Gefle Metal Festival in Gävle, Zweden: Dag 2 – avond
Gasklockorna, 15 en 16 juli 2016
Na deze toch wat rustige onderbreking, althans vergeleken bij de knallende start met dank aan Vallenfyre en Aborted, – en met uitzondering van het agressieve optreden van Mantar – kan het publiek zich opnieuw opmaken voor wat actie.
Vader is namelijk gelukkig op tijd gearriveerd om de Fire Stage te beklimmen, nadat de signeersessie die eerder in de middag gepland stond geannuleerd moest worden vanwege vertraging met het vliegtuig. Het podium is vermoedelijk met enige haast opgebouwd, want waar ik van deze band toch iets meer aankleding gewend ben, ontbreken nu de vlaggen met bandlogo en dergelijke. Het maakt niet uit, want een doorgewinterde band als Vader staat hoe dan ook garant voor een stevig potje zwaar metaal en het is de muziek die telt. De Polen stellen wederom niet teleur. Sterker nog, het wordt drukker op het terrein tijdens dit optreden en de inmiddels grijzende heren weten de gang er binnen afzienbare tijd weer helemaal in te krijgen. Wanneer zanger Peter het publiek met een grote grijns op zijn gezicht begroet (‘Sweden, how sweet to be here. Time to go to hell!’) wordt hij dan ook enthousiast toegejuicht.
Vader trapt af met Wings, Go To Hell en Reborn In Flames. Daarna speelt de band onder andere Come And See My Sacrifice, Decapited ‘fucking’ Saints, Tiumph Of Death ‘to the grave!, to the grave!’ en Vicious Circle. Het is een heerlijk optreden, de zon is terug en die verwarmt het terrein, terwijl de aanwezigen klaar zijn voor de volgende ronden, want er liggen immers nog meer optredens in het verschiet, waaronder headliner Kreator en Abbath.
Omdat uw verslaggeefster Candlemass onlangs nog uitgebreid heeft gezien tijdens de laatste editie van Eindhoven Metal Meeting, besluit ik van de twee hoofdpodia af te wijken om een kijkje te gaan nemen in de voormalige gasopslagplaats. Daar breekt op dat moment Gadget (geboorteplaats: Gävle) de tent af met hun rusteloze grindcore. De enorm agressieve, beukende nummers doen het goed in de ambiance van dit ronde, stenen gebouw. Zanger Emil Englund praat tussen de korte, snelle nummers geanimeerd met het publiek, zij het in het Zweeds. Het moge duidelijk zijn dat deze lokale beroemdheden een flinke achterban naar Gefle Metal Festival hebben gelokt. In een half uur ramt Gadget er een indrukwekkend aantal nummers doorheen als Enemies Of Reason en Pillars Of Filth, waarna de heren met een korte groet het podium alweer verlaten.
Eenmaal weer buiten op het terrein blijkt dat de show van Candlemass vergezeld ging van een wel zeer bijzonder gastoptreden van niemand minder dan Ghost’s Papa Emeritus III tijdens het nummer The Well of Souls. Dat is… even slikken. Gelukkig zijn er opnames gemaakt, al blijft dit natuurlijk vooral een gevalletje mosterd na de maaltijd.
Nog meer metaal van Zweedse bodem: Dark Tranquillity staat bij het vallen van de avond klaar om een wervelend optreden te geven. De lucht om de Fire Stage kleurt toepasselijk mee met de soms dromerige ambiance in de nummers van deze melodische deathmetalband, die bekend staat als één van de pioniers binnen de Gothenburg-stijl. Als voorgerecht worden The Science Of Noise en White Noise/Black Silence opgediend. De zes baarddragende heren tonen zich enthousiast en onvermoeibaar en spelen vervolgens een zeer uitgebreide keuze uit hun inmiddels indrukwekkende repertoire.
The Lesser Faith en The Silence In Between maken deel uit van een massief hoofdgerecht, dat moeiteloos wordt verorberd door de springende menigte. Tijdens afsluiter Misery’s Crown duikt Jens Florén (in het dagelijks leven zanger/gitarist van Lommi, deze zomer voor de gelegenheid toegevoegd aan de live line-up van Dark Tranquillity als extra gitarist) het publiek in, waarna ook frontman Mikael Stanne van het podium stapt om zijn aanhang te vereren met een paar stevige handdrukken. Sympathieker kan het optreden niet worden afgesloten, maar we draaien ons snel om naar de overkant te lopen, want aanvoerder van Duitslands grote vier maakt zich klaar. Het is… Showtime!
Kreator is bij uitstek een band die je live moet zien spelen. Lekker meebrullen met Violent Revolution, Enemy of God, Hordes Of Chaos (A Necrologue For The Elite) en Pleasure to Kill of meestuiteren in de circlepit. Of beide natuurlijk. De band is in vorm en Mille Petrozza dirigeert de circlepit vanaf het podium in de door hem gewenste afmetingen en snelheid met zijn typisch hoge stemgeluid en zijn gracieuze armgebaren.
In hoog tempo komt een groot aantal nummers voorbij, waarbij Petrozza de show onder andere steelt door met een rookpistool het publiek te bestoken. Wanneer we bijna aan het eind van het optreden zijn aangekomen, wordt met veel vertoon The Flag Of Hate gehesen en deelt Petrozza en passant nog even mee dat ergens in een dorpje achteraf in Zweden Kreator momenteel het ‘heaviest’ album allertijden aan het opnemen is. Dat is nooit weg natuurlijk. Afsluiter van de avond is Until Our Paths Cross Again en toepasselijker kan een band als Kreator eigenlijk geen afscheid nemen. Drumstokjes en plectrums worden aan het publiek toevertrouwd, waarna Petrozza en consorten onder luid applaus het strijdtoneel verlaten.
Een beetje gek is het wel: Ihsahn, voormalig brein van het legendarische Emperor mocht een dag eerder de middag openen op dezelfde plek waar Abbath, voormalig brein van een andere legendarische ‘True Norwegian’ blackmetalband ‘m nu afsluit. Speltechnisch is Ihsahn in alle opzichten beter onderlegd dan de oud-Immortal-voorman. Maar muziek is niet altijd even rationeel en die eerste plaat van Abbath’s nieuwe project met z’n eigen naam is een ongekende rampetamper.
Tijd voor de grote Abbath-show dus, want dat wordt het zeventig minuten lang. De zanger/gitarist komt onder begeleiding van marsmuziek het podium op, spuwt vuur en begeeft zich al krablopend naar zijn plek achter de microfoon om To War! in te zetten. Het begint een grijsgedraaide plaat te komen, maar ook Abbath (de band dus) speelt furieus. Het heerlijke Winterbane gaat erin als een broodje everzwijn en dat geldt ook voor de overige nummers waarbij de Noor een mooie selectie van de debuutplaat van zijn band, zijn project I (Warriors) en Immortal (onder meer het machtige Tyrants) speelt.
Abbath zelf is in zijn element: hij neemt vervaarlijke poses aan, steekt zijn tong uit, schudt met z’n heupen à la Elvis Presley, loopt als een krab, bekijkt zittend op een speaker aandachtig het publiek en weet met zijn capriolen zelfs bassist King (I, God Seed, Gorgoroth) aan het glimlachen te krijgen: voorwaar een hele prestatie. De afgelopen maanden overal en nergens spelen, hebben de band goed gedaan. Abbath kan zijn gang gaan doordat King, gitarist Ole André Farstad en drummer Creature zichzelf wegcijferen, maar muzikaal een loeistrakke basis bieden. Het laatste woord is echter natuurlijk aan Abbath, die al rennend high fives uitdelend afscheid neemt van het publiek.
Is het dan gedaan in Gävle? Nee, een nog best aanzienlijk aantal toeschouwers stelt het slechte nieuws graag nog even uit en stapt om 00.45 uur de fabriekshal binnen waar Dr. Living Dead op de Gas Stage staat. De Stockholmse neefjes van Suicidal Tendencies’ Mike Muir. Maar dan onherkenbaar met een doodshoofdmasker. De vier stuiterballen met hun mix van thrash metal, hardcore en crossover, zijn echt de laatste band van dit alleraardigste festival.
En dat zullen we weten ook, want Dr. Living Dead is vast van plan er nog een feestje van te maken. Zanger Dr. Mania duikt het publiek in en laat hele stukken tekst meeschreeuwen. Gitarist Dr. Toxic en bassist Dr. Rad lopen een marathon op het podium en drummer Dr. Slam doet zijn naam alle eer aan. Jammer dat Dr. Mania net als de grote Mike Muir tussen de nummers door de oren van je kop probeert te lullen (maar dan in het Zweeds), maar dat mag de pret niet drukken. Het is een fraaie afsluiter van een fraai festival. Een festival dat voor herhaling vatbaar is én dan ook een vervolg krijgt. De eerste namen liggen al vast en dat belooft wederom een lekkere line-up te worden. Volgend jaar weer naar Gävle? Wie weet? Waarom niet?
Foto’s: Christel Janssen
Links: