. Misschien dat het eigen materiaal niet echt uit de verf komt,
want het geluid en de podiumprestatie is zeker niet slecht te noemen. Net als
ik, zo ongeveer halverwege de set, er de brui aan geef en weg loop met de vraag
in mijn hoofd ronddolend hoe iemand uit zo’n gave band als Savatage kan stappen
om vervolgens exáct dezelfde muziek te gaan maken begint de band aan het
langverwachte Sava-materiaal. Nee, laat deze jongen maar snel op het oude nest
terugkeren, dan komt alles wellicht nog op zijn pootjes terecht.(RP)
Suffocation
Enthousiast was ik over het feit dat Suffocation op de graspop line-up stond en enthousiast verliet ik dan ook de tent na afloop van het optreden. Overgens was ik niet de enige enthousiasteling, op het podium stonden 5 mannen die minstens zo enthousiast waren als ik. Ze verzorgden een erg strak en lekker bruut klinkend optreden. Hun reünie is dan ook zeker een succes te noemen en met Suspended In Tribulation kwam een einde aan een heerlijk optreden. Er waren trouwens opvallend veel mensen die vanaf de zijkant van het podium naar het optreden aan het kijken waren. (AH)
In Extremo
Op vrijdagavond was het de beurt aan In Extremo om het podium te
betreden en het metal-minnende publiek te bekoren. En dat is hun
uitstekend gelukt! De daverende vuur-verlichte show van In Extremo
versterkt de toch al niet verkeerde rauwe Duitse combinatie van
middeleeuwse folk en industriele metal. De weinige mensen die de band
nog niet kennen moeten denken aan een kruising tussen Laibach/Rammstein
met een zooi folkbands. Met name de zang en de percussie weten de nog
frisse festivalgangers uitermate te bekoren en met recht: dit is
wellicht de beste show die ik op Graspop heb mogen aanschouwen.(TK)
Anathema
De rustige muziek van Anathema is niet helemaal mijn ding. Althans op cd, live wist de band het er namelijk uitstekend vanaf te brengen. Bij dit optreden werd me ook duidelijk waarom een tent veel beter is dan een klein podium. Het materiaal dat de band speelde kwam erg sterk op mij over, vooral de wat ruigere nummers kwamen goed uit de verf. Daarnaast was er nog een nummertje waarop een zekere zangeres te horen was. Wat ook mooi was waren de lichten, de lichtman heeft goed werk afgeleverd! (AH)
Iced Earth
Het mag mij een raadsel zijn waarom een band als Iced Earth geen
afsluiter was voor de vrijdag avond. Of nou ja, totdat ik in de tent
stond te kijken. Schaffer en consorten begonnen met een zeer
overtuigende set waarin het ondanks het wennen aan de stem van Tim
‘Ripper’ Owens toch aangenaam vertoeven was met voornamelijk oude hits
en minder doorgebroken nummers van de band. Met name het Melancholy en
Something Wicked gingen er in als koek en de band was echt merkbaar in
z’n element. Na een paar initiele oneffenheden in het geluid was dit
voor festivalmaatstaven zelfs aardig goed te nemen.. maar toen ging het
mis. De marsmuziekjes van the Glorious Burden sloegen toch beduidend
minder goed aan en werden door een vermoeid publiek toch als langdradig
ervaren. Een afsluitend Iced Earth mocht dan wel weer wat beweging in
de enorme groep bezoekers brengen, wat mij betreft was de show al iets
te ver ingekakt. En hoe vaak ook gezegd kan worden dat de muziek van
Iced Earth geschreven is voor een stem als die van onze Ripper…
ik mis Matthew 🙁 (TK)
Exodus
“Omdat een of andere imbeciel een pint over het
mengpaneel gegooid heeft, speelt Exodus vanavond iets
later in Marquee 1, in plaats van in Marquee 2″. Mooi
klote was dat voor ondergetekende, die net een
kwartier eerder was vertrokken bij Iced Earth om een
goed plaatsje vooraan bij Exodus te bemachtigen, en
dus weer helemaal terug kon lopen. Het extra wachten
was Exodus in ieder geval wel waard: vrijdagnacht was
deze band voor mij meteen het hoogtepunt van het
festival! Meteen tijdens het openingsnummer, Scar
Spangled Banner, ging het publiek vooraan totaal los
in de grootste pit van de dag. Naast andere nummers
van Tempo of the Damned (de titelsong,Shroud of
Urine, War is my Sheppard, Blacklist en Forward
March, toen even het geluid van Steve Souza’s
microfoon wegviel) kwamen ook klassiekers voorbij als
Strike of the Beast, Piranha en natuurlijk Toxic
Waltz. Bonded by Blood ontbrak helaas, maar
desondanks was Exodus een enthousiaste en waardige
afsluiter van de vrijdag. (ML)