Graspop Metal Meeting 2005, Dessel België
Graspop Metal Meeting 2005, alweer de tiende editie van het Belgische festival bracht dit jaar weer een hoop interessante bands, veel zon en een relaxte sfeer. We waren van ZwareMetalen met z’n vieren aanwezig voor het maken van een verslag en met wat puzzelen hebben we ons uiterste best gedaan om voor jullie zo veel mogelijk bands vast te leggen. Na enkele uren in de rij te hebben gestaan, in de prikkelende zon, om uiteindelijk op de camping terecht te kunnen komen, heb ik even flink bij moeten komen. Jammergenoeg heb ik hierdoor zelf een aantal bands op de vrijdagmiddag moeten missen. Vol verwachting betrad ik op de vrijdagavond het festivalterrein en het feestje kon beginnen…[RvdS]
 |  |
Vrijdag 24 juni
Met de extreme hitte die op vrijdag het graspop terrein teisterde was het de vraag of een band er nog wel helemaal voor zou willen en kunnen gaan. Gelukkig bewees Immolation in de Marquee 1 dat dit uitstekend mogelijk is. Alvast een groot compliment aan de heren dat ze er zelfs met deze hitte nog zo’n energiek optreden van wisten te maken. In een goeie mix van oud en nieuw werk wisten de vier Amerikanen het publiek mee te krijgen in een van de bruutste optredens van graspop 2005. Het geluid was bijzonder goed waardoor ook de solo’s goed uit de verf kwamen. Iets dat bij deathmetal niet altijd vanzelfsprekend is (nog maar eens bewezen door Aborted een dag later).
Al vrij snel ontstond er voor in de tent een flinke pit die het hele optreden niet meer ophield. Klassiekers als Father You’re No Father en Unholy Cult werden luid mee gebruld maar ook nieuwer werk als Harnessing Ruin viel bij het publiek in goede aarde.
Nu maar hopen dat het Immolation net zo goed is bevallen als het aanwezige publiek want deze band is in deze regionen maar bar weinig te zien. [OvdK]
Onder het genot van de zinderende zomerse zonnigheid mocht Enslaved het podium van Marquee I betreden. De band zette zonder enige twijfel het beste beentje voor, met een mooie afwisseling van oude en nieuwe nummers, maar voor het publiek heeft het niet mogen baten. Simpelweg omdat het veel en veel te warm was in de tent, en helemaal om vooraan te staan. Dit neemt niet weg dat de band een prima optreden wist te brengen, waarvoor, op deze snikhete middag, niets dan hulde. [RP]
Om kwart voor zeven was het in Marquee I de beurt aan het Teutonenmetaal van Grave Digger. De band rond brulboei Chris Boltendahl begon met de intro The Passion en het stampende Last Supper van het laatste album, waarna het machtige en snelle Excalibur en Valhalla ingezet werden. De band had er duidelijk zin in, en Boltendahl zweepte het publiek perfect op tot meezingen en gillen. In de drie kwartier speeltijd lag de nadruk vooral op de laatste paar albums, met onder andere nog Grave in a No Man’s Land en Morgane Le Fay, voordat de finale kwam met de hymne bij uitstek Rebellion en het nooit ontbrekende Heavy Metal Breakdown. Prima optreden van een fantastische band! [RP]
Metal Church is natuurlijk met gemak een legende te noemen binnen de scene. De band rond gitarist Kurdt Vanderhoof draait inmiddels al een aardige tijd mee, en heeft onlangs met Weight of the World ook nog eens een prima plaat uitgebracht. Met zanger Ronnie Munroe is tevens ook een meer dan waardig vervanger voor de (inmiddels wijlen) vroegere zanger David Wayne. Zoals collega Peterse in zijn review van het optreden in de Patronaat al schreef klinkt de band hechter en beter dan ooit tevoren, en de spelvreugde straalt werkelijk van het podium af, en dan met name bij Munroe. Hoogtepunten zijn voornamelijk Start the Fire, Watch The Children Pray, Gods Of Wrath (werkelijk METERS kippenvel), Beyond The Black en Metal Church. [RP]
Rond de klok van 21:40 betrad Within Temptation het hoofdpodium, om daar vervolgens ruim een uur te mogen blijven. Hoewel ik Within Temptation op cd een bijzonder aardige band vind, weet de formatie rond zangeres Sharon den Adel de boel live dat niveau altijd weer teniet te doen. Dit ligt dan ook vooral, net als vandaag, aan bovengenoemde zangeres die, naast veel te hard in de mix te staan, duidelijk de tonen niet haalt die op cd wel gehaald worden. Hierbij gaat het dan vooral om de overgangen van laag naar hoog die veelal compleet in het water vallen. Op de setlist is er weinig aan te merken verder. De rest van de band speelt strak genoeg en de set bestaat voornamelijk uit de publieksfavorieten van de laatste twee platen, afgezonderd met ander materiaal van diezelfde twee platen. Dit betekent dus dat het vooraan meezingen is met onder andere Ice Queen, Mother Earth, Stand My Ground en de Kate Bush cover Running up that Hill. Aardig, maar zeer zeker niet spectaculair. [RP]
Het was vandaag de derde keer dat ik Megadeth mocht aanschouwen en dat al voor de derde keer met een andere line-up. Het moge duidelijk zijn dat Megadeth al een tijdje niet meer de stevige rots in de metalbranding van weleer is. Niettemin heb ik mij tijdens dit concert erg geamuseerd. Dat komt enerzijds door het feit dat alle muzikanten op het podium wel degelijk weten waar de (metalen) klepel hangt qua instrumentbeheersing (al heeft een Glen Drover natuurlijk niet de uitstraling van Marty Friedman) en anderzijds door de prima setlist (wat was ie lang en wat was Dave opvallend stil!). Wat Megadeth bracht was zowat de best mogelijke set die iemand kan samenstellen als je maar over een speelduur van een klein uur beschikt. Oud en nieuw waren in evenwicht en alle überkrakers waren aanwezig. Mijn hoogtepunt: Hanger 18 natuurlijk! [GB]
Na The Dillinger Escape Plan en Megadeth mocht System of a Down als laatste het podium bestormen. De vijf kwartier durende set besloeg het volledige oeuvre van de band, en het is zelden dat ik een band met zo veel enthousiasme heb zien spelen. Het geluid was prima, al verwaaide het natuurlijk wel wat naarmate je meer naar achter stond, en de lichtshow was simpel maar doeltreffend genoeg. Hoewel de nadruk lag op het laatste album, en dus materiaal als Lost In Hollywood, B.Y.O.B., Revenga en Cigaro, werden ook oude hits als Chop Suey, Prison Song, Needles en uiteraard Sugar niet vergeten. Ik moet zeggen dat deze band mij live volledig overrompeld heeft, en volledig onverwachts. Machtig optreden! [RP]
Tegen de tijd dat Nevermore het podium betreedt vallen mijn ogen zowat dicht. Gelukkig is Nevermore zo’n band die er steeds in slaagt mij een adrenalineopstoot te bezorgen zodat ik in een mum van tijd weer zo fris als een hoentje ben. Het eerste wat opvalt is dat de boomlange zanger Warrel inderdaad heel wat kilo’s kwijt is (Warrel heeft suikerziekte en volgt nu een suiker- en alcoholvrij dieet). De man ziet er daardoor alleen nog maar imposanter uit. En wat voor strot heeft hij toch maar weer. Nevermore speelt vanavond een prima mix tussen oud en nieuw materiaal, waarbij geen enkel album wordt overgeslagen. Naast hun “greatest hits” brengen de heren uit Seattle ook nog een handvol nummers van hun op stapel staande schijf , waarvan vooral een nummer als Born (The Retribution of Spiritual Sickness) even wennen is door het gebruik van grunts en snelle thrash-stukken. Dit is Nevermore in topvorm en het duidelijk dat ook de band dat zo aanvoelt. Toch een minpuntje: het geluid was niet overal in de tent even helder. Waar ikzelf stond (naast de PA) was het moddervet, enkele stappen naar links klonk het al heel wat minder. Toch één van de hoogtepunten wat mij betreft! [GB]
Naast het de eerste Marquee spelende Nevermore was het tegelijkertijd aan de Duitse Thrashlegende Kreator de eer om de vrijdag passend af te sluiten. Na het intro Choir of the Damned rost de band er dan ook passend op los met Enemy of God, Impossible Brutality, Pleasure to Kill en Phobia. De legende is prima op dreef en levert de fans precies dat wat verwacht wordt: ouderwetse Duitse Trash, zoals we van de band gewend zijn. Mille doet zijn uiterste best zo vuig mogelijk te klinken, en het geluid is gelukkig helder. De lichtshow van de heren is een mooie, met een prachtige backdrop en sfeervol kleurgebruik. Echter loopt het dan al snel tegen twee uur ‘s nachts, en wordt het toch zo langzamerhand tijd om de tent op te gaan zoeken. Morgenochtend gaat de wekker immers weer tijdig genoeg. [RP]
