Gefle Metal Festival in Gävle, Zweden: Dag 2 – middag
Gasklockorna, 15 en 16 juli 2016
Na een niet onaangename wandeling van pak hem beet een half uur die grotendeels langs het water leidt, bereikt uw verslaggeefster voor de tweede dag op rij de ‘Gasglockorna’ van Gävle. Inmiddels wat stram in de benen na een eerste festivaldag, maar fit genoeg voor de tweede ronde op deze mooie, tot de verbeelding sprekende locatie. Het is nog opvallend rustig op het voormalige fabrieksterrein, er zijn beduidend minder metalheads aanwezig dan gisteren.
Vallenfyre heeft hier hoe dan ook geen boodschap aan. Deze Engelse band, bestaande uit een in het oog springend gezelschap van onder andere zanger Gregor Mackintosh (gitarist en toetsenist van Paradise Lost), ex-My Dying Bride gitarist Hamish Hamilton Glencross en drummer Adrian Erlandsson – die gisteren nog actief was met At The Gates maar vandaag wordt vervangen door Waltteri Väyryen – ramt zijn death metal gewoon door de strot van de aanwezigen. En hoe.
We kijken naar vier bossen donker lang haar en de bos dreads van frontman Mackintosh die zich driftig over het podium bewegen. Daarbij komt een dosis donkere energie vrij die nét nodig is om het nakaterende publiek weer een beetje bij zijn positieven te brengen. Instinct Slaughter (‘met dank aan Napalm Death voor de riffs’) en Savages Arise knallen over de hoofden van de aanwezigen. Ravenous Whore, volgens Mackintosh een nummer over zijn ex-vrouw (‘but you don’t need to know that. As you could tell I loved my ex-wife… Who doesn’t?’), wordt al even boosaardig gebracht. De band besluit het optreden met het gelijknamige nummer van hun eerste EP Desecration.
Na deze uitmuntende opening door Vallenfyre staat Aborted vijf minuten later alweer klaar om de energie voort te zetten. Het relatief vroege tijdstip op de dag maakt ook deze band niet uit, de Vlamingen geven simpelweg alles wat erin zit. Zanger Sven de Caluwé schreeuwt de longen uit zijn lijf en toont zich, al pig squealend, overtuigend bekwaam. Met rood aangelopen hoofd en zichtbaar kloppende aders op zijn slapen, zweept hij het publiek op. Er wordt op zijn orders een cirkelpit gevormd en zowel voor als op het podium wordt continu geheadbangd.
Van overbodig commentaar tussen de nummers door is geen sprake, al wil De Caluwé nog wel iets kwijt over de Pokémon-kwestie in verhouding tot de staat van onze planeet: ‘The next song is about murdering everyone on the planet’.Termination Redux, afkomstig van de begin dit jaar uitgebrachte gelijknamige EP, wordt ingezet en laat de rest aan de fantasie van het publiek over.
Hierna is het tijd voor een band met een dame aan het roer: Holy Moses. Jammer genoeg benadrukt Sabina nét iets te vaak ‘hoe lang de band al meegaat’, naast het feit dat zijzelf met haar 53 jaar nog steeds op het podium staat (en dat in zo ongeveer het slechtste Engels dat je je voor kunt stellen). Maar het moet gezegd: krijsen kan ze, en daarnaast produceert ze een diep stemgeluid dat richting grunten gaat. Deze uit Duitsland afkomstige band speelt tamelijk rechttoe rechtaan speed/thrash metal, die overigens prima is om aan te horen, maar ook niet meer dan dat.
Een keuze uit het zeer uitgebreide repertoire van Holy Moses komt voorbij met nummers als Reborn Dogs, Wild Chaos en Nothing For My Mum. Het publiek vermaakt zich, zeker wanneer Sabina aan het eind van de set een paar mannen het podium optrekt om de band te vergezellen tijdens het laatste nummer. Zo staan er plotseling vier metalheads al headbangend tussen de bandleden op het podium. En Sabrina? Die duikt na afloop zelf ook nog even het publiek in, waar ze kan rekenen op een warm onthaal en binnen de kortste keren aan het zicht wordt onttrokken door een hele hoop mannenarmen.
Op de Fire Stage maken zich ondertussen twee opvallend schaars geklede heren klaar voor hun optreden. Het zijn Erinc en Hanno van Mantar. Dit eveneens uit Duitsland afkomstige tweetal trekt een muur van geluid op die behoorlijk indrukwekkend mag heten voor een tweemansband. De beide mannen tonen zich bovendien opvallend energiek op het podium. Ze spelen vrijwel de hele set met de gezichten naar elkaar en Hanno maakt daarbij haast onmogelijk ogende bewegingen tijdens het gitaarspelen, waarbij het lijkt of hij zich dubbel zal vouwen. Dit zorgt al met al voor een vrij bizarre aanblik. Of het ook een prettige aanblik betreft, daar zijn de meningen over verdeeld.
De Duitsers spelen in ieder geval op een intense en agressieve wijze, bijna alsof hun leven ervan afhangt. Cross The Cross komt voorbij, een nummer dat hardcore afwisselt met rauwe metal en het wreed klinkende Era Borealis mag er ook zijn, beiden afkomstig van het nieuwste album Ode To The Flame. Het optreden wordt besloten met White Nights van het eerste album Death By Burning, een nummer met een bijzonder melodieus en bezwerend intro waarbij ruig geschreeuwde passages worden afgewisseld met melodische invloeden en blikkerig klinkende drums. Een stukje zeer intense muziek om een prima performance mee af te sluiten.
Het is ondanks het vorderen van de middag nog steeds beduidend minder druk dan gisteren op het festivalterrein en het aanstaande optreden van Misery Loves Co. lijkt hier niet direct verandering in te zullen gaan brengen. Er staan wel wat mensen klaar voor het podium, maar het gros vermaakt zich elders op het terrein of moet überhaupt nog op komen dagen. De nu volgende Zweedse band timmerde van 1993 tot 2000 aan de weg en is sinds dit jaar weer terug. De heren spelen een mix van doom en industrial met hier en daar wat thrash-invloeden. Voor uw anonieme verslaggeefster betreft het een eerste kennismaking. De muziek klinkt helaas allemaal wat tam en repetitief en bovendien weinig inspirerend. Niet in de laatste plaats door de terugkerende teksten over relatieproblematiek, die op een gegeven ogenblik toch echt wel beginnen te vervelen.
Het lijkt er echter op dat de paar liefhebbers die zich voor het podium hebben verzameld er wel van kunnen genieten. En gelukkig maar. Prove Me Wrong wordt gespeeld, evenals No Exit en On Top Of The World. Zanger Patrik Wirén loopt daarbij voornamelijk verwoed rondjes om zijn eigen as en gaat regelmatig op het midden van het podium zitten. Als laatste speelt de band Your Vision Was Never Mine To Share, tevens de titeltrack van het laatst verschenen album.
Foto’s: Christel Janssen
Links: