Zaterdag 25 juni
Graspop 1996! Mijn eerste metalfestival. Ik was veertien… Eén van de bands die toen hun opwachting maakten, was Channel Zero, de (toen) grootste metalband van België. Iets meer dan een jaar later was Channel Zero niet meer. Er werd wel nog een afscheidstoer gedaan, maar daarna viel het doek definitief. Graspop 2005! Zanger Franky DSVD staat er opnieuw, ditmaal met zijn nieuwe band Skitsoy. Al enkele jaren is er sprake van deze band, alleen geraakte men maar moeizaam op gang. Het lange wachten werd echter niet beloond. Het debuut dat men onlangs op de markt gooide was een plaat volle nietszeggende nummers die bovendien weinig om het lijf hadden. Dit concert was er dan ook naar… weg magie, weg ijzersterke set, weg trots, … Franky’s strot mag dan wel nog steeds imposant klinken, Skitsoy als band is te triestig voor woorden. Afvoeren! [GB]
Na Skitsoy was Soilwork een ware verademing. Deze band had er zin in en dat was eraan te merken. Het ene na het andere spervuur werd op het publiek losgelaten. De sfeer zat er meteen dik in. Het gekke-bekken-trekken van de gitaristen werkte aanstekelijk en de uitvoering was eendereetstrak. Soilwork spiekt nog slechts sporadisch terug op de eerste platen en dat is begrijpelijk als je laatste drie platen van een dergelijk klasse zijn. Ik heb in ieder geval geen gemis gevoeld. Enige minpuntje was het ietwat rommlige drumgeluid. Terwijl (sessie?)meesterdrummer Dirk Verbeuren zijn uiterste best deed, kwamen niet alle roffels en fills even goed tot hun recht. Verder een knaller van een optreden! [GB]
Nog niet erg lang geleden stond Behemoth bekend als een grimmige blackmetal band met een ouderwets gruizige sound. Recenter werk liet al een verschuiving richting de death metal horen en het laatste album Demigod is een behoorlijke poging tot de top van de death metal door te dringen.
Gelukkig weet Behemoth dit live prima te combineren. Het eerste deel van de set werd met veel overtuiging nieuwer werk gebracht. Hierbij stond het zojuist genoemde album uiteraard centraal. Bij het publiek sloeg dit prima aan en een pit kon dus ook niet uitblijven. Helaas was het geluid bij opener Sculpting the throne ov Seth nog wat matig maar dit werd gedurende het optreden steeds beter.
Dat ook de fans van vroeger niet vergeten zijn liet Behemoth weten door na een gitaar wissel ook nog wat ouder werk te spelen en ook dit ging er bij het publiek prima in.
Al met al een zeer geslaagd optreden van deze Polen! [OvdK]
Over Epica lopen de meningen uiteen (zij het niet zo extreem als collega’s Within Temptation), maar wat mij betreft is het plekje op de vroege middag op het hoofdpodium zeker dubbel en dwars verdiend. Met Consign to Oblivion heeft de band rond ex- After Forever gitarist/grunter Mark Jansen en zangeres Simone Simons een uitstekend tweede album op zak, en de hoofdmoot van de set bestaat dan ook uit nummers van dat album. De band gaat na het bombastische kippenvel-intro Hunab K’u – A New Age Dawns (prologue) prima uit de startblokken met het stevige Dance Of Fate, en vanaf dat moment zit voor ondergetekende de sfeer er meteen goed in. De band speelt prima, het geluid is goed te noemen en vooral Simone valt in positieve zin op, en dan vooral bij het mooie Qiuetus, waar ze laat horen zangtechnisch vele malen meer in haar mars te hebben als haar live schots en scheef over de toonladder zwalkende collega van Within Temptation. Al met al een heel prima optreden, met als enige minpunt de beperkte speeltijd en wellicht het tijdstip van het optreden. [RP]
Na jaren is Neerland’s metaltrots Gorefest eindelijk weer bij elkaar, en het is in Dessel goed te merken dat er voor deze band nog meer dan genoeg liefhebbers zijn, al vraag ik me af hoeveel mensen er tussen het publiek staan om gewoon de band nog één maal uit interesse te bekijken. Het mag echter niet donderen, want de band rondom Jan-Chris de Koeijer geeft een prima optreden weg. Zoals altijd staat de, zoals ik ‘m altijd pleeg te noemen, “onderwater-gorgel-deluxe” van De Koeijer op de voorgrond, en de beste man heeft nog niets van zijn imposante stemgeluid verloren. Met onder andere The Glorious Dead, False, Erase en From Ignorance to Oblivion bewees de band dan ook met beide benen terug aan het metalfront te staan, om daar niet meer vandaan te komen. Saillant detail is overigens dat trommelaar Ed Warby met zeven hechtingen in zijn been speelt. Het valt de band niet aan te horen, en daarvoor hulde. En nu de studio in, jongens! [RP]
Na Gorefest en (tegelijkertijd) Pro-Pain was Kamelot aan de beurt op het hoofdpodium. Met het kersverse nieuwe album The Black Halo op zak als troef start de band met de opener van het album daarvóór, namelijk Center of the Universe. Roy Khan is prima bij stem vandaag en de rest van de band zet zich volledig in om dit tot een memorabel optreden te maken. De hoofdmoot van het concert ligt bij de laatste twee albums, logischerwijs. Naast de krakers Edge of Paradise en When the Lights are Down is voor ondergetekende het absolute hoogtepunt als Epica-zangeres Simone Simons het podium bewandelt voor het duet genaamd The Haunting, van de laatste plaat. Kippenvel gegarandeerd. Ook als Mark Jansen het podium betreedt voor ondersteuning bij March of Mephisto is het genieten geblazen. Prima optreden van dit Kamelot, al met al, zo op de vroege zaterdag. [RP]
De vikingen van Amon Amarth staan met het prima Fate of Norns op zak in de eerste marquee, waar de hitte vooraan nog steeds bijna niet te verdragen is. Dat weerhoudt de band er echter niet van een spetterend optreden weg te geven. De band begint al heel veelbelovend met de opener van dat album, An Ancient Sign of Coming Storm. Vooral Johan Hegg is, ook van de afstand waar ik me bevond, een imposante vertoning op het podium. Ook Fate Of Norns gaat er in als zoete koek. Live hoogtepunt van deze band is voor mij persoonlijk het machtigste nummer van de laatste plaat, namelijk The Pursuit of Vikings met een gigantische killer riff. Als Hegg “Odin! Guide our Ships!” in de microfoon brult kan ik enig kippenvel dan ook niet onderdrukken. Tot de verdere hoogtepunten behoren Masters of War en het eveneens nog jonge Valkyries Ride. Prima optreden. [RP]
Mastodon wordt bijna overal de hemel ingeprezen. En terecht! De twee platen die deze band uitbracht zijn allebei pareltjes van agressie en vakmanschap. Live vond ik het echter nogal tegenvallen. In 2003 stond de band hier ook al en ook toen had ik mijn reserves. Niet alle details (en dat zijn er veel) komen live tot hun recht en ik kan me inbeelden dat mensen die de platen niet kennen dit maar een vreemde bedoening vonden. Aan de inzet ligt het in ieder geval niet! De band werkte zich stevig uit de naad en dit was zondermeer één van de meest energieke optredens van deze dag, maar ik hou meer van de band op plaat. Misschien is het kwestie van smaak… [GB]
Zo rond 18:00uur stond ik enkele minuten in een dilemma: Mastodon en Samael zouden hier tegelijk een podium betreden. Met in mijn achterhoofd het gegeven dat ik Mastodon al eerder live heb mogen aanschouwen was de keuze snel gemaakt, want Samael zag ik hier voor het eerst live. Gelukkig was ik nog net op tijd om een plekje redelijk vooraan te kunnen bemachtigen, dat had geen minuut later moeten zijn, want hierna kwam de grote massa er aan. De opening verliep niet helemaal vlekkeloos, ik kreeg namelijk de indruk dat er iets niet helemaal correct verliep met het geluid. Na enkele nummers veranderde dit, maar Vorphs’s stem bleef wat aan de zachte kant. Ik heb voornamelijk genoten van de nummers Inch’Allah, On Earth, Reign Of Light, High Above en het catchy Moongate, allemaal afkomstig van het album Reign Of Light (2004). Het algemene minpunt was helaas het geluid; Samael maakt gebruik van gewaagde effecten, zoals samples en een drumcomputer, die live niet volledig uit de verf komen, alleen kenner zou dit er wél uit kunnen halen. Voor de echte fans liet de band de oudere platen Ceremony Of The Opposites (1994) en Passage (1996) niet buiten beschouwing. Ik vind het erg indrukwekkend dat Samael zich van een old school blackmetal band naar een elektronische/ industrial metalband heeft weten te manoeuvreren. Het optreden was erg sfeervol, mijn complimenten voor het podiumpersoneel, want het was een indrukwekkende gewaarwording! [RvdS]
Na Samael is het voor mij tijd om als een speer richting het hoofdpodium te trekken voor wat voor mij het hoogtepunt van Graspop zou moeten worden, of anders in ieder geval een memorabele gebeurtenis. Deze reünie van Accept is dan ook lang verwacht, na een kleine tien jaar sinds de split. De band knalt er meteen prima in met Starlight en Living for Tonight, en er schijnt in al die jaren niets veranderd te zijn. Of toch? Udo Dirkschneider gilt nog steeds als een speenvarken, er wordt nog steeds vooraan het podium geposeerd bij het leven, maar er mist iets. Het Heilige Vuur is er niet meer, en hoewel klassiekers als London Leatherboys, Breaker, Princess of the Dawn en Restless and Wild er nog prima ingaan lijkt het een meer dan routineus optreden van de heren, en dat is jammer. Anderzijds is het natuurlijk fantastisch voor een ieder die er nog eenmaal op zit te wachten Metal Heart, Fast as a Shark en afsluiter Balls to the Wall mee te mogen zingen, en zij (waaronder ikzelf) worden daarmee op de wenken bediend. Verstandig lijkt het me echter om hierna Accept maar weer definitief in de ijskast te zetten, want dit teren op oude glorie smaakt enigszins wrang. [RP]
De laatste band, in de Marquee I op de zaterdag was In Flames. Wéér heb ik hier een hoop factoren tegen elkaar moeten afwegen om een goede keus te maken: Anthrax of In Flames. Anthrax had ik nog niet zo lang geleden al gezien, In Flames zag ik voor het laatst op Wacken Open Air 2001.
Ik heb In Flames vanaf Reroute To Remain (2002) niet zo goed meer in de gaten gehouden, omdat ik het toentertijd erg teleurstellend vond dat de band een andere richting in sloeg. Vier jaar na het laatst bijgewoonde optreden was ik dan toch wel erg nieuwsgierig naar het vernieuwde In Flames. Met veel geluk had ik een mooi plekje om de band te bekijken. Ook hier kreeg ik nogmaals bevestigd dat een hoop mensen naar Graspop zijn gekomen voor specifieke bands, In Flames was blijkbaar zo’n band waarvoor velen een weekendje Graspop over hebben gehad.
In Flames opende krachtig met Cloud Connected, het publiek reageerde hier vrijwel direct hevig op. Een groot gedeelte van het publiek zong het eerste nummer van de set dan ook feilloos mee. De band had de setlist volgestopt met voornamelijk nummers van de albums Reroute To Remain: (de openings-song, de titelsong, Trigger, System) en Soundtrack To Your Escape, hiervan kwamen Touch Of Red, Dial 595 Escape, My Sweet Shadow en het hitje Quiet Place. Sinds Reroute To Remain levert de band gladdere, toegankelijkere albums af, waarbij ik me wel eens bedenk over het feit dat deze geen nummers bevatten die een live-optreden even pittig kunnen maken als voorheen. Ik moet zeggen dat ondanks dat In Flames nu een toegankelijkere band is geworden, ze het live zeker niet verleerd zijn, want zélfs de nieuwe nummers waren live prettig om aan te horen. Voor de mensen die de band al langer in de gaten houden werden enkele nummers van de oudere platen niet vergeten. Pinball Map en Only For The Weak van het album Clayman (2000), die ik overigens ‘grensplaat’ (de plaat uit het kruispunt alvorens het afslaan) noem kwamen voorbij, ja: die bleven hangen! Een mooie insteek voor beide groepen fans dus. Verder speelden ze de nummers Scorn van Colony (1999), Morphing Into Primal van Whoracle (1997) en Graveland van The Jester Race (1996). Erg spectaculair tijdens het optreden was dat de band een jongen uit het publiek trok om het nummer Bullet Ride mee te komen zingen. Mooi element binnen de show was dat! De jongen kende de tekst niet helemaal, maar pakte het erg leuk op! Wat moet dat een ervaring voor je zijn, ik had het niet gedurfd!
We kunnen er zeker niet omheen: In Flames heeft op Graspop een prima show neergezet. Hun podiumpresentatie was top, het geluid zat mee en de sfeer in het publiek was ook erg goed! Echter zelf ben ik een beetje teleugesteld in het feit dat de band weinig aandacht heeft besteed aan de oudere nummers, die wellicht voor een steviger geheel hadden kunnen zorgen. Ik vind het ronduit beschamend dat er geen enkel nummer van debuutplaat Lunar Strain (1994) is gespeeld, een echte fan had dit zeer op prijs gesteld! [RvdS]
De marquee 2 is vanavond voor het laatst voor Anthrax. De uit de film The Blues Brothers afkomstige intro doet de sfeer er meteen al goed in zitten, en dat kan alleen nog maar beter worden zodra de band zelf het podium bestijgt. De heren zetten zoals meestal een bijzonder opgewekte en gemotiveerde show neer, waarbij vooral zanger Joey Belladonna bijna lijkt te stralen van opwinding. Met onder andere Among the Living, Caught in a Mosh en het door het publiek weergaloos meegezongen Anti-Social wordt er een waar feest op poten gezet. Echter begint te maag vreselijk te knorren, en is het in de veel te volgepakte tent (Anthrax volgende keer hoofdpodium, heren!!) veel te warm, en zoekt ondergetekende een vluchtweg naar het frisse buiten voor een hap eten en een laatste restje In Flames. [RP]
Tot mijn grote ergernis stond Slipknot hoger op de bill van de zaterdag gepland dan Slayer. Maargoed, er waren genoeg Slipknot-fans aanwezig op het festival om het aanvaardbaar te houden. Achteraf moet ik de programmering wel een beetje gelijk geven, want de mensen die hier Slayer voor het eerst zagen werden hier niet geconfronteerd met een representatief Slayer-optreden. Als pleister op de wonden ga ik er van uit dat er genoeg mensen aanwezig waren die ‘wel beter weten’. Ze openden dit optreden met South Of Heaven, wat mij al een beetje perplex liet staan. Dit is nou juist het nummer waarop ik altijd in spanning wacht bij een Slayer-optreden. Het voorspel ontbrak hierbij dus. Gelukkig wist de band mij nog enigszins tevreden te houden met klassiekers Mandatory Suicide, War Ensemble, Angel Of Death, Chemical Warfare, Raining Blood en Hell Awaits. Erg storend vond ik ook dat de bandleden het nodig vonden om diverse malen een koffie (bier?) pauze in te lassen. Dit had namelijk als gevolg dat de hele lijn uit het optreden verdwenen, waardoor ik het optreden bijna als ‘saai’ zou omschrijven. Van het album God Hates Us All (2001), waar ik persoonlijk niet over te spreken ben, herkende ik de nummers Disciple, War Zone en de titelsong. Opvallend was hierbij dat voornamelijk het jonge publiek, dat zich alvast vooraan had verzameld voor het hierop volgende optreden van hun Slipknot-idolen, deze nummers beangstigend goed uit het hoofd kende, alleen nabij het podium dus enthousiasme tijdens deze nummers. Ook werkte het in het nadeel van de band dat ze de laatste tijd regelmatig aan het optreden zijn, de stem van Tom Araya was niet in goede vorm, wat de nummers een beetje leegheid bracht. Helaas een minder indrukwekkend optreden van Slayer op Graspop, de heren krijgen wel weer een nieuwe kans, dankzij het bijna eindeloze krediet dat zij in het verleden hebben opgebouwd. [RvdS]
Aan Stormrider de eer de zaterdag in de biertent annex Metaldome af te sluiten. Voor wie onbekend is met de band: Stormrider speelt metalcovers van (hoofdzakelijk) jaren tachtig komaf. Dit betekent dus dat de zaterdag mooi is geëindigd met Accept’s Fast as a Shark (beter dan de versie die de heren ’s middags zelf ten beste gaven), Angelwitch van Angelwitch, Wasted Years van Iron Maiden en de nodige andere échte klassiekers, waarbij vooral de prima zang van Rogier Stockbroeks en het gitaarwerk van o.a. Sun Caged-gitarist Marcel Coenen in het oog dan wel oor springen. Het is dat op een gegeven moment toch echt de camping aanlokkelijk roept dat ik terug naar huis trek, maar deze band is zeker niet te versmaden! [RP]