Graspop Metal Meeting 2016: zondag
19 juni 2016, Dessel
De laatste dag van het weekend en inhoudelijk misschien ook iets minder interessant dan de drukke zaterdag. De set van The Midnight Ghost Train valt net iets te vroeg om al van de partij te kunnen zijn, maar het is wel goed dat ik er om klokslag twaalf uur sta.
Het feestje van de Nederlandse band Delain op Mainstage 2 wil ik immers voor geen geld missen. Later op de dag verklapt zangeres Charlotte me backstage in een interview dat de shows dit jaar in het licht van het debuut en de nieuwe plaat staan. De band start dan ook met Suckerpunch, het zwierige nummer dat ook de ep van dit jaar opent. Nieuw op het podium vinden we gitariste Merel die ook bij Mayan terug te vinden is, maar wellicht zijn voor heel wat Graspop-gangers drummer Ruben en zelfs gitarist Timo ook nog nieuwe gezichten. Het is immers een tijd geleden dat de band hier nog stond, maar ze laat zeker een indruk na zo kort na de middag. Het zijn uiteraard tracks als Army of Dolls, Here Come The Vultures en We Are The Others die nodig zijn om het publiek wakker te schudden op deze laatste dag. Dat lukt, en de band geniet zichtbaar van dit concert.
Ik verwachtte een massa volk bij de comeback van het Noorse In The Woods…, maar de band is duidelijk niet gekend genoeg om mensen voor twee uur de Marquee in te krijgen. Het is uiteraard voor mij een eerste keer dat ik deze heren aan het werk zie in deze band, er spelen zelfs bands die op Graspop een jubileum vieren dat maar half zo lang is als de break die deze heren even hadden ingelast. De Noren staan er echter, en nemen dat erg letterlijk. Ik zag werkelijk nog nooit een gitarist statischer op een podium staan dan deze gitarist en drummer Anders Kobro straalt als basisemotie pure verwarring en paranoia uit. Gelukkig lijdt zijn drumwerk er niet onder, wat ook geldt voor de bassist die het niet kan laten om in de camera te blijven kijken. De muziek van deze heren klinkt me op heel wat momenten wat rommelig in de oren, maar op andere stukken ademt de atmosferische black een heerlijk nostalgische geest uit en ook de cleane partijen van de frontman Mr. Fog vallen me in de smaak. Enkel moet de band opboksen tegen het geluid van de Marquee voor een erg klein publiek en is van uitstraling weinig sprake. De trouwe fans werden wel door bassist Christopher Botteri beloond met heel wat albums na de show (het zakje moest leeg). Een mooie geste dus, die ik nog nooit een band heb weten doen na afloop van een show. Misschien is het wel aan de orde in een digitale wereld?
Het uurschema maakt het me op dit moment wat moeilijk. Ik besef dat de overstap naar Mainstage 2 zal maken dat ik, eens Overkill goed en wel gestart is, al moet terugkeren voor Enthroned. Ik besluit daarom in de buurt van de Marquee te blijven, want ik ben al genoodzaakt om een groot deel van de show te missen voor het geplande interview met Charlotte. De uitstraling die de vorige band miste, maken deze Belgen met Portugese drummer meer dan goed. Het is geleden van Watain dat ik een blackmetalband op Graspop nog zo’n occulte uitstraling heb weten hebben op podium. Niet dat er overdreven wordt, maar het is een kunst om een koude en donkere sfeer over te brengen naar een publiek dat op een zondagnamiddag komt kijken. Enthroned slaagt enerzijds door de eigen overtuigingskracht: elk van deze heren gaat ervoor en frontbeest Nornagest laat aan de hand van zijn mimiek een blijvende indruk na. Anderzijds zijn die laatste albums van deze Belgische band ook stuk voor stuk parels en dat maakt dat er geen nood is aan nostalgie. Enthroned laat de Sabathan-periode grotendeels voor wat ze is, met uitzondering van bijvoorbeeld Ha Shaitan. Het merendeel van de tracks is afkomstig van de drie laatste album, met Of Shrines and Sovereigns en Obsidium als persoonlijke hoogtepunten. Andermaal levert deze band het bewijs de beste blackmetalband in de Benelux te zijn.
Nog een keer naar de Jupiler Stage, want dat is lang geleden. De Australiërs van Thy Art Is Murder zijn op tour en krijgen dus ook een plaatsje toegewezen op Graspop. Ideaal om eens naar deze deathmetal/deathcore-band te gaan kijken, want die laatste plaat Holy War vond ik best wel de moeite. Zanger CJ McMahon hield het onlangs voor bekeken en daarom staat Lochlan Watt nu aan het roer van de band. Hij geeft ook in het begin toe dat dit zijn eerste keer in België is. Misschien dat zijn stem iets scherper is dan die van CJ en zo wat meer hardcore aanvoelt, maar een welverdiende pluim voor de man, dat hij deze wervelstorm aan agressiviteit op korte tijdspanne in goede banen heeft weten leiden. Deze Australiërs stralen één en al degelijkheid uit op podium. Het fijne bij Thy Art Is Murder blijft voor mij het contrast van die genadeloze beukkracht op de raadselachtige melodieuze golven. Een fijn en stevig tussendoortje.
Het Finse Moonsorrow leverde met Jumalten Aika net een topplaat af en dat moet Graspop geweten hebben. Aangezien deze heren altijd gigantische nummers schrijven, kan je de nummers die de setlist telt dan ook op één hand tellen. Het merendeel ervan komt van de laatste plaat en uiteraard begint de set met de titeltrack, zoals dat ook op cd het geval is. Bathory en oude Thyrfing zijn anno 2016 meer dan ooit troef voor de muziek van deze Finnen en dat siert hen. Aan uitstraling is er geen gebrek, want elk lid van de band staat met volle overtuiging en een bek vol bloed op het podium. Zanger Ville heeft ook wat fijne momenten gevonden in de nieuwe songs om interactie met het publiek aan te gaan en zo blijft het een optreden dat, ongeacht de nostalgische geest van de muziek, heel wat energie uitstraalt. Hopen dus dat na de laatste tonen van Ihmisen Aika het publiek overtuigd is om de laatste plaat aan te schaffen, ze hebben het merendeel van de tracks immers gehoord. Gewoon doen, zou ik zeggen, want Moonsorrow heeft aangetoond dat ze een eigenzinnige vorm van paganistische black metal kan brengen anno 2016, net omdat ze als enige band op kwalitatieve wijze vorm geeft aan het gouden oude materiaal.
Legion of The Damned zag ik reeds op FortaRock, dus ik heb de setlist waarin Malevolent Rapture integraal gespeeld wordt al bijgewoond. Ik kies voor de stap richting het onbekende, want ik heb het solomateriaal van Mark Tremonti (Tremonti) nog niet beluisterd en miste de band in Nijmegen. Ik bezoek dus nog even de VIP-stand en heb zo een goed beeld op Mark en zijn bandleden, waaronder Eric die ook mee actief was in Alter Bridge en Creed. Je weet uiteraard al zonder de albums van Tremonti beluisterd te hebben wat je ongeveer mag verwachten: degelijke Amerikaanse hardrock met flink wat energie en stevige vocalen die er goed bij passen. Wel gek dat er maar drie tracks gespeeld werden van de laatste plaat Dust, terwijl deze tour net in het teken van die derde full-length stond. Niet dat er erg veel verschil zit tussen de albums, zowel een nieuwe Catching Fire als een iets oudere Radical Change weet immers krachtig uit de hoek te komen. Niet met ideale geluidsomstandigheden, maar je kan niet alles hebben.
Het lukte me niet om vorig jaar aanwezig te zijn op Alcatraz, daarom wil ik nu zeker de set bijwonen van het Duitse Powerwolf. Het valt op dat er wel aardig wat fans zijn van deze band op het festival, met hier en daar zelfs een geverfd gezicht. De band heeft er uiteraard al een stevige carrière opzitten, maar het was pas met de laatste plaat Blessed & Possessed dat ik ook het oudere werk ben beginnen te luisteren. De power metal van dit gezelschap draagt heel wat Sabaton in zich, maar het geheel voelt fijner aan door die hele weerwolfgimmick erachter. Ook op Graspop wordt deze uitgespeeld met wat sporadisch wolvengehuil en een fraaie backdrop die als slimme commerciële stunt ook na enkele nummers gewisseld wordt om aan te tonen dat deze band ook andere cd’s heeft. Dit is ook gewoon pure festivalmuziek en dat is meteen duidelijk met opener Blessed & Possessed. Opnieuw is het geluid aan de linkerhelft van het podium veel beter dan rechts achteraan en daarom verplaats ik me ook om ten volle te kunnen genieten van deze show. Met heel wat zwier komen nummers als Army of The Night en de oudere songs Resurrection by Erection en We Drink Your Blood voorbij, om af te sluiten met Lupus Dei. Werkelijk een festivalband waar elke powermetalfan van zal genoten hebben hier.
Gisteren benoemde ik Testament als mijn favoriete Bay Area band. Moest Anthrax eveneens afkomstig zijn uit dat gebied, dan hadden Skolnick, Peterson en Chuck Billy wellicht concurrentie, al verschilt de stijl wel wat. De Amerikanen leverden dit jaar, na vijf jaar wachten, een nieuwe langspeler af, For All Kings en dat zal Graspop geweten hebben. Het valt ook op dat de band vandaag de dag gesponsord wordt door Monster en niet een klein beetje, want overal vind je het logo terug en de band drinkt het on stage. Misschien heeft het nummer Monster At The End op de nieuwe plaat zo ook wel een dubbele betekenis? In elk geval trappen ze af met het instrumentale Impaled en You Gotta Believe van de nieuwe cd en wat is dit een verschil met een band als Slayer. Anthrax is een band op leeftijd, maar Scott Ian gaat er volledig voor en Belladonna kan niet stil blijven staan (Monstertje teveel?). Topper Among The Living komt weer onder de aandacht met Caught In A Mosh en uiteraard afsluiter Indians, maar het is duidelijk dat nieuwkomers Evil Twin en Breathing Lightning er ook mogen zijn. Een erg stevige set vol overgave en persoonlijk het hoogtepunt op zondag.
We zijn in thrashmood en daarom is Sacred Reich ook de ideale opvolger van een stomend Anthrax-optreden. Ze komen speciaal even langs om ons te laten weten dat ze nog bestaan, maar de show staat niet in het teken van een nieuwe plaat. Het is dus onzeker of die opvolger van Heal er nog ooit zal komen. Het is toch al even sinds die reünie? Het belangrijkste is dat het vuur bij deze Amerikanen nog steeds levendig is. Heel wat jaren en hamburgers na Ignorance, klinken die titeltrack en Death Squad nog steeds verdraaid goed en daarnaast krijgen ook de gekende ep Surf Nicaragua en The American Way aandacht in de set. Een niet overdreven gevulde Marquee geniet met andere woorden van een intense set van deze Amerikaanse thrashers en hopelijk is het een teken aan de wand dat er materiaal in het verschiet is.
Het minpunt van de dag was me al bij aanvang bekend, want mijn maandagochtendverplichtingen zorgden ervoor dat ik Iron Maiden niet meer zou kunnen bijwonen, laat staan dat ik Behemoth of Twisted Sister zou kunnen meenemen. Het weekend was echter intensief genoeg en had genoeg hoogtepunten, hoewel het geluid in de Marquee en op Mainstage 2 zeker deels wat roet in het eten heeft gegooid. Een werkpuntje voor Graspop volgend jaar en hopen dat er minder verplichtingen zijn volgend jaar, dan mis ik de kers op de taart van dit aangename modderfestivalletje niet. Tot slot kan nog gezegd worden dat dit modderincident niet het einde van de wereld was en het festival dit goed heeft aangepakt om het de festivalgangers zo aangenaam mogelijk te maken. Op naar de volgende editie!
Link: