Zondag 26 juni
Het Britse Dragonforce had de eer op zondagmorgen onder een stralende zon de aftrap te mogen verrichten en deed dat met verve. Het op dit vroege tijdstip al in behoorlijk grote getalen aanwezige publiek zag een uitermate getalenteerd gezelschap aan het werk, waarbij vooral de capriolen van de gitaristen Herman Li en Sam Totman vermakelijk waren. De aanwezigen werden vermaakt met voor het merendeel werk van hun meest recente album, Sonic Firestorm, zoals het verrukkelijke Fury Of The Storm. Na een half uurtje werd afgesloten met het titelnummer van het debuut, Valley Of The Damned. Jammer alleen dat zanger ZP Theart de klasse die hij op CD laat horen live niet helemaal kon evenaren, maar daar hebben wel meer zangers last van die geen Ronnie James Dio heten. [KvP]
Omdat Axel Rudi Pell met zijn band vast zat in het verkeer, mocht eerst het eveneens uit de Heimat afkomstige Primal Fear zijn Priestiaanse metal ten gehore komen brengen, und es tut mir leid, maar ik heb ze wel eens beter gezien. Of het nu kwam omdat men voor A.R.Pell het podium op moest weet ik niet, maar ik kreeg de indruk dat men het optreden op Graspop vooral als een tussendoortje zag dat even snel afgeraffeld moest worden. Gelukkig redde de zwaar onderschatte gitarist Stefan Leibling de boel door heerlijk traditioneel te riffen, waar zanger Ralf Scheepers zichzelf vooral voor lul zette met z’n debiele kleding en dito zonnebril. Wat heb ik toch een hekel aan die muzikanten die met een zonnebril op hun kop op het podium menen te moeten staan, maar dit terzijde. De heren gaven een aardige dwarsdoorsnede van hun zes albums, met o.a. Final Embrace, bandfavoriet Chainbreaker en Angel In Black, hoewel ik de nummerkeuze (Metal Is Forever, Suicide And Mania, Running In The Dust) soms niet al te gelukkig vond. Waarom geen Black Sun en Sacred Illusion? Tsja, kwestie van smaak waarschijnlijk. [KvP]
Met ongeveer twee uur vertraging was het dan tijd voor Axel Rudi Pell en z’n maten, en wat een verademing om een band met zoveel spelvreugde op het podium te zien staan. Niet dat Axel zelf nu zo’n lachebekkie is, ’t is en blijft tenslotte een Duitser, maar dat maakt de rest van het gezelschap ruimschoots goed. De ogenschijnlijk aan een zware vorm van ADHD lijdende zanger Johnny Gioeli staat werkelijk geen moment stil en weet mij met zijn waanzinnig mooie stem keer op keer dat ik er naar luister weer te betoveren, zo ook vandaag. Zelfs toetsenist Ferdy Doernberg kan niet op z’n plaats blijven staan en gaat met zijn keyboard onder de arm aan de haal. Dikke pret op het podium dus, waar ook nog eens geweldig werd gemusiceerd. In het krappe half uurtje dat de band werd gegund konden we ons vergapen aan Tear Down The Walls, Strong As A Rock, een mini-medley met het bloedstollende The Masquerade Ball en Casbah, waarna het veel te korte feestje afsloot met Fool Fool en het stokoude Call Her Princess, waarbij het onvermijdelijke solo-gedeelte wat mij betreft ingeruild had mogen worden voor één van die vele prachtige nummers uit Axels inmiddels tien albums lange discografie. Voor de rest niets dan lof, en kom godverdomme eens een keer naar Nederland. [KvP]
Yngwie Malmsteen. Wat moet een mens daar nu nog van zeggen? Dat het een prima gitarist is? Dat het een dikke pafferige egocentrische kwal is? Dat hij zangers verslijt in een vergelijkbaar tempo als Spinal Tap zich door drummers werkt? Het zijn allemaal de waarheden. We zouden het wel zien, zo op de snikhete zondagmiddag. In het gras, biertje erbij en de zon schroeiend op de schouders zagen we de gitaarvirtuoos opkomen, en starten met Rising Force. Dat soort nummers doen een mens goed, en heel even leek het nog wat te worden. Helaas kwam hierna de eerste solospot van de Zweed, en vanaf dat moment was het knudde, en hebben we de rest van de band bijna niet meer terug gezien. Het is ontegenzeggelijk knap, maar een uur lang is teveel van het goede, zelfs als is het van een niveau als Malmsteen. [RP]
Pfff, Dio, wat moeten we hier nu nog van zeggen. Ik weet dat ik een gigantische open deur intrap, maar iedereen die Ronnie James Dio hier heeft aanschouwd en die een paar goed functionerende oren aan z’n hoofd heeft, moet tot de conclusie zijn gekomen dat deze inmiddels ruime zestiger gewoon nog steeds de beste zanger ter wereld is. En hij hoeft er ogenschijnlijk niet eens moeite voor te doen. En dan zij het hem vergeven dat hij middels maar liefst drie songs, te weten Man On The Silver Mountain, het obligate Long Live Rock ‘n’ Roll (Stargazer had ook gemogen!) en Gates Of Babylon wel heel nadrukkelijk met zijn Rainbow verleden flirt, met ook nog eens de schitterend uitgevoerde Black Sabbath-klassieker Heaven And Hell. Vanaf opener en enig betrekkelijk nieuwe nummer Killing The Dragon, via de klassiekers Egypt (The Chains Are On), Stand Up And Shout en Holy Diver, naar het verrassend goed klinkende Sunset Superman tot en met eerder genoemde krakers uit een grijs verleden overtuigd de band op alle fronten. Niet zo verwonderlijk overigens met klasbakken als bassist Rudy Sarzo en gitarist Craig Goldy in de gelederen, met een fel hakkende Simon Wright, die de boel heerlijk strak opnaait, en keyboarder en inmiddels trouw Dio lid Scott Warren, die met zijn prachtige melodieën het gemis van een tweede gitarist tot een minimum beperkt. Wat mij betreft gaat Ronnie door tot z’n tachtigste, de sleet zit er nog lang niet op. RONNIE JAMES DIO RULES!!! [KvP]
Dark Tranquility heeft zijn tweede jeugd gevonden, zo lijkt het. De band bracht zopas in de vorm van Character een briljante schijf uit, die eindelijk weer eens uit zijn voegen barst van de agressie. Live valt het allemaal wel mee, maar dat komt dan vooral omdat de band nogal nummers speelt van platen als Haven en Damage Done en die zijn toch een stuk vlakker qua dynamiek. Wie echter denkt dat Dark Tranquility echt zo slap klinkt als op het bekakte live-album Exposures komt dan ook weer bedrogen uit. De band gaat ervoor en is door de jaren heen als een goed geöliede machine gaan klinken. Zweedse degelijkheid, niks meer, maar zeker ook niks minder. [GB]
Dream Theater doet waarvoor het gekomen is, namelijk de hele weide in brand zetten. De belangstelling van de aanwezigen is erg groot en de tentziiters en tooghangers krijgen ongelijk! Dream Theater maakt het zichzelf niet makkelijk door heel wat ‘hits’ achterwege te laten (niks van Scenes from a Memory bijvoorbeeld), maar kiest in plaats daarvan voor een set met veel ruimte voor nieuw materiaal. Verder is het natuurlijk gewoon genieten geblazen met de prestaties van deze New Yorkers. Ik blijf me steeds weer verbazen over het muzikale vernuft dat deze mannen aan de dag leggen en ook nu weer stelt men niet teleur. James LaBrie klinkt zelfs beter dan ik hem ooit heb horen zingen. Persoonlijk hoogtepunt? Panic Attack! [GB]
De Italianen van Lacuna Coil staan vandaag, samen met nog een aantal bands, voor de 3.359e keer in de tienjarige geschiedenis van Graspop op het festival, en kan mij persoonlijk niet meer bekoren. Overdaad schaadt natuurlijk. Waar ik de band (of de festivalorganisatie) niét van kan betichten is een slechte show te brengen. Wie de band in de afgelopen jaren meer heeft gezien weet dan ook precies wat de band tijdens het optreden gebracht heeft, wat dus nummers als Swamped, Heaven’s a Lie, Senzafine of Tight Rope betekent. Het wordt allemaal prima gebracht, maar mensen, waar blijft toch die nieuwe cd, want dit wordt een aanfluiting zo. [RP]
Om kwart over tien was het dan eindelijk tijd voor de band die ruim twintig jaar geleden mijn leven voorgoed veranderde, Iron Maiden. En sinds ik mijn helden in 1986 voor het eerst live mocht aanschouwen, Somewhere On Tour in Leiden, heeft men tot aan de dag van 26 juni op Graspop nog geen greintje aan magie ingeboet. Sterker nog, het lijkt wel of men alsmaar beter wordt, iets wat helemaal geldt voor DÉ frontman, Bruce Dickinson. Wat een melodie, wat een power en wat een uitstraling heeft The Siren nog steeds. Omdat men momenteel toert in het kader van de The Early Days-DVD, werden we, na de intro-tape van The Ides of March, getracteerd op louter songs van de eerste vier albums, Iron Maiden, Killers, The Number Of The Beast en Piece Of Mind. Naast de standaard klassiekers als Hallowed Be Thy Name, The Trooper, Wrathchild, Run To The Hills en noem ze maar op, genoten de duizenden met volle teugen van opener Murders In The Rue Morgue, het voor de gelegenheid ook weer eens van stal gehaalde Die With Your Boots On en het door Bruce destijds als zijn auditie aangekondigde Remember Tomorrow. Eén van mijn persoonlijke favorieten, Where Eagles Dare, werd voorafgegaan door een “One-achtig” intro, dat bij de heer Lars Ullrich ongetwijfeld voor gefronste wenkbrauwen zal zorgen. Als dat maar geen rechtzaak wordt! Hoogtepunt van de set was voor mij een bloedstollende uitvoering van de überklassieker Phantom Of The Opera, een song die Bruce in zijn inleiding aankondigde als het nummer waar alle facetten van het unieke Iron Maiden geluid in zijn verwerkt. Terwijl het feest der herkenning op z’n einde liep, mocht de reeds de gehele show via de vele backdrops op de achtergrond al prominent aanwezige Eddie ook nog even z’n kunstje komen doen tijdens het verrukkelijke Drifter, ook al zo’n stokoude klasbak. Concluderend mogen we stellen dat de IJzeren Maagd voor de zoveelste keer een fantastische show wist neer te zetten, en ik hoop met m’n hele hart en ziel dat de heren nog minimaal een jaar of tien doorgaan. Ik ga in ieder geval op Bospop lekker nog een keer met volle teugen van dit metalinstituut genieten en kijk alvast uit naar het nieuwe in 2006 te verschijnen album, waarna ze lekker weer komen spelen. UP THE IRONS!!! [KvP]
Graspop was dit jaar weer prima weekendje. De organisatie liet alles erg strak verlopen: de programmering was netjes, zonder enige vertraging of bandwisseling (op de wisseling van Primal Fear en Axel Rudi Pell na, maar dit lag buiten de macht van Graspop natuurlijk). Op het festival was niks te merken van slecht geregelde zaken, wat natuurlijk nog eens extra relaxed is. Wanneer ik het allemaal kritisch bekijk vind ik het helaas wel een dik minpunt dat er veel gedoe was bij en de in- en uitgangen van het festivalterrein en de camping. De doorgangen waren niet berekend op de hoeveelheid festivalbezoekers en dat was al helemaal vervelend toen er besloten werd om mensen te controleren op meegebrachte consumpties vanaf het festivalterrein naar de camping. Dit veroorzaakte enige irritatie bij een hoop mensen.
De camping is een aardig eind lopen van het festivalterrein, maar daar valt natuurlijk niet gemakkelijk aan te ontkomen wanneer een festival zo veel bezoekers heeft. Een hoop mensen stellen het toch wel op prijs om eens een douche te nemen, dit was mogelijk, maar iets meer facilitaire voorzieningen waren wellicht op zijn plaats geweest.
Commercie is natuurlijk een belangrijk gegeven bij zo’n groot festival als Graspop, maar ik zou het wel kunnen waarderen als er in het vervolg iets meer ruimte in de programmering wordt gehouden voor minder in de belangstelling staande bands. Voor de grote acts hoefde je niet specifiek naar Graspop, deze acts speelden dit jaar immers ook op diverse andere festivals in de omgeving. Hierbij denk ik aan bijvoorbeeld Slayer, Axel Rudi Pell, Samael en Megadeth. Hoewel ik dit dit jaar wél kan accepteren, omdat de organisatie van Graspop dit jaar iets te vieren had (de realisatie van de tiende edite van het festival).
Op het festivalterrein zelf waren genoeg aangelegenheden om je kunnen amuseren: Genoeg kraampjes met interessante dingen en met minder interessante dingen, de Metal Markt, voldoende variatie in het eten en drinken, een goede plek voor info over het festival, een plek om je mobiel op te laden. Allemaal in strakke banen geleid, na tien edities blijven er nog slechts kleine puntjes over om aan te werken voor de organisatie van Graspop. [RvdS]
Link: Website Graspop
Tekst: Ralph Plug, Gio Bentein, Kees van Peer, Olivier van der Kruijf, Renée van der Ster
Foto’s: Vincent Kroese, Renée van der Ster