‘Dat niet weer’, zal de organisatie van de traditionele afsluiter van het metaljaar hebben gedacht na de zowel qua line-up als bezoekers tegenvallende editie van Eindhoven Metal Meeting 2017. En dus werd er dit jaar op safe gespeeld met een line-up zonder echte headliner en zie daar: weken voor de start kon het bordje ‘uitverkocht’ op de deur van de Effenaar. En dat hebben ze geweten, al die bezoekers. Het was twee dagen lang van begin tot eind druk. Te druk. Namens Zware Metalen wurmden Wouter Kooy (WK), Black Swan (BS) en Ghostwiter (G) zich door de steeds geïrriteerde rakende mensenmassa in Eindhoven. Jurgen van Hest vocht zich in en uit de fotopit.
Kontinuum
De eerste Nederlandse deathmetalband bestaande uit louter vrouwen en afkomstig uit Eindhoven, heeft dit jaar een paar wisselingen ondergaan in de line-up. De dames zijn echter nog steeds ruimschoots in de meerderheid binnen de nieuwe samenstelling van Sisters of Suffocation. En met Kevin van den Heiligenberg op drums, Emmelie Herwegh als gistarist, een platencontract bij Napalm Records en een nieuw album op komst in februari volgend jaar, gaat het de band goed. En dat is ook te horen en te zien tijdens hun optreden tijdens de tiende editie van deze Eindhovense Metal Meeting. Ze zijn pas de tweede band die optreedt deze dag, maar duidelijk ook een echte publiekstrekker. De grote zaal is al flink volgestroomd om Sisters of Suffocation aan het werk te zien. En dan krijg je ook wat.
Sisters of Suffocation
Aan alles is te horen dat de Eindhovenaren steeds beter in hun vel zitten op het podium. Er wordt lekker strak en up-tempo gespeeld. Els Prins is gezegend met een heerlijk diepe en brute grunt, haar gekrijs heeft een akelig venijnig randje (een beetje het effect van met je nagels over een krijtbord gaan). Tijdens het grunten kijkt Els alsof ze het aanwezige publiek stuk voor stuk kan fileren. Hoe mooi is het contrast als ze soms heel even ook haar cleane zangstem met ons deelt, die bij momenten bijna engelachtig klinkt. Nee, niet te vaak, meer als een soort teaser. En ook wanneer ze praat met het publiek (‘het volgende nummer gaat over een hele enge meneer die mensen doodmaakt’) kun je je niet voorstellen dat deze vrouw zo meteen weer losbarst samen met haar band alsof de poorten naar de hel ter plekke voor je worden opengetrokken. I Swear, Brutal Queen, I Am Danger, Psychosurgery en het nieuwe Humans are Broken komen onder andere voorbij. Sisters of Suffucation sluit af met War in My Head, eveneens van het in 2019 te verschijnen Humans are Broken, dat ze vandaag voor de eerste keer live spelen. (BS)
Sisters of Suffocation
Terwijl de gezusters met hun broeder nog het hoofdpodium onveilig maken, trappen in de kleine zaal de met bloed besmeurde mannen van IXXI (nine eleven, snapt u ‘m?) hun set af. Daar horen de sardientjes in de zaal al snel het alarm afgaan. Niet vanwege de drukte, maar omdat het in de muziek van de Zweden zit. En ik ben gek op sirenes in muziek, dus deze band scoort punten. Dat ik me de vorige keer dat ik ze zag ook al prima had vermaakt, helpt ook mee.
IXXI
IXXI is een band uit de klassieke blackmetalhoek. Zonder overbodige poespas is het motto ‘rammen totdat je erbij neervalt’. De track zijn niet al te ingewikkeld en nodigen al heel snel uit tot bangen tot je kop eraf rolt. Bruller Outlaw is wat minder ruim voorzien van talent dan andere bands in het genre en de drums van Thunder horen we iets te goed, maar wat geeft dat. Het klinkt allemaal lekker genoeg. IXXI lijkt oprecht trots te zijn om op dit festival te mogen staan (dat Outlaw dat letterlijk zegt geeft ook al een aardige indicatie in die richting) en het zou zomaar eens kunnen dat we deze band nog eens snel terug gaan zien op een dergelijke plek. De muziek is er afwisselend genoeg voor en tegelijkertijd waken de mannen ervoor té extreem te worden waardoor er een prettige, makkelijk op te pakken vibe rond de nummers hangt. We zijn pas net onderweg en de eerste verrassing is al binnen.
Gama Bomb
Van death naar black naar thrash met Gama Bomb, al wordt er door de muzikanten uit Ierland nadrukkelijk geknipoogt naar jaren ’80 speedmetal. Gama Bomb is een beetje een schizofreen bandje. Zanger Philly Byrne loopt rond in een soort pyjama en lijkt wat uiterlijk betreft beter op zijn plek in een stonerband. Tussen de nummers door doet hij wat halfslachtige pogingen lollig te zijn en met titels als Give Me Leather, OCP (met een lengte van toch al gauw veertig seconden), Bring out the Monster en Thrashoholic lijkt dit een orkest uit de categorie lang leve de lol, maar de muziek is daar weer veel te goed voor. Zeker ook omdat bassist Joe McGuigan zich plots ontpopt als een meer dan verdienstelijke tweede zanger met een stem die in de verte zomaar aan Rob Halford doet denken.
Gama Bomb
De mannen van Gama Bomb kunnen spelen en weten wat thrashen (de opbouw van Ninja Untouchables/Untouchable Glory is knap, Terrorscope heeft een heerlijke gitaarsolo) is, maar doen er verstandig aan iets minder te lullen tussen de nummers door en óf de zaken wat serieuzer op te pakken óf echt voor de lol te gaan. Maar voor die laatste optie zijn ze eigenlijk te goed. (G)
Slaegt
Omdat het toch alweer bijna carnaval is, heeft de gemeente Eindhoven op de rondom liggen wegen alvast een optocht georganiseerd waaraan ik natuurlijk moest mee doen. Deze gezelligheid zorgt er echter wel voor dat ik de opener van de District 19 Stage, Kontinuum, moet missen. Na het tot rust komen van zoveel gezelligheid, kan ik enkele bands aan het werk zien voordat Slaegt zich on stage begeeft. Deze Denen hebben recent nog het album The Wheel uitgebracht waarop ze hun mix van black en heavy metal verder doorzetten. Dat is dan ook hetgeen je op het podium te zien krijgt, een vrij jong gezelschap dat eruit ziet alsof ze uit de jaren zeventig of tachtig komen, inclusief open leren gilets, waarbij de gitaren natuurlijk hoog in de lucht geheven moeten worden. Dit versterkt dat gevoel van heavy metal natuurlijk extra.
Slaegt
Opvallend is dat ondanks het vroege tijdstip de zaal van voor tot achter volstaat en het merendeel ook de nummers lijkt te kennen. Ondanks dat de zang niet helemaal fijn is afgesteld werkt de band zich behoorlijk professioneel door de set welke gedomineerd wordt door de combinatie van dubbele bassen en twin leads. Het publiek vind het prachtig en pakt de verplichte mee klap momenten goed op. Zo is dit voor mij een prima band om dit oudejaarsfestival mee te openen. (WK)
Desaster
‘From the very depths of hell’ komt Desaster. Althans, zo kondigt de band uit Duitsland zichzelf aan. Thrash metal met een laag black waarbij goed is geluisterd naar Venom. De band draait alweer mee sinds Nederland de Mannschaft in eigen huis te kijk zette op het EK voetbal. 1988 dus. Een redelijk grote schare bewonderaars heeft zich midden in de grote zaal verzameld om de helden toe te juichen maar Desaster en ik leven al jaren langs elkaar heen en dat zal in de toekomst zo blijven.
Desaster
Ja, het is degelijke muziek. Ja, de mannen doen hun best. Nee, het geeft niet dat de eerste Duitse zanger die zonder accent Engels spreekt nog geboren moet worden. Nee, het is niet erg dat gitarist Infernal een hoog voorhoofd heeft (de tijd spaart niemand). Nee, het maakt niet uit dat bassist Odin een spannend tuigje om zijn kippenborst heeft (ieder zijn eigen fetisj). Maar verder is het vooral Duitse degelijkheid troef, dit Desaster. Het beukt lekker door, maar als u hiervan houdt bent u bekend met deze band en zal een verslag van deze anonieme figuur u verder een zorg zijn. En als u Desaster niet kent zeg ik: joh, lekkere laten gaan. Er zwemmen meer vissen in de metalzee. (G)
Ketzer
Nu komt de stroom bands goed opgang en is de beurt aan Ketzer. Helaas voor de heren lijkt de tijd van het optreden gelijktijdig te vallen met de dinerbreak. De heren zien eruit alsof ze in de kledingkast van Judas Priest hebben gezeten maar dat is niet wat ze spelen. De Duitsers bedienen zich van black metal, maar ook inmengingen van post-rock zijn terug te horen. Dit maakt het direct een iets minder consistent geheel ook omdat werkelijk niks me weet te grijpen. Dat doet niks af aan de presentatie van het geheel natuurlijk, maar ook hierin lijkt het geen topshow te worden. Misschien ligt het aan het gebrek aan publiek of de beetje plichtmatige vertoning, wie zal het zeggen? (WK)
Benediction
Krijg nou tieten, Benediction! Mijn kortstondige jeugdliefde! Transcend the Rubicon, het album uit 1993, heb ik grijsgedraaid, die fabelachtig mooie hoes uit mijn hoofd geleerd en dat prachtige bandlogo tot vervelend toe nagetekend. Met het verschijnen van opvolger The Dreams You Dread twee jaar later was de liefde plotsklaps over en daarna verloor ik de band uit het oog en uit het hart. Toen ik voor dit magazine een heruitgave van de eerste vier albums mocht reviewen, kwamen de Engelsen weer onder mijn aandacht, maar de status van de band was volstrekt onduidelijk. Totdat de Facebookpagina plots een teken van leven gaf met de aankondiging van een concert op… de Eindhoven Metal Meeting 2018.
Benediction
Dave Hunt van Anaal Nathrakh blijkt al sinds 1998 de zanger van de band te zijn (wat lekker makkelijk is als je toch niet optreedt of opneemt) en die kan wel een potje brullen. Bijvoorbeeld in Unfound Mortality van dat geweldige derde album. Of op They Must Die Screaming van Killing Music uit 2008: het laatste wapenfeit van de deathmetalband. The Grotesque wordt heerlijk strak gespeeld en dat geldt ook voor Nothing on the Inside. Benediction anno 2018 klinkt tegelijkertijd old school als modern, maar vooral steak en secuur.
Benediction
Ik heb geen idee wat deze mannen de laatste tien jaar hebben uitgespookt, maar nu zijn ze terug om kont te schoppen. Het lukt zelfs om publiek op het podium te krijgen, dat er liever niet meer afgaat want de ruimte tussen podium en toeschouwers is dankzij de fotopit toch een erg groot gat. We krijgen een naamloos nieuw nummer voorgeschoteld, want Benediction heeft eindelijk een studio geboekt, en dat klinkt lekker opgefokt. Nightfear tenslotte gaat nog even door de zaal als een bulldozer door een sloppenwijk in Afrika, maar dat is ook niet zo gek. Het nummer komt van Transcend the Rubicon. (G)
Wiegedood
Aan Wiegedood de taak om het weer een beetje op gang te trekken in de kleine zaal, na het optreden van Ketzer. Met de toestroom zit het in ieder geval goed. De (te) kleine zaal staat afgeladen vol en elk beetje persoonlijke ruimte is opgebruikt. Het optreden begint zoals gebruikelijk met het intro van de band, dat helaas door technische problemen hapert. Gelukkig trekt de band zich daar niets van aan en opent haast furieus met een vlammende uitvoering van Ontzieling. Dit is direct een voorbode voor een strak optreden waarbij Wiegedood zich door een handvol nummers heen werkt met uiteraard ruimte voor mijn persoonlijke favoriet: De Doden Hebben Het Goed III, met die geweldige riff en drumbreaks. Helaas is ook hier maar veertig minuten ingeruimd in het schema dus is de set is voorbij voor je er erg in hebt. (WK)
Moonsorrow
Net als voor meer bands zal gelden, is de show op de Eindhoven Metal Meeting het laatste optreden van het jaar voor de Finnen van Moonsorrow, die toch ook alweer meer dan twintig jaar op de planken staan. De grote zaal is afgeladen vol, zoals het grotendeels zal blijven vanaf nu. Er klinkt een mooi episch intro en we worden ook wolvengehuil gewaar alvorens de zes mannen kalm maar daadkrachtig het podium betreden. De pagan black van Moonsorrow is rauw en episch, de teksten zijn uitsluitend in het Fins. Wat ook opvalt is de lengte van de nummers. Die duren gemiddeld tussen de tien en vijf minuten, maar er zitten ook uitschieters tussen zoals op album V: Hävitetty, waar de twee nummers die het album beslaan samen goed zijn voor een uur muziek.
Moonsorrow
Moonsorrow speelt er vanavond echter vijf van iets minder fors formaat, waaronder Ukkosenjumalan poika, de openingstrack van het eerste album Suden uni uit 2001, en Haaska van album Verisäkeet (2005). Het fijne aan de muziek van Moonsorrow is dat de folkelementen mooi verweven zitten in de duistere structuur waardoor het geheel nergens (te) frivool wordt. Het oeuvre wordt verder gekenmerkt door een voor de band herkenbare sound, maar ondanks de terugkerende stijlelementen klinken de nummers stuk voor stuk sterk en gevarieerd. En dat horen we vanavond ook. Sterk optreden van de Finnen. (BS)
Het lijkt een beetje de trend te zijn vandaag in de kleine zaal om een uitpuilende zaal af te wisselen met een half volle zaal. Want na de drukte bij Wiegedood kan de zaal bij Possession haast dienen als dansvloer. Het intro loopt hier wel netjes door waarbij de heren rustig op komen wandelen. De zaal vult zich langzaam met een penetrante lucht welke van de brandende kaarsen op het podium komt. De – uiteraard – volledig met corpsepaint beschilderde heren begroeten de zaal en er wordt ingezet op applaus door te starten met een geschreeuwd ‘Eindhoven!’.
Possession
Wat volgt is een set met authentieke, eind jaren tachtig/begin jaren negentig rammelblack, die zo old school is dat bij mij direct het gevoel van Worship Him van Samael wordt opgeroepen. Zo ouderwets horen we ze toch niet meer vaak voorbij komen en dat roept toch een beetje een nostalgisch gevoel op. De performance is niet superstrak maar bands zoals dit hoor je ook eigenlijk in een achteraf zaaltje met veertig man te bekijken waarbij je na tien jaar bij je maten kan opscheppen dat je ze toen en toen hebt gezient. Ja, deze heren krijgen van mij vandaag de gun factor ondanks dat de applausjes matigjes zijn.
Urfaust
Dan, wanneer de drank al rijkelijk heeft kunnen vloeien, is de tijd daar voor Urfaust. Het tweetal dat de wereld inmiddels al vijftien jaar verziekt met ritualistisch dronkemansgelal en dit jaar nog het album The Constellatory Practice uitbracht. De sfeer is vanaf de eerste noten direct aanwezig en weet de aanwezigen in een soort trance te brengen welke slechts met de verschuivingen van de muziek weet te wijzigen. Ondanks dat ik de heren al meerdere keren aan het werk heb gezien, blijft elk opreden uniek. Mede ingegeven door het unieke karakter van deze band natuurlijk, welke nog steeds net zo probleemloos ritualistische geluiden, doom en black combineert tot iets dat enorm aanspreekt.
Urfaust
Voor het laatste nummer wordt er dan toch even aandacht gevraagd en de trance doorbroken: zanger IX meldt dat ze een uur voor het optreden te horen hebben gekregen dat er een vriend is overleden en het volgende nummer voor hem is. De uitvoering is bevlogen, waarbij vooral drummer VRDRBR de aandacht op zich weet te vestigen. Na het einde van de show is hij dan ook degene die zijn stokken nog het publiek inwerpt en wat handen geeft op de voorste rij. (WK)
Sólstafir
Een optreden van Sólstafir brengt een hele aparte sfeer met zich mee. Uw anonieme verslaggeefster kan de muziek van deze band absoluut erg waarderen, maar beseft zich ook dat dit niet voor iedereen zal gelden. Want de muziek die de IJslanders maken is anders. Ja, er is metal aan de basis en er zijn de uitbarstingen die als een geiser uit de aardbodem tevoorschijn komen, maar er zijn ook volop ‘rustpunten’ in de muziek die meer post-rock of soms zelfs ambient- en soundscape-achtig aandoen. De muziek van Sólstafir doet eigenlijk op alle mogelijke manieren aan IJsland denken, niet in de laatste plaats door de teksten die, jawel, merendeels in het IJslands zijn. De beelden van het mystieke land komen automatisch voor je geest als de band speelt: van uitgestrekte grasvelden, ruwe rotspartijen, lavavelden tot woeste golven – daarvoor hoef je gelukkig niet per se de teksten te verstaan. De muziek van Sólstafir is bijzonder beeldend en de melancholische inslag is ook zonder enige vorm van tekstbegrip te volgen.
Halverwege het optreden richt zanger Aðalbjörn Tryggvason zich eenmalig tot het publiek om enige toelichting te verschaffen bij het nummer Ótta (van het gelijknamige album uit 2014), dat ‘angst’ betekent. Hij gaat uitvoerig in op wat mensen meemaken die tegen een depressie vechten. Of het nu jezelf betreft of iemand uit je naaste omgeving, praat met hen, is het dringende appel van Tryggvason. Want naast al die mooie en woeste natuur, het geïdealiseerde beeld dat we als ‘buitenstaanders’ kunnen hebben, betalen sommigen er ook een prijs voor. Sólstafir speelt werkelijk een prachtige en intense set en is daarmee één van de hoogtepunten op deze Eindhoven Metal Meeting. (BS)
De Belgische deathmetaltrots Carnation trapt af in een kleine zaal waar eindelijk weer eens een beetje adem kan worden gehaald zonder dat je daarbij de lichaamsgeuren van zes anderen tot je neemt. Als de strot van Simon Duson echter is warmgedraaid, druppelt het publiek dat bij Sólstafir in slaap is gesukkeld binnen en wordt het toch weer sardientje spelen. Duson heeft twee serieus ogende kettingen om zijn romp gehangen en een met bloed besmeurd gezicht. Vreemd is dan weer wel dat zijn microfoon een plofkap heeft, waardoor het lijkt alsof hij ieder moment de straat op kan gaan om argeloze voorbijgangers te vragen naar hun mening omtrent de stand van zaken in de wereld.
Carnation
Maar vergist u zich niet: dit is een serieuze band. En een goede bovendien. Carnation legt nummers met een lekker tempo neer en de kwaadaardig klinkende strot van Simon Duson is daarbij nooit ver weg. Zijn stem torent boven de muziek uit als de Eiffeltoren boven Parijs en dat levert bijvoorbeeld een hele fijne uitvoering van Disciples of Bloodlust op. Aan op adem komen doet deze band niet, er staan maar veertig minuten op het programma en daarin moeten zoveel mogelijk onschuldige zielen worden verzameld voor de Zwarte Meester, met de zanger als aanvoerder van de troepen. Dat lukt uitstekend met bijvoorbeeld Necromancer en Chapel of Abhorrence. Dat Duson ons in het Engels aanspreekt (thuisbasis Heist-op-den-Berg ligt toch echt aan de goede kant van de taalgrens) is een miniem smetje op een perfect optreden. Dit Carnation gaat nog ver komen. (G)
Carnation
Septicflesh
Septicflesh, nog zo’n band die alweer bijna drie decennia meegaat. Uw verslaggeefster van dienst ziet de Grieken vandaag echter pas voor de eerste keer live. En één ding is zeker: Septicflesh weet de boel zo vlak voor middernacht lekker op te zwepen met een afwisselend repertoire. Zo luisteren we onder andere naar Martyr en Portrait of a Headless Man van het meest recente album Codex Omega (2017), Prometheus (Titan, 2014), Anubis (Communion, 2008). Dit laatste nummer roept vooral ook veel herkenning en enthousiaste reacties op bij het publiek. De geharnaste Grieken boeten nergens in op snelheid en felheid en de presentatie is krachtig en strak. Voor wie niet kan wachten de heren opnieuw live aan het werk te zien: in de eerste helft van 2019 strijkt Septicflesh alweer neer in onze contreien tijdens de Europese Codex Omega-tour, samen met Krisiun. (BS)
Septicflesh
De mannen van Inhume hebben duidelijk nog even een middagslaapje gedaan, want als ze ver na middernacht van start gaan, slaan ze vanaf de eerste second toe met overrompelende grindcore/death metal. Blood Orgy in 7th Street wordt bijvoorbeeld in je smoel gesmeten alsof het een windvlaag is en zangers Dorus van Ooij en Dennis Schreurs stuiteren gruntend, grommend en squealend over het podium. Een subtiele afsluiting van dag 1 van deze Eindhoven Metal Meeting is met een bouwlamp nog niet te vinden. Dat kan natuurlijk ook niet als je bassist het bandlogo op zijn borst heeft laten tatoeëren en zijn instrument met een ketting om zijn nek heeft hangen. De korte tot ultrakorte nummers volgen elkaar snel op en in de kleine zaal is zowaar eindelijk ruimte voor een pit.
Variatie in dit genre is net zo zeldzaam als zonnebrandcrème op de Noordpool, maar dat boeit helemaal niemand. Voor die mensen speelt boven Septicflesh, hier kotsen ze op koortjes en keyboardjes. Nummers als Squirming Parasites brengen een geluid voort dat je in iedere vezel van he lichaam voelt, zelfs de haartjes die door kleding bedekt zijn gaan ervan overeind staan. Op het podium blijven de zangers maar sleuren en elkaar vocaal naar de kroon steken. Uw anonieme verslaggever moet halverwege de set toch echt afhaken. De mensenmassa plots kotsbeu gaat hij op zoek naar rust voor het hoofd en voedsel voor de maag. (G)
Lees ook het verslag van Eindhoven Metal Meeting dag 2.
Foto’s:
Jurgen van Hest (Jvh013Photo)
Datum en locatie:
14 december 2018, Effenaar, Eindhoven
Links: