Fields of Rock, 15 juni, Goffertpark Nijmegen
Mijn eerste festival van dit jaar was Fields of Rock in Nijmegen, met Metallica als grote headliner. 40000 Metalheads met mij reisden af naar Nijmegen, en zorgden voor een drukbevolkte festivalweide.
Het Goffertpark ligt op redelijke loopafstand van station Nijmegen, al reden er ook pendelbussen op en neer, en ik kwam aldaar ruim op tijd voor Strapping Young Lad aan, de eerste band in de tent. De band rond Devin Townsend en met drummer Gene Hoglan (Dark Angel, Death, Testament) was een zeer geslaagde opener. Tijdens het eerste nummer stond het geluid te hard, maar dit werd meteen gecorrigeerd. De enthousiaste muzikanten wisten het publiek goed warm te maken voor “a heavy day in the park”. Fuck Canada!
Na S.Y.L. was het tijd om over de festivalweide heen te lopen en een impressie te krijgen van de festivalvoorzieningen. Consumpties konden verkregen worden via munten à €1.85, en hier lag het eerste probleem: de drukte voor de muntkraampjes was enorm, als ook de drukte voor de etenskraampjes. Een complete extra rij voedselkraampjes had zeker niet misstaan, enkele extra muntverkooppunten ook niet. De drankvoorziening was beter geregeld: de drankkraampjes waren vaak van 4 kanten toegankelijk, en samen met de massaproductie van bekertjes bier hield dat de wachttijd op drank tijdens spelende bands redelijk kort. Drukte als een band net afgelopen is is nl. onvermijdelijk.
Halverwege het ontzettend saaie Autumn keerde ik terug in de tent, waar Nile zijn opwachting maakte. Deze band weet me live telkens weer volledig te overtuigen, maar hun optreden op Fields of Rock vond ik wat tegenvallen. Het geluid was weer niet optimaal, en Nile speelde een erg doomy setlist met veel nummers van hun laatste cd “In their darkened shrines”. Een klassieker als “Ramses, bringer of War” hebben we helaas niet gehoord. Desondanks wist Nile het publiek zoals altijd flink op te zwepen, en viel er ook nog goed te headbangen op oa. “Black Seeds of Vengeance” en “The Blessed Dead”.
Arch Enemy zette een heel enthousiast optreden neer. Zangeres en frontvrouwe Angela Gossow was tijdens het optreden over het gehele podium terug te vinden, af en toe air-guitar playing op haar microfoonstandaard. Het geluid was goed en de sfeer geweldig, wat dit tot een van de beste optredens van de dag maakte.
Opeth is in mijn ogen een echte cd-band om thuis bij weg te dromen, maar live kon ik er eigenlijk alleen maar duf van worden. De gitaristen bleven ook alledrie op hun eigen vierkante meter staan, het hele optreden lang. Maar voor echte Opeth fans was het geweldig, zo maak ik op uit de reactie van het publiek vooraan en van Opeth fans op het forum. Nummers die gespeeld werden waren oa “The Drapery Falls” en “Advent” van hun tweede cd “Morningrise”.
Omdat ik Metallica van zo dicht bij mogelijk wilde meemaken, heb ik de hele show van Marilyn Manson mee kunnen krijgen. De shockrock spreekt mij muzikaal totaal niet aan, en de show die ze weggaven viel me ook wat tegen. Bassist Tim Skold heb ik nog even op een contrabas zien spelen, en het keyboard van toetsenist Steve Bier was dankzij een stevige veer naar alle kanten beweegbaar. Twee dames verzorgden het grootste gedeelte van de show om de muziek heen, door in huidkleurig kunststof en lingerie verhuld op het podium te dansen en wat te trommelen. Beide covers “Tainted Love” en “Sweet Dreams” werden ten gehore gebracht, als ook “It’s a small world after all”, waarvoor Brian Warner op een sprekerspodium ging staan.
Marilyn Manson begon later dan gepland, en mede hierdoor begon Metallica ook later. Zodra de eerste tonen van “The ecstacy of gold” over het veld klonken zal ik niet de enige geweest zijn die meteen kippevel kreeg. De intro van “Blackened” kwam er meteen achteraan, en tijdens dit en het volgende nummer, “No remorse”, werd de menigte één grote bewegende massa. De teksten van Metallica waren bij het overgrote deel van het publiek bekend, en er werd dus goed meegezongen. Vergeleken met de show van vorige week zondag op “Rock am Ring” heeft Metallica “The thing that should not be”, “Battery” (vond ik vooral jammer) en “One” niet gespeeld. Daarvoor in de plaats kreeg Nijmegen “Damage Inc.”, “Ride the lightning” en “Hit the lights” te horen (allen verrassend!). De nummers “For whom the bell tolls” (vooraf gegaan door James’ introductie van Robert Trujillo), “Nothing else matters” (massaal meegezongen), “St. Anger” en “Enter sandman” maakten natuurlijk deel uit van de setlist, maar ook “Harvester of sorrow” en “Seek & destroy”. Tijdens de intro van “Frantic” ging Lars Ulrich twee keer de fout in, maar voorafgegaan door de woorden “We’re professionals!” ging het nummer de derde keer wel goed van start. Vooral de klassiekers “Master of puppets” en “Creeping death” brachten ondergetekende in complete extase en volle tevredenheid over dit Metallica concert, dat ook van het nodige vuurwerk above & on stage voorzien was. Het wisselende geluid zo nu en dan heb ik helemaal voor lief genomen.
“Fields of Rock” was dus een geweldige dag in Nijmegen met als enige minpuntjes de munt- en voedselvoorzieningen en het wisselende geluid, al was het wel netjes van de organisatie dat niet-gebruikte munten weer terug ingeleverd konden worden voor de oorspronkelijke verkoopprijs. Afhankelijk van het programma volgend jaar weer!