Eindhoven Metal Meeting in Effenaar, dag 2

De decembermaand zit vol tradities en één daarvan is de Eindhoven Metal Meeting: de officieuze afsluiting van het festivaljaar in de Lage Landen. Dit jaar trokken Usuperofthetyrants (UT, alleen dag 1), Black Swan (BS) en Ghostwriter (G) naar Eindhoven om in de twee zalen van de Effenaar driftig mee te schrijven met hetgeen zij op het podium zagen. De foto’s komen van Christel Janssen (dag 1), Koen DeGus (dag 1 en 2) en Wendy Jacobse (dag 2).

Dag 2 van de Eindhoven Metal Meeting heeft een mindere line-up dan die van de eerste dag. Met name in de avond is het zoeken naar kwaliteit, maar in de middag is het nog goed toeven bij een band als Sabiendas, de opener in de kleine zaal. De Duitsers leveren lekkere opgepompte deathmetal met de tweelingbroer van Crowbar’s Kirk Windstein op zang. Deze Jan Edel laat zijn stem lekker grommen en zijn collega’s zorgen voor puike muzikale ondersteuning. De streng kijkende gitariste Alexandra draagt een Asphyx-shirt, dus dat is allemaal goed. Een lekkere start.

De melodieuze death/blekkies van Balfor hebben iets eenvoudigs doch geniaals bedacht voor hun optreden op het grote podium. Als backdrop is er een groot scherm met daarop het logo van de band in knetterende vlammen te zien. Die warmte voel ik wat minder voor de muziek, nummers als Dawn of Savage en The Perfect Fire luisteren goed weg, maar blijven ook niet echt hangen. Blackmetalliftmuziek zeg maar: goed te doen als je het hoort maar je gaat het niet uit jezelf opzoeken. Tegen het einde van de set weten de Oekraïners (er is ook een Russische Balfor dat ook nog eens uit hetzelfde muzikale vaatje tapt) meer te overtuigen. Vooral omdat gitarist Thorgeir Berserk een prima stem heeft.

Tijd voor melodieuze death/thrash zoals alleen Zweden dat kunnen. Darkane is de naam, maar de start van de band is er een vol tegenslag. Na het eerste nummer moet er zelfs een pauze van een paar minuten worden ingelast om de technische problemen te verhelpen. De mannen pakken de draad weer op, om vervolgens na weer een nummer af te haken. Nu verdwijnt het gezelschap van het podium om uiteindelijk met een ingekorte set te komen. Die is goed te pruimen, Darkane heeft zich door de tegenslag niet uit het veld laten slaan en levert goed werk af. Niet memorabel, daarvoor is het materiaal gewoon niet goed genoeg. De grote zaal is dan ook veel te leeg voor dit tijdstip.

Als de avond juist is aangebroken, is het tijd voor Hoog Bezoek. Gaahl is gezegend met één van de beste stemmen in de black metal. Én met een lastig karakter, want na periodes bij Gorgoroth, God Seed en Trelldom, trekt hij er nu onder de noemer Gaahls Wyrd op uit om nummers van die bands ten gehore te brengen. Een coverband dus feitelijk, maar dan wel een kwaliteitscoverband met Baard Kolstad (Borknagar, Leprous) op drums, bassist Eld (Krákow, Taake) en de gitaristen Sir (God Seed, Trelldom) en Lust Kilman (God Seed, Sahg). Het is druk in de zaal en terecht, want opener Sign of an Open Eye gaat direct door merg en been.

Aldrande Tre, Carving a Giant, het sublieme Alt Liv, Wound Upon Wound, Prosperity and Beauty: het zijn heerlijke muzikale cadeautjes die het publiek dankbaar uitpakt. Gaahl zelf schrijdt over het podium, zingend als een nachtegaal, ervan uitgaande dat deze nachtegaal is opgestegen uit de diepste krochten van de hel. De sfeer is beklemmend, de muzikale uitvoering perfect en dat allemaal zonder overbodige poespas op het podium. Gewoon vijf mannen die allesvernietigende black metal maken. Geen altaartjes, geen omgekeerde kruizen, geen vlammen, niet eens een backdrop. Gewoon pure kunst, met als bindende factor die waanzinnige stem van Gaahl. Adembenemend, gekmakend goed. (G)

Anomalie, eenmansproject van de uit Oostenrijk afkomstige Marrok, heeft een duister en tegelijk spiritueel aandoend sfeertje gecreëerd op het podium van de kleine zaal, met twee rechtopstaande brandende fakkels, veel kaarsen en wierook en op de achtergrond het beeld van een dicht opeengepakt berkenbos. Er zijn vijf sessiemuzikanten meegekomen. Zanger Marrok begint de show op zijn knieën voor een altaartje gevuld met curiosa, met de rug naar het publiek. Post-blackmetal met een atmosferische sound, veel tempo en wisselingen in timbre. De vocalen van Marrok variëren van praten/fluisteren, clean tot rauwe en wanhopige screams.

De teksten zijn enerzijds geïnspireerd op zaken als de natuur en verwondering, maar evengoed komt er een depressief soort dwalen aan te pas. En existentialisme. Maar dan wel met een pathetische inslag (Vision II: The Wanderer). Muzikaal gezien is het een erg goed optreden. En wat betreft degenen voor wie een flinke dosis pathetiek geen storend element vormt, moet het zelfs een geweldige ervaring zijn. Dat blijkt ook wel uit de enthousiaste reacties vanuit de zaal. Anomalie kan al met al terugkijken op een zeer geslaagde afsluiting van hun tour. (BS)

Na Destruction vorig jaar mag in 2017 het kleinste lid van de Teutoonse Big 4 zich melden. Tankard is er voor lekkere thrash met zo’n sappig Duits accent, zoals in Zombie Attack. De mannen zijn er puur voor de lol en stuiteren het podium over alsof het oprichtingsjaar 2012 en niet 1983 is en alsof het shirt van zanger Frank Thorwarth helemaal niet drie maatjes te klein is waardoor we veel te vaak zijn worstenpens te zien krijgen. Niet te ingewikkeld doen, niet teveel nadenken, dat is Tankard. Dus als we worden gevraagd om te klappen, gaan we klappen. Rapid Fire (A Tyrant’s Elegy) verleidt Thorwarth zelfs tot een potje buikdansen waarvoor geen docent ter wereld hem een voldoende zal geven. Maar buiten alle vrolijkheid om, muziek maken kunnen deze mannen natuurlijk wel. Al 35 jaar zoals ze zelf benadrukken. Leuk en prima, vijftig minuten Tankard. En ondertussen is het prima een pastaatje te halen. Of twee. Want vergeleken bij Thorwarth voelt uw verslaggever zich zo dik nog niet.

Natuurlijk staan we ook bij de laatste show op Europese bodem van Merciless weer paraat, maar een naam als deze en die van Tankard, Coroner en Venom zijn toch niet direct bands die je zo hoog op de bill van de Eindhoven Metal Meeting verwacht. De laatste plaat van Merciless bijvoorbeeld, stamt uit 2002, dus artistiek gezien stelt het allemaal niet veel meer voor. Nummers als Realm of the Dark, Unearthly Salvation en Branded by Sunlight, zijn vermakelijk en de zwartgeblakerde thrash komt prima binnen, getuige het aantal hoofdjes dat in de zaal op en neergaat, maar het is ook wel wat eentonig. Maar hé, er verschijnen tegen het einde van de set zelfs stagedivers ten tonele, dus de mannen raken wel een gevoelige snaar. En dat Cleansed by Fire als een ballad wordt geïntroduceerd is best grappig.

Over artistieke relevantie gesproken: de laatste plaat van Coroner stamt uit 1993. Goed, tussen 1996 en 2010 lag de Zwitserse band op z’n gat, maar toch. De technische thrash met invloeden van oude Samael en Celtic Frost klinkt lekker door de donkere stem van zanger/bassist Ron Royce, waar het lijkt alsof drummer Diego Rapaccietti nog wat potten en pannen uit de keuken van Effenaar heeft gehaald. Oude Samael en Celtic Frost dus, maar dan wel minder spannend. Sterker nog: omdat na drie nummers wel in is te schatten hoe de rest van de set eruit gaat zien, loop ik naar de kleine zaal voor Extreme Noise Terror.

Deze geluidsterroristen gooien alles wat geluid maakt op een hoog, gieten er een hardcore-sausjes overheen en smeren het met veel geweld in je gezicht uit. Het is heerlijk om een nummer als Religion is Fear gebracht te zien worden door muzikanten die zich het bloed op de vingers spelen. No One is Innocent, hoppa! Extreme Noise Terror grossiert in lekker korte, extreem agressieve nummers die als mokerslagen inslaan. Raping the Earth wordt door zanger Ben McCrow opgedragen aan diens overleden voorganger Phil Vane: het nummer was diens favoriet. Met Bullshit Propaganda gaan we gauw weer over tot de orde van de dag. Ja, het is allemaal volledig inwisselbaar, deze muzikale testosteronbommetjes, maar de band brengt het met zoveel plezier en enthousiasme dat het bijna besmettelijk wordt.

Voor één dame in het publiek dan: ze staat helemaal vooraan, met één hand op de ballustrade en de andere gebald tot een slap vuistje om gewapend met een boze blik iedere mosher die in haar buurt komt een tik te geven. Nummers lang heeft ze geen seconde aandacht voor de band maar alleen voor het publiek. Als er vervolgens direct naast haar een crowdsurfer wordt gelanceerd, heeft ze het niet meer en krijgt ze bijna een hartverzakking. Een alerte beveiliger kan het niet langer aanzien en dirigeert de dame naar een plekje aan de zijkant, waar ze vervolgend met een boze blik in haar ogen en één vuist gebald alsnog iedereen die bij haar in de buurt komt een tik probeert te geven.

Terug naar de grote zaal, waar iemand heeft besloten dat Venom de hoofdact is. Want ja, die eerste twee platen hè? Legendarisch. En relevant voor de ontwikkeling van de black metal. Maar nu is het 2017 en behoort Venom (met nog één origineel bandlid, Venom Inc. telt er meer maar die band is puur door die toevoeging aan de naam veroordeeld tot de kleine zaaltjes) niet eens tot de metal subtop. Het hele podium wordt volgebouwd met versterkers en dat ziet er indrukwekkend uit, maar zelfs het broodje kroket uit de keuken snapt dat die dingen niet aangesloten zijn.

Het pleit voor de band dat er nog steeds platen worden gemaakt, maar iedereen in de zaal wacht geduldig op die paar klassiekers van Welcome to Hell (1981) en Black Metal (1982). ‘Good evening Dynamo!’ roept zanger/bassist Cronos enthousiast maar dat is toch echt een andere zaal. In 1996 stond de band op Dynamo Open Air, maar toen had Cronos meer haar, minder buik en maakten zijn gevaarlijke blikken waarschijnlijk meer indruk. Drummer Danté was er destijds niet bij, maar nu gelukkig wel. En door de kleine opzet van het podium (dankzij al die overbodige versterkers dus), is goed te zien wat voor beest deze man is. Een heerlijke showdrummer die nooit misslaat.

We krijgen nog de primeur van het nummer 100 Miles to Hell. Leuk, maar het had net zo goed The Evil One van het album Cast in Stone (in 1996 voor het eerst gespeeld op Dynamo Open Air) kunnen zijn. Of The Death of Rock ‘n’ Roll van het meest recente album From the Very Depths. Kortom: Venom speelt goed, maar de catalogus is nogal eentonig en dat maakt Extreme Noise Terror tot de winnaar van de avond, die echter na Gaahls Wyrd al echt voorbij was. Hoewel de grote zaal vol blijft (ik zal dus wel weer als enige gek zijn), geloof ik het wel met Venom. Welcome to Hell en Black Metal kijk ik wel terug via YouTube, dankzij de man naast mij die het hele concert niet beweegt om alles met zijn telefoon vast te leggen. Is er nog bier? (G)